
Osaka (Cote House) 203), dinsdag 21 januari 2025
Ik weet nog als de dag van gisteren dat ik als kind altijd nadacht over het jaar 2000. Dat leek voor een kind opgroeiend in een arbeidersbuurt in de binnenstad van Zaltbommel oneindig ver in de toekomst opgesloten. De kinderen lazen allemaal in de stripboeken dat er in het jaar 2000 vliegende auto’s zouden zijn en buitenaardse wezens zouden de straten in onze dorpen en steden met ons delen. Hoe anders is het in 2025?
Na een mooie tijd op de middelbare school moest ik op negentienjarige leeftijd ik serieus aan het werk. Er was geen geld om mij verder te laten leren. Ik had er al verschillende jaren werken opzitten met krantenwijken, folders voor heel de gemeente Zaltbommel, garagehulp bij Bart Verhagen op het Kerkplein en productiemedewerker in een kaarsenfabriek.
En toen kwam het magische getal 65 centraal in je leven te staan. 65, het nummer dat betekende dat je op 65 jarige leeftijd van de belastingdienst eindelijk mocht stoppen met werken en van je AOW, waar je je hele leven premie voor had betaald, kon gaan genieten. Pensioenen waren er wel maar niet voor iedereen. Die waren er hoofdzakelijk voor personeelsleden van de overheid die een aanvulling op hun AOW verdienen voor hun noeste arbeid in dienst van de bevolking der Nederlanden. De wijdverspreide gedachte was dat iedereen goed van zijn AOW, het verkapte overheidspensioen, zou kunnen rondkomen. Ik had al vroeg op jonge leeftijd mijn twijfels want de overheid is nooit een betrouwbare partner gebleken!
Midden jaren tachtig ben ik maar voor mezelf begonnen, werken als een paard voor de kar en bevelen krijgen van de man op de bok was niet mijn ding. Een paar jaar later heb mijn eerste woning gekocht. Er volgde zeven jaar later de aankoop tweede woning en die twee woningen waren mijn privé pensioen. Mijn appeltje voor de dorst waar ik zelf voor zou gaan werken!
Met elk jaar dat ik dichter bij de 65 kwam des te meer wilde ik eerder stoppen met werken. Plan 55 werd opgetuigd om te kunnen stoppen met werken rond mijn 55ste verjaardag. De hypotheek werd maandelijks netjes afbetaald al was dat niet altijd even gemakkelijk. Mijn vermogen groeide langzaam en de woningen werden op de markt steeds duurder. Er ontstond door de arbeidsmigranten langzaam een woningnood, iemand had dat ooit kunnen bedenken?
In 2001 verkocht ik mijn eerste appartement en van de verkoopopbrengst heb ik achttien jaar kunnen reizen en leven. Achttien fantastische jaren waar ik nog steeds vaak aan terug denk. Achttien jaren die me hebben gevormd tot de persoon die ik nu ben! Toen moest ik plotseling weer aan het werk omdat mijn geld op was en dat was veel moeilijker dan ik had verwacht. Allerlei regels en certificaten hielden me van een nieuwe baan af. Nederland is een land van (onzinnige) regels geworden! Toch ben ik geen moment in paniek geweest. Na achttien jaar in vreemde en verre landen is overleven een manier van leven geworden. Gelukkig vonden we na een korte tijd, met enig geluk, toch leuk werk in Zaltbommel.
Maar die 65 waar je je hele leven naar uit hebt gekeken is nu 67 geworden door het beleid van de overheid. Met als direct gevolg dat ik nog twee jaar moet werken terwijl de luie en verwende, ook veel allochtone, jeugd verveeld met een uitkering en toeslagen op de bank naar Netflix en Al-Jazeera ligt te kijken.
Nederland is een verwend land geworden waar de asielzoekers en immigranten “het werk moeten gaan doen wat een Nederlander niet meer wil doen”! Persoonlijk vindt ik dat de grootste flauwekul. Honger, ordinaire honger, zorgt ervoor dat iedereen aan de slag moet en ook graag wil. Het beste voorbeeld kun je vinden in alle dierentuinen van de wereld!
Het bord aan het hek: “Verboden de dieren te voeren! De dieren kunnen afhankelijk worden van uw voedsel!”
Vergeet niet dat een mens ook maar een zoogdier is!
En dan ben ik ’s morgens 65 jaar jong wanneer ik wakker wordt en opsta in Osaka. Ik ben blij, en dankbaar, dat ik deze leeftijd heb mogen bereiken want veel van mijn vrienden hebben deze mijlpaal helaas zelf nooit kunnen vieren. Gisteren hebben we niet veel gedaan dus vandaag trekken we erop uit. Wel binnen de stadsgrenzen van Osaka!
We hebben geen haast en het is lekker warm onder het dekbed. Winter in Osaka is goed te doen. Het is een beetje als in Nederland alleen met meer zon. Temperaturen rond het vriespunt ’s nachts die met de zon erbij ’s middags kunnen oplopen tot een graad of twaalf in de schaduw. De wind is vaak wel snijdend koud maar in de zon en uit de wind is het heerlijk. We genieten van het gewoonlijke ontbijt op de kamer met een paar boterhammen met kaas of Mango jam weggespoeld met vers gezette Hollandse filterkoffie.
Ons eerste doel voor vandaag is het “Tsurumi Ryokuchi Park”. Een park in het noorden van Osaka waar een stukje Hollands glorie staat. De reis met de “Osaka Metro” gaat met horten en stoten. Ik ben door het overstappen van de ene metrolijn naar een andere metrolijn een beetje in de war. Reizen met de trein benodigd twee verschillende kaartjes omdat het vaak om twee verschillende spoorwegmaatschappijen gaat. Bij de metro blijven we onder dezelfde maatschappij, de “Osaka Metro”, reizen dus zijn die twee kaartje niet nodig.







De omgeving is inspirerend schoon met, architectonische, kunst en speciaal straatmeubilair. En vooral, het is er schoon op straat zonder dat er ook maar een afvalbak langs de straat en de paden staat. Je omgeving schoon houden wordt niet bereikt door op elke vijf meter een afvalbak te plaatsen! Je omgeving schoon houden zit tussen je oren. En laat een groot deel van de Nederlandse bevolking daar nu juist problemen mee te hebben!
Vol verbazing sta ik naast een “rookcontainer”! In het park heerst er een streng rookverbod. In Japan rookt, net als in Nederland, ongeveer 20% van de bevolking. Er is hier wel een heel andere aanpak! Om te beginnen kost een pakje sigaretten van 20 stuks in Japan ongeveer 600 yen (€ 3,75). Die lage prijs haalt meteen het beleid van de Nederlandse overheid onderuit dat hogere prijzen het roken terugdringt. De hoge belasting op sigaretten in Nederland is gewoon een inkomstenbron van de overheid die geen enkel probleem oplost maar wel geld opbrengt!
Tevens zie je maar een enkeling “vapen” op straat in Japan. Wat de Japanse overheid wel heeft gedaan zijn strenge regels gemaakt voor het roken, en vapen, in het openbaar. De (geld)straffen zijn aanzienlijk. Dus wanneer je een sigaretje wil roken dan ga je in de container staan waar de lucht ongetwijfeld door een industrieel filter weer schoon naar buiten wordt geblazen!










De metro in Osaka is een uitstekend vervoermiddel. Slechts vijf haltes verder staan we voor 240 yen (€ 1,47) per persoon, een rit van 16 minuten!, aan de rand van het park waarin het “Osaka Castle” staat. Dit iconische bouwwerk is nu bij veel van jullie bekend omdat het gebruikt is als locatie voor “Shōgun” (2024 TV-series).
Maar eerst moeten we gaan eten! We proberen als eerste locatie het “Morinomiya Q’s MALL BASE”. Een winkelcentrum met alleen koffiehuizen die een groot assortiment zoetigheden op het menu hebben. Daar zijn wij niet naar op zoek en “Google-Maps” helpt ons om een authentiek Japans ramen restaurant te vinden. We gaan weer terug in de richting waaruit we zijn gekomen en hebben het restaurant snel gevonden.
Er zitten twee volwassenen met een kind buiten in de zon te wachten tot er plaats vrij is in het restaurant. Het is de normaalste zaak van de wereld dat je in Japan buiten voor de deur van het restaurant blijft wachten tot je aan de beurt bent om te eten. Je wordt door een personeelslid van het restaurant opgehaald en naar je zitplaats gebracht. Ik heb dit ritueel vaak in Nederland verteld en de reactie is bijna altijd dat geen enkele Nederlander ook maar van plan is om op zijn beurt te wachten voor de deur van een restaurant. Dan zul je in Japan vaak honger lijden tenzij je naar een fastfood restaurant gaat!






‘Vooroordelen zijn slechte raadgevers!’


Het afrekenen is ook een bijzondere ervaring. Je voert je bonnetje in in een sleuf van de elektronische kassa. Het totaal komt op het beeldscherm te staan. Je kiest contant of met een kaart betalen. Wij hebben wat kleine bankbiljetten van 1.000 yen nodig dus kies ik voor contant. Lyka voert een biljet van 10.000 yen in en even later komt het wisselgeld als bij een PIN-automaat naar buiten. Muntjes vallen in een bakje en je hoeft je wisselgeld niet na te tellen! Dat is de hygiëne die de Japanners graag bij hun dagelijks voedsel in ere houden! Geld is een verspreider van ziektekiemen.

Zodra we het park betreden moeten we een keuze maken tussen de blauwe en de groene wandelroute. Lyka weet het zeker, we nemen de groene wandelroute, de binnenste wandelroute!









Biefstuk komt in het “Pizzeria 8” restaurant in drie gewichten, 100 gram, 200 gram en 500 gram. Er wordt niet gevraagd hoe je biefstuk wil hebben want een biefstuk is perfect wanneer die vanbinnen nog rood is. De biefstuk wordt in dit restaurant ook voor je in perfecte dunnen plakjes gesneden! Dat de maaltijd ons goed heeft gesmaakt hoef ik jullie niet te vertellen!
Wel de prijs, deze heerlijke maaltijd kost in Japan 6.205 yen (€ 38,63), inclusief twee grote glazen bier. Geloven jullie nu nog de Europese propaganda dat Japan een verschrikkelijk duur land is?




