Japan: Een wandeling in het Hattori Ryokuchi Park

Osaka (Cote House) 203), zaterdag 25 januari 2025

We hebben in totaal 55 dagen in Osaka, we hebben ook al veel gezien in en rond Osaka, dat houd automatisch in dat we veel hele en gedeeltelijke rustdagen hebben. Na een luie ochtend is het pas om kwart voor elf tijd voor het ontbijt!
We hebben gisteren krentenbollen gekocht in de supermarkt en die willen we vandaag wel eens proberen. De boter ligt al klaar op tafel maar wanneer ik de krentenbol doorsnijd en open vouw springen mijn ogen bijna uit de oogkassen. Wat is dat nou? Er zit al een klont boter, of margarine, in de krentenbol! We moeten er allebei hard om lachen. Ze smaken in ieder geval prima met een plakje Hollandse oude kaas.
Ik heb op de website van “All Trails” een wandeling gevonden op “Inari Hill” die weer een onderdeel is van het “Hattori Ryokuchi Park”. Wat is er leuker op een luide zaterdag in Osaka dan een middagwandeling door de natuur?
Na een ritje in de metro, die zodra die boven de grond komt veranderd in een trein, stappen we uit op het station M10. Dat is ook zoiets dat je leven een stuk gemakkelijker kan maken! Hebben jullie je wel eens afgevraagd waarom de afritten langs de snelwegen nummers hebben en de treinstations niet?
Station M10 is het “Ryokuchi-kōen Station”, ik neem aan dat jullie het nummer M10 gemakkelijker vinden dan de volledige naam?
We verlaten het station aan de westzijde en staan meteen aan de rand van het park. Ik zie in de applicatie van “All Trails” meteen in welke richting we moeten en niet veel later zijn we omringt door een bos van dikke bamboe. De koude wind uit het noorden ruist door de smalle bladeren aan de toppen van de stengels. Af en toe schuift er een wolk voor de zon en dan voelt het plotseling erg fris aan. Winter in Japan kan aangenaam zijn maar dan moeten het wel wolkeloze zonnige dagen zijn.
Een zeer rustig geasfalteerd pad slingert zich door het verlaten bamboebos. Je moet goed je best doen om te verdwalen! We moeten stevig klimmen. Dat hadden we niet verwacht want we zijn in een park midden in de stad! De rust van het bos nestelt zich ook in mijn hoofd. Mijn gedachten worden geordend en voor de kleine en grote problemen in Nederland worden passende oplossingen gezocht.
Bij een van de vele enorme parkeerplaatsen aan de rand van het park maak ik gebruik van het schone openbare toilet. Wat is eigenlijk de reden dat er geen schone openbare toiletten in Nederland zijn? Een mosaic van een oorspronkelijke houten Japanse boerderij in het district Kansai valt meteen op.
Bankjes zijn erg dun gezaaid in dit park dus val ik neer in de zon, en uit de wind, op de stoeprand om snel te kijken wat er nog meer te zien is in onze directe omgeving. Helaas is dat niet al te veel. Het zijn de kleine, gewone, dingen waar we ons op deze middag in het park mee moeten vermaken. Zoals met deze meer dan vijftig jaar oude “Mini” die is uitgebouwd zodat een kleine Japanner er rechtop staand koffie uit kan verkopen!
Op een kleine snackfood markt in het park staan er lange rijen voor de verschillende marktkramen. Lyka is al gaan kijken of er wat naar onze gading ligt waar het de moeite voor is om achter in de rij aan te sluiten. Dat is er dus niet.
Tegen de oever aan van de “Yamaga Pond” is een wandeldek gebouwd die in de zomer ongetwijfeld een mooi uitzicht geeft over de honderden bloeiende lotusbloemen. In de winter is de cirkel van het aardse leven goed duidelijk op, en in het water. De rottende dorre bladeren en zaadkelken van de afgestorven lotusplanten zijn voedsel voor de nieuwe generatie planten die in het voorjaar uit het water van de vijver omhoog komen. In de natuur wordt niets verspild.
Ik vindt het in ieder geval een winterse schoonheid van de natuur. We vervolgen onze wandeling over het grindpad dat rond de vijver loopt.
Op een zonnig grasveld zien we een handvol waterzoogdieren grazen. Het zijn in ieder geval geen bevers want ze hebben geen platte staar. Ze lijken nog het meest op otters hoewel ze daar een beetje te dik voor lijken. Ik heb het geprobeerd op te zoeken op het internet maar ook daar ben ik niet veel wijzer geworden. De speelse grazende viervoeters trekken veel bekijks en jong en oud vinden het leuk om naar de speelse kleine dieren te kijken.
Op een parkeerplaats naast het park passeren we dit mooie stukje huisvlijt. Japan heeft een samenleving die gebaseerd is op strikte sociale regels en etiquette. Iedereen, zonder enige uitzondering, behoort tot hokjes mentaliteit. Je moet bij een nette sociale groep horen! Dit creëert een vacuüm waarin veel mensen zich juist extra opzichtig gaan onderscheiden. Het uniek willen zijn spreekt zich vooral uit in het uiterlijk vertoon zoals vreemde haarmode en de opzichtige verkleedpartijen. Bestaat er wel een Japanse mode? Ja, de mode van de Manga en stripfiguren!
Maar ook voertuigen zijn een fantastisch instrument om je te onderscheiden! Dit is gewoon een klein Japans busje waar het voorpaneel van de neus is vervangen door een speelse replica van een Volkswagen Transporter. Met een fantastisch grappig resultaat!
In de jaren tachtig heb ik zelf ook nog in een gele Volkswagen Transporter T3 gereden. Een kleine veertig jaar later heb ik nog steeds warme herinneringen aan dat busje en “Kees Schutterhoef senior”, de monteur bij de “Van den Udenhout Volkswagen Garage” in Zaltbommel.
Zodra we de schuifdeuren van het “Ryokuchi-kōen Station” binnen stappen kijken we elkaar aan. We staan naast een enorme gele M, “de Gouden Bogen” zoals ik ze altijd liefkozend noemde in het verleden. We knikken elkaar toe en Lyka gaat op zoek naar twee zitplaatsen in het kleine restaurant.
We zijn net op tijd want op alle tafels staan papieren kaarthouders met meldingen waarvan ik alleen de 15:00 begrijp. Het restaurant zal vanmiddag wel zijn verhuurd voor een kinderfeestje. Ik bestel aan de counter een Big Mac menu voor 850 yen en verzonken in gedachten stap ik automatisch twee stappen naar achteren, weg van de counter, om op mijn bestelling wachten. Het is zeker een jaar geleden dat ik voor het laatst mijn tanden in een Big Mac heb gezet. Dat moet in de Filipijnen zijn geweest. In andere Aziatische landen vindt ik MacDonald’s veel te duur geworden. Deze keer is de set voor ons tweeën, dus allebei een half broodje en de helft van de Franse frietjes. Dan wordt je er ook niet dik van!
Een medewerker van de hamburgerketen wijst mij op de witte plastic bestelnummer standaard met het nummer 28 er op. Dat nummer staat ook op mijn bon. Ze verzoekt me vriendelijk om te gaan zitten omdat het eten door een medewerker zal worden geserveerd. Tijdens het wachten bereken ik wat deze “Big Mac set” in Euro’s kost. Ik moet er hard in mezelf om lachen wanneer ik de uitkomst op mijn telefoon zie staan. € 5,25 inclusief bediening en tomatenketchup. Begrijpen jullie nu ook weer hoe de mensen in Nederland kapot worden belast? En nu moet de BTW weer omhoog?
Het dubbele hamburger met Franse friet heeft ons prima gesmaakt alleen het papieren rietje in de cola was een drama. De smaak van het papier is sterker dan de smaak van de cola! Het zal zeker weer minimaal een jaar duren voordat we wat van de gouden bogen gaan eten. Op het rustige metrostation wachten we op de volgende trein. Het is geen spitsuur dus rijden er minder treinen. Het zijn er nu maar zes per uur! Tussen vijf uur en acht uur worden dat er tien per uur. Heb ik niet ergens gelezen dat het spoornet in Nederland overvol zit? Daar hebben ze in Japan geen last van.
Na een heerlijke rust op de kamer in het hotel besluiten we om vanavond niet meer de deur uit te gaan. In verband met onvoorziene weersinvloeden hebben we enkele eenvoudige diepvriesmaaltijden als noodoplosing in de vriezer op de kamer liggen. Deze plastic schaaltjes kosten minder dan drie euro per stuk en smaken uitstekend.
We zijn helaas ook min of meer verplicht om financieel een stapje terug te doen. Het loopt allemaal weer eens niet zoals ik heb gehoopt. Ik ben een geboren optimist en dan heb je dat probleem vaker dan een pessimist. Maar dat is ook reizen! Je snel aanpassen aan de nieuwe situatie en niet bij de pakken neer gaan zitten. Overleven zit in mijn bloed!
We zijn nu eenmaal in Japan en we moeten de rit uitzitten en roeien met de riemen de we hebben. We zullen niet omkomen van de honger maar enkele kostbare uitstapjes zijn voor nu op de lange baan geschoven. Het kan vanaf dit moment alleen nog maar beter worden.
En het duurt niet lang voordat het allemaal weer beter word. Ken, de eigenaar/manager van “Cote House” klopt op de deur van onze kamer. Ik ben verbaasd wanneer ik hem voor de deur zie staan. Verlegen vraagt hij me of ik interesse heb in een paar blikken bier. Natuurlijk heb ik interesse, ik ben een bierdrinker die elke dag geniet van zijn halve liter blik bier.
Enkele minuten later is hij weer terug met een plastic tasje vol met blikken bier. Hij drinkt zelf geen bier en hij ziet elke dag mijn lege blikken in de afvalbak. Vandaar. Ik bedank hem uitgebreid en zeg tegen hem dat wanneer hij een handje nodig heeft bij werk in het hotel om het weer gereed te maken voor de lente hij mij altijd kan vragen. Hoe een gewone zaterdag veranderd in een speciale zaterdag!

Japan: Een middag in Chogosonshi-ji

Osaka (Cote House) 203), donderdag 23 januari 2025

Er lopen nu wat meer mensen rond maar die lijken niet op toeristen. De meeste zijn zonder enige twijfel Japans omdat Lyka klanken herkent in de taal die ze spreken. De relatieve drukte lost zich snel op omdat er verschillende afslagen zijn van het brede hoofdpad naar tempels en altaars. Voor ons maakt het weinig uit want des te minder mensen des te minder mensen in je foto en indrukwekkender je wandeling en ervaringen.
Het eerste dat we tegenkomen is “De tijger van Chogosonshi-ji Tempel”. Voor mij lijkt de tijger op een gele poes van een carnavalswagen in Brabant. Voor de gelovigen in Japan zit er hoogstwaarschijnlijk een heel ander verhaal aan. De tijger komt overal terug in deze tempel en wanneer je op Google zoekt naar deze tempel is een foto van dit beeld het eerste dat op je scherm verschijnt.
De lange rijen granieten lantaarns zijn altijd mooi om te zien maar hier boven op de heuvelrug gaat het om wat er boven de rijen, en tussen de rijen, lantaarns te zien is. De kleine twee geelwit zwart gestreepte tijgers, een stukje verderop, zijn erg aaibaar geworden.
Jonge kinderen zullen hier ongetwijfeld in aanraking komen met de religie en de filosofieën die later in hun leven een beter mens van ze maken. Speels gewijs leren en worden opgevoed zorgt voor een betere samenleving.
Door de toppen van de bomen zien we de verschillende tempels en altaars die we vanmiddag allemaal nog willen gaan bezoeken.
Ik hoor wel eens om me heen in Zuidoost-Azië: ‘Wanneer je een tempel hebt gezien dan heb je ze allemaal gezien!’
Daar mag voor veel bezoekers een kern van waarheid in zitten. Toch zie ik het heel anders!
Smeer eens een witte boterham met boter, of margarine, en bestrooi die rijkelijk met hagelslag?
Op het eerste gezicht zien alle stukjes hagelslag er hetzelfde uit maar wanneer je van dichtbij kijk zie je duidelijk dat er niet twee hetzelfde zijn.
Zo is dat ook met tempels en altaren in het Verre Oosten!
Een verzameling van Boeddha reliëfs trekt mijn aandacht terwijl Lyka rustig doorloopt naar het volgende object dat haar interesseert. Ik vraag me opnieuw af of deze reliëfs alleen in Japan een gemeengoed zijn. Of is het zo dat de reliëfs met het Boeddhisme vanuit India over de “Zijde route” naar het oosten zijn gereisd. Interessante gedachten waar ik me maar eens in moet verdiepen wanneer ik daar meer tijd voor heb.
We worden symbolisch de mond van de tijger ingeleid. In de maag is een klein altaar. Het een zijn met de natuur om je heen en niets onnodig te vervuilen is goed te zien op de foto met de mond van de tijger. Bamboe, het gras van het leven waarvan niets wordt verspild, is de natuur op zijn best. De maagdelijke schoonheid leeft in de natuur.
Aan het einde van het virtuele darmkanaal van de tijger staan we in de “Zenkame-do” voor een tribune met een bronzen Boeddha omgeven door kleinere beeldjes waarvan ik nog steeds denk dat het de volgelingen zijn van onze heer.

Tijdens het schrijven van dit verhaal heb ik me erin verdiept en heb het volgende gevonden:

De beeldjes zijn een verbeelding van Jizō, de bosatsu (bodhisattva) die samen met Kannon, de Godin van Genade, de brug slaat tussen ons mensen en boeddha.

Een bodhisattva is een persoon die door zijn of haar goede daden en leefwijze de verlichting heeft bereikt, maar ervoor gekozen heeft om op aarde te blijven en alle mensen te helpen dezelfde staat van verlichting te bereiken. Bodhisattva’s zijn dus lichtende voorbeelden, en gelijken de heiligen in de katholieke traditie.

Het boeddhisme kent talloze bodhisattva’s, maar in Japan zijn het vooral Jizō en Kannon die in het dagelijks leven worden aangeroepen.

Net als onze Roodkapje is Jizō een aangenaam mens dat het beste voorheeft met degenen die ziek of zuchtig zijn. In het geval van Roodkapje betreft het haar bedlegerige grootmoeder.

Jizō zorgt vooral voor kinderen. Zieke kinderen moeten vooral beter worden en als dat onverhoopt niet lukt, is het Jizō die de overleden kinderen tijdens hun periode van overlijden en wedergeboorte behoedt. Kinderen zijn namelijk door hun korte periode op aarde nog niet in staat geweest om voldoende goed karma te vergaren om een volgend leven gegarandeerd iets beter te laten verlopen.

Ouders offeren aan Jizō door middel van een mutsje, kapje of manteltje in de hoop dat Jizō op zijn beurt hun kind behoedt.

De kleur rood verwijst mogelijk naar een traditie in de Asuka periode (522-645 AD) waar kinderen met ziektes als waterpokken in rode kleren gekleed werden om ze te onderscheiden van andere kinderen. Kom er maar eens op!

We schuifelen van altaar naar tempels waarvan we de namen niet kunnen onthouden. Die namen zoek ik later we weer op wanneer ik de foto’s zit te verwerken. Een van de hoofdattracties voor vandaag is de “Shikiyama Gyokuzoin”. Het vuurrode paviljoen met haar pagode is op bijna elke plaats van dit tempelcomplex te zien.
Het rood dat afsteekt tegen het blauw van de hemel geeft me een gelukzalig gevoel. Het is een andere belangrijke pagode, het is de “Dobao Pagode”. Wat ben ik blij met dit mooie weer voor vandaag, we zijn gezegend, en dan is het tempelcomplex ook nog zo goed als verlaten.
De gouden en zilveren tijger op de posten naar de ingang van de “Sanfukujin-do” verbazen me ook. Ik zal me nog wel vaker verbazen op deze middag want alles wat ik zie roept vragen bij mij op. Ik ben niet nieuwsgierig maar leergierig en trek alles wat ik zie en lees in twijfel. Dat heeft me ver gebracht in het aardse leven maar ook in mijn spirituele bestaan.
Naast de ingang van de “Sanfukujin-do” staat een klein altaar. Natuurlijk is het vuurrood. Het is afgeschermd en gesloten. Waarom? Er zullen zich ongetwijfeld heilige voorwerpen in het altaar bevinden die alleen het daglicht zien op de heilige dagen die in een ver verleden zijn voorgeschreven.
Een klein altaar waarvan de deuren wel open staan voor het publiek valt meteen op! Het altaar bevat een met bladgoud belegd miniatuur van de “Dobao Pagode”. Het staat aan de voet van de heuvel waar het echte heiligdom op staat. Is het een cirkel? Het speelt in mijn gedachten. Je loopt naar het kleine altaar en kijkt op naar de “Dobao Pagode”. Het omhoog kijken geeft het gevoel van onderdanigheid en nederigheid. De goden en geesten zijn hoger dan de ondergeschikte mens die moet worden geholpen. Het is allemaal heel filosofisch in het Verre Oosten.
De “Senju-in Temple” is een de belangrijkste gebouwen op het “Chogosonshi-ji” tempelcomplex. Ook hier zijn er de treden die de weg omhoog naar verlichting symboliseren. Net als in de westerse wereld waar het de “Stairway to Heaven” wordt genoemd.

In het midden van de 6e eeuw, nadat prins Shotoku de Mononobe-clan van het Exclusid boeddhisme had verslagen, vroeg hij om een standbeeld van Bishamon Tenno dat hij zelf had gesneden, en er wordt gezegd dat het begon te beginnen met de bouw van deze plaats onder de naam Mt. Shigi, een "betrouwbare en kostbare berg”.

Momenteel zijn er 3 tempels in de grote hal en de pagode, maar in het begin van de 10e eeuw, toen Myoren Shonin de keizerlijke titel van Chogoson-ji-tempel kreeg van keizer Daigo, wordt gezegd dat het het aantal tempels had met 66 pagodetempels in de berg.

De Bishamon Tenno, die voor de jonge prins Shotoku verscheen, verscheen opnieuw tijdens de strijd tussen de Soga clan en de Mononobe-clan in de 6e eeuw en gaf de prins de geheime methode van overwinning aan het leger van de Soga clan. Als gevolg hiervan slaagde het Soga leger, dat in de minderheid was, erin de Migotomonobu Moriya te verslaan.

Bishamon Tenno wordt niet alleen door mensen geloofd als een god van de oorlog, maar ook als een bewaker van schat, geluk en boeddhistische praktijk. Het staat direct boven de menselijke wereld en is het meest vertrouwde bestaan voor ons.

Deze Mt. Shigi is de eerste heilige plaats waar Bishamon Tenno in Japan landde.

Er wordt gezegd dat de Bishamon Tenno voor prins Shotoku neerdaalde in het jaar van de tijger, de maand van de tijger en het moment van de tijger. In verband hiermee zijn er verschillende verschijningen van Tora heiligdommen op verschillende plaatsen op de meer Shigi.

De tijd waarin het jaar van de tijger, de maand van de tijger en het moment van de tijger elkaar eens in de 12 jaar overlappen, wordt "de zegen van de drie tijgers" genoemd in Mt. Shiki, en de opening van het hoofdbeeld van de geheime Boeddha vastgelegd door Prins Shotoku en de boeddhistische herdenkingsdienst van de hele berg, inclusief de top van de Shishamon irrbut, wordt gehouden.

De traditie van Mt. Shigi, geleid door Bishamon Tenno, is op mysterieuze wijze gekleurd door de lege kom beschermingsmethode, de zwaard pantser beschermingsmethode, de zengame goede god en de arme god Uga Benzaiten. De leringen en voetafdrukken achtergelaten in de moderne tijd door hogepriesters zoals Mikoren Shonin, Kakushojin en Kaishin Shonin.
Mt. Shigi is een plek waar spirituele goden en Boeddha's op elke hoek samenkomen.

Het is nu ook duidelijk waarom we de tijgers op het tempelcomplex tegenkomen.
We zijn in een ‘levende tempel’ waar de monniken vrij rondlopen en hun dagelijkse werkzaamheden uitvoeren. De Thaise monniken in hun oranje gewaden zijn iconisch maar deze monniken mogen er ook zijn in hun diep paarse gewaden.
Op de veranda van de “Senju-in Temple” krijgen we ook een mooi beeld van de “Three-Story Pagoda” met daarnaast het enorme zilveren beeld van de “Lord Buddha”.
De schoenen moeten weer uit want het betreden van een heilig gebouw mag in principe alleen op blote voeten. We hebben zelfs tempels bezocht waar sokken verboden waren en slippers, door de tempel beschikbaar gesteld, verplicht waren.
Een eeuwenoud houten beeld in een hoek trekt mijn aandacht. Het is me niet helemaal duidelijk wie het beeld moet voorstellen maar het lijkt me een beeld van een van de stichters van dit tempelcomplex. Deze tempel is gesticht in het jaar 587 AD! Dat is wel heel erg lang geleden.
De andere foto is een van die plaatjes die ik bijzonder graag schiet. Alles om ons heen is van hout en hout brand nu eenmaal goed. Brandpreventie is een manier van leven rond de houten tempels en altaren. Het is bijna een religie op zichzelf rond deze meer dan honderden jaren oude gebouwen. Een perfecte combinatie van kleur en compositie. Voor mij een vier sterren foto!
Binnen in de gebedshal van de “Senju-in Temple”, waar het hoofdaltaar staat, mag niet worden gefotografeerd. De borden naast de ingang naar de gebedshal zijn duidelijk. Dit is een van die momenten dat ik een beetje opstandig word.

Dit is een duidelijk voorbeeld van: ‘De goede moeten lijden onder de kwaden.’

In het moderne toerisme plaatst de toerist zelf in het centrum die zonder enig respect voor de wereld om zich heen de perfecte selfie dient te maken. Er lopen obese halfnaakte Kaukasische en Negroïde vrouwen en mannen rond op heilige plaatsen omdat ze voldoende geld hebben voor een (korte) verre reis. Dat was twintig jaar geleden heel anders!
Met weemoed denk ik terug aan de fotocamera’s met een film die eerst moest worden ontwikkeld en dan afgedrukt. De belichte films in de plastic kokers aangetekend opsturen vanuit Australië naar Nederland waar mijn broer ze bij “Blokker” liet ontwikkelen en afdrukken.
Op reis met Kristof naar China met 24 Fujicolor films van 36 opnames van 200 ASA. Hoeveel verre reizen heb ik niet gemaakt waarna ik maanden later pas in Nederland het resultaat van mijn creatieve fotografische uitspattingen voor het eerst te zien kreeg? Het volledig herbeleven van je reis!
Toen kwamen de eerste digitale camera’s. De eerste digitale hoogstandjes waren niet al te best en de schermpjes achterop de camera vertoonden niet meer dan kleurige vlekken van de originele foto. Twintig jaar geleden kon ik ’s avonds op mijn loodzware Windows laptop pas zien wat ik er die dag van had gebakken. Internet stond nog in de kinderschoenen en ging via een modem-stick met een peperdure sim-kaart.
Tegenwoordig zijn de camera’s in de smartphones tien tot vijftig keer zo goed als de oude grote digitale camera’s van twintig jaar geleden. Dat is een hele vooruitgang met ook een heel groot nadeel. Overal om je heen staan de toeristen honderdduizenden foto’s te maken die nooit door een levende ziel zullen worden bekeken.
Het zijn vooral de prutsers, die alleen maar foto’s maken in de portret verhouding maken, die voor de overlast zorgen. Zij staan ellenlang hun foto’s op hun mobiele telefoon te bekijken zonder dat ze rekening houden met de anderen die ook nog graag een foto willen maken. Vooral de Russen en de Amerikanen blinken hier in uit!

Ik heb zonder enige wroeging toch een foto in de gebedshal van de “Senju-in Temple” gemaakt, tegen de regels in!
Waarom?

• Ik hou rekening met de privacy van de mensen.
• Ik gebruik geen flits die de onvervangbare kunstwerken beschadigen.
• Ik gebruik mijn foto’s voor een cultureel doel waarvan ik hoop dat dat doel ook lang na mijn laatste aardse reis nog wordt gewaardeerd.

De houten puzzel van het dak dat alleen door zwaartekracht en eeuwenoud architectonisch denkwerk op zijn plaats wordt gehouden is zeer indrukwekkend. We dalen de zonnige treden van de trap weer af om nog meer tempels en altaren op deze bijzondere plaats in de heuvels van de prefectuur Nara te ontdekken.
Voor het “Kokuzodo” altaar wast Lyka symbolisch de zonden van haar handen met het koude water dat van de heuvels omlaag komt. Kleine rituelen met een grote religieuze waarde voor de gelovige Japanse en andere bezoekers.

Op dit moment tijdens het schrijven realiseer ik me dat er nog ongeveer 80 foto’s van deze mooie dag in de heuvels klaar staan. Die krijg ik nooit meer verwerkt in dit verhaal want ik zit al aan de 3.000 mm lengte, bijna 2.400 woorden zijn er geschreven en 25 foto’s zijn toegevoegd.
Er volgt dus nog een verhaal over deze indrukwekkende, en interessante, dag want er is nog zoveel dat ik jullie graag wil laten zien.

Japan: De reis naar Chogosonshi-ji

Osaka (Cote House) 203), donderdag 23 januari 2025

We zijn al een week in Japan en vandaag is onze eerste dag voor een excursie buiten Osaka. Alles wat ik vooraf had gepland staat alweer op de helling. Wegens verschillende oorzaken kunnen we onze plannen niet uitvoeren zoals we hebben gedacht. Vandaag gaan we met de trein naar de “Chōgosonshi-ji Tempel, in de volksmond Shigisan genoemd, is een boeddhistische tempel in Ikoma, prefectuur Nara, Japan. De tempel werd opgericht in 587. De eerste beelden van deze tempel heb ik vorig jaar ergens op een treinstation gezien. Ik weet alleen niet meer waar.
Van de plannen om vandaag vroeg te vertrekken komt weinig uit. Het is ’s nachts maar een graad of twee in Osaka en onder het dikke dekbed slapen we uitstekend. Het is al bijna negen uur wanneer we het “Cote House” verlaten op weg naar het Kintetsu Railway treinstation. Vanzelfsprekend gaan we naar de gouden bogen voor het ontbijt. Lyka heeft genoeg van de koffie en kiest deze keer voor de jus d’orange. Het is de lekkerste sinaasappelsap die ze ooit heeft gedronken zegt ze na het eerste slokje.
Ik ben een echte liefhebber van die broodjes met een ei en een plat worstje eronder! Dat gefrituurde schijfje van aardappel snippers neem ik op de koop toe. Ik knabbel het gewoon weg voor de koolhydraten die ik nodig heb om mijn oude lichaam te verwarmen. De vers gezette koffie is ook een winnaar en die verdwijnt meteen in mijn geïsoleerde koffiebeker zodat ik vandaag nog lang plezier kan hebben van een slokje warme koffie.
We gaan met een omtrekkende beweging langs de voet van de heuvelrug naar het “Shigisanshita Station” in de prefectuur van “Nara”. Het is opvallend rustig in de trein. Dat maakt me aan de ene kant een beetje nerveus maar aan de andere kant is het ook een opluchting.
Japan is in 2023 druk bezocht door toeristen omdat de Japanse Yen veel minder waard was geworden tegenover de Amerikaanse Dollar en de Europese Euro. Japan is een goedkoop vakantieland! Japan is bezorgt over de tsunami van buitenlandse toeristen die het dagelijkse leven, en de (spirituele) ervaring rond de toeristische attracties verstoren met hun barbaarse gewoonten en kleding.
Voor 680 yen (€ 4,25) staan we een klein uurtje later op het perron van het kleine station waar niemand instapt en wij samen als enige uitstappen.
De straten in de buitenwijk van Ōji zijn verlaten en er beweegt helemaal niets om ons heen. Zelfs de takken van de bomen hangen muisstil tegen de blauwe lucht. We kijken vanaf het stationsplein recht omhoog over een kaarsrechte asfaltweg die flink stijgt. Vandaag krijgen we genoeg lichaamsbeweging, daar hoeven we ons geen zorgen over te maken. We klimmen en klimmen, drinken onderweg een klein flesje warme groene thee uit een verkoopautomaat, en bereiken het “Tree-lined trail with thousands of Japanese Cherry” aan het einde van de beklimming over de asfaltweg.
Het “Met bomen omzoomde pad met duizenden Japanse kersen” klinkt romantischer dan het is. Zeker in de winter. Het zal hier in de lente, wanneer de bomen bloesem dragen, ongelooflijk mooi zijn. Er liggen 1.600 dalende, maar veel meer stijgende, meters over een pad met wisselende ondergrond, en af en toe ook ongelijke traptreden, voor ons.
Gelukkig is het goed weer en er zijn maar weinig mensen op het pad. We passeren alleen een oudere Japanse man die respectvol naar ons knikt en ik knik terug. Wat altijd indrukwekkend is zijn de dikke gras stengels die ook wel bekend staan als bamboe.

Zoals bij de meeste grassen zijn de stengels hol en worden op geregelde afstanden onderbroken door knopen, waar de bladeren zijn aangehecht. De stengels hebben dicht opeen staande parallelle houtvezelbundels.
De stengel van de bamboesoorten kan in lengte variëren van enige centimeters tot meer dan dertig meter, en in diameter van enkele millimeters tot meer dan 25 centimeter. De grootste bamboesoort is de reuzen bamboe (Dendrocalamus giganteus) die tot 35 m hoog kan worden en tot 30 cm dikke stengels heeft. Bamboe wordt in uiteenlopende klimaten aangetroffen, van koude berggebieden tot hete, tropische streken. Hij verspreidt zich hoofdzakelijk met zijn wortels, die ondergronds ver kunnen uitgroeien, waarbij ze hier en daar nieuwe stengels boven de grond laten komen.
Bamboesoorten groeien vaak heel snel. De snelst groeiende hebben groeisnelheden van bijna een meter per dag.

Deze foto geeft een goed beeld van hoe dik de bamboe op deze helling in Japan is. Bamboe is de plant van het leven omdat alle afzonderlijke delen van de bamboe kunnen worden gebruikt voor uiteenlopende doeleinden. Van bouwmateriaal voor een woning, dakbedekking met de taaie bladeren, miljarden eetstokjes tot voedsel in de vorm van gekookte bamboescheuten. Zes en twintig jaar geleden heb ik hoog in de Himalaya in de Chinese provincie Yunnan een kilometers lange waterleiding gezien die uit halve bamboestengels bestond. Schoon en vers smeltwater van de top van de berg kwam naar de lager gelegen dorpen.
We lopen door de ongerepte natuur en Shinto is het aanbidden, en respect hebben, voor de natuur en de wereld om je heen. Het is dus niet meer vreemd voor ons dat we een altaar langs het pad passeren dat in Nederland door de afvaldienst zou worden verwijderd omdat ze denken dat het een sluikstorting is. Hier heeft de berg planken, het schilderij en een paar kleinere dingen een veel diepere betekenis. We rusten voor een moment bij het altaar en gaan weer verder.
Zodra we weer in de bewoonde wereld zijn worden we geconfronteerd met een enorme plattegrond van het gebied dat we vandaag gaan ontdekken. Het ziet er allemaal indrukwekkend uit maar het kan toch niet zo zijn dat dit enorme bord hier alleen voor ons is geplaatst. We zijn nog steeds met zijn tweeën, met de uitzondering van een oudere vrouw die in een bushokje op de volgende bus naar het treinstation zit te wachten.
Alle indrukken die ik krijg zijn tegenstrijdig! Het zou hier oogverblindend mooi moeten zijn maar waarom zijn we dan nog steeds met zijn tweeën? Zijn er meerdere toegangswegen? Hebben wij een verkeerde route genomen?
We zijn van het Shinto territorium terecht gekomen in het Boeddhistische territorium. Een flink altaar met paarse vaandels versierd met hakenkruizen. Dat is niet iets om bezorgd over te worden. Deze swastika's zijn duizenden jaren ouder dan die Oostenrijker met dat smalle snorretje op zijn bovenlip. De Boeddha reliëfs zijn wel bijzonder. Geen complete driedimensionale beelden met een voor- en een achterkant maar een platte granieten plaat met de beeltenis van de heer Boeddha voorop.
In het eerste dorp dat we tegenkomen verdwijnen de onzekerheden als sneeuw voor de zon. Er zijn enkele drie en vier sterren hotels tussen de verschillende eethuizen. Dit typische Japanse huis is helemaal in hout opgetrokken omdat het aardbevingen moet kunnen weerstaan. De problemen in Groningen zouden met behulp van de Japanners die mooie houten huizen bouwen, in een klimaat dat op het Nederlandse klimaat lijkt, snel en goedkoop kunnen worden opgelost! En daarnaast heel Groningen meteen van het aardgas af. Maar dan zitten er honderden ambtenaren zonder werk dus kan de overheid beter nog twee decennia aan rotzooien!
De huizen worden in Japan gebouwd met een verwachte gebruiksduur van vijftig jaar in het achterhoofd. Daarom staat er in een advertentie van een huis te koop altijd het bouwjaar. De prijs van een huis neemt ook af naarmate het huis ouder wordt. In Japan heerst er geen woningnood. Ik heb mooie huizen gezien voor minder dan € 40.000,-! Ook bij de bouw van deze houten juweeltjes word geen enkel detail overgeslagen. Zelfs de dakpannen worden niet vergeten.
We passeren de “Sentai Jizo Tempel” waar niet veel meer van over is dan een paar honderd Boeddha reliëfs. De poort naar de “Rokujizoson Tempel” is de verblijfplaats voor de twee poortwachters die slechte en kwaden demonen en duivels buiten de poort van het tempelterrein moeten houden.
Direct na de poort moeten we rechtsaf en worden we ingehaald door twee Japanse voetgangers. Laten we het er maar op houden dat dit het laagseizoen is. Er is een klein altaar met een “schattig” reliëf zoals Lyka dat noemt. Een lange rij granieten lantaarns wijst ons de weg naar de belangrijkste gebouwen van dit tempelcomplex.
Voordat we bij de “Emado Tempel” en de granieten torii aankomen zijn we aan de linkerhand een brug gepasseerd die de officiële, en natuurlijk ook de drukste, toegang is tot het tempelcomplex. Het is plotsklaps veel drukker om ons heen en ik moet af en toe al enkele minuten wachten totdat ik een foto kan maken zonder een menigte in de foto.
De eeuwenoude “Emado Tempel” is een schitterend voorbeeld van een onbehandeld houten gebouw dat alle weersinvloeden heeft getrotseerd zonder ook maar een stukje houtrot. Het Japanse dennenhout is van een zeer hoge kwaliteit en de bomen worden al vroeg geselecteerd voor de nieuwe tempels en ook voor de restauratie van de oude tempels.

We staan op het punt om naar de belangrijkste tempels te lopen. Dat laat ik voor deel 2 over ons bezoek aan de “Chogosonshi-ji Tempel” vandaag! Wordt vervolgd.