Nong Khai (Pikul Apartment Hotel) 26), zondag 3 november 2024
Ondanks het harde matras heb ik toch prima geslapen. Gelukkig is het in alle hotels waar we hebben geslapen tot nu toe ’s nachts rustig. Mijn biologisch uurwerk loopt een kwartier voor waardoor ik weer om kwart voor zes naast het bed sta. De koffie zetten is een routine die ik ondertussen met mijn ogen dicht kan doen. Het eerste slokje smaakt altijd uitstekend en is opwekkend.
Daarna duik ik in mijn foto’s en verhalen om te concluderen dat ik alweer aardig achter begin te lopen. Ik heb nog steeds de beste voornemens maar na enkele drukke dagen met meer dan 150 foto’s per dag geeft we veel werk. Ondanks alle goede voornemens wil ik niet elke dag alleen maar motorrijden en daarna achter mijn MacBook kruipen. Af en toe wil ik ook wat ontspannen met een stukje TV, wandelen in de omgeving van het hotel of even ontspannen lezen.
Vandaag hebben we ruim 203 kilometer voor de wielen en ik wil op tijd in Nong Khai zijn zodat ik om twee uur de mogelijke ontknoping van de MotoGP in Sepang Maleisië kan zien. De ervaring van de afgelopen dagen heeft me geleerd dat we gemiddeld een kilometer per minuut rijden. Tel daar een uur of anderhalf aan pauze’s en de lunch bij op dan kom je uit op een kleine 300 minuten dus ongeveer vijf uur na ons vertrek uit Sakon Nakhon moeten we bij het Pikul Hotel in Nong Khai arriveren.
Lyka wordt om zeven uur gewekt en in alle rust genieten we samen van de koffie en het bezoek aan het toilet. Onze spijsvertering is weer goed en regelmatig, dat is ook geruststellend! Het lijkt dat onze bagage steeds minder wordt ondanks we niets kwijt raken. Het zal wel slimmer inpakken zijn!
Alles wordt vastgesjord op de bagagedrager achterop de motor en daarna wordt mijn neus ingesmeerd met zonnebrand, net als de bovenkant van mijn handen ontvangen die vandaag weer vijf uur brandend tropisch zonlicht. Dat zijn tropenuren zonlicht! Om iets voor acht rollen we de parkeerplaats af uitgezwaaid door de nachtwaker van het hotel die het toch wel heel bijzonder vind dat een Nederlander en een Filipijnse zijn land op de motor doorkruisen. Hij toont zijn respect voor onze onderneming.Het PTT tankstation is snel gevonden. De tank wordt gevuld en betaald met een briefje van duizend baht. Dat is mijn eerste kleingeld dat ik terug krijg en dat ik echt nodig heb! Daarna naar de 7-11 voor twee tosti’s en een banaan, ook weer betaald met een biljet van duizend baht. Opnieuw stop ik een stapel kleine Bankbiljetten aan de buitenkant van de bundel. Ik zit weer goed in mijn kleingeld en dat is belangrijk op het platteland van Thailand. Ik kan me nog goed herinneren dat ik in een ver verleden op het platteland nog briefjes van tien baht kreeg terwijl heel Thailand al met muntjes van tien baht betaalde.
De eerste achtenzeventig kilometer gaan over een lelijke snelweg. Er is helaas geen andere weg in westelijke richting, er stromen in dit gebied teveel riviertjes en bruggen zijn kostbaar. De arme lokale bevolking laten omrijden is goedkoper. We zijn genoodzaakt om een keer te pauzeren langs deze lelijke en gevaarlijke weg. Het verkeer raast langs on heen en ik voel me hier niet echt op mijn gemak. We staan hier dan ook niet lang! Nog een klein uur en we gaan eindelijk de binnenwegen op.Die binnenwegen zijn gelukkig minder druk maar er is nog iets aan de hand. We zitten nu hoog in het noorden tegen de grens met Laos aan en daar gebeurt weinig tot niets. In de geschiedenis van Thailand komt er dan ook weinig of helemaal niets uit deze hoek. Alles hier is redelijk nieuw en oude gebouwen of ruïnes ontbreken volledig. We stoppen langs de weg net voor een dorp en wij vangen veel bekijks. Een blanke in deze hoek is zeldzaam en dan ook nog op een motor uit Chonburi is wel heel bijzonder.
We passeren een van de weinige tempels die wat foto’s waard zijn en nemen meteen maar een drinkpauze. Nog voor mijn eerste slok water staat er al een man bij ons die in een onverstaanbare taal tegen ons begint te ratelen. Het Bangkok Thais kan ik met mijn beperkte kennis nog wel wat van maken maar van dit Laotiaanse dialect heb ik geen kaas gegeten. Vriendelijk glimlachen, af en toe goedkeurend knikken en een ‘Uhh’ geluid maken. De man is zichtbaar op zijn gemak en tevreden gesteld. We kleden ons weer aan en vervolgen de rit naar Nong Khai en hopelijk een restaurant langs de weg. Het is tenslotte alweer half twaalf geweest.
In een moderner restaurant dan we gewend zijn laten we ons de zoveelste variatie op de Pad Krapow Moo goed smaken. Het (drink)water met ijsklontjes erbij blust de chilipepers niet. Mijn lippen gloeien nog wanneer mijn bordje leeg is. Morgenvroeg een “Burning Sensation!” Dit is wel belangrijk om te weten! In de Isaan gebruiken ze nog meer chilipepers dan in Bangkok. Het is niet aan te raden om te zeggen dat je goed pittig kan eten. Dat betekend hier dat het zo pittig is dat je vork en lepel er slap van gaan hangen.
Ik zwaai de deur van kamer 26 open en ik bespeur een spoor van een herinnering in mijn gedachten. De naam “Pikul Hotel” zegt me op het eerste gezicht niets maar ik denk dat ik hier in het verleden wel eens heb geslapen. De kamer is groot maar helaas is de TV erg oud, zonder HDMI, en het matras is weer harder dan verwacht. Jammer voor Lyka want die wil ’s avond graag wat TV kijken.
Ik ben echt moe, ik kan gerust zeggen ‘doodop’, maar ik wil zeker niet gaan slapen. Een middagdutje is lekker maar ik ben altijd bang dat dat ten koste van mijn nachtrust gaat. Onze contanten zijn bijna op en met de wetenschap dat er een ATM op loopafstand van ons hotel is besluit ik om een rondje te gaan lopen. De ATM is snel gevonden en de contanten in mijn portemonnee geven me ook weer rust en zekerheid. Hoewel ik vaker in Nong Khai ben geweest kan ik niet zeggen dat ik ook maar een klein ding herken. Zelfs de rivier en de boulevard zien er voor mijn gevoel anders uit dan tijdens mijn vorige bezoeken.
Ik heb vanmiddag de menukaart van “Macky's Riverside Kitchen” bekeken en de beslissing was snel gemaakt. We gaan heerlijk westers eten aan de rivier. Een mooiere omgeving kan het toch niet? Het eten smaakt ons uitstekend en we zijn het er samen over eens dat het de juiste beslissing is om hier te gaan eten. Vanaf morgen gaan we weer Thais eten tot er zaterdag of zondag weer pizza op het menu staat.
Dat het ook in Nong Khai erg rustig is mag blijken uit deze foto! Het is 19:52 en er loopt geen levende ziel op straat, laat staan een buitenlandse toerist. Links en rechts hoor je nu ook hier, ver van Bangkok, de geluiden dat de toeristenindustrie zelf ook niet meer kan geloven dat het hoogseizoen op het punt staat te beginnen. De boekingen blijven achter en de toeristen die gewoon binnenlopen en vragen naar een kamer ontbreken volledig.Er is teveel oorlog, ellende en onzekerheid in de wereld! Geld wordt schaars en economisch gezien hoeven we ook geen feest de komende jaren te verwachten. Alle kosten stijgen en de man inde straat betaald meer en meer voor de dagelijkse dingen. Vakantie is een van de eerste uitgaven waar je op bezuinigd. Al deze onzekerheid bij elkaar opgeteld maakt dat het massatoerisme in het inzakken is. Nong Khai, de springplank naar Laos is letterlijk leeg!
Op de muur van de tempel aan de andere kant van de straat zijn mooie gekleurde kleitabletten aangebracht. Een heerlijk stukje kunst in dit van nature artistieke land. Of het nu om kunst of muziek gaat, de Thai zijn een heel artistiek volk.Wanneer ik in de duisternis de parkeerplaats oploop van het Pikul Hotel weet ik het zeker. Ik heb hier in het verleden al een keer geslapen. Ik weet het nu echt honderd procent zeker maar ik heb alleen geen idee wanneer dat moet zijn geweest! Mijn dag zit er op en ik wil het liefst slapen. Ik ben doodvermoeid van het motorrijden. Het vergt het uiterste van mijn concentratie en daarom is het ook belangrijk dat ik voldoende slaap krijg. Welterusten.
