Vietnam: Nog geen munt gezien

Ho Chi Minh City (99 Bui Vien Hotel (Boutique)) 403), zaterdag 30 november 2024

De titel van dit hersenspinsel spreekt voor zich. Na de tweede dag in Vietnam kunnen we alleen maar vaststellen dat we nog geen Vietnamese munt gezien hebben!
We zijn nu wat meer bekend met de omgeving van ons hotel en maken nu ook gebruik van de smalle steegjes van het “Premier Quartier”. We lopen in ieder geval niet meer verloren en we weten hoe de grenzen van onze vertrouwde buurt er uitzien. Het is een heerlijke omgeving om te voet doorheen te slenteren en te genieten van de omgeving. Zoals deze kleine artistieke muurschildering in een smal steegje.
De broodjes van gisterenochtend zijn ons goed bevallen en we gaan nu eerst op zoek naar een broodjeszaak voor een “Bánh mì Omelet”, een broodje omelet en een kop hete koffie.

Langs de hoofdstraat “Phạm Ngũ Lão” zien we een man een grote zak broodjes uit een gele mand achter op zijn brommer hijsen. Dat is voor ons genoeg om plaats aan een klein tafeltje te nemen bij de broodjeszaak “LIKECOFFEE-BANHMI” op de hoek.
Het menu is duidelijk en de geur van de hete sterke koffie’s komt je tegemoet. Twee broodjes omelet, dat niet geklutste gebakken eieren blijkt te zijn, een cappuccino voor Lyka en een medium hot Americano voor mij. Die laatste is een espresso waar je een klein thermosflesje kokend water bij krijgt. Je kan de koffie zelf net zo sterk maken als je lekker vind. Het smaakt ons goed en een broodje is voor ons ruim voldoende als ontbijt om de tweede dag te beginnen.
Na het ontbijt gaan we heerlijk een stukje wandelen in de relatief koele ochtend. Door het park en via een andere weg komen we weer in de “Đ. Bùi Viện Walkingstreet”. Overdag is het natuurlijk een heel andere wereld met een heel andere uitstraling! Ik ga er vanuit dat het “99 Bui Vien Hotel (Boutique)” het niet lang meer zal volhouden in deze buurt omdat er op dit moment meerdere panden verbouwd worden in luidruchtige bars en clubs. Een, of misschien twee, nachten gaat nog wel. Maar ik kan maar moeilijk geloven dat er veel toeristen langer in deze herrie willen verblijven.
Gisteren hebben we bij een reisbureau geïnformeerd naar de mogelijkheden voor enkele excursies. Je weet in een vreemd land, of in een vreemde stad, nooit waar je aan begint en wie je kan vertrouwen dat je een fatsoenlijke excursie maakt tegen een redelijke prijs. Dit is zo’n moment dat je volledig op je gevoel moet vertrouwen. De uitstraling van het reisbureau en de vriendelijkheid van de twee meisjes achter de balie geeft ons een goed gevoel. Na een kort overleg met Annelyn gaan we nog voor het eten twee excursies boeken. Ik ga niet vertellen welke excursies en waar naar toe, dat moet een verrassing blijven!
Voor 1.800.000 Dong (€ 67,50) per persoon zijn we twee hele dagen onder de pannen. We kunnen alleen maar hopen dat het weer komende donderdag en vrijdag mee wil werken. Er is namelijk voor elke dag van ons verblijf in Vietnam regen voorspeld.
Laat ontbijten betekend voor ons automatisch ook een late lunch. Wij eten niet meer zo veel als vroeger, minder eten kun je leren, en we eten ook alleen maar wanneer we trek hebben en niet omdat de klok zegt dat het tijd is om te eten. Vanzelfsprekend gaan we weer naar de foodcourt onder het “September 23rd Park”. Er zijn daar wel twintig keukentjes waar je van alles en nog wat kan bestellen. Het assortiment is overweldigend en de ambiance is authentiek en sfeervol. Noedelsoep met varkensvlees, in de vorm van een worst, en droge noedels met varkensvlees en een loempia. De pittige rode saus is de smaakmaker voor de dunne rijstnoedels die je gedoseerd en voorzichtig moet toevoegen.
Onder het eten gaat ons gesprek over de rode koffer die we gisteren tijdens de wandeling hebben gezien. De manier waarop we gaan reizen in de toekomst gaat veranderen. Niet meer een middelgrote rugzak eindeloos meeslepen en een of twee dagen op dezelfde plaats blijven maar een stevige koffer en een week tot enkele weken op dezelfde plaats blijven. Dagtochten maken met het openbaar vervoer, of georganiseerde excursies, afgewisseld met een rustdag. Zo gaan onze toekomstige reizen er hoogstwaarschijnlijk uitzien.
De rode koffer die we in het “Saigon Centre” winkelcentrum hebben gezien is afgeprijsd van 9.900.000 Dong naar 4.950.000 Dong (€ 190,-). Het is niet goedkoop maar ik hoop dat we de koffer nog tien jaar met plezier kunnen gebruiken en dan blijkt het een goede investering te zijn geweest.
Ik koop op weg naar het “Saigon Centre” een bierkoeler bij een oudere vrouw langs de weg en stop die in mijn kontzak. Bij het “Saigon Centre” winkelcentrum aangekomen ontdek ik dat ik de nieuwe bierkoeler alweer ben verloren. Jammer, maar het is niet anders!
Na lang wikken en wegen komen we samen tot de conclusie dat we toch niet zo zeker zijn van de ritssluiting in de koffer. Een ritssluiting is altijd kwetsbaarder dan van die zware klemmen waarmee je de twee schalen van de koffer aan elkaar vast klikt. Was het verlies van de bierkoeler de voorbode voor de juiste beslissing?

Na een korte rust op de hotelkamer ga ik tegen vijf uur op pad om voor de kleine winkel mijn bier te drinken. De eerste straatverkoper die me aanspreekt laat een bierkoeler zien die me aanspreekt. “Good Morning, Vietnam”, de titel van mijn verhaal van gisteren. Nu lijkt het verlies van de eerste bierkoeler een nog diepere betekenis te hebben gekregen.
Het “Beck’s” bier is op dus kies ik voor “San Miguel Pale Pilsen”, het bier dat we in de Filipijnen altijd drinken. Ik voel een innerlijke rust in me komen en de problemen in Nederland zijn voor mij vandaag ver van mijn bed. Het zal uiteindelijk wel allemaal goed komen. Ik moet gewoon wat meer vertrouwen hebben! Een loterij verkoper is opvallend klein. Hij komt maar net boven het stuur van een brommer uit!
Het is vandaag zaterdag en het lijkt wat drukker dan gisteren. Er lopen veel Aziaten voorbij, ik kan natuurlijk niet zien of het de lokale bevolking is, die duidelijk met een doel op weg zijn. Alleen god weet waar naar ze naar toe gaan.
De meisjes in de kleine winkel zijn nu gewend aan mijn verschijning aan het einde van de middag en beginnen spontane gesprekken wanneer ik een blik bier kom afrekenen. Ik kijk eens goed naar mijn bundeltje Vietnamese papiergeld en het kwartje valt niet meteen. Op de rand van de stoep reken ik uit wat de waarde van het kleinste bankbiljet is. 1.000 Dong is vier eurocent! Ik reken het nog een keer na en ik kom weer bij dezelfde uitkomst.
Nu bedenk ik ook dat ik nog geen enkele munt heb gezien de afgelopen dagen. Twintig jaar geleden waren er volgens mij nog wel aluminium munten. Bij het afrekenen van het volgende blik bier vraag ik de cassière naar muntgeld. Ze moet hard lachen. Ze verteld me dat 1.000 Dong nu het kleinste bankbiljet maar heel af en toe kom je nog wel eens een bankbiljet van 500 Dong tegen. Ze kijkt onderin de la van de kassa en diept een biljet van 500 Dong op dat ze mij spontaan cadeau geeft. Dit is het mooiste souvenir uit Vietnam dat ik me had kunnen wensen. Een bankbiljet dat twee eurocent waard is!
Overal zitten de koffie- en theehuizen propvol met gasten. Overal staat eten en bordjes met snacks op tafel. De geur, en rook, van geroosterd varkensvlees slingert zich door de straten van Saigon. Deze Aziaten weten ook hoe ze een goed leven moeten leiden.
Wanneer rond half zeven Lyka verschijnt trekken we de lijn van vandaag weer door, we hebben nog geen trek om te eten. Lyka maakt een foto van een levensechte robot uit een film genaamd “BumbleBee”, mij zegt het helemaal niets maar dat maakt de robot niet minder leuk.
‘Laten we eerst nog wat gaan drinken?’, vraagt Lyka.
Ik vindt het een goed idee want elke fles maakt dat ik beter slaap in het luidruchtige hotel. Het mag dan pas half zeven zijn maar we stellen vast dat het opvallend rustig is in de “Đ. Bùi Viện Walking Street”. Het maakt ons weinig uit want voor 20.000 Dong (€ 0,80) heb je hier een ijskoud biertje. We kijken onze ogen uit wanneer de “Human Zoo” langzaam op gang komt.
Ik weet echt niet meer wat ik van deze vreemde optocht moet denken. Het lijken westerlingen uit verschillende generaties vol lichamelijke versieringen en in vreemde kledij die helemaal de weg en het vertrouwen in de toekomst kwijt zijn! Ze zijn vooral op zoek naar zichzelf en innerlijke rust. Interactie tussen deze verdwaalden zielen ontbreekt volledig. Hun ogen gaan onafgebroken van het kleine beeldscherm naar het circus voor ze waar ze zelf een (hoofd)rol in spelen. In een generatie, en een wereldwijde Covid-19 samenzwering, is het aanzien van de wereld en de maatschappij helemaal veranderd, en niet in een positieve manier. Was deze veranderen bewust gepland?
Lyka mag elke avond in Vietnam het restaurant uitkiezen in een van de twee straten waar de restaurants schouder aan schouder elke avond vol zitten. Ver genoeg weg van het lawaai en het licht om rustig te kunnen eten. Opnieuw krijgen we twee mooie bordjes geserveerd. Een eiernoedels met zeevruchten en voor lyka een “Ananas gebakken rijst met garnalen. Gerechten die minder dan vier euro per persoon kosten!
Lyka lijkt niet helemaal in haar hum. We hebben nog geen plannen gemaakt voor wat we morgen willen gaan doen of zien.