Pattaya (Nakorn Siam Boutique Hotel) 604), donderdag 21 november 2024
Na ruim een week in Thailand is het tijd om van de cultuur afscheid te nemen en het amusement en het strand te verwelkomen. Ik ben heel erg benieuwd wat onze gasten van Pattaya zullen vinden. Pattaya is een stad die niet voor iedereen te bieden heeft waar ze naar op zoek zijn. Er is natuurlijk het nachtleven in al haar smaken en ook het strand van Jomtien om overdags uit te rusten zodat je je ’s avonds weer in het nachtleven kan storten.
Dat uitgaan heb ik de afgelopen vijfentwintig jaar genoeg gezien en gedaan. Mijn voorkeur gaat tegenwoordig uit naar: vroeg naar bed en vroeg op, lekker wandelen in de relatieve koelte van de ochtend en de legen straten. De nachtploeg van dronken jongeren ligt tot ver na het middaguur op een oor in de koelte van de airconditioning.
Onze trein met het nummer 304 vertrekt volgens het schema om 09:01 uit Ayuthaya om om ongeveer 10:35 in Bangkok te arriveren. We zijn ondertussen een team bestaand uit twee verschillende groepen. Hoe groter het team des te meer meningen en smaken. Overleg met elkaar geeft niet altijd een bevredigend resultaat voor alle partijen. Het blijkt onmogelijk om het iedereen naar zijn zin te maken. Het is ook erg moeilijk om met vijf personen met het openbaar vervoer te reizen in Thailand. Het blijft heel moeilijk om (zit)plaatsen bij elkaar in de trein of de bus te bemachtigen. Zelfstandigheid moet er wel zijn.
Daarom is er afgesproken dat Lyka en ik al vroeg naar het station gaan. De kaartjes van vijftien baht per persoon worden door mij gekocht. De andere groep kan de tijd nemen en wat later komen. Het heeft geen nut om in het hotel op elkaar te wachten want de weg naar het station is kort, eenvoudig en gemakkelijk te vinden.
Lyka en ik zijn al veel vroeger op pad dan verwacht omdat we geen zin hebben om op de kamer te blijven hangen.Het wordt sowieso een hele lange dag want ik zeg het nog maar een keer nadrukkelijk: ‘Voor elke verplaatsing in Thailand moet je eenvoudig een hele dag uittrekken!’
Je weet nooit hoe het loopt en de manier waarop de Thai met de vertragingen omgaat is voor ons westerlingen gewoonweg bewonderenswaardig. De haastige westerlingen kunnen maar moeilijk begrip voor de rust, en de berusting waarmee de Thai het over zich heen laten komen, opbrengen!
De trein 304 heeft volgens het beeldscherm boven het perron een vertraging van twaalf minuten en dat is niet ongebruikelijk in Thailand. Wanneer onze trein helemaal van het scherm verdwijnt wordt het tijd om eens te gaan vragen of onze trein nog wel komt of dat we de vervoersbewijzen moeten inleveren, of omruilen, voor een andere trein. Er komen tot twaalf uur ’s middags nog enkele treinen met de bestemming Bangkok langs. Deze zijn van een andere klasse en categorie met sommige ook met genummerde stoelen.
Een medewerker van de “State Railway of Thailand” verteld me dat de trein nog wel komt maar er moet eerst nog een andere passagierstrein passeren op een stuk enkelspoor. Onze gasten worden ongeduldig en dat is iets dat je juist moet zien te voorkomen. Je hebt het zelf niet in de hand dus moet je het nemen zoals het komt. Berusting in je lot maakt de dag goed.
Ondertussen hoor ik wel af en toe het woord: ‘Taxi’, vallen en dat voorspeld meestal weinig goeds. Wij hebben geen zin om een groot bedrag, twee keer ons dagbudget, te betalen voor een rit in een taxibusje naar Pattaya. Het maakt ons niet uit waar we zijn of wat we doen.
‘We besparen geld waar het kan en geven het uit waar het moet!’, is onze lijfspreuk.
Het maakt ons niet uit of we in het hotel op bed liggen of op een verlaten busstation zitten wachten op de volgende bus. Zolang we maar voor de duisternis valt op de plaats van bestemming zijn!
Daar komt dan eindelijk de trein 304 op perron 2. Wij volgen de lokale bevolking op de voet omdat die natuurlijk uit ervaring weet waar de trein stopt. Ons team scheurt in tweeën, onze gasten met de koffers zoeken een plaatsje in de achterkant van de volle trein terwijl wij twee zitplaatsen weten te bemachtigen in de voorkant van de trein. Vanaf mijn smalle zitplaats kijk ik over de schouder van de machinist mee over het spoor. We maken ons op voor anderhalf uur “kedeng kedeng”.
Hoe het in godsnaam mogelijk is ontgaat me maar we komen met veel minder vertraging aan dan dat we hebben verwacht. We hebben nog vier etappes te gaan voordat we op het hotelbed kunnen neervallen! Het eerste traject is met de zeer efficiënte ondergrondse naar Sukhumvit. Het loopt al richting het middaguur en dan is het openbaar vervoer in de miljoenenstad Bangkok meestal druk, erg druk. Het slepen met grote koffers in de ondergrondse helpt natuurlijk ook niet en opnieuw valt het woord: ’Taxi’.
Na een korte rit moeten we overstappen van de ondergrondse Metro naar de “Sky Train” hoog boven Sukhumvit. De Sky Train is het eerste project om de bevolking van Bangkok op een gemakkelijke manier te vervoeren. Er zijn dagelijks rond de miljoen passagiers die gebruik maken van de bovengrondse sporen die op 5 december 1999, op de verjaardag van de koning, in gebruik zijn genomen.
Gelukkig zijn er roltrappen en liften om de koffers omhoog, ver boven “Sukhumvit Road” te brengen. De straat onder ons is eigenlijk snelweg 3 en is vanaf de oude binnenstad aan beiden kanten van de snelweg volgebouwd. Op “Ekkamai Station” kies ik ervoor om een wolkenkrabber binnen te gaan omdat wij weten dat er hier liften en roltrappen zijn om naar beneden te gaan. Een betonnen trap af met een zware koffer lijkt mij in de hitte van Bangkok geen pretje! Ik ben blij dat wij rugzakken gebruiken.
De lange rij wachtenden voor het loket van “Bell Travel”, voor de grote bus naar Pattaya, voorspeld niet veel goeds! Met een oog op de vertrektijd van 12:30 schuif ik richting het loket voor de vijf kaartjes. Ik probeer nu wel om een beetje bij elkaar te blijven en dat kan eigenlijk alleen maar door stoelen achterin de bus te vragen. Er staan nog een stuk of vijf mensen voor me wanneer de vrouw achter het loket het bord met de vertrektijd wijzigt naar 13:00.
Het was te verwachten en nu is het is het een hard feit! Wanneer ik aan de beurt ben vraag ik om vijf kaartjes achterin. De vrouw in het hokje kijkt verbaasd op en vraagt aan haar buurvrouw wat ze nu moet doen. Gelukkig wil haar buurvrouw meewerken aan mijn, misschien vreemde verzoek. Na een paar toetsencombinaties op het toetsenbord rollen alle kaartjes voor bus 48-21 met de vertrektijd 13:00 uit de kleine printer. Het is even uitzoeken voor de vrouw maar uiteindelijk krijgen we de gevraagde vijf plaatsen voor de stoelen achterin.
We moeten ruim een uur wachten op het vertrek en de gasten hebben trek. Er is een 7-11 op de hoek en het verbaasd me niet dat we daar terecht komen voor een snack. We kunnen niet over een lunch spreken. Wanneer Lyka en ik de warme “Koreaanse Kimchi Roll” hebben weggewerkt met een blikje cola vinden we het welletjes om binnen te wachten. De verkopers van buskaartjes voor de levensgevaarlijke mini-busjes naar Pattaya schreeuwen als gekken om klanten te lokken. Onze oren gaan er pijn van doen en wij verkassen samen naar buiten.
Voor de vorm vragen we nog even of onze gasten meegaan naar buiten maar zij zitten liever onder het afdak in de koelte van de ventilatoren. Zodra de bus van 12:30 is vertrokken verschijnt bus 48-21 en we kunnen er zeker van zijn dat de oude betrouwbare Mercedes diesel ons veilig naar Pattaya zal brengen. We bevinden ons midden in het “Toeristen Circus” waar Kristof en ik het altijd over hadden. Lyka en ik kijken onze ogen uit naar de wachtende menigte die zich over het zuidoosten van Thailand gaat verspreiden.Niet al te lang voordat de bus gaat vertrekken verschijnen onze gasten en kunnen we aan boord. Lyka en ik lopen door het te smalle gangpad naar de achterste stoelen omdat wij weten dat je daar meer beenruimte hebt en ook ruimte voor de rugzakken. Lyka koppelt haar iPhone aan de mijne voor het internet en gaat muziek luisteren. Onze gasten hebben hun stoelen ondertussen ook gevonden en ik observeer de “stoelendans”! Zelfs na zes en twintig jaar gaat het nog voor elke rit fout!
Wat is er aan de hand? Je hebt een stoelnummer door de computer toegewezen gekregen en dat stoelnummer staat op je vervoersbewijs. Niet zo moeilijk toch? Achter op de stoelen staan nummers. Er zijn bij elke rit hele roedels mensen die denken dat het nummer op de stoel voor hen het nummer is van de stoel achter de stoel met het nummer er op. Het nummer op de achterkant is het nummer van de stoel waar het op staat! Een handvol hersenloze denkt ook altijd dat het vrij zitten is en dat maakt het wisselen van stoel in een bus waar onafgebroken mensen instappen wel heel erg moeilijk. Mede door het smalle gangpad in de bus.
Er is wat mis want om 13:12 staan wij nog steeds in de parkeerhaven en de bestuurder van de bus is in geen velden of wegen te bekennen. Wat is er aan de hand? Opnieuw valt het woord: ‘Taxi’. Het is erg jammer want ik heb het voorgesteld om een taxibus te nemen in verband met de koffers maar de gasten hebben het in mijn beleving zelf afgewezen. Ik heb bij Narin van “Instyle Travel and Service” zelfs verschillende prijzen opgevraagd voor een mini-busje of een SUV!
Dan verschijnen de passagiers die gewoon ordinair veel te laat zijn en geen enkel respect hebben voor de rest van de passagiers! De oude diesel slaat aan en we gaan op weg. Natuurlijk moet er ook nog worden gestopt bij het busdepot onder de “Highway”. De laatste twee passagiers komen aan boord en we kunnen nu eindelijk richting Pattaya.
De verwachte anderhalf uur voor de busrit is zoals gewoonlijk bijna twee uur en drie kwartier geworden. De haast die in de westerse wereld vanzelfsprekend is is in Zuidoost-Azië nog niet helemaal geïnfiltreerd. Maar we zijn er nog niet! We laten onze gasten niet in de steek voor een motortaxi en we gaan voor een “Songthaew”, de iconische openlucht taxi/bus die alleen in Pattaya rijdt. Op het eerste aanbod van 150 baht voor twee personen ga ik niet eens in. Zodra de gasten zich bij ons voegen en we met z’n vijven zijn gaat de prijs omlaag naar 50 baht per persoon. De koffers worden aan boord gehesen en zodra we denken dat we gaan rijden hengelt de chauffeur nog twee klanten binnen die samen 150 baht extra opbrengen voor het ritje.
Rond vier uur staan we aan de receptie en we zijn erg blij met kamer 604 die de receptioniste speciaal voor ons heeft achtergehouden. Ze weet na onze veelvuldige bezoeken aan het “Nakorn Siam Boutique Hotel” welke kamers we prefereren. We laten onze gasten achter bij de receptie en stappen in de lift om onze rugzakken eindelijk op de grond te kunnen zetten. Morgen gaan we meteen de koffers ophalen want ik krijg al pijn in mijn buik wanneer ik aan die Schotse lilliputter moet denken.We liggen even te ontspannen wanneer de telefoon gaat en er problemen blijken te zijn met de kamers, en met name met de bedden, van de gasten. Ik kan stellen dat ik zeer verbaasd ben want tijdens onze zeven a acht verblijven in het “Nakorn Siam Boutique Hotel” hebben wij altijd prima geslapen.
Op het verzoek van de gasten verschijn ik om hun bij te staan met de Engelse taal en ook in mijn kolen Thais. Een andere matras is niet mogelijk maar er is nog een andere kamer vrij. Niet de superior maar een standaard.
Ook in deze kamer is het bed veel te hard en kan je de stalen veren van het matras voelen. Welke andere mogelijkheden zijn er nog? Na overleg met de receptie komen we uit op dunne eenpersoons onderleggers. Voor 100 baht kan er een op het bed worden gelegd. Dat worden er uiteindelijk twee en het bed zal voor een nacht worden geprobeerd.
Ondertussen hebben de gasten nog meer problemen met de kamers ontdekt en ze hebben besloten om op zoek te gaan naar een hotel met zachtere matrassen. Dat is niet eenvoudig in het centrum van een stad waar het hoogseizoen op het punt staat om te beginnen. Dan is er komend weekend ook nog een Hip-hop Festival met wereldberoemde sterren waar mensen uit heel Thailand op af komen.
Ik probeer te helpen maar na vijf hotels die allemaal, ‘Full’, zijn geef ik het op. Morgen gaan ze met z’n drieën op hoteljacht naar een beter en schoner hotel met zachte matrassen.
We gaan eten bij de “Captain’s Bar” maar mijn trek is helemaal verdwenen. De gebakken rijst met garnalen ziet er goed uit maar ik krijg geen korrel naar binnen. Ik heb rust nodig en moet me snel gaan ontspannen op de kamer. Morgen is weer een nieuwe dag zonder verplichtingen en dat idee doet me goed.Lyka gaat met de gasten het nachtleven in terwijl ik de rust van de hotelkamer opzoek. Ik heb genoeg opwinding voor een dag beleefd en wil lekker lang slapen en morgen weer vroeg op.
