
Bangkok (Siam-Champs Elyseesi Unique Hotel) 311), woensdag 13 november 2024
Het was gisteren een drukke dag voor ons. Ik had fantastisch geslapen maar het probleem met die lilliputter zat me wel dwars. Eerst nog acht dagen op pad en dan haal ik alle koffers op en kan hij voor mij doodvallen. Hij zal het thuis niet gemakkelijk krijgen wanneer de kapster hem erop zal aanspreken dat zijn dwarsheid haar 5.200 baht per jaar kost. Dat is voldoende geld om een heel jaar rijst van te kopen voor twee personen!
Na het eenvoudige bekende ontbijt ben ik eerst naar het busstation in Noord-Pattaya gegaan om de buskaartjes voor vandaag te kopen. Het wandelen, na bijna drie weken in het zadel te hebben gezeten, was zeer ontspannend. Het was gewoonweg heerlijk om weer een eind te kunnen lopen. Toch stemde een gedeelte van de wandeling mij droevig. Er staan weer meer winkels en bedrijfspanden leeg dan enkele weken geleden. Het hoogseizoen moet nog beginnen en vanochtend was een van de dertig strandstoelen bezet! Wordt dat beter de komende weken?


Ik ben op zoek naar een ander hotel voor de komende reizen. Het “Nakorn Siam Boutique Hotel” waar we altijd met plezier hebben verbleven heeft een fout gemaakt of haar business plan aangepast. Tijdens een poging om een kamer te boeken voor volgend jaar blijkt de prijs van 650 baht per nacht naar 2.385 baht te zijn verhoogd. Dat is wel heel erg veel geld voor een twee sterrenhotel met slecht werkende faciliteiten!

Het hotel ligt een soi (zijstraat) verder dan verwacht en is mooier dan ik in mijn stoutste dromen kan verwachten. Een kort gesprek met een Duitse gast in het hotel maakt mij duidelijk dat het voor de toekomst een winnaar kan zijn. Het zwembad is schoon, de kamers zijn ruim met een redelijk balkon en het is er ’s nachts erg stil. Het ligt ook erg centraal en dat is natuurlijk mooi meegenomen.

Vanochtend ben ik wel wakker geworden met een zere keel van de airconditioning. Waarom? De thermostaat blijkt de hele nacht op 24 graden te hebben gestaan. Dat is veel te koud om in te slapen. De hete koffie prikt op mijn amandelen en neemt wat van de pijn en het ongemak weg. Ik realiseer me dat we alweer aan het begin staan van een nieuwe periode, een nieuw avontuur, van ruim twee weken. We gaan voor mij bekende paden bewandelen en ook Danny heeft al geproefd van Bangkok en Ayuthaya.
We hebben tijd genoeg om rustig onze rugzakken in te pakken en onze plannen voor vandaag te smeden. De afgesproken tijd voor de minibus is 10:20 dus hebben we afgesproken om iets voor tienen naar beneden te gaan. We hebben geen toegang tot onze spullen in de koffers gehad dus moeten we nog acht dagen leven op de zeer beperkte spullen uit onze rugzak.

We nemen afscheid van de receptioniste en laten een (Banana) tas gevuld met onze helmen en jassen achter bij de receptie. Ze weten dat we over acht dagen weer terug zijn. De minibus is wat te vroeg maar dat vinden we helemaal niet erg. We rijden naar het volgende hotel om een passagier op te pikken en daar slaat de schrik op mijn hart. Er wordt een Zweedse vrouw geholpen in te stappen die er zichtbaar lichamelijk slecht aan toe is. Om eerlijk te zijn lijkt haar motorisch gestel ook al niet zoals het behoort te zijn wanneer ze honderd procent fit is. Eenmaal op haar plaats slaakt ze een kreet die door merg en been snijdt en kreunt luid.
Zodra de minibus in beweging komt begint ze in een haast onverstaanbaar Zwengels (een mix van Zweeds en Engels) te klagen en te brabbelen dat ze al vier dagen heel erg ziek is en dat ze snel naar huis moet om te worden behandeld. Een erg vreemde situatie wanneer ze ook nog over Dengue en Malaria begint en dat haar ziekte niet besmettelijk is. Ik laat ze maar praten en af en toe grom ik goedkeurend terug.
De bijna nieuwe Chinese “Singlong” bus is een hele vooruitgang en de 300 baht, inclusief ophalen bij het hotel met een minibus, is een goed alternatief voor de taxi. 600 baht voor de bus of 1.500 voor een taxi. Het blijft een persoonlijke keuze.




‘Even op onderzoek uit!’, zeg ik tegen Lyka.
Niet veel later heb ik de parkeerhaven gevonden waar de bus geparkeerd zal staan wanneer ze aankomt. We nemen onze rugzakken mee en verkassen naar een bankje bij de parkeerhaven.
De oranje bus van de “Bangkok Mass Transit Authority (BMTA)” is een bekende verschijning. Nieuwe stadsbussen zijn in Bangkok iets van de laatste jaren. In het verleden werden hele vloten afgeschreven stadsbussen in Japan en Zuid-Korea gekocht. Die waren dan weer opgeknapt en konden nog tientallen jaren mee in de drukke straten van Bangkok. De iconische oude diesels worden nu langzaam uitgefaseerd en vervangen door elektrische bussen of bussen op CNG of LPG.


Ondertussen heb ik het bericht gekregen dat onze vrienden veilig geland zijn en dat ze onderweg zijn naar het centrum van Bangkok. De airconditioning is me wat te koel en daarom zoek ik een plekje in de schaduw op het terrasje voor het hotel. Het duurt veel langer dan ik heb verwacht voordat ze arriveren. Veel verkeer op weg naar de stad heeft ze opgehouden. Na een korte rust op de kamer genieten Danny en ik van een koud biertje op het terras. We hebben geen tijd om naar de rivier te gaan. Jammer, de volgende keer maar weer.
