Loei (Indigo Place) A3), dinsdag 5 november 2024
Het is een fantastisch hotel waar we zijn beland maar ik hink op twee gedachten over de beoordeling die ik ga schrijven. Uiteindelijk ben ik niet zo blij met de geluidsoverlast ’s nachts maar de noodzaak om een nachtje extra te boeken is in verband met de voorspelde regen wel slim.
‘Wat is er gebeurd?’
De heerlijke mooie grote rustige kamer blijkt een illusie! Gisteren om half tien ’s avonds begint de muziek the dreunen en dat gaat door tot half zeven in de ochtend. Precies het moment waarop de voorspelde regen uit de hemel begint neer te dalen. Uiteindelijk is het een onbewuste keuze geweest en het is niet anders. Het zag er op de website van Agoda erg goed uit. Twee nachten slapen met oordoppen in tegen de hoofdprijs voor de mooie zeer luidruchtige kamer!
Met de koffie binnen handbereik zie ik de regen neerdalen. En niet zo’n beetje ook! Een geluk bij een ongelijk, laten we het zo maar bekijken. Het is tenslotte beter om positief te blijven. Tussen twee buien door spoed ik me naar de 7-11 voor tosti’s, hard gekookte eieren en een banaan. Het smaakt ons goed en we hebben geaccepteerd dat we hoogstwaarschijnlijk nog een slechte nacht zullen hebben. De titel van mijn weblog is niet voor niets “Travels and Troubles”, dit valt onder de Troubles die gelukkig niet al teveel en te vaak hebben.
Tegen tienen is het droog en gaan we ons overgeven aan de wekelijkse verplichtingen die we bij voorkeur afhandelen tijdens een rustdag. De plastic tassen met vuil wasgoed zijn na een week alweer goed gevuld dus gaan we naar de “Otteri Wash & Dry” wasserette. De cyclus van wassen en drogen duurt iets meer dan een uur en blijkt hier iets goedkoper dan we gewend zijn. Mijn e-reader gaat ook mee. Ondanks dat het een slecht overgezet e-book is kan ik de verhaallijn van “Corpus Delicti” van Patricia D. Cornwell goed volgen.Na zevenentwintig minuten verhuisd het wasgoed van de wasmachine naar de droogtrommel. Het is ondertussen erg druk geworden in de wasserette. Alle machines zijn bezet! Zodra de droogtrommel stopt staat er iemand op om ons te attenderen dat de was droog is. Ik vind dat erg vreemd omdat de snelste wasmachine nog zeker elf minuten bezig is met het wasprogramma. We besteden er maar geen aandacht aan en vouwen onze schone kleren op en verlaten de wasserette zonder gedag te zeggen.
Voor de lunch loop ik naar het Koreaans geïnspireerde restaurant dat we gisterenavond op de terugweg naar het hotel hebben gezien. Eenmaal binnen met de complete menukaart voor me ben ik aangenaam verrast. Het wordt nog beter wanneer er enkele gerechten worden geserveerd aan een meisje dat in het restaurant gaat zitten eten. De porties zijn ruim te noemen en de “Chamchi Gimbap”, Koreaanse rijstrol met tonijn, ziet er heerlijk uit. Dat gaat hem dus worden samen met Koreaanse Gyoza’s en een wrap met sla en kip. Een fantastische, heerlijke en gezonde lunch.
Ik heb genoeg van de foto’s verwerken, catalogiseren en het schrijven over onze belevenissen. Het is nog steeds droog en het wordt voor mij de hoogste tijd om een stukje te gaan wandelen om mijn hoofd weer leeg te maken. Onbewust steek ik de sleutels van mijn motor in mijn zak en begin aan mijn wandeling richting de rivier en het park in het centrum van Loei. Nog voordat ik aan het einde van de straat ben passeer ik strengen darm met varkensworstjes die hangen te drogen. Ze zien er heerlijk uit. Dit is echt Thais straateten dat wordt geroosterd op een houtskool vuurtje en geserveerd met grove stukken witte kool en ingelegde gember. Ik vraag me af of mijn gasten volgende week in Bangkok dit ook willen proberen. Wanneer je dit ruikt boven de gloeiende kooltjes loopt het water je in de mond.
Ik sla rechts af, steek de de straat over en sta onverwacht voor een enorme Honda motorwinkel met een grote werkplaats. Ik laat er geen gras over groeien en stap meteen naar binnen. Er valt een grote stilte! Zeker twintig grote ogen staren mij aan. Niemand spreekt ook maar een woord Engels.Er worden een stuk of vijf telefoons tegen mijn borst geduwd terwijl er in koor klinkt: ‘Translate, translate!’
Ik vertel langzaam in beknopt Engels wat er aan de hand is. De ogen lezen de naar het Thais vertaalde tekst en knikken begrijpend en goedkeurend. nog voordat ik een bevredigend antwoord heb gekregen besluit ik om mijn motor op te gaan halen. Onderweg naar het hotel steek ik mijn hand in mijn zak en verbaasd voel ik dat ik de sleutels al bij me heb.
De aanwijzingen en diagnose die ik tegen de Google Translate heb gegeven zijn voldoende om binnen een minuut het probleem te hebben gelokaliseerd. De clignoteur is na zeventien jaar op de smeltlas uit elkaar getrild. De printplaats hangt los onder de tank. Een oudere vrouw verdwijnt, na aanwijzingen van de hoofdmonteur, en komt even later met een origineel Honda onderdeel terug. Nog geen minuut later knipperen mijn richtingaanwijzers weer als nieuw.
‘Wat is de schade?’, vraag ik in mijn beste Thais.
De vrouw kijkt me verbaasd aan en gaat verder met haar bezigheden op het beeldscherm en pakt er een rekenmachine bij. Ik schrik, want dat kan in Thailand twee dingen betekenen. Of het is een groter bedrag dan ik verwacht of ze denkt dat ik niet voldoende Thais begrijp. De totale kosten zijn precies 300 baht (€ 8,19), voor dat bedrag is het weer veilig. Opgelucht breng ik de motor weer terug naar het hotel en begin opnieuw aan de wandeling.
Veel is er niet te zien! Een enorme Naga om de stad te beschermen, een oude hangbrug over de rivier, een vijver om het park en een altaar voor de stad. De “City Pillar Shrine (Chao Por Kut Pong Shrine) or San Lak Mueang” doet wel heel erg chinees aan en dat is iets dat Lyka en ik al eerder hebben besproken. De gezichten in Loei zijn meer Chinees dan Laotiaans of Thai. Je hebt het gevoel dat je in een Chinese nederzetting bent gearriveerd.De dag komt langzaam dichterbij haar einde en om vijf uur gaat de eerste grote Leo van de dag open. Morgen zijn we alweer vijf weken op reis! Het voelt voor mij persoonlijk dat ik nooit in Nederland ben geweest, zo snel pas ik me aan in Azië. De rust, het eten en het met volle teugen genieten van de mensen en de cultuur. We hebben voor ons met ideale mengsel van reizen in Azië en werken in Nederland gevonden.
In het “Phu Loei Restaurant” is het eten ook fantastisch. Wat dat betreft hebben we het in Loei getroffen. Niet alleen wij hebben het getroffen, Loei heeft een opvallend goede verzameling van eetgelegenheden en dat maakt het plezierig wonen in de heuvels. Lyka kiest deze keer voor de gevulde omelet en die is heerlijk. Het eten is wat luxer en duurder dan gewoonlijk maar dat kunnen we deze reis wel hebben. We gooien het niet over de balk maar we gaan ook niet bezuinigen.‘Je moet geld uitgeven wanneer het moet en besparen wanneer het kan!’, dat is mijn wijsheid voor alle reizigers.
Om half tien begint de luide muziek weer en ik geef Lyka ook een zakje met oordoppen. Het is verschrikkelijk jammer dat zo’n leuk en goed hotel midden in een lawaaierig gebied ligt. Er is ook geen hoop dat dat in de toekomst gaat veranderen. Nog een nachtje oordoppen en dan verder naar het zuiden.
