Japan: En dan ben je vijfenzestig!

Osaka (Cote House) 203), dinsdag 21 januari 2025

Ik weet nog als de dag van gisteren dat ik als kind altijd nadacht over het jaar 2000. Dat leek voor een kind opgroeiend in een arbeidersbuurt in de binnenstad van Zaltbommel oneindig ver in de toekomst opgesloten. De kinderen lazen allemaal in de stripboeken dat er in het jaar 2000 vliegende auto’s zouden zijn en buitenaardse wezens zouden de straten in onze dorpen en steden met ons delen. Hoe anders is het in 2025?
Na een mooie tijd op de middelbare school moest ik op negentienjarige leeftijd ik serieus aan het werk. Er was geen geld om mij verder te laten leren. Ik had er al verschillende jaren werken opzitten met krantenwijken, folders voor heel de gemeente Zaltbommel, garagehulp bij Bart Verhagen op het Kerkplein en productiemedewerker in een kaarsenfabriek.
En toen kwam het magische getal 65 centraal in je leven te staan. 65, het nummer dat betekende dat je op 65 jarige leeftijd van de belastingdienst eindelijk mocht stoppen met werken en van je AOW, waar je je hele leven premie voor had betaald, kon gaan genieten. Pensioenen waren er wel maar niet voor iedereen. Die waren er hoofdzakelijk voor personeelsleden van de overheid die een aanvulling op hun AOW verdienen voor hun noeste arbeid in dienst van de bevolking der Nederlanden. De wijdverspreide gedachte was dat iedereen goed van zijn AOW, het verkapte overheidspensioen, zou kunnen rondkomen. Ik had al vroeg op jonge leeftijd mijn twijfels want de overheid is nooit een betrouwbare partner gebleken!
Midden jaren tachtig ben ik maar voor mezelf begonnen, werken als een paard voor de kar en bevelen krijgen van de man op de bok was niet mijn ding. Een paar jaar later heb mijn eerste woning gekocht. Er volgde zeven jaar later de aankoop tweede woning en die twee woningen waren mijn privé pensioen. Mijn appeltje voor de dorst waar ik zelf voor zou gaan werken!
Met elk jaar dat ik dichter bij de 65 kwam des te meer wilde ik eerder stoppen met werken. Plan 55 werd opgetuigd om te kunnen stoppen met werken rond mijn 55ste verjaardag. De hypotheek werd maandelijks netjes afbetaald al was dat niet altijd even gemakkelijk. Mijn vermogen groeide langzaam en de woningen werden op de markt steeds duurder. Er ontstond door de arbeidsmigranten langzaam een woningnood, iemand had dat ooit kunnen bedenken?
In 2001 verkocht ik mijn eerste appartement en van de verkoopopbrengst heb ik achttien jaar kunnen reizen en leven. Achttien fantastische jaren waar ik nog steeds vaak aan terug denk. Achttien jaren die me hebben gevormd tot de persoon die ik nu ben! Toen moest ik plotseling weer aan het werk omdat mijn geld op was en dat was veel moeilijker dan ik had verwacht. Allerlei regels en certificaten hielden me van een nieuwe baan af. Nederland is een land van (onzinnige) regels geworden! Toch ben ik geen moment in paniek geweest. Na achttien jaar in vreemde en verre landen is overleven een manier van leven geworden. Gelukkig vonden we na een korte tijd, met enig geluk, toch leuk werk in Zaltbommel.
Maar die 65 waar je je hele leven naar uit hebt gekeken is nu 67 geworden door het beleid van de overheid. Met als direct gevolg dat ik nog twee jaar moet werken terwijl de luie en verwende, ook veel allochtone, jeugd verveeld met een uitkering en toeslagen op de bank naar Netflix en Al-Jazeera ligt te kijken.
Nederland is een verwend land geworden waar de asielzoekers en immigranten “het werk moeten gaan doen wat een Nederlander niet meer wil doen”! Persoonlijk vindt ik dat de grootste flauwekul. Honger, ordinaire honger, zorgt ervoor dat iedereen aan de slag moet en ook graag wil. Het beste voorbeeld kun je vinden in alle dierentuinen van de wereld!

Het bord aan het hek: “Verboden de dieren te voeren! De dieren kunnen afhankelijk worden van uw voedsel!”

Vergeet niet dat een mens ook maar een zoogdier is!

En dan ben ik ’s morgens 65 jaar jong wanneer ik wakker wordt en opsta in Osaka. Ik ben blij, en dankbaar, dat ik deze leeftijd heb mogen bereiken want veel van mijn vrienden hebben deze mijlpaal helaas zelf nooit kunnen vieren. Gisteren hebben we niet veel gedaan dus vandaag trekken we erop uit. Wel binnen de stadsgrenzen van Osaka!
We hebben geen haast en het is lekker warm onder het dekbed. Winter in Osaka is goed te doen. Het is een beetje als in Nederland alleen met meer zon. Temperaturen rond het vriespunt ’s nachts die met de zon erbij ’s middags kunnen oplopen tot een graad of twaalf in de schaduw. De wind is vaak wel snijdend koud maar in de zon en uit de wind is het heerlijk. We genieten van het gewoonlijke ontbijt op de kamer met een paar boterhammen met kaas of Mango jam weggespoeld met vers gezette Hollandse filterkoffie.
Ons eerste doel voor vandaag is het “Tsurumi Ryokuchi Park”. Een park in het noorden van Osaka waar een stukje Hollands glorie staat. De reis met de “Osaka Metro” gaat met horten en stoten. Ik ben door het overstappen van de ene metrolijn naar een andere metrolijn een beetje in de war. Reizen met de trein benodigd twee verschillende kaartjes omdat het vaak om twee verschillende spoorwegmaatschappijen gaat. Bij de metro blijven we onder dezelfde maatschappij, de “Osaka Metro”, reizen dus zijn die twee kaartje niet nodig.
Bij aankomst inhet “Tsurumi-Ryokuchi metrostation moeten we eerst naar de speciale kaartjesautomaat om de foutieve reiskosten aan te passen. De automaat slikt het kaartje in en op het beeldscherm verschijnt dat ik 100 yen extra moet bijstorten. Een muntje van 100 yes rolt in de gleuf en een nieuw metrokaartje komt tevoorschijn. Voor Lyka precies hetzelfde en het probleem is opgelost. Japanners hebben voor alles een eenvoudige oplossing.
Voordat we het metrostation verlaten loop ik nog even terug om foto’s te maken van de schitterende mosaic op de volle lengte van een muur. In Japan dwepen ze niet met de Amerikaanse Graffity cultuur uit de achterstandswijken van de grote steden net als in Nederland! En dat terwijl de andere helft van de Nederlandse bevolking Amerika afkeurt om politieke wantoestanden. Japan is en blijft Japan!
Zodra we in het zonlicht stappen begrijpen we dat we in een bijzondere omgeving terecht zijn gekomen. Om te beginnen heeft het metrostation dezelfde naam als het park. Dat betekend waarschijnlijk dat het metrostation speciaal is aangelegd om het park gemakkelijk te kunnen bereiken.
De omgeving is inspirerend schoon met, architectonische, kunst en speciaal straatmeubilair. En vooral, het is er schoon op straat zonder dat er ook maar een afvalbak langs de straat en de paden staat. Je omgeving schoon houden wordt niet bereikt door op elke vijf meter een afvalbak te plaatsen! Je omgeving schoon houden zit tussen je oren. En laat een groot deel van de Nederlandse bevolking daar nu juist problemen mee te hebben!
Vol verbazing sta ik naast een “rookcontainer”! In het park heerst er een streng rookverbod. In Japan rookt, net als in Nederland, ongeveer 20% van de bevolking. Er is hier wel een heel andere aanpak! Om te beginnen kost een pakje sigaretten van 20 stuks in Japan ongeveer 600 yen (€ 3,75). Die lage prijs haalt meteen het beleid van de Nederlandse overheid onderuit dat hogere prijzen het roken terugdringt. De hoge belasting op sigaretten in Nederland is gewoon een inkomstenbron van de overheid die geen enkel probleem oplost maar wel geld opbrengt!
Tevens zie je maar een enkeling “vapen” op straat in Japan. Wat de Japanse overheid wel heeft gedaan zijn strenge regels gemaakt voor het roken, en vapen, in het openbaar. De (geld)straffen zijn aanzienlijk. Dus wanneer je een sigaretje wil roken dan ga je in de container staan waar de lucht ongetwijfeld door een industrieel filter weer schoon naar buiten wordt geblazen!
Het is heerlijk weer en voor me in het asfalt zie ik het antwoord op veel vragen die door mijn hoofd spoken in het gietijzer vastgelegd. We zijn in het EXPO-park waar in 1990 de wereldtentoonstelling is gehouden.
We lopen rechtdoor richting de enorme “Oike vijver”. De landschap architecten hebben hun werk goed gedaan. Ook in de winter is het hier een oase van rust waar veel (oudere) Japanners dagelijks hun wandeling komen maken. Veel hebben een klein hondje als huisdier, alles is klein in Japan, maar er is geen hondendrol te bekennen in heel het park! Helaas staan we even later voor een gesloten poort. Het “Tsurumi Ryokuchi EXPO Park” is geopend van maart tot november. Erg jammer en een kleine teleurstelling.
We besluiten om toch maar een wandeling over de opengestelde paden te maken. De rustplaatsen onder de parasols in de vorm van de “Shimeji (beukenzwam)” zijn een lust voor het oog. Ook dit is de harmonie van het Shintoïse, het een zijn met de natuur om je heen. Het paviljoen van de “Volksrepubliek China” aan de overkant van de vijver springt ook in het oog. Misschien hebben we in maart nog tijd om het “Tsurumi Ryokuchi EXPO Park” te bezoeken.
Ik kijk over mijn schouder en daar staat de “Hollandse Glorie” van het Nederlandse paviljoen in het “Tsurumi Ryokuchi EXPO Park”. Een Hollandse windmolen, een mooie foto in Osaka! Als je niet beter wist dan zou je denken dat we in Nederland zijn.
Voordat we naar onze volgende bestemming gaan wil ik nog de trappen van de “Hanahaku Memorial Hall” bekijken. Opnieuw een mosaic maar dit keer met ons zonnestelsel als onderwerp. Een schitterend kunstwerk in de publieke ruimte.
De metro in Osaka is een uitstekend vervoermiddel. Slechts vijf haltes verder staan we voor 240 yen (€ 1,47) per persoon, een rit van 16 minuten!, aan de rand van het park waarin het “Osaka Castle” staat. Dit iconische bouwwerk is nu bij veel van jullie bekend omdat het gebruikt is als locatie voor “Shōgun” (2024 TV-series).
Maar eerst moeten we gaan eten! We proberen als eerste locatie het “Morinomiya Q’s MALL BASE”. Een winkelcentrum met alleen koffiehuizen die een groot assortiment zoetigheden op het menu hebben. Daar zijn wij niet naar op zoek en “Google-Maps” helpt ons om een authentiek Japans ramen restaurant te vinden. We gaan weer terug in de richting waaruit we zijn gekomen en hebben het restaurant snel gevonden.
Er zitten twee volwassenen met een kind buiten in de zon te wachten tot er plaats vrij is in het restaurant. Het is de normaalste zaak van de wereld dat je in Japan buiten voor de deur van het restaurant blijft wachten tot je aan de beurt bent om te eten. Je wordt door een personeelslid van het restaurant opgehaald en naar je zitplaats gebracht. Ik heb dit ritueel vaak in Nederland verteld en de reactie is bijna altijd dat geen enkele Nederlander ook maar van plan is om op zijn beurt te wachten voor de deur van een restaurant. Dan zul je in Japan vaak honger lijden tenzij je naar een fastfood restaurant gaat!
Het wachten op onze beurt geeft mij de tijd om foto’s te maken van de gerechten die we graag willen bestellen. Aan de rechterkant staan de foto’s van de gerechten zoals ze ons zijn geserveerd. De prijzen bij de gerechten zijn exclusief de BTW. Dat komt in Azië wel vaker voor. De Westerse toeristen maken dan stampij in het restaurant omdat ze denken dat ze worden opgelicht door die vreemde “spleetogen”.

‘Vooroordelen zijn slechte raadgevers!’

Eenmaal gezeten op een kruk aan de eetbar van het kleine restaurant blijkt dat de foto’s van de gerechten niet nodig waren geweest! Ook in dit eenvoudige “ramen” eethuis stel je zelf je maaltijd samen en geeft de bestelling door op een tablet. Gemakkelijker kan het niet en je kan het personeel niet de schuld geven dat ze de bestelling verkeerd hebben doorgegeven! De “Old fashioned style ramen” en de “Kyushu oil sauce style ramen” smaken ons in ieder geval uitstekend. Voor 2.120 yen (€ 13,21) hebben we heerlijk zitten eten.
Het afrekenen is ook een bijzondere ervaring. Je voert je bonnetje in in een sleuf van de elektronische kassa. Het totaal komt op het beeldscherm te staan. Je kiest contant of met een kaart betalen. Wij hebben wat kleine bankbiljetten van 1.000 yen nodig dus kies ik voor contant. Lyka voert een biljet van 10.000 yen in en even later komt het wisselgeld als bij een PIN-automaat naar buiten. Muntjes vallen in een bakje en je hoeft je wisselgeld niet na te tellen! Dat is de hygiëne die de Japanners graag bij hun dagelijks voedsel in ere houden! Geld is een verspreider van ziektekiemen.
We steken de straat over en gaan richting het “kasteel van Osaka". Mooi, indrukwekkend maar niet echt oud. Een oud en nog indrukwekkender kasteel gaan we later tijdens ons verblijf in Japan bezoeken.
Zodra we het park betreden moeten we een keuze maken tussen de blauwe en de groene wandelroute. Lyka weet het zeker, we nemen de groene wandelroute, de binnenste wandelroute!
We hebben de smaak van het eten nog in de mond maar zodra we boven aan de trap komen loopt ze rechtstreeks naar de twee marktkramen waar “Taiyaki” worden verkocht. Taiyaki is een Japanse wafel die oorspronkelijk in de vorm van een vis met verschillende vullingen werd gebakken. Alles veranderd, zo ook de Taiyaki. Hier bij het “Osaka Castle” zijn ze rond en bruin, net als de koperen 10 yen muntjes. Lyka wil een wafel gevuld met smeerkaas. Het zoete wafel beslag combineert goed met de wat zoutige hartige smeerkaas!
De omvang van het fort dat bescherming bied aan het kasteel van Osaka is duidelijk op deze foto. Het bootje en de man aan het abseil touw die de begroeiing verwijderd zegt voldoende! Bedenk dat deze verdedigingswerken een bouwwerk is uit de zestiende eeuw?
Het is een heerlijke wandeling langs de binnenste gracht van het iconische kasteel. Toeristen van over de hele wereld lopen om ons heen! Ik bespeur vlagen van gesproken talen die ik niet kan thuisbrengen. Japan is een goedkopere bestemming geworden en toeristen van over de hele wereld stromen toe. We zijn niet al te ver van een metrostation dus gaan we snel terug naar ons hotel. Het is een mooie en heerlijk dag geweest maar deze mooie dag is nog niet ten einde!
We hebben mijn verjaardag de afgelopen maanden al vaker besproken en steeds kwamen we uit bij het “Pizzeria 8” restaurant om ’s avonds te gaan eten. Een pizza met eendenborst en 200 gram Japanse biefstuk. Niet de “Wagyu Beef”, dat met vet gelardeerde rundvlees kost een vermogen!
Biefstuk komt in het “Pizzeria 8” restaurant in drie gewichten, 100 gram, 200 gram en 500 gram. Er wordt niet gevraagd hoe je biefstuk wil hebben want een biefstuk is perfect wanneer die vanbinnen nog rood is. De biefstuk wordt in dit restaurant ook voor je in perfecte dunnen plakjes gesneden! Dat de maaltijd ons goed heeft gesmaakt hoef ik jullie niet te vertellen!
Wel de prijs, deze heerlijke maaltijd kost in Japan 6.205 yen (€ 38,63), inclusief twee grote glazen bier. Geloven jullie nu nog de Europese propaganda dat Japan een verschrikkelijk duur land is?
Op de terugweg naar het hotel flaneren we nog langs de lichtjes van “Mido-suji” en “Dontonbori”. Allemaal oogverblindend mooi in een gezonde kou die blosjes op onze wangen tovert.
Het “Namba HIPS” gebouw blijft tot middernacht van kleur veranderen. Voor ons zit deze mooie mijlpaal in mijn leven en mooie dag er op. Nog een biertje op de kamer en dan onder het dekbed. Morgen hebben we een rustdag gepland!