Chum Phae (Major Grand Hotel) 210), woensdag 6 november 2024
Nu we ons op het platteland van Thailand bevinden kijk ik nauwkeuriger naar onze uitgaven. Het vreemde met de kosten en uitgaven in Thailand is dat ze nooit op een lijn liggen en in verhouding zijn tot elkaar. Zo kan een pizza bestellen en laten bezorgen duurder zijn dan je hotelovernachting!
Een ander moeilijk te bevatten gedachte is dat € 20,- voor veel bezoekers een nacht in een redelijk hotel in Thailand een prikkie is. Je denkt namelijk bij overnachten in internationale prijzen. Daartegen kun je er ook voor kiezen om iets minder luxueus te overnachten, de kamer is tenslotte alleen maar om te slapen, en de tien euro die je bespaard te gebruiken voor het ontbijt, de lunch en misschien zelfs wel ook het avondeten! Niemand op vakantie die daarbij stil staat maar wij zijn op reis, dat is ook anders. We willen niet zuinig zijn en elk dubbeltje twee keer omdraaien maar wij willen wel een zo normaal mogelijk en toch een goed bestaan onderweg. Drie weken of die maanden van huis vergt een andere instelling.
Ik kan me nog goed herinneren dat mijn lat voor overnachting in een hotel in Thailand in het verleden op 500 baht per nacht lag. Dat heb ik heel lang kunnen volhouden en zelfs anno 2024 blijf ik nog wel eens een nachtje onder die prijs. Daarna legde ik de lat op 600 baht en nu, na de Covid-19 samenzwering en de prijsstijgingen door de Russische inval in de Oekraïne, is de lat op 800 baht per nacht gelegd.
Zo blijft er na het vaststellen van de richtprijs nog maar een vraag over om te beantwoorden. Wil je een hotel in centrum, met de mogelijkheid van geluidsoverlast maar wel dicht bij een breed aanbod van restaurants? Of wil je slapen buiten de stad in een resort of een bungalow waar dan weer weinig tot niets in de buurt is, dan moet je meestal rijden om te kunnen eten? Mits je geluk hebt dat het resort/hotel over een redelijk restaurant beschikt.
Na de twee slechte nachten in Loei hebben we vandaag maar een rit van een kleine 129 kilometer af te leggen. We vertrekken later dan gewoonlijk maar ook vroeger dan we hadden gedacht. Vandaag heb ik gekozen voor een vier sterren hotel net buiten de stad. We gaan het zien wat we voor 760 baht (€ 20,51) gaan krijgen.
Nadat ik de route een goed heb bekeken komt die in werkelijkheid er op neer dat we de gehele afstand op een vluchtstrook van een lelijke en gevaarlijke snelweg moeten rijden. Nou, na de twee afgelopen nachten kan dat er ook nog wel bij. Een ongeluk komt zelden alleen.
Zodra de eerste fruitkramen zich naast de weg aanbieden kunnen we het niet laten om een grote “Dragon Fruit” te kopen. 40 baht is een koopje voor een grote vrucht en we krijgen van de verkoopster ook nog een klein exemplaar gratis. De weg is beter en veiliger dan ik had gedacht en we schieten goed op. Nu is snelheid niet in ons voordeel omdat alle hotels adverteren met een inschrijftijd vanaf 14:00. Ook die regel is natuurlijk flexibel en bij een groot hotel is de kans op een kamer wanneer je vroeger arriveert natuurlijk ook veel groter.
De weg is enorm saai dus houden we ons aan de pauzes wanneer we benzinestation passeren. Hier is het tenminste altijd veilig parkeren en er is een schoon toilet. De natuur in Thailand is overweldigend mooi en zelfs de rijstvelden en velden vol met suikerriet zijn indrukwekkend. We passeren enkele Nationale Parken en het rijden door een onvervalst regenwoud is ook indrukwekkend.
Onze laatste pauze genieten we op een tempelterrein onder een beetje schaduw van een boom. Het is veel van hetzelfde op het tempelterrein. Allemaal dingen die we al eerder hebben gezien maar toch ook weer wat nieuws. Later wanneer ik het verhaal aan het schrijven ben kan ik deze tempel nergens meer terugvinden. Ik heb de coördinaten, een satelliet foto maar er verschijnt geen naam of een aanwijzing naar de tempel. Heel erg bijzonder!
Voor ons vertrek uit Loei hebben we het er al samen over gehad dat we eerst gaan lunchen voordat we naar het buiten de stad gelegen hotel gaan. En dat is makkelijker afgesproken dan gedaan! We stoppen bij het eerste de beste restaurant langs de weg en serveert alleen maar noedelsoep in verschillende versies. We vragen het nog twee keer en opnieuw gaat het om soepkeukens. Vier keer is scheepsrecht en wanneer het eten is geserveerd weten we ook meteen dat we weer in de bewoonde wereld zijn. Er wordt namelijk heel wat anders geserveerd dan dat we besteld hebben! Klagen heeft geen zin dus het wordt knagen en afrekenen. Gelukkig heeft het nog redelijk gesmaakt.
Bij het oprijden van de enorme parkeerplaats voor het reusachtige hotel voel ik me een dwerg. Ik moet even met mijn hoofd schudden om weer tot bezinning te komen om de omvang van dit complex tot me te laten doordringen. De aankomsthal moet minimaal vierhonderd vierkante meter groot zijn! Je wordt overweldigd door de enorme omvang van alles wat je ziet. De gebruikelijke handelingen zijn snel en effectief door een goed Engels sprekende dame in een keurig mantelpak afgehandeld en wij slapen vannacht in kamer 210. Een goede kamer is ons belooft.De kamer is enorm groot maar blinkt ook uit van de gebreken. Om te beginnen werkt de koelkast niet. De kraan van de wasbak sproeit het water verder dan de douchekop. En zeker niet als laatste, de stalen springveer matrassen maken zoveel lawaai bij elke beweging dat ik de neiging om naar mijn oordoppen te grijpen maar net kan onderdrukken. De airconditioning kan wel een nieuwe thermostaat gebruiken, dat is ook meteen duidelijk wanneer ik de straalturbine inschakel.
Ik blijf onder alle omstandigheden rustig, stress is slecht voor een mens, maar dan begint er achter het hotel luide muziek te spelen en het gedreun van de bas voelt als een boksers die je zachte stompen in je maagstreek geeft. Lyka en ik kijken elkaar begrijpend aan en kunnen maar moeilijk onze lach onderdrukken. Zou het mogelijk zijn dat we vannacht weer…
Het is alweer vier uur wanneer ik in het daglicht op zoek ga naar een restaurant voor vanavond en een paar koude flessen Leo bier voor straks op de kamer. Mijn doelen zijn snel gehaald en vol optimisme keer ik terug naar het “Major Grand Hotel”. Mijn dagen lijken veel op elkaar wanneer we onderweg zijn. Ik probeer mijn hersenen ook aan het werk te houden want dat houdt je jong. Foto’s, verhalen en wat lezen.
Het “Od Dao Ngoen Chinese Restaurant” dat ik vanmiddag heb gevonden blijkt een lot uit de loterij! Het personeel is meer dan vriendelijk en het eten is van een hoge kwaliteit. Het zijn de bekende gerechten maar deze keer gaan we voor de “Pad Krapow Pla Meuk”, de versie met inktvis. Wij zijn kleine eters dus de porties voor twee personen zijn voor ons aan de grote kant. Ik kan dat alleen maar compenseren door de helft van mijn rijst te eten. De volgende keer toch maar een “Lek”, een kleine portie bestellen.
Het enige “Grand” aan dit hotel is de enorme granieten trap naar de eerste verdieping, de “Grand Stair Case”! Morgen weer verder, deze keer naar een resort ver buiten Nakhon Ratchasima.Ik blijf worstelen met de vraag: ‘Zoek ik bewust naar een luxe hotel?’
Ik ben er nog niet helemaal uit!
