Vietnam: Hallo Annelyn…

Ho Chi Minh City (99 Bui Vien Hotel (Boutique)) 403), dinsdag 3 december 2024

Terwijl Lyka langzaam opknapt van haar verkoudheid gaat het voor mij de andere kant op. Met z’n tweeën slapen in een bed terwijl een virus rondwaart in het lichaam is een recept voor een ramp. Mijn keel voelt met de dag slechter aan. Het hoesten is al begonnen en ook mijn lichaamstemperatuur begint langzaam op te lopen.
De reclame voor Black Friday in Saigon zorgt voor een fraai staaltje “Vienglish”! Even opletten? Hier is het Black Fire-Day” geworden. We mogen dan wel in 2024 leven maar er zijn nog genoeg landen, en kleine gemeenschappen, in de wereld waar ze hun eigen taal of dialect spreken. Soms worden de toeristen kwaad dat ze zich niet kunnen uiten in het Engels, Frans of Duits en noemen de lokale bevolking dan dom omdat ze geen andere taal spreken dan hun eigen taal. Die minachting wordt gevoeld door de lokale bevolking met alle gevolgen van dien. Voor mij zijn taalfouten humor en geen uiting van onvermogen!
Na het gebruikelijke ontbijt van de “Bánh mì Omelet” gaan we direct weer terug naar de kamer. De paracetamol- en Vietnamese zuigtabletten tegen het hoesten en de keelontsteking helpen Lyka in ieder geval om de dag door te komen. Zelf ben ik nog niet aan medicatie toe. Ik laat de virussen en bacteriën in mijn luchtwegen hun gang gaan totdat ik er ècht last van krijg.
Enkele dagen geleden hebben we voor de deur van een Japans Restaurant een lunch aanbieding gezien die alleen op dinsdag geld. Het “Saba Fish” menu voor 89 K (K is de afkorting voor Kilo = 1.000) kunnen we niet aan ons voorbij laten gaan. Hoewel we een betere kwaliteit Japans eten gewend zijn kunnen we niet klagen voor deze prijs. Het smaakt ons uitstekend maar helaas ontbreekt de Miso-soep. Die staat toch echt op de voorbeeld foto dus besluit ik om er maar naar te vragen. De Miso-soep is een essentieel onderdeel van de Japanse maaltijd! Niet veel later worden de twee kommetjes Miso-soep met veel excuses geserveerd.
De rest van de dag brengen we op de kamer door. Een beetje liggen, slapen, thee drinken, lezen, schrijven en ziek liggen zijn. We zijn er slecht aan toe en vanavond komt onze vriendin uit Singapore op bezoek.

Zodra Annelyn geland is op het “Tân Sơn Nhất International Airport” krijgen we het Whatsapp bericht dat ze veilig is geland en snel door de immigratie is gekomen. Voor ons het teken dat we ons moeten gaan voorbereiden op de ontvangst en het avondeten. Nog een tweede bericht dat ze in het hotel is gearriveerd en wij kleden ons snel aan om haar te ontmoeten in haar haar hotel en om met elkaar te gaan eten.
We begroeten elkaar uitbundig maar houden toch enige en gepaste afstand. We willen het virus niet laten overspringen en Annelyn ziek naar huis sturen over enkele dagen. Lyka heeft al een restaurant in gedachten en we volgen haar door de drukke smalle straatjes van het “Eerste District van Saigon”.
Annelyn heeft haar huiswerk over de Vietnamese keuken gedaan en kiest voor de drie verse Vietnamese loempia’s die we met elkaar delen. Over de noedelsoep met rundvlees is ze na het serveren minder enthousiast omdat de plakjes rundvlees nog rood en roze zijn. Ik stel haar gerust en vertel haar dat ze het vlees onder de hete bouillon moet roeren. Niet veel later zijn de plakjes rundvlees grijs gekleurd maar Annelyn lijkt nog steeds niet op haar gemak te zijn. Filippina's hebben allemaal een afschuw van rauw vlees omdat dat in hun thuisland niet te vertrouwen is.
Tijdens de maaltijd is de voertaal “Tagalog” en ik zit er maar een beetje bij. Ik probeer me in het gesprek van de twee vriendinnen te mengen met enkele woorden in het Engels maar er is geen speld tussen te krijgen. Ik kan alleen maar blij zijn met zoveel vreugde aan de etenstafel!
De meiden gaan samen op stap voor een beetje “Sista Bonding”. Daar heb ik geen enkel probleem mee omdat ik ook wel wat tijd voor mezelf wil en de omgeving in Saigon waar we ons bevinden is veilig genoeg voor twee vrouwen die zelfs een beetje Vietnamees lijken.
Ze hebben elkaar heel wat te vertellen en deze foto’s zeggen genoeg. Cocktails en hapjes!
Vanavond slaapt Lyka bij Annelyn dus heb ik het grote bed voor mezelf. Morgen gaan ze na het ontbijt met z’n tweeën op stap in Saigon. Als man ben je dan gewoonweg overbodig.

Vietnam: Vergane glorie

Ho Chi Minh City (99 Bui Vien Hotel (Boutique)) 403), maandag 2 december 2024

De foto van zes mei 2004 blijft maar in mijn hoofd spelen. De lege donkere straat in het backpackers centrum van Saigon. We zijn nu in een heel ander Saigon! Het is een moderne wereldstad in transitie naar de eenentwintigste eeuw. Wanneer we volgende week in Vũng Tàu zijn zal ik eens in de serie foto’s van twintig jaar geleden duiken. Een bijna vergeten reis van vier weken.
Omdat Lyka nog wat koortsig is besluit ik om de gebruikelijk broodjes te halen en die in de kamer met een zelf gezet vers bakkie koffie te nuttigen. Gelukkig is haar moraal nog steeds goed en na een paracetamol tablet neemt de pijn in haar keel, en hoofd, af. Toch voelt haar voorhoofd nog wat warm aan. Lyka is wat opgeknapt maar ze is nog steeds niet de oude. Gelukkig heeft ze wel zin om mee te gaan wandelen ondanks dat ze hoofdpijn heeft.
We gaan opnieuw niet al te ver weg van ons hotel maar het blijft belangrijk dat Lyka wat inspanning heeft en haar luchtwegen een tijdje buiten de airconditioning verblijven. Er is namelijk een grote kans dat ze ziek is geworden van een vervuilde airconditioning. We hebben besloten om richting het plein te gaan waaraan de beroemde “Basiliek van Notre-Dame” en het “Saigon Central Post Office” liggen. Onderweg probeer ik opnieuw om herinneringen van Saigon in mijn geheugen op te diepen maar dat blijkt tevergeefs. Ik herken bijna niets meer en wat ik herken is nu in een heel nieuwe omgeving.
We lopen als eerste in de richting het oude “Stadhuis van Ho Chi Minhstad”. Een schitterend gebouw dat na de val van Saigon op 30 april 1975 door de nieuwe leiders is omgedoopt tot het Gebouw van het Volkscomité. Natuurlijk een overheidsgebouw dat niet geopend is voor het publiek. Er staat een standbeeld voor van de grote leider “Ho Chi Minh”. Zoals gebruikelijk in Communistische/Stalinistische staten is de afbeelding van de grote leider altijd en overal aanwezig. Hoewel ik wel het idee heb dat deze traditie in het nieuwe Vietnam van de jongere generaties tanende is.
Het eten in Vietnam is gewoonweg goed te noemen maar mijn stoelgang is onregelmatig geworden. Wanneer ik moet, dan moet ik ook echt, dus stappen we een duur winkelcentrum binnen waar alle grote modehuizen van de wereld zijn vertegenwoordigd. Op de tweede verdieping vind ik eindelijk het toilet dat alleen maar kan worden geopend door middel van een code op het beeldschermpje in te toetsen. Dat gaat hem niet worden! De extravagant dure winkels verstrekken die code natuurlijk alleen maar aan grote rijke klanten en niet aan een Nederlandse rugzakartiest in een korte broek.
Met geknepen billen steek ik zigzaggend tussen de passerende brommers de drukke “Đ. Đồng Khở” straat over en gaan een winkelcentrum voor gewone mensen binnen. Achter de Uniqlo vindt ik gelukkig een toilet! Niet het schoonste en zelfs zonder een slot! Wast moet, dat moet! Opgelucht ga ik even later weer op zoek naar Lyka die weer een nieuw kledingstuk heeft gevonden en het heeft afgerekend met haar WISE-kaart op de iPhone.
Op weg naar buiten passeren we een winkel met koffers in alle kleuren, soorten en maten. Na het definitief afwijzen van de rode koffer in het “Saigon Centre” zijn we nog steeds van plan om een nieuwe koffer aan te schaffen. Ons oog valt op een gele koffer zonder ritssluiting en met de door ons gewenste klemmen. Ook 50% korting! Snel omgerekend komen we op een kleine € 190,- uit voor het gele monster. We knikken goedkeurend naar elkaar en weten dat we de aankoop in overweging hebben.
Deze iconische foto van de evacuatie van het personeel van de Amerikaanse ambassade in Saigon ging de hele wereld over als het gezichtsverlies van Amerika en niet als de overwinning van het communisme. De grootste straf voor het zuiden is dat de naam van hun hoofdstad “Saigon” moest worden omgedoopt naar “Ho Chi Minh City”. Dat betekend dat elke keer wanneer ze een adres moeten opschrijven eraan herinnerd worden wie de onbetwiste grote leider van Vietnam is! De ultieme wraak van de communistische noorderlingen op de vrije zuiderlingen.
We hebben ons portie tegenslag al gehad in Thailand maar ook in Vietnam staan bezienswaardigheden in de steigers. De “Basiliek van Notre-Dame” is helemaal ingepakt en voor het publiek gesloten. Wij zijn niet de enige die teleurgesteld zijn. Er loopt een enorme hoeveelheid toeristen rond en de bussen komen en gaan. Massatoerisme op zijn breedst. Wat ben ik blij dat ik hier twintig jaar geleden al ben geweest. Ik ga de foto’s van twintig jaar geleden met meer plezier bekijken en catalogiseren.
Het “Saigon Central Post Office” is in de verstreken jaren getransformeerd in een winkelcentrum met alle souvenir rotzooi die je je maar kan voorstellen. Er zal best wel een markt voor zijn gezien de grote aantallen toeristen die hier dagelijks passeren. Wij proberen enkele tactische foto’s te maken met zo weinig mogelijk toeristen op de achtergrond. Ik kan stellen dat ons plannetje goed is gelukt.
Op de terugweg naar het hotel bespreken we de grote gele koffer. Er is geen enkele haast geboden maar het is uitverkoop en “weg is weg” natuurlijk. Zodra we weer bij het winkelcentrum voor het gewone volk zijn aanbeland gaan we naar binnen. De verkoopster is zichtbaar verbaasd dat we zo snel alweer terug zijn. We bekijken de koffer van alle kanten en het zeer lage lege gewicht door de slimme constructie en de honingraat plastic schelpen. Ik kan met ApplePay betalen en dat geeft me ook nog eens extra korting door de uitstekende wisselkoers van WISE.
De koffer wordt gekocht en met de WISE-kaart afgerekend. Voor € 188,16 is Lyka de nieuwe trotse eigenaar van de nieuwe gele koffer. We krijgen een zwarte beschermhoes gratis, die hoogstwaarschijnlijk bij de eerste reis in de buik van een vliegtuig verloren zal gaan, en niet veel later rolt ze de koffer over het gladde asfalt voor de “Opera van Ho Chi Minhstad”.
Er worden foto’s gemaakt van een bruidspaar die zijn gearriveerd in een oude Franse cabriolet. De mooie oude auto komt me bekend voor maar ik kan het merk en model niet plaatsen en het is ook niet (meer) vermeld op het voertuig. Het blijft een mooie oude cabriolet. Later ontdek ik dat het waarschijnlijk gaat om een “Renault Floride”.
De koffer gaat naar de kamer en wij gaan opnieuw lunchen onder het park in de kelder. Lyka’s noedelsoep met garnalen dumplings ziet er heerlijk uit en ook mijn noedelsoep met gestoofd varkensvlees geurt heerlijk, het laat me een beetje aan “five-spice” denken, en doet mij het water in de mond lopen.
Na de lunch gaat mijn meisje slapen nadat ze een derde paracetamol tablet heeft genomen. Zelf werp ik me op de enorme hoeveelheid foto’s die ik nog moet bekijken en catalogiseren. Het catalogiseren van de foto’s heeft nu de voorrang voordat ik aan het schrijven begin. Dat is ook meteen de reden waarom ik steeds vaker een stuk achter kom te liggen met het schrijven. Voor het publiceren maakt het weinig uit. Beide moeten klaar zijn, de foto’s en het verhaal, voordat ik ze beiden naadloos in elkaar schuif.
Tegen de tijd dat ik op pad ga om een paar biertjes te drinken ontwaak ik Lyka uit haar slaap want ze moet de komende nacht ook nog kunnen slapen. Morgen komt onze vriendin Annelyn uit Singapore en dan gaan het een paar zeer drukken dagen worden.
Ik ben geschokt! Er zit een westerse zwerver met een vreemde haardracht, smerige kleding en een zure oksellucht op mijn plaatsje voor de GS25 minimarkt. Ik kan niet anders doen dan een ander plaatsje te zoeken en te hopen dat de viezerik straks ook verkast.
Ik strijk neer voor een andere supermarkt, de “COOP FOOD”. De bewaker is in zijn nopjes met mij en praat me de oren van de kop in een onverstaanbaar Engels terwijl ik me verbaas over de grote aantallen brommers die over de voetpaden rijden. Ze rijden als bezetenen zonder ook maar enige rekening te houden met de voetgangers!
En dan komt de regen! De al heel erg lang voorspelde regen. Het regent niet regelmatig maar het zijn zware buien afgewisseld door een lichte motregen. Het verkeer op de straat neemt niet af maar het aantal voetgangers daalt heel erg snel. Mijn derde blik is leeg en door de lichte regen ga ik weer naar de GS25 voor een laatste blik San Miguel voor het avondeten.
De vreemde vogel is door de regen gevlogen en ik kan mijn vertrouwde plaatsje weer innemen. Het schouwspel van het dagelijkse leven in Azië verveelt nooit! Zeker met een koude rakker binnen handbereik.
Voor een moment zit ik aan de mensen van mijn leeftijd te denken. De groep mensen, de vijfenzestig plussers, die net zo oud zijn als ik en die elke avond naar het nieuws, de linkse propaganda, van de NPO zitten te kijken. En naar tv-programma’s waar niemand beter van wordt behalve de programma makers van de NPO zelf. Dan is het zitten op de stoeprand ergens in Azië en je vergapen aan het dagelijkse leven toch wel heel veel mooier?
Lyka stuurt me een bericht dat ze het hotel op dat moment verlaat en dat ik me moet opmaken om te gaan eten. Geen probleem, we synchroniseren onze tijdschema’s en op het moment dat Lyka voor me staat neem ik de laatste slok uit het aluminium blik.
Lyka kiest ook vanavond weer het restaurant voor het avondeten uit en drinkt alcoholvrij. Een mint-soda die er alleen al door de kleur, en de geur, er aantrekkelijk uitziet. Nadat we besteld hebben glijden mijn gedachten voor een moment af naar de groep mensen die toch wel veel te dik zijn, zeker voor Azië. Helaas zijn er culturen waar dik zijn wordt gezien als een teken van welvaart. Lichamen groeien alleen tot buitensporige proporties wanneer ze kunnen eten in overvloed. Of we dikke mensen moeten helpen of afstand van moeten nemen laat ik in het midden.
Een gebakken vis gerecht voor Lyka en voor mij de altijd aantrekkelijke gele noedels met kip en veel groente. Ik hou het zo vaak op noedels omdat dat het beste is voor mijn diabetes. Weer een dag aan haar einde en we kijken er nu al naar uit om morgen onze vriendin te begroeten.
Terug op de kamer moeten we allebei lachen om het grote gele monster. De koffer zal niet echt veel meer inhoud hebben als de oude zwarte koffer die ik voor € 10,- op marktplaats heb gekocht. Het gewicht is wel aanzienlijk lager! Toch lijkt het een enorm bakbeest als Lyka haar nieuwe reisgenoot omarmt.



Dit is het resultaat van enkele minuten slim werken met Lightroom Classic. De linkse foto is voor mijn gevoel volledig onbruikbaar maar ik kan goed leven de rechtse foto!

Vietnam: Een lopende neus

Ho Chi Minh City (99 Bui Vien Hotel (Boutique)) 403), zondag 1 december 2024

Na drie nachten in het uitgaanscentrum van “Ho Chi Minh City” kunnen we wel stellen dat we gewend zijn geraakt aan het nachtelijke kabaal en de oordoppen. Hoewel ik ’s morgens wakker wordt met slechts een, of geen enkele, oordop meer in slaap ik prima. De halve liter “Red Horse Beer” is het perfecte slaapmiddel en een stuk goedkoper dan naar een ander hotel verkassen.
Helaas is er een nieuw probleem ontstaan. Lyka is verkouden geworden, waarschijnlijk van een slecht schoongehouden airconditioning of een mens op mens besmetting. Waar het vandaan is gekomen is niet belangrijk, wel dat ze weer snel beter is. Wanneer je neus helemaal dicht zit slaap je natuurlijk slecht en dat maakt haar prikkelbaar tijdens de dag. Ze heeft weinig zin om de kamer te verlaten maar een stukje wandelen is juist goed voor je moraal.
We moeten eten dus zijn we rond een uur of negen weer naar het ontbijt terras gegaan voor het broodje gebakken ei met een cappuccino voor Lyka en voor mij een zwarte koffie, de zogenaamde “Americano”. Vietnam is een grote exporteur van koffie dus koffie zetten kun je overlaten aan de Vietnamezen.
Tijdens het ontbijt weet ik Lyka over te halen om te gaan wandelen in een richting waar we nog niet zijn geweest en die we nog niet ontdekt hebben. Er liggen twee grote parken ten noorden van onze locatie en die zijn volgens de kenners oases van rust in het midden van deze hectische stad.
We gaan eerst nog even terug naar het hotel voordat we op pad gaan. Er staan een lange rij te wachten voor een plaats waar gratis eten wordt uitgedeeld. De laatste keer dat ik dit heb gezien was in “Kolkata”, het vroegere “Calcutta”. De mensen staan gelaten en beleefd te wachten op hun plastic tasje met daarin de gratis maaltijd waarschijnlijk verstrekt door een gefortuneerd persoon die zijn, of haar, weelde deelt met de minder bedeelden. Zo mooi kan het leven zijn in landen waar mensen nog arm zijn en het individualisme en het egoïsme nog niet belangrijk zijn.
Na ons korte verblijf op de kamer steken we het ons bekende “September 23rd Park” park over en komen in een heel andere buurt. Iets meer exclusievere winkels dan in de oude backpackers buurt die “Black Friday Sale” aankondigen. De voetpaden liggen open en zijn een gevaarlijke hindernis baan met diepe gaten. Een echt parcours om je enkel te breken! Overal staan zoveel brommers geparkeerd dat we regelmatig op de weg moeten gaan lopen. Hier de doordringende geur van verschraalde urine overal aanwezig! De Vietnamezen pissen met zekerheid overal op straat en overal tegenaan wanneer het ze uitkomt.
In het groene “Tao Dan Park” heerst een serene rust. Mensen mediteren en de jeugd is niet druk met hun mobiele telefoons maar met elkaar. Ik wordt warm vanbinnen wanneer ik dit zie. Er zijn groepjes die opdrachten uitvoeren en spelletjes doen. Het kom met meel doorgeven is lachen voor iedereen die deelneemt of toekijkt. Zo zou het overal in de wereld moeten zijn!
Lyka wil nog even op de foto voordat we naar de “Tempel van de Hung Koningen” gaan. Mij zegt het weinig en ik kan me ook niet herinneren dat ik hier eerder ben geweest.

Volgens het verhaal van de Hùng-koningen behoorden de achttien Hùng-koningen tot de Hong Bang-dynastie (2879-258 v.Chr.) die in de oudheid over het noordelijke deel van Vietnam en het zuidelijke deel van het moderne China heerste. Hun voorouders waren Lạc Long Quân en zijn echtgenote Godin Âu Cơ die een zak produceerde met honderd eieren waaruit honderd zonen voortkwamen. Drakenheer Lạc gaf er de voorkeur aan om aan zee te leven, en Godin Âu Cơ gaf de voorkeur aan de met sneeuw bedekte bergen. De twee gingen uit elkaar, waarbij de helft van de zonen elke ouder volgde. De meest illustere van de zonen werd de eerste Hùng-koning die Văn Lang regeerde , het rijk van alle afstammelingen van Draak en Godin Âu Cơ die het Vietnamese volk werden, vanuit zijn hoofdstad in de moderne provincie Phú Thọ.

Hoewel Ho Chi Minh helemaal niets met de geboorte van het oorspronkelijk Vietnam te maken heeft wordt hij nooit overgeslagen wanneer er een kans is om hem naar voren te schuiven als bron voor de vorming van het moderne Vietnam. Een van zijn wijze uitspraken en buste staan er steevast bij.
Symboliek is overal, een beeltenis van een symbolische koning en een symbolische draak met het lichaam van een vis. Symboliek en het vereren van je voorouders is belangrijk voor de Chinezen en de Vietnamezen.

Aan de overkant van een drukke verkeersader, die dwars door het “Tao Dan Park” loopt, staat een standbeeld van “Mahatma Gandhi”. Een broeder en een voorbeeld voor Ho Chi Minh die streed voor de onderdrukten en de armen van de wereld. Ghandi heeft niets met het communisme van doen maar dat zal de vietnamezen een zorg zijn.
De rest van de beeldentuin is modern en ook indrukwekkend. Tot nu toe is de wandeling ontspannend en ik hoop dat Lyka er wat van opknapt. Nog voor twaalf uur zijn we weer op de kamer om te ontspannen en wat uit te rusten. Lyka voelt zich steeds zieker en ik voel dat ze koorts begint te krijgen. Dit zijn de “troubles” in de titel van mijn, en nu misschien wel onze, weblog.
Goed eten is voer voor de geest en energie voor het lichaam, zeker wanneer je ziek bent. We zijn laat voor de lunch en het is druk in het “Asiana Food Town (Chợ Ẩm Thực Dưới Lòng Đất)” onder het “September 23rd Park”. We zoeken eerst een gerecht uit en daarna een plaatsje aan een van de houten tafels. Mijn “Noedelsoep met kip” bevat rundvlees maar Lyka’s “Gegrild varkensvlees met rijst en groente” ziet er ook fantastisch uit. Het smaakt zelfs beter dan het er uitziet. We zijn het er meteen over eens dat het eten in Vietnam heerlijk is, misschien zelfs wel beter dan in ons geliefde Thailand.
We trekken ons terug op de hotelkamer omdat ik ook wel wat lichamelijke en geestelijke rust kan gebruiken. Het schrijven lukt van geen kant omdat mijn gedachten heel ver weg zijn, in Nederland om precies te zijn. Er zijn zaken die spoedig moeten worden opgelost waar ikzelf geen enkele invloed op kan uitoefenen. Ik ben afhankelijk van anderen en dat is voor mij steeds moeilijker om te accepteren. Ik heb de teugels het liefst zelf in de hand.
Na mijn middag’s sessie bierdrinken voor de kleine supermarkt komt Lyka mij weer ophalen. Het gesprek met het Russische echtpaar was vreemd maar inspirerend en bemoedigend. Zij verwachtte haat of in ieder geval enige vijandigheid van de Europeanen en andere westerlingen maar ontvingen begrip van mij. Politici bedenken en voeren oorlogen, de leden van de bevolking zijn de instrumenten die lijden in een oorlog, de politici leiden!
Onze avondmaaltijd is opnieuw een winnaar en ik schaam mij een beetje voor de friet die ik eet met het gestoofde Vietnamese rundvlees. Lyka gaat voor de varkensvlees in sojasaus met rijst die niet geheel onverwacht smaakt als de Filipijnse Adobo. Het zijn opnieuw winnaars! We hebben het culinair prima naar ons zin in Vietnam.
Op weg naar ons hotel passeren we opnieuw iets nieuws dat ik nog nooit heb gezien. Het is volgens mij een zoete dessert rijst met een kleurtje, het lijkt op gekleurde bloemkolen. De verkoopster dringt er gelukkig niet op aan om te proeven en ze heeft er ook geen problemen mee dat ik een foto neem.
Ook op deze avond sluiten we af met een paar biertjes op een terras. Voor twee euro laat ik de vuurspuwer zijn kunsten vertonen. Tot groot vermaak voor alle gasten op het terras en in de straat.