Travels and Troubles: Thailand: Eten in het zwart/wit

Nakhon Ratchasima (Green Garden Resort) 269), donderdag 7 november 2024

Het “Grand” van gisterenavond heeft veel van zijn glans verloren. Hoewel er heel weinig gasten in het hotel verblijven, wij aan de achterkant van het enorme hotel hebben slapen en het hotel in het midden van niets ligt, was het een rumoerige nacht. Ik heb zelden zo slecht geslapen als afgelopen nacht. Zelfs mijn oordoppen konden het dreunende geluid van de machines in de fabrieken achter het het hotel niet wegnemen. Ik weet nu ook waarom het hier zo goedkoop is!
Het gebeurt niet vaak maar op deze ochtend mis ik een ontbijt in het hotel. Niet getreurd dus snel alles op de motor pakken en snel op zoek naar een 7-11 die in Thailand nooit ver weg zijn. Tijdens het wachten op onze gebruikelijke ham-kaas tosti’s bekijk ik de lange wand met koelkasten zonder ook maar een verpakking die alcohol bevat. We staan langs een autoweg met maar drie cijfers en aan de 201 mag wettelijk geen alcohol worden verkocht. In Thailand gaan ze zelfs zo ver dat er ook geen 0,0 bieren langs de autowegen mag worden verkocht. Zo wordt het steeds moeilijker om ’s avonds mijn gebruikelijke flessen Leo bier te vinden.
We hebben vandaag een relatieve korte rit voor de boeg en daarom kunnen we rustig aan doen en veel pauzes nemen. De 201 is een lelijke snelweg met aan beide zijden een secundaire parallelweg voor langzaam verkeer. Wij rijden vanzelfsprekend op de secundaire weg om uit de wielen van de snelheidsduivels te blijven.

Het is nog geen tien uur wanneer we de eerste pauze nemen in de schaduw ven enkele bomen. Terwijl ik mijn benen strek, en geniet van mijn vers gezette koffie, ontmoeten we oudere Thaise mensen van het Thaise platte land. Het is een ontroerende ontmoeting! De twee oudjes zijn zo trots als een pauw dat een “Falang”, soms ook wel “Farang” genoemd, op een motor met een Thais kenteken voor hun bescheiden huisje is gestopt. Er passeert een luid toeterende zelfbouw vrachtwagen en dat is altijd bijzonder in de Isaan. We zwaaien en lachen naar elkaar!
De oudjes beginnen vanzelfsprekend een heel verhaal in het Thais tegen Lyka en zijn zeer verbaasd dat zij in het Thais antwoord dat ze Filipijns is en geen Thais spreekt. Ze kijken elkaar vol verbazing aan. Ze moeten natuurlijk met ons op de foto en het verhaal van onze bijzondere ontmoeting zal de komende jaren ongetwijfeld nog ontelbare keren aan iedereen die het horen wil worden verteld.

We rijden iets langer door zodat we de lelijke en saaie snelweg achter ons kunnen laten. Langs de 2246 komen we bij de “Sri Boonruangwanaram Tempel” met schaduwrijke plaatsen die er uitnodigend uitziet.

Lyka rust wat uit in de schaduw en speelt met haar iPhone.

De witte Boeddha, geflankeerd met twee gouden Boeddha’s aan beide zijden, springt meten in het oog. De symmetrie van de vijf beelden zal best wel een betekenis hebben maar die blijft voor mij een raadsel.

In een groepje bekende kleine religieuze beelden mag de “Ganesha” natuurlijk niet ontbreken.

Ganesha, ook bekend als Ganapati of Vinayaka, is een populaire godheid in het hindoeïsme, met een olifantenhoofd en een dikke, blote buik. Hij staat bekend als de god van wijsheid, kennis, en het wegnemen van hindernissen, en is de beschermheilige van reizigers.

Ergens anders ontmoet ik op het tempelterrein een beeld dat op een lokaal muziekinstrument zit te spelen. Er staat een heel verhaal bij in het Thais maar ik ben te lui om het op mijn iPhone te vertalen.
Mijn gedachten zijn ergens anders!
Waar denk ik dan aan?
We zijn nog maar een paar honderd kilometer van Pattaya verwijderd maar we moeten nog enkele dagen rijden omdat we op de juiste dag in het hotel moeten arriveren. Het is geen onoverkoombaar probleem, het is meer een luxeprobleem! Ik moet in mijzelf lachen omdat we bewust een omweg moeten maken om op tijd in Pattaya te arriveren. En dat terwijl ik een hele mooie verrassing voor Lyka in petto heb. Wat die verrassing is lezen jullie wel over enkele dagen.

Rond een uur of een stoppen we bij een van de tienduizenden kleine open restaurants langs de lokale- en snelwegen in Thailand. Ik heb de naam van dit restaurant niet kunnen terugvinden in Google Maps maar de Pad Krapow Moo was van een zeer hoge kwaliteit. Natuurlijk eten wij het niet op zijn toeristen pittig maar ongeveer de helft van het Thaise pittig. De vrouwelijke kok moet hard lachen wanneer ik dat haar in mijn kolen Thais vertel.
Wat ben ik dankbaar dat ik het verre oosten op de motor mag bereizen! Met nog een uurtje voor de wielen hoop ik dat we onze kamer in het “Green Garden Resort” meteen mogen betrekken wanneer we aan de noordgrens van “Nakhon Ratchasima”, ook wel “Khorat” genoemd in het kort, arriveren.
Dat arriveren bij het “Green Garden Resort” is veel moeilijker dan verwacht! Mijn gratis kaart van “Openstreetmap” op mijn oude “Garmin Oregon 400t” stuurt me in een richting waar we geen enkele aanwijzing zien voor een resort. We rijden de poort naar het resort zelfs twee keer voorbij omdat de reclame die het resort moeten accentueren meer op de reclame lijkt voor een fabriek.
Nadat ik mijn iPhone heb geraadpleegd volg ik een smalle betonweg naar een klein gebouw waar zich waarschijnlijk de receptie voor het “Green Garden Resort” bevind. En ja hoor! B-I-N-G-O! We zijn op de plaats van bestemming. De vrouw achter de receptie behandelt onze aankomst met een precisie zoals je alleen in Thailand kan ervaren.
Ze bekijkt onze paspoorten nauwkeuriger dan de “Koninklijke Marechaussee” op Schiphol en zodra ik mijn Thaise rijbewijs op de balie leg zijn alle vooroordelen in rook opgegaan. Thaise identificatie gaat altijd boven een buitenlands paspoort, die kunnen namelijk vals zijn! We krijgen een sleutel en aanwijzingen waar we onze kamer, of beter gezegd studio, kunnen vinden.

Ik kan niet zeggen dat het druk is in het enorme resort! Ligt het aan het weer of omdat het vandaag donderdag is? Laat maar! De afgelopen dagen in het zadel hebben me vermoeid en ik ben aan rust toe. Ik wil enkele minuten op mijn bed liggen en een koud biertje drinken na deze korte dag in het zadel.

Zodra ik de deur open zwaai vallen onze monden open. Een mooie kamer voor een goede prijs en ik denk dat we een goede nachtrust zullen hebben. Het bed is niet te hard en niet te zacht. Dat is iets waar Lyka en ik het tot in de eeuwigheid nooit over eens zullen worden! De snelheid van het internet is zeer goed en mijn lieve vrouw is meteen op de digitale snelweg verdwenen.
Wat rest mij te doen?
Ik ga op zoek naar een paar grote flessen ijskoud bier!
Er is een onbemand restaurant met een kleine bar waar een jonge vrouw, wellicht nog een meisje, wakker schiet zodra ik de bar betreed. Nadat we de Thaise beleefdheden hebben uitgewisseld komen we tot het punt dat ik om bier vraag om mee naar de kamer te nemen. Dat is moeilijker dan gedacht.
Waarom?
Geen enkel idee!
Ik maak gebruik van mijn charmes en niet veel later loop ik met een plastic tasje met drie grote flessen Leo bier terug naar de kamer. Ik heb haar plechtig beloofd dat ik de lege flessen zal terug brengen en dan is het plotseling allemaal in orde. De prijs, 90 baht, is wat hoger dan gewoonlijk maar het zal geen grote hap uit ons budget nemen.
Er is me ook verteld dat de keuken van het restaurant om precies acht uur sluit dus we moeten op tijd zijn om onze avondmaaltijd te bestellen!

Ik trek mijn eerste fles bier van de dag open en maak een foto van het beeld dat mijn dag eigenlijk maakt. Ik luister naar muziek uit de jaren zeventig door de gehavende rode JBL Go3, leg onze belevenissen vast op mijn MacBook Air en neem af en toe een slok uit de grote fles Leo bier uit de gerepareerde bierkoeler.
Kan het leven nog mooier worden?
Voor mij in ieder geval niet!

We stappen een leeg restaurant binnen terwijl een volledige keukenbrigade zich verbaasd over de buitenlandse gasten die naar binnen zijn gestapt. Het restaurant is smaakvol in het zwart/wit ingericht maar de rust die we eerder halverwege de middag hebben ervaren is nu ook duidelijk zichtbaar in het restaurant.

We zijgen ons neer aan een lege tafel in het verlaten restaurant en wachten op de menukaart die ons ongetwijfeld zal worden gepresenteerd. Ik voel me in een surrealistische omgeving en dat vraagt om surrealistische foto’s.

Met en zonder de Amerikaanse hoed gemaakt van een woestijngras, mijn lieve vrouw in een wereld waar zwart en wit hard gescheiden zijn. De serveerster is duidelijk van slag wanneer ze ons de menukaarten in het Engels presenteert. Ik bestel nog een een grote fles Leo bier en geniet van dit avontuur in de Isaan.

We hebben besteld en vragen ons af waarom het zolang duurt voordat ons eten word geserveerd Het koude bier smaakt ons prima en we moeten hard lachen over de plaats waar we terecht zijn gekomen.

Wanneer het eten wordt geserveerd zijn we beiden erg verbaasd. Mijn “Roast Pork Salad” ziet er fantastisch uit maar het bord vers gebakken pinda’s en cashewnoten is toch wel een grote verrassing. Dat is Lyka’s bestelling! We zijn er al snel uit waar het mis is gegaan. Lyka dacht aan kip met cashewnoten zodra ze cashewnoten las. Een foutje dat we eenvoudig oplossen. We delen toch al altijd onze gerechten en rijst met vers gebakken noten is ook niet te versmaden.