Thailand: Het jaar zit er alweer op

Pattaya (Nakorn Siam Boutique Hotel) 604), dinsdag 31 december 2024

2024 is aan haar einde en dit is het moment om nog een keer over mijn schouder terug te kijken. Er is veel gebeurd. Er is veel misgegaan maar gelukkig is er ook veel goed gegaan en veel hersteld.
Er zijn vrienden en bekenden voor eeuwig op reis gegaan. Dat zet je aan het einde van het jaar wel aan het denken.
Zoals mijn vriend Piet zegt: ‘Het leven is een meter lang en wij zitten al in de laatste twintig centimeter Jielus!’
Een waarheid als een koe!
Voornemens voor 2025? Niet zo heel veel.

We gaan genieten van nieuwe reizen naar bekende en onbekende bestemmingen.
Het reizen met de rugzak lijkt nu echt aan haar einde te zijn gekomen.

Ik heb nog veertig reisverhalen te schrijven over het afgelopen jaar 2024!
De reden daarvoor is me zelf duidelijk en ik ben diep aan het nadenken hoe ik die ga inhalen. Er is voldoende hoop dat de innerlijke rust in 2025 helemaal terug komt en dat ik elke dag een stukje kan schrijven. Tenzij we op reis zijn en drukke dagen hebben. Ik ga de werkwijze loslaten dat ik de verhalen in de juiste volgorde wil publiceren. Uiteindelijk maakt het voor de lezers weinig uit want de reisverhalen zijn van dag tot dag en hebben meestal geen enkele verbinden met elkaar, alleen het land waar we ons bevinden is een koppeling.

Tot volgend jaar!

Thailand: De besten wensen voor 2025

 Pattaya (Nakorn Siam Boutique Hotel) 604), maandag 23 december 2024

Wij wensen alle lezers van dit blog al het beste voor 2025.

Ik hoop dat jullie net zoveel plezier hebben bij het lezen als ik heb bij het maken, verwerken en publiceren van de foto's en de verhalen. Ik hoop dat ik ook in 2025 weer veel mag schrijven en publiceren.

Veel voorspoed en gezondheid in 2025 gewenst.

Lyka en Jielus

Thailand: Hallo Thailand

Pattaya (Nakorn Siam Boutique Hotel) 406), woensdag 18 december 2024

Het blijft een eentonig verhaal maar ook de afgelopen nacht heb ik weer heel slecht geslapen. Zoals gewoonlijk wanneer een verplaatsing voor de boeg hebben. Ik kan het gevoel maar niet loslaten dat we tegenslagen zullen hebben op weg naar onze bestemming en het vliegtuig missen is toch wel het ergste dat je kan overkomen! Ik blijf maar ‘Beren op de weg zien’! Noem het een probleem uit het verleden of een onterechte onzekerheid die ik al heel lang onterecht meezeul.
De violist voor het hotel begint vandaag ook om kwart voor zes een deuntje op de kleine houten huilkist te spelen. Ik sta maar op want ik lig al tijden wakker. Om eerlijk te zijn ben ik er ondertussen wel aan de viool op de vroege ochtend gewend, net als de valse karaoke zangers en zangeressen tot half tien ’s avonds. De schuifdeur naar het balkon gaat open en in de schemering verbaas ik me over de menigte die zich op het strand en de boulevard van Vũng Tàu hebben verzameld om de zon te zien opkomen. Het moet haast wel iets religieus zijn.
We hoeven ons niet te haasten voor het vertrek vandaag. Gelukkig kunnen we vandaag ook weer aanschuiven bij het ontbijt. Waarom dat is is me niet helemaal duidelijk. Het kan zijn dat er een fout is gemaakt aan de receptie maar het kan ook zijn dat ze mijn verzoek hebben ingewilligd.
Ik heb gewoon verteld dat ik een fout heb gemaakt bij het boeken en dat we in totaal tien nachten in het “Romeliess Hotel” verblijven. Zes euro voor twee gebakken eieren met twee stukjes stokbrood mag ik toch wel “aan de prijs” noemen? Of zo de goede recensie van mij gisteren op Agoda de reden zijn? Ik weet het echt niet maar het betekend wel dat we met gevulde magen richting het “Tân Sơn Nhất International Airport” in Saigon gaan.
De koffie smaakt me prima maar mijn hoofd zit op slot en er wil maar geen tekst op mijn beeldscherm verschijnen. We hebben ruim een uur na het ontbijt voordat de grote bus ons komt ophalen voor de verplaatsing naar de “Tân Sơn Nhất International Airport” in Saigon.
Precies om kwart voor elf stopt er een minibus voor het hotel. Ik voel aan mijn water dat er alarmbellen afgaan en de receptioniste die het voor ons heeft geregeld stapt resoluut naar buiten. Niet veel later komt ze weer naar binnen en overspoelt ons met excuses. Ze had echt haar best gedaan en kaartjes besteld voor een grote bus naar de luchthaven in Saigon.
Ik stel haar gerust dat het allemaal wel zal meevallen wanneer de andere passagiers niet teveel bagage hebben! Onze koffers moeten achter de laatste rij stoelen worden gepuzzeld en de chauffeur laat blijken dat hij niet blij is met onze twee grote, en twee kleine, koffers. Het verbaasd me wel dat we de enige twee passagiers zijn in de forse minibus. Er zijn elf stoelen en twee passagiers! Moet ik me zorgen gaan maken? Moeten we straks nog een keer overstappen? Misschien naar een grote bus of in een oud wrak van een minibus?
Niet veel later nemen we op twee verschillende plaatsen nog vijf passagiers aan boord. Het geeft mij innerlijke rust en de rijstijl van de chauffeur is helaas niet passief te noemen maar wel heel effectief. Het verkeer op de zogenaamde snelweg verbaasd me nog steeds. Iedereen gebruikt zijn toeter om de andere weggebruikers er op te attenderen dat ze er aan komen. Alle soorten voertuigen rijden kris kras door elkaar, om de paar kilometer zijn er verkeerslichten. Links en rechts inhalen is hier net zo normaal als bonte koeien in het Hollandse weidelandschap.
De bus stopt plotseling maar de schuifdeur blijft gesloten. Ik vraag me af of dit misschien een plaspauze is. Dat blijkt het niet te zijn. De chauffeur laat het elektrische raam aan de rechterzijde naar beneden zakken en schreeuwt iets onverstaanbaars. Twee jongens, en de vermoedelijke vader achter de vitrine, komen in actie en vullen plastic zakjes met etenswaren. Voor 80.000 dong heeft de chauffeur zijn lunch voor later te pakken en vertrekt weer.
Tien minuten verder is er eindelijk de verwachtte plaspauze en de mogelijkheid voor een snack. We zijn al anderhalf uur onderweg en we vorderen gestaag. We zijn al ruim over de helft van de afstand naar de luchthaven maar ik weet dat het laatste kwart van het traject net zolang kan duren als de eerste driekwart. Lyka wil graag een Bapao met varkensvlees en dat is geen probleem. Zelf hou ik het bij een hapje want ik heb geen trek.
Bij de laatste afslag naar de “International Terminal” van de “Tân Sơn Nhất International Airport” krijgen we een aanrijding met een van de tienduizenden taxi’s in Saigon. Lyka en ik kijken elkaar geschokt aan! Ik kijk op mijn horloge terwijl ik me afvraag hoe lang de afhandeling van de aanrijding zou kunnen duren in Vietnam. Gelukkig valt het mee en tien minuten later staan we met onze bagage in de vertrekhal van de luchthaven.
Balie’s C-D staat er op de beeldschermen en ik beproef mijn geluk bij balie C. We kunnen meteen inchecken en afscheid nemen van onze twee grote koffers. Bij de immigratie en de controle van de handbagage gaat het allemaal wat stroever. In deze “Socialistische Republiek” is er geen ruimte om je eigen interpretatie aan de voorschriften te geven!
De regel is duidelijk en eenvoudig: “Alle schoenen moeten door de scanner!”
Dat is dan lachen want ook teenslippers en sandalen moeten uit en in de bakjes door de scanner. Telefoons en laptops zichtbaar in een apart van van de plastic bakjes, net als mijn strohoed. Regels zijn nu eenmaal regels en die moet je niet afwijzen!
Het is bijna kwart voor drie wanneer we plaats nemen bij Gate 16 voor vlucht VN607 naar Bangkok. We hebben er ongeveer vier uur over gedaan en dat is de tijd om in de gaten te houden mochten we volgend jaar weer “Vũng Tàu” bezoeken. Mijn E-reader komt goed van pas om de tijd te doden. Het boek “Bloedkoraal” van “Simon Gandolfi” is onderhoudend maar zeker geen klassieker.
De passagiers naar Taipei gaan aan boord van de EVA-Air 777-300ER en we zitten bijna alleen in de wachtruimte bij Gate 16. De wachtruimte stroomt langzaam vol en het personeel van Vietnam Airlines verschijnt aan de balie en start de computersystemen op. Bij de eerste kans die zich voordoet laat ik een vrouw van Vietnam Airlines het beeldscherm van mijn iPhone zien.
‘Have Senior Citizen priority by boarding the aircraft?’, staat er in het Vietnamees.
Ze knikt verbaasd en wijst mij terug naar mijn plaats als teken dat ze ervoor zal zorgen dat we voorrang krijgen bij het aan boord gaan van het vliegtuig.
De “Airbus A321” is een kleiner toestel dan ik heb verwacht voor deze late vlucht naar Bangkok. Direct na de business class mogen Lyka en ik aan boord en nu is de korte hernieuwde kennismaking met Vietnam dus echt aan haar einde. We hebben mooie en leuke herinneringen. We zijn het er samen ook over eens dat we volgend jaar weer naar Vietnam gaan, vandaar dat ik ook nog een paar miljoen Vietnamese dong in mijn portemonnee heb laten zitten.
Ik neem in stilte afscheid van de Vietnam oorlog. De pijn en het geweten van het Amerikaanse volk die in hun strijd tegen het communisme wel heel ver zijn gegaan. Ook de Verenigde Naties zijn niet zonder schuld! Teveel jonge levens zijn opgeofferd voor de verkeerde idealen.
Op dit moment is de wereld in oorlog omdat er twee tegenstrijdige stammen een wereldorde willen stichten. De dromende Socialisten en de religieuze Islamieten zijn er beide heilig van overtuigd dat zij de uitverkorenen zijn om over alle mensen op aarde te heersen. Laat het niet gebeuren!
Een officiële vluchtduur van een uur en veertig minuten geeft maar heel weinig tijd aan het cabine personeel om de passagiers aan boord van een hapje en een drankje te voorzien. De eenvoudige, maar zeer smakelijke, sandwich met wat vers tropisch fruit is voor mij voldoende om de dag tot een einde te brengen.
Eenmaal aan de grond in Bangkok staan we voor een enorme aankomsthal vol met mensen bij de immigratie. Mijn oog valt op een man in uniform die passagiers met kinderen uit de mensenstroom haalt en die achteraan veel kortere rijen zet. Ik twijfel geen moment!
Ik fluister hem toe in het Thais: ‘Ik heb diabetes en ik voel me niet zo lekker.’
Hij bekijkt me van top tot teen en stuurt mij ook naar de veel kortere rijen, maar niet voordat ik hem heb verteld dat Lyka mijn “Mia”, mijn vrouw, is. Hij bekijkt Lyka en mompelt wat Thais tegen haar. Lyka weet welke rol ze nu moet spelen en haar gespeelde verlegenheid valt bij de man in het uniform in de smaak.
Over Thailand in het donker kan ik weinig vertellen. Enorme verlichte fabriekshallen omringt door duisternis glijden ons aan beide zijden voorbij. Na anderhalf uur in de Toyota SUV staan we in onze kamer. De kamer is prima maar op de verkeerde verdieping.
We zitten op de vierde verdieping en dat is de op een na lelijkste verdieping aan de achterkant. De receptioniste probeert me, tegen beter weten in, te verleiden met het verhaal dat dit een betere kamer is dan op de zesde verdieping. Voor nu laat ik maar voor wat het is want we zijn alweer ruim tien uur onderweg geweest. Morgenvroeg maar eens gaan praten over een verhuizing naar een hogere verdieping.

Vietnam: Regen, veel regen

Vũng Tàu (Romeliess Hotel) 705), vrijdag 13 december 2024

Ondanks de slechte weervoorspelling is het om zeven uur nog droog maar het wolkendek is ook erg donker. Er hangt regen in de lucht en ik vraag me af of ik straks wel zal gaan wandelen. Het kan natuurlijk een een rustige dag op de hotelkamer worden, alleen afgewisseld door twee maaltijden.
In de ontbijtzaal op de eerste verdieping van het hotel gaan onze ogen op deze donkere vrijdag wijd open. Er staat een ontbijt buffet klaar en er zitten al een stuk of acht gasten te ontbijten. Ook dit raadsel lijkt weer opgelost. Het ontbijtbuffet wordt alleen klaargezet in het weekend en de rest van de week is het à la carte. Er staat nu een kok achter een kleine koekenpan verse omeletten en eieren te bakken. Het aanbod is vandaag veel uitgebreider en waar ik met veel plezier gebruik van maak.
Het ontbijtbuffet is niet de enige verrassing die ik vandaag voorgeschoteld krijg. Lyka wil op deze donkere ochtend een rondje met me wandelen. De wandeling van gisteren smaakt haar naar meer. We zien een Vietnamees met een sleepnet kokkels oogsten in de branding. Het zijn maar heel kleine kokkels. Ongetwijfeld maken die een heerlijke bouillon voor de wereldberoemde Vietnamese noedelsoep met zeevruchten. Het is nog rustiger dan gewoonlijk op de boulevard. Af en toe voelen we druppels op onze armen en gezichten. Het is een waarschuwing dat er slecht weer onderweg is?
We zijn al vroeg terug van onze wandeling en we hebben nog geen trek om te gaan lunchen. De stoel staat nu weer binnen in onze hotelkamer want we willen niet het risico lopen dat de stoel nog buitenstaat wanneer de regen in al haar hevigheid losbarst.
Het is veel later dan gebruikelijk wanneer we gaan lunchen. Het is al bijna half twee en dat komt weinig voor. Ik ben een oude man met vaste gebruiken en ritmes die op tijd moeten worden uitgevoerd. In ons vaste restaurantje aan het kleine reservoir kiest Lyka het varkensvlees op rijst en ik moet eerlijk toegeven dat het er weer heerlijk uitziet. Helaas staan er geen gebakken noedels met varkensvlees op de menukaart dus doe ik het maar met de zeevruchten. Het zijn heerlijke bordjes voor minder dan drie euro per stuk.
Terwijl we nog zitten te eten gaan de hemel sluizen open en steekt er een wind op. Zes dagen was de weersverwachting regen en we zijn er al die dagen goed mee weggekomen. Nu op vrijdag moet we droog door de regen heen naar ons hotel zien te komen! Lyka’s paraplu is te klein voor twee personen dus laat ik de regen, die ondertussen is afgenomen, op me neerdalen. Het is gelukkig warm water in Vietnam dus het ongemak valt wel mee.
Op de hotelkamer neem ik meteen warme douche en die doet me goed. De grote regendruppels slaan te pletter tegen de ruiten en de stormwind laat de schuifdeuren klapperen, dunne straaltjes water sluipen door de kieren naar binnen en vormen plassen op de tegelvloer. Mijn gebruikte handdoek krijgt een ander doel.
Dit is het beeld dat we de hele middag te zien krijgen. Lyka mag mijn MacBook Air gebruiken om TV te kijken en ik geef me helemaal over om het boek uit te lezen. Het verhaal begint me een beetje te vervelen maar de laatste 47 pagina’s wil ik niet overslaan. Daarvoor heb ik al teveel gelezen, ik wil nu weten hoe het afloopt voor de boeven.
In de vooravond komen en gaan de buien. Onze poging om tussen twee buien door droog in het dichtstbijzijnde westerse restaurant, het “Lily's American Restaurant”, te komen lukt. Er is geen ziel onderweg in dit hondenweer, de straten zijn verlaten en de meeste restaurants zijn al gesloten. De “Kip Parmezaan” met een salade smaakt nog beter dan het er uitziet. Jammer dat we niet voldoende tijd hebben om nog een keer in dit restaurant te gaan eten. Ons vertrek uit Vietnam komt nu ook snel dichterbij.
Gelukkig komen we ook weer droog terug in het hotel. Vanavond liggen we vroeg op bed en hopen dat het morgen weer een mooie droge dag is.

Vietnam: Ik hoop dat we vanavond weer geen noedelsoep…

Vũng Tàu (Romeliess Hotel) 705), donderdag 12 december 2024

‘Ik hoop dat we vanavond weer geen noedelsoep voorgeschoteld krijgen!’
Deze zin gonst door mijn hoofd zodra ik om half zeven mijn ogen open. De violist is weer druk met zijn huilerige deuntjes en het weer is ook veranderd. Wat gaan we doen vandaag? Dat is de grote vraag.
De zin die ik niet uit mijn hoofd krijg is als een liedje dat je als eerste op de radio hoorde toen je opstond in de ochtend en dat je het deuntje de hele dag niet uit je hoofd kan krijgen. Wat is er gebeurd?
Voordat we gisteren aan de beklimming naar de “Christus van Vũng Tàu” begonnen stopte er een minibus gevuld met Amerikaanse toeristen.
Het eerste dat we hoorden toen de schuifdeur opende was: ‘Ik hoop dat we vanavond weer geen noedelsoep voorgeschoteld krijgen!’
Lyka en ik moesten er samen hard om lachen. Vietnam is het land van de noedelsoep bij uitstek in een astronomisch aantal verschillende variaties. Je moet er maar van houden. Voor de lunch kan ik er nog wel mee leven maar als ontbijt of avondeten sla ik de noedelsoep liever over.
Ik geniet van de rust en doe mijn eigen ding. Ik voel dat ik lui begin te worden. Dat vakantiegevoel in “Vũng Tàu” remt me op de een of andere manier af. Het is geen negatieve luiheid maar eerder een ontspannende luiheid.
Het ontbijt is weer goed verzorgd zoals elke ochtend. Daar zijn we nu wel aan gewend. We hoeven nu ook niet meer om extra brood te vragen. Ze zijn in Vietnam slim genoeg om dat te onthouden en de volgende ochtend uit eigen beweging een paar extra schijfjes stokbrood aan het ontbijt toe te voegen. Er blijft tenslotte niets op mijn bord achter.
Tijdens het ontbijt bespreken we wat we vandaag samen gaan doen. Lyka is het nu zelf ook een beetje zat om op de kamer te verblijven en TV te kijken. Aziaten houden niet zoveel van de zon als westerlingen. Ze wil vandaag graag een winkelcentrum bezoeken in “Vũng Tàu”.
Eenmaal terug in onze hotelkamer Google ik winkelcentrum in verschillende talen en er verschijnt een lijstje van winkelcentra naast het kaartje van het schiereiland van “Vũng Tàu”. Ik sla de verschillende locaties, en looprichting, op in mijn geheugen en we zijn klaar om naar de winkelcentra van “Vũng Tàu” te wandelen.
Op de parkeerplaats aan de boulevard blijf ik vol verbazing bij een minibus staan met een ingebouwde karaoke, althans, volgens de reclame op de zijkant. God vergeve me maar ik hoop het nooit mee te maken dat ik uren in zo’n busje moet zitten terwijl mijn medepassagiers zich vol passie overgeven aan de ouderwetse meezingers.
De zee is vandaag ook weer anders. Woeste golven rollen weer richting het smalle zandstrand en breken in een oorverdovend geraas. Het is hoog water maar het is me ook duidelijk dat de wind het zeewater richting de kust heeft gestuwd. Er is weer slecht weer op komst!
Het “Hồ Bàu Sen” meer, of reservoir, in Vũng Tàu is een mikpunt op weg naar een van de vele busstations waar ik eens wil kijken of ik een bus kan vinden die ons volgende week naar het “Tân Sơn Nhất International Airport” in Saigon kan brengen. Vanaf het waterlichaam gaan we de “Đường Xô Viết Nghệ Tĩnh” straat op waaraan de winkelcentra zouden liggen.
Ook het busstation ligt aan die straat en dat hebben we snel gevonden. Helaas is het geen busstation maar een remise van een busmaatschappij. Er is geen plaats waar je informatie kan krijgen of kaartjes kopen. We zijn in ieder geval uit onze droom geholpen. Er zit niets anders op dan de receptie van het “Romeliess Hotel” voor het vervoer naar de luchthaven in Saigon te laten verzorgen.
Zoals overal in Zuidoost-Azië ligt het verse voedsel overal langs de straat uitgestald. Mooie verse producten die zonder enige twijfel tot de heerlijkste gerechten worden bereid. Lyka begint het al vroeg zat te worden want we hebben nog geen enkel winkelcentrum gezien. Een korte blik op het scherm van mijn iPhone maakt me duidelijk dat we al twee winkelcentra zijn gepasseerd! Dat is onmogelijk want ik ben niet blind. Lyka’s moed zakt in de schoenen en ze wil het liefst zo snel als mogelijk terug naar het hotel. Dat lijkt mij niet zo’n goed idee, ik maar er liever een mooie wandeling van. Je weet nooit wat je onderweg allemaal nog tegen kan komen.
We keren om en gaan weer in de richting waaruit we zijn gekomen. Een stukje terug ontrafel ik het raadsel van de verdwenen winkelcentra! Elke winkel met twee verdiepingen, hoe eenvoudig de handelswaar ook is, wordt in “Vũng Tàu” geclassificeerd als een winkelcentrum.
De brede rustige straten in “Vũng Tàu” zijn een openbaring na de drukke dodelijke wegen in Pattaya. Het is meteen duidelijk dat hier alles tot in de details wordt gepland. De weggebruikers in Vietnam houden ook goed rekening met de voetgangers, dat kun je van Thailand niet zeggen. Deze kleine dingen maken ons verblijf in Vietnam extra aangenaam.
We gaan langs de “Ba Cu” straat richting de baai want daar zou ook nog een winkelcentrum moeten zijn. Aan de “Ba Cu” straat liggen de wat luxere winkels waardoor Lyka wat meer vertrouwen krijgt in het winkelcentrum waar we naar op weg zijn. De luxe winkels worden af en toe afgewisseld door tempels en overheidsgebouwen. Hamers en sikkels, en ook de ondertussen vertrouwde ster, op rode vlaggen en wimpels. Consumeren vermengt met het herverdelen van de weelde in naam van de droom van het socialisme.
Helaas is het winkelcentrum ook een gebouw met twee verdiepingen waarvan de bovenste verdieping nog het meest op een slechte HEMA lijkt. De begane grond is helemaal ingericht voor de kleinste onder ons. Een speelgoedwinkel en twee onbekende fastfood restaurants met als belangrijkste trekpleister een open atelier waar je gipsen beeldjes kan beschilderen. De enige twee die daadwerkelijk beeldjes aan het schilderen zijn lijken verdacht veel op het personeel.
Aan het einde van de straat staan we in het “Khu tam giác bãi trước” park met verschillende moderne beelden. Ik sta altijd open voor moderne kunst maar de verbinding ontgaat me vandaag. We weten op dit moment dat we nog een een drie en een halve kilometer terug naar het hotel moeten lopen. Gelukkig is Lyka’s humeur alweer opgeklaard omdat ze beseft dat we niet in Thailand maar in Vietnam zijn, een land in ontwikkeling.
We zijn lui en ook een beetje vermoeid. We hebben allebei geen zin om op zoek te gaan naar een restaurant voor de lunch. Lyka moet er zelf hard om lachen wanneer ze om noedelsoep vraagt!
‘Ik hoop dat we vanavond weer geen noedelsoep voorgeschoteld krijgen!’, zeggen we in koor.
Een grote kom Koreaanse noedelsoep met een Koreaanse Gimbap uit de SG25 is onze eenvoudige lunch vandaag.
We nemen de rust vanmiddag en genieten van het vakantie gevoel. De manier waarop we (rond)reizen is veranderd en meer ontspannen. Het is goed vertoeven op ket mooie balkon met zicht op zee. Een beetje lezen, schrijven en vooral de foto’s verwerken want de verwerkte foto’s zijn de basis voor de verhalen die ik probeer te schrijven. Verhalen die nog steeds moeilijk uit mijn gedachten en herinneringen komen wegens de problemen in Nederland. Ik kan alleen maar hopen dat die, onnodige en onbegrijpelijke, problemen snel verholpen zijn.
Zoals gewoonlijk ga ik aan het einde van de middag weer bierdrinken met mijn nieuwe Australische vrienden bij “Mai’s Coffee - Bar”. Het is er aangenaam vertoeven en het bier is koud. Er schuiven vandaag wat nieuwe mensen aan die veel jonger zijn dan wij. Daar wringt de schoen! Het gewoonlijke gesprek wordt snel door de jongeren veranderd van onderwerp en gaat over zaken die wij als oudere jongere niet zo belangrijk vinden. We laten de drie jongemannen hun monoloog zonder enig weerwoord over ons uitstorten en dat lijkt ze te irriteren.
Zij voelen zich het middelpunt van het (Vietnamese) universum maar het kan ons absoluut niets schelen en dat laten we waarschijnlijk ook duidelijk doorschemeren. De sfeer wordt grimmig. Dennis drinkt zijn bier op en vertrekt. Brownie laat zich niet door de drie jonge kemphanen van zijn vaste stek wegjagen. Ik volg het voorbeeld van Dennis en vertrek zodra mijn fles leeg is. Morgen zien we wel weer.
Het Vietnamese restaurant drie deuren verderop vanaf ons hotel is vanavond ook de plaats voor het avondeten. We bestellen de bekende en overheerlijke “Bánh Khọt” met een gebakken knoflookrijst. Er is zelfs een tweede tafel bezet vanavond. Is dat een voorbode voor het weekend?
‘Waar wil je morgen eten?’, vraag ik aan Lyka.
‘Ik hoop dat we morgenavond weer geen noedelsoep voorgeschoteld krijgen!’, antwoord ze breed lachend.
Nog een paar biertjes uit de koelkast op de hotelkamer en dan slapen. Weer een mooie (vakantie)dag voorbij!

Vietnam: Hoog op de berg

Vũng Tàu (Romeliess Hotel) 705), woensdag 11 december 2024

De zon lacht me voor het eerst op een ochtend tegemoet wanneer ik om zeven uur de gordijnen open trek. Het kan dus zo maar zijn dat de weerman er voor vandaag helemaal naast zit. Ook vanochtend hadden we weer muziek voor de deur maar de vroege karaoke is vervangen door een violist die wat huilerige deuntjes speelt. Het is niet luid genoeg voor de oordoppen maar de violist moet ook geen half uur vroeger beginnen met spelen. Het is weer druk op het strand en ik vraag me nu opnieuw af of het toeristen zijn of dat de lokale bevolking hier voor dag en dauw verschijnt.
“Vũng Tàu” is in onze ogen een slaperige vakantie bestemming. Dat begint nu toch wel tot ons door te dringen. Er is weinig tot niets te zien en te doen. Een van de weinige bezienswaardigheden van “Vũng Tàu” staat vandaag op het programma. We gaan de trappen betreden naar de top van de heuvel waar de “Christus van Vũng Tàu” over de golvende zee heen kijkt en met zijn zegende houding het kwaad afweert.
Maar eerst natuurlijk het ontbijt waarbij ik deze keer de variatie roerei kies. Ook vandaag zitten er maar twee andere gasten in de grote ontbijtzaal. Het blijft voor ons een raadsel waarom het zo rustig is aan het ontbijt en in dit kleine stadje aan zee.
De wandeling naar het park onderaan de heuvel waar het 36 meter hoge beeld op staat gaat langs de ondertussen wel bekende boulevard. De zee is rustig en er is vandaag ook weinig wind. Het park is versierd met moderne kerstbomen, die ’s avonds ongetwijfeld verlicht zijn, en allerlei Smiley’s. Die laatste lijken mij niet helemaal op zijn plaats omdat dit een bedevaartsoord is voor de Christelijke Vietnamezen.
Aan het begin van de trappen is er een kerstgrot. Ja, je leest het goed, een kerstgrot. In het Christendom zijn de geleerden het er nog niet over eens waar en wanneer Jezus is geboren. Een stroming gaat ervan uit dat hij in een stal is geboren op weg naar een volkstelling en een andere stroming denkt bewijzen te hebben dat Jezus is geboren in een grot. Vandaar dat je de baby Jezus in een kerststal of een kerstgrot kan aantreffen. Dat hangt helemaal af van de plaats op de wereld die je bezoekt. We hebben in Macau zelfs een moeder Maria en de baby Jezus in een kapel gezien die beiden een Chinees uiterlijk hebben!
Het is een stevige beklimming. Langs de trappen zijn er meerdere terrassen en overal is er religieuze kunst te bewonderen. Klassieke maar ook moderne kunstwerken. Het is een aangename en ook een inspannende klim naar de top van de 135 meter hoge heuvel.
Onderaan de laatste trap spelen twee engelen er lustig op los op hun instrumenten om het beeld van de “Christus van Vũng Tàu” aan te kondigen. Met elke trede die je omhoog gaat groeit het beeld indrukwekkender. Er is in 1974 begonnen met de bouw van het beeld en het park. Op 2 December 1994 is het beeld en het park voor het publiek geopend. Waarom het twintig jaar heeft geduurd voordat het allemaal klaar was mag duidelijk zijn!
We zijn in de “Socialistische Republiek Vietnam”. Het eerste woord van de naam van dit land is de oorzaak van het probleem. In de ogen van de socialistische machthebbers is hun leider “Ho Chi Minh” de enige en absolute messias. Alles en iedereen komt daar ver achter. Dat is het gevaar van het socialisme! In het socialisme is alles ondergeschikt aan de droom van de machthebbers. Vergeet dat nooit wanneer je in het stemhokje staat. Op de lijst van de grootste massamoordenaars in de wereldgeschiedenis staan er vier socialisten in de top vijf!
Het beeld van de stervende Jezus nadat hij van het kruis is gehaald mag natuurlijk niet ontbreken in de Christelijke bedevaartsoord. Hoe vaak is dit tafereel niet geschilderd en gebeeldhouwd in de afgelopen twee duizend jaar?
Met elke traptrede groeit het beeld weer een stukje groter. We kunnen nu ook het voetstuk zien waar het beeld op staat. Dat maakt het beeld nog indrukwekkender! Op weg naar het beeld is de hele omgeving brandschoon. Dat hebben we eens anders gezien in Azië.

Het voetstuk is op zichzelf al een kunstwerk met bekende taferelen uit het leven van Jezus. We mogen van geluk spreken dat het vandaag zo rustig is op de heuvel. Omringt door rokende, rochelende en spugende Chinezen en Vietnamezen zou het zeker een heel andere ervaring zijn geweest.
De top van de heuvel heeft ook een verrassing in petto. Op de top van de heuvel aan het einde van het schiereiland staan twee batterijen artillerie. Deze hebben in vergane tijden de ingang naar de rivieren die naar Saigon leiden beschermd tegen vijanden. Ik ben geen specialist maar op het eerste oog zie ik overeenkomsten met de kanonnen die ik op “Corregidor Island” voor de baai van Manilla heb gezien. Deze stammen uit het begin van de twintigste eeuw dus ga ik er voor het gemak ook maar vanuit dat deze wapens ruim honderd jaar oud zijn.
Ik kies voor de alternatieve afdaling over het pad, een weg durf ik het niet te noemen, aan de achterkant van de heuvel waar vroeger de batterij over werd bevoorraad. Halverwege is er een vervallen parkeerplaats die ongetwijfeld in betere tijden als uitkijkpunt heeft gefunctioneerd. Vanaf de parkeeplaats krijgen we een goed beeld over het nieuwe “Vũng Tàu” dat een parel in de Vietnamese toeristen kroon moet worden. Er wordt overal aan de horizon torenhoog gebouwd. Er is duidelijk hoop op betere tijden.
We dalen verder af naar de bewoonde wereld waar we als eerste een klein altaar aantreffen waar voorouders worden aanbeden. Zonder voorouders was je hier zelf ook niet geweest dus dat aanbidden van je voorouders is begrijpelijk. Het volgende wat ons meteen opvalt is de rode vlag met de ster. Het symbool van de “Socialistische Republiek Vietnam”. Het is iets voorbij twaalf uur en de temperatuur en luchtvochtigheid zijn flink opgelopen. Aan mijn shirt te zien heeft de beklimming en afdaling mijn zweetklieren aan het werk gezet.
Na een grote kom Koreaanse instant-noedels, om wat extra zout binnen te krijgen, als lunch val ik neer op het balkon waar het nu heel aangenaam vertoeven is. Met een muziekje en een koud biertje binnen handbereik geniet ik van mijn e-book. De thriller “Bloedkoraal” van “Simon Gandolfi” is onderhoudend maar soms ook ongeloofwaardig door de veel te veel toevalligheden die ook nog eens als puzzelstukjes in het geheel passen. De zee rolt rustig haar golven naar het strand en wolken zijn nu duidelijk van de zee te onderscheiden. Er hangt een verandering van het weer in de lucht. Letterlijk en figuurlijk.@@@@@
Lyka en ik hebben afgesproken dat we vanavond een westerse maaltijd gaan proberen. We gaan wat vroeger dan normaal op pad want de wandeling van vanochtend heeft ons al vroeg hongerig gemaakt. We passeren een kerstversiering voor de deuren van een hotel aan de boulevard en verbazen ons opnieuw van de rust op straat. Waar is iedereen? Je zou toch denken dat het hier in Vietnam ook hoogseizoen zou moeten zijn. Het volledig ontbreken van westerlingen toont de angst die er heerst in de westerse wereld. Virussen, oorlog en inflatie heeft de mensen bang gemaakt.
De kip met champignons en de Wiener Schnitzel met patat vallen in de smaak. “Helmut's Schnitzel House and Sausage” is het eerste westerse restaurant waar we eten tijdens deze reis naar Vietnam. We zijn er wel aan toe. Het smaakt ons uitstekend en we zijn het er al snel over eens dat we vanaf vanavond om de avond westers gaan eten. Voor nog geen 400.000 dong (€ 15,-) hebben we heerlijk zitten eten.
We weten nog niet wat we morgen gaan doen, er is ook niet zo heel veel te doen in Vũng Tàu.