Hogne (Camping le Relais), zondag 11 augustus 2019Man wat heb ik de afgelopen nacht slecht geslapen! De hele nacht heb ik liggen draaien en liggen luisteren naar de geluiden van de vrije natuur. In de bomen roept een uil en op het erf van de de enorme boerderij naast ons slaat een hond aan, wellicht omdat hij een prooi ziet of ruikt. Verkeer heb ik geen enkele keer gehoord op het Waalse platteland. Af en toe drijf ik weg en val in slaap om niet veel later, zonder enig besef van tijd, weer klaarwakker te zijn. Ik ben blij dat de wekker eindelijk om zeven uur roept om op te staan.
Het is heerlijk fris in de camper! De thermometer geeft 16 graden aan en in de cabine is het nog 2 graden minder. We zijn natuurlijk al aardig geklommen want de Ardennen zitten hier om ons heen veelal al boven de 400 meter. Ik ga meteen aan de slag met de koffie terwijl mijn MacBook opstart. Foto’s verwerken en een verhaaltje schrijven op de vroege ochtend met een mok vers gezette koffie binnen handbereik. Lyka slaapt als een roosje, daar kan ik alleen maar jaloers op zijn.
Neurotransmitters vormen woorden in mijn hoofd die aan elkaar worden geregen totdat er zinnen ontstaan die op hun beurt een samenhangend verhaal vormen dat waarschijnlijk tot in de eeuwigheid over het internet zal zwerven, inclusief de foto’s. Ik doe het gelukkig niet voor niets, maar dat zou op zich ook niet erg zijn omdat ik er zelf ook veel plezier aan beleef.
Lyka heeft ’s ochtends haar eigen rituelen zodra ze van de ladder naar beneden is geklommen. Eerst de communicatie met het thuisfront in de Filippijnen via de iPhone, daar is het tenslotte al drie uur in de middag. Gelukkig drinkt ze nu ook koffie, nog wel met een kuipje koffiemelk er in maar ik ben allang blij dat de suiker is verdwenen.
Ook in de camper eten we op deze zondagochtend de traditionele croissants met gerookte zalm. Ze zijn misschien niet zo goed gebakken in de provisorische "Home Chef Tandoori Oven” maar ze smaken er niet minder om! De zon is tevoorschijn gekomen en brand op onze zonnepanelen, de accu wordt weer gratis gevuld die op zijn beurt de mobiele electronica en de koelkast voed. Een systeem dat oneindig blijft draaien tot een van de componenten het begeeft.
Bij het verlaten van de parkeerplaats stap ik nog even uit om op de plaats te kijken waar de motor de hele nacht boven heeft gehangen. Tot mijn teleurstelling zie ik toch twee olie vlekken op het gravel. Die zijn zeker van ons maar door het gravel is de hoeveelheid gelekte olie slecht te schatten. Dat is een kleine tegenslag.
We rijden eerst een stukje richting het noorden omdat we daar onze eerste wandeling willen maken. Het is een schitterende route door de Waalse Ardennen waar we slechts een keer moeten omdraaien omdat het viaduct te laag is voor de 270 centimeter van onze camper. Dus dan maar terug en een stukje verder de rivier over.
Bij aankomst aan de start van de eerste wandeling begrijp ik meteen al dat deze wandeling het niet gaat worden. Motoren razen langs de geparkeerde camper terwijl wij ons in gereedheid brengen om te gaan wandelen. Wij elke passerende motorfiets kijken wij elkaar verbaasd en verschrikt aan. We hebben maar een paar woorden nodig om deze wandeling van elf kilometer te annuleren. We hebben geen trek om langs het virtuele TT-circuit te gaan wandelen!
Een stukje terug is er nog een wandeling gevonden. Zodra we hier bij de start arriveren bied zich hier het volgende probleem aan: Er is geen enkele parkeerplaats in het dorp voorhanden voor een oude camper van zes meter lengte! We hebben het echt geprobeerd en ik ben zelfs nog even een rondje gaan lopen of we misschien wat over het hoofd hebben gezien. Nee dus! Alweer een kleine tegenslag.
Op de GPS stel ik de slaapplaats voor vanavond in en het apparaat meld dat we nog ruim 30 Kilometer moeten rijden. We rijden over smalle rustige wegen omdat we de GPS zo hebben ingesteld. We komen liever niet op snelwegen en als het even kan ook niet op provinciale wegen. Een bruin bord met de tekst “Château” trekt mijn aandacht en zonder na te denken schakel ik de richtingaanwijzer in en sla rechtsaf de lange smalle oprijlaan op. Lyka kijkt me na de onverwachte manoeuvre verbaasd aan.
Het “Château de Modave” is mooi, een bezienswaardigheid, maar als zo vaak zal de entreeprijs van € 9,- p.p. de bezoeker lichtelijk teleurstellen. Misschien denkt u dat ik zeur maar voor € 9,- kunnen wij samen een dag, en soms wel twee dagen, prima eten!
We slenteren wat over het erf en door de tuinen van het kasteel. Het is heerlijk weer en eindelijk krijgen we ook wat beweging. Op de terugweg zie ik op mijn kleine Garmin dat er ook enkele wandelpaden liggen op het enorme domein waar het kasteel op staat.
Lang hoeven we niet te overleggen! We wandelen een korte lus door de bossen en het heuvelachtige terrein. Met een natte rug van de laatste klim arriveren we weer bij de camper en vanaf dat moment staat de aan het einde van de rit wachtende warme douche in het middelpunt!
Naast een camping is een aparte camperplaats ingericht! “Camping le Relais” heeft het prima gezien en haar gedachte goed omgezet in een winstgevend businessmodel. Deze camperplaats heeft alles wat de gemiddelde camperaar nodig heeft. Je betaald niet voor wat je niet gebruikt en er is sanitair. Persoonlijk begrijp ik nog steeds niet dat elke nieuwe camper een douche en een toilet heeft. Onderzoek heeft uitgewezen dat juist die twee door minder dan de helft van de bewoners wordt gebruikt. Ook wij behoren tot de groep die de toiletruimte gebruiken als extra opslagruimte.
Zodra de camper op haar plaatsje voor de nacht staat gaat de "Home Chef Tandoori Oven” vandaag voor de tweede keer op het gas. Nu zijn de pistolets aan de beurt! Lyka gaat meteen op zoek naar het “gemalen water”. Blij en voldaan stapt ze neuriënd een klein half uur later weer de camper in waarna vrouwelijke rituelen het badderen vervolmaken. Ik heb ondertussen mijn verhaal en de pistolets klaar. Een heerlijke simpele verlate lunch, ook geen probleem omdat de tijd onderweg elastisch is geworden. Alles mag en niets hoeft op een vooraf geplande tijd te gebeuren.
Voor vanavond staat er een overheerlijke zeer gemakkelijke maaltijd op de agenda. De veel beproefde en al vaak van genoten “Black Pepper Pork”, ook zonder de gebruikelijke uien, die we zijn vergeten!
En zo komt deze zondag langzaam aan haar einde. We hebben geen idee waar we heen gaan en waar we morgenavond zullen slapen. Het is weer even wennen aan deze onzekerheden die het zwerven romantisch maken. Welterusten.
