Japan: Een nieuw schema

Osaka (Cote House) 203), maandag 20 januari 2025

Wat we zaterdag en zondag hebben geleerd over het weekend in Osaka gaat onze komende weken drastisch veranderen. We waren al van plan rustdagen en excursiedagen af te wisselen maar na het afgelopen weekend gaan we een nieuwe schema proberen. De weekenden zijn nu allemaal rustdagen geworden. Het is gewoon overal te druk omdat ook de Japanners zelf er in het weekend massaal op uit trekken. De maandag en dinsdag gaan we zelf weer op pad gevolgd door een rustdag op woensdag. Donderdag en vrijdag zijn ook weer excursie dagen gevolgd door een rustig weekend.
Dat zijn onze plannen alhoewel ze niet honderd procent hard zijn. We waren aan de late kant met het ontbijt omdat we allebei niet helemaal in ons hum zijn. Ligt het aan het temperatuurverschil met Thailand of een verandering in het eten? Onze spijsvertering is al enkele dagen niet in orde. We houden het dus maar zo veilig mogelijk. Aan het ontbijt van twee sneetjes witbrood met een plakje ham en een omelet ertussen kan het volgens mij niet liggen.
Op deze ochtend ga ik eerst maar eens boodschappen doen in de Life-Supermarkt! Ons brood is bijna op en omdat we vandaag op de kamer blijven moet ik zoeken naar een gezonde lunch. Het winkelen voor etenswaren in een vreemd land is een avontuur op zich. Zeker wanneer je de labels en de bereiding niet kan lezen omdat het ook nog in een onbekend schrift is. Gelukkig helpt “Google Translate” op de telefoon. We hebben al ervaring met de diepvries spaghetti van Nissin dus ik ga er voor het gemak maar van uit dat de diepvries noedels van Nissin ook goed en smakelijk zullen zijn
Om half twaalf is het tijd om voor het eerst tijdens ons bezoek aan Japan de was te gaan doen. De wastas begint na vijf dagen al aardig vol te raken. Vanaf volgende week wordt de woensdag onze vaste wasdag. We nemen onze kussenslopen ook mee omdat in het hotel/hostel waar we verblijven je zelf voor het wassen van de handdoeken en het beddengoed moet zorgen. Dat klinkt voor velen misschien vreemd in de oren maar voor ongeveer vijftig euro per nacht verschil met een vergelijkbaar hotel is het goed te doen!
Voor 400 yen (€ 2,50) draait de wasmachine je was inclusief het wasmiddel en wasverzachter. Dat zit allemaal ingebouwd in de wasmachine zodat de precieze hoeveelheid wordt toegevoegd. Tijdens het wachten begin ik aan de klassieker “Cujo” van “Stephen King”. Het fictieve stadje “Castle Rock”, waar veel van King’s boeken zich afspelen, voelt als thuis wanneer ik door de eerste tien pagina’s lees.
Na 25 minuten wassen en centrifugeren verhuizen we de natte was van de 13,5 Kg wasmachine naar de 15 Kg wasdroger die 40 minuten (€ 2,50) nodig heeft om de was te drogen. We hebben een wasmachine en wasdroger in ons hotel/hostel maar dit is in de winter veel beter, sneller en maar een klein beetje duurder.
'Vanuit het plastic zakje direct op een magnetron bestendige schotel’, staat er achterop de verpakking. Het ziet er bevroren al appetijtelijk uit dus het lijkt me dat het alleen nog maar beter wordt.
Minder dan tien minuten later staat onze lunch op de kleine klaptafel in de hotelkamer. Met wat extra taugé en een schaaltje kimchi is het een maaltijd voor echte budget bewuste rugzakartiesten!
Ondertussen is er heel erg slecht nieuws vanuit Nederland gearriveerd. Mijn hersenen draaien als een supercomputer om de mogelijkheden te vergelijken om deze problemen te gaan oplossen.
Er geld natuurlijk: ‘De soep wordt nooit zo heet gegeten als ze wordt opgediend!’ Toch moeten de problemen worden opgelost en wanneer je ver van huis bent is dat alleen maar moeilijker. De beste plaats en bezigheid om je gedachten te ordenen is een stevige wandeling in de frisse lucht.
Er is geen park dichtbij ons hotel maar wel op ongeveer twee kilometer afstand. Ik ben er vaak langs gelopen en vandaag is het mijn doel van de wandeling. Het is heerlijk rustig winterweer met een middagtemperatuur van een graad of twaalf. Op een bankje in de zon in de “Utsubo Park Rose Garden” geniet ik van een warm flesje groene thee en denk na over de opties voor onze toekomst. Vanzelfsprekend is mijn toekomst, morgen wordt ik 65 jaar, ook Lyka’s toekomst. Het is vanzelfsprekend dat ik haar goed wil achterlaten zodat ze later niet tegen dezelfde problemen aanloopt als ik.
In de miljoenenstad Osaka kan om elke hoek een verrassing liggen! Rechtsaf en daar sta ik voor een rode Torii poort. Het is een “Sjinto altaar” genaamd “Goryo Jinja”.

Het shintoïsme (Japans: 神道) of shinto is de oorspronkelijke religie van Japan. Het woord is een combinatie van twee Chinese karakters (神道) en betekent "de weg der goden”.
In het shintoïsme worden zogeheten Kami oftewel natuurgeesten aanbeden. Sommige kami zijn plaatselijk, dat wil zeggen de geesten die bij een bepaalde plek horen, terwijl anderen vereenzelvigd worden met grotere objecten en verschijnselen in de natuur. Amaterasu, bijvoorbeeld, is de Zonnegodin.

Het shintoïsme is een van de moeilijkst te classificeren religies. Het is aan de ene kant een sterk ontwikkelde natuurgodsdienst (animisme), die diep verankerd is in de Japanse maatschappij, maar het geldt ook als een ideologie die misbruikt werd om het toenmalige Japanse militarisme te rechtvaardigen. Vanaf 1868 tot vlak na de Tweede Wereldoorlog was het shintoïsme de staatsgodsdienst. Tevens heeft het shintoïsme nog steeds een sterke invloed op de zogeheten "Nieuwe religies" in het naoorlogse Japan. Ten slotte is er veel wederzijdse beïnvloeding geweest tussen het shintoïsme en het boeddhisme.

Het tweede wat opvalt aan het shintoïsme is de grote liefde en eerbied voor de natuur. Een waterval, de maan of slechts een apart gevormde steen kunnen voor een kami gehouden worden. Hetzelfde geldt voor charismatische personen en voor meer abstracte verschijnselen zoals groei en vruchtbaarheid. Geleidelijk aan werden de oorspronkelijk natuur godsdienstige aspecten van het shintoïsme minder duidelijk en namen de kami meer antropomorfe (mensvormige) vormen aan, met daaraan gekoppeld vele mythen. De kami zijn echter geen transcendente godheden in de Westerse zin van het woord; hoewel goddelijk bewonen zij dezelfde wereld als wij.

Een Shinto altaar omgeven door de natuur is heel indrukwekkend. Maar als ik eerlijk moet zijn vindt ik een Shinto altaar midden in de stad tussen wolkenkrabbers nog meer indrukwekkender. Mede omdat er een onafgebroken stroom gelovigen binnendruppelt die bij de grote en een aantal kleinere altaren hun gebed zeggen en hun verzoeken aan de geesten voorleggen. Om privacy redenen probeer ik zo min als mogelijk foto’s te maken van mensen terwijl ze hun spirituele handelingen verrichten. Regelmatig gebruikt is ook Adobe Lightroom om de gelovigen in het niets te laten oplossen.
In het gebouw met het hoofdaltaar zijn er mensen van de tempel druk bezig met krukjes klaar te zetten en het podium, mag ik dat wel zo noemen, schoon te maken in absolute stilte. Dat is ook iets dat je meteen opvalt in Japan. De overal aanwezige rust en stilte. Je went er snel aan en na je vertrek uit Japan vindt je het overal onnodig luidruchtig.
Ik kijk nog een keer over mijn schouder en neem in stilte afscheid van het “Goryo Jinja” altaar. Niet veel verder stap ik de brede boulevard genaamd “Mido-suji” op. Het is de “Champs-Élysées” van Osaka. Iedere ontwerper, juwelier, en producent van speeltjes voor de puissant rijken, die zichzelf serieus neemt is aan deze kilometers lange boulevard vertegenwoordigd. Luxe hotels in wolkenkrabbers opgetrokken uit glas en glimmend roestvast staal hebben de begane grond voor hun gasten gereserveerd voor winkels en showrooms. Enorme winkels met bijvoorbeeld een peperduur horloge per vijf vierkante meter met drie personeelsleden die adviseren en beveiligen. Dit is een heel andere wereld dan de P.C. Hoofdstraat in Amsterdam.
Ik blijf even staan voor een showroom van de Ferrari dealer. De dealers van Lamborghini en Maserati ben ik net al gepasseerd. Het is moeilijk voor te stellen voor hoeveel geld hier sportauto’s op hun nieuwe eigenaar staan te wachten. Horloge’s en exclusieve sieraden worden afgewisseld door Franse en Italiaanse kleding huizen. Mooi is het allemaal wel.
We zijn al vijf dagen in Osaka en we hebben nog geen enkele keer ons tegoed gedaan aan de overheerlijke Japanse kerrie. Daarom gaan we voor het avondeten naar ons favoriete Japanse kerrie huis. “CoCo Ichibanya” is een Japanse keten die gespecialiseerd is in een twee dozijn gerechten die gebaseerd zijn op de kerriesaus. De kerriesaus komt in drie verschillende fasen van pittig. Persoonlijk zeg ik altijd dat je met de medium moet beginnen. Wij zijn wel wat gewend met pittigheid in Nederland.
Veel mensen in het westen zijn onbekend met de Japanse kerrie. Dat is erg jammer omdat de basis, de Japanse kerriesaus, nu vaak gewoon in de Nederlandse supermarkt ligt. Probeer het thuis ook eens? Je zult er geen spijt van krijgen.