Bouillon (Camperplaats naast het sportveld), dinsdag 13 augustus 2019Ook vannacht heb ik weer goed geslapen. Het kan aan mij hebben gelegen of aan de twee abdijbieren die mij prima smaakten? Na het ontbijt van Waalse rozijnenbollen is het niet ver rijden. De geplande stop bij de Lidl gaat niet door omdat de oude supermarkt gesloopt is en men druk bezig is een nieuw pand te bouwen. Gelukkig is het hier in zuid-België geen tekort aan supermarkten dus we rollen langzaam door het glooiende landschap richting Bouillon.
Net voordat we in het kleine, maar zeker niet onbelangrijke stadje Bouillon, arriveren gaan we van de weg af naar een klein winkelplein met twee supermarkten, een Action, een Zeeman en een winkel van een onbekende witgoed keten. Bij de eerste koop ik groente en fruit, en een blik champignonsoep waar we beiden, om onbekende redenen, plotseling trek in hebben. De action verkoopt me een kabel van 2,5 meter om de iPad tijdens het rijden te kunnen laden. Er moeten voldoende kabels in de camper zijn maar ik kan ze niet meer vinden! We rijden dwars door het romantische stadje naar de camperplaats die langs onze geplande wandelroute ligt.
Op de camperplaats is het nog relatief rustig maar ik heb geen twijfels dat dat vanavond snel zal veranderen. Deze camperplaats zal ongetwijfeld in alle bestanden voor gratis overnachtingsplaatsen voorkomen die over het internet zwerven. Net na twaalven zitten er al twee oude Duitsers naast een kleine VW buscamper aan witte wijn te lurken alsof hun leven ervan afhangt. Hoofdschuddend vervolg ik mijn inspectie van de camperplaats. Twee stoelen en een tafel staan netjes midden op een parkeerplaats, de eigenaren zijn ongetwijfeld met de camper het dorp in gereden en dit is hun virtuele handdoek op de virtuele strandstoelen om het zwembad op Mallorca.
Wij gaan eerst eten en dan wandelen! Frikandellen met satésaus voor mij en een grote knakworst voor Lyka, met de laatste donkere boterhammen die we van huis hebben meegebracht!
We bereiden ons voor op de eerste wandeling, nou ja, onze eerste echte wandeling. Dat impulsieve rondje op de domeinen van dat kasteel een paar dagen geleden durf ik niet mee te tellen. Vandaag staat ons ruim acht kilometer te wachten met aardig wat klimwerk. Ongemakkelijk maken we de voorbereidingen, een half uurtje later stappen onder een waterig zonnetje de weg op.
Het is heel erg rustig op deze, voor Belgische begrippen, mooie asfaltweg. Na een kilometer komen we aan bij de muur van het klooster van de “Trappist nonnen Notre-Dame de Clairefontaine”.
Aangekomen bij het klooster kan ik het niet laten om de koperen deurknoppen op de dikke eikenhouten deuren te proberen. Helaas zijn beiden deuren gesloten. Nog voordat we van het eerste opstapje af zijn hoor ik een klik en zie een van de twee deuren langzaam op een kier gaan. Lyka en ik kijken elkaar verbaasd aan. Ik stap opnieuw een trap hoger en open voorzichtig de deur. Het lijkt een scene uit een griezelfilm.
In de enorme hal staat een non in alle stilte verlegen te glimlachen. Misschien mag ze niet eens naar buiten kijken en zijn de muren van het klooster de absolute grenzen van haar belevingswereld.
Frans is de voertaal en ik probeer in alle hoeken van mijn hersenen de franse lessen van Mevr. Hennekam op te diepen. Ja, we kunnen het klooster bezoeken maar dan alleen de kerk. De dames in het klooster zijn niet gewend aan contact met mensen van de andere kant van de muur!
We gaan een trap op en aan het einde van een lange lichte gang is de toegang voor gasten naar de l’eglise van het klooster.
Onderweg passeren we wat religieuze kunst op de muur en opengeslagen fotoboeken van andere kloosters die tot dezelfde orde van de “Cisterciënzers” behoren. Aan het einde wacht ons een enorme ruimte die enkele overeenkomsten vertoont met de basiliek die we gisteren hebben bezocht.
Vooral de grote zaal met rondom houten banken is fascinerend. Elke zitplaats is voorbestemd aan een bepaalde non. Vrije zitplaatsen bestaan er niet omdat eenieder naar de hoogte van haar rang dichter bij God mag zitten. Vergeet niet dat de hiërarchie binnen de katholieke kerk veel lijkt op de hiërarchie van het leger. Alleen andere namen met de Paus als absolute Maarschalk in Rome.
Op weg naar de uitgang bekruipt me het bekende ongemakkelijk gevoel wanneer ik in dit soort situaties geraak. Er komen vragen in me boven die me onzeker maken. Moeten we nu een kleine donatie doen? En hoe doen we die? Wordt er van ons verwacht dat we enkele heel ouderwetse ansichtkaarten kopen? Of misschien een van die oubollige rozenkransen? Dan is het kaarsjes branden een veel gemakkelijkere oplossing! Gewoon een muntje in het offerblok, kaarsjes aansteken, je handen vouwen en een schietgebedje opzeggen.
Uiteindelijk verwacht de stille non helemaal niets van ons. Met dezelfde oprechte vriendelijkheid begeleid ze ons naar de nog steeds op een kier staande deur. Een haast onopgemerkt knikje naar ons betekend het afscheid. Een deur verder is er een kloosterwinkel waar een aankoop op prijs wordt gesteld. Even geen abdijbieren voor ons en abdijkaas hebben we nog. In een straffe pas lopen we de deur van de winkel voorbij, we hebben tenslotte nog ruim zes kilometer te gaan.
Wandelen is ongetwijfeld de beste manier om de geest rust te geven! In stilte lopen we langs het fel paarse spoor dat op het beeldscherm van onze kleine Garmin verschijnt. We zeggen maar weinig tegen elkaar en genieten van de stilte van de heuvels, valleien en bossen om ons heen.
Dan begint de weg onvermijdelijk te klimmen. We spraken al niet veel maar nu is er de absolute stilte. De wind ruist zachtjes door de boomtoppen en in de verte roept een onbekende vogel. Het grind knarst onder onze wandelschoenen. Mijn bloeddruk loopt op en ik voel mijn halsslagaders kloppen. ‘Gelijkmatig blijven ademen en nadenken bij elke stap’, gaat er door mijn hoofd. We klimmen en klimmen totdat we eindelijk op een open plek komen op de top van het plateau waar de rivier de diepe vallei in miljoenen jaren heeft uitgeslepen.
We lopen nu ook in een gevarieerd bos, de hellingen met aangeplante dennen liggen achter ons. Nadat ik de bovenstaande foto heb gemaakt komen we tot de ontdekking dat ik mijn rode fleece tijdens de klim ben verloren! Voor een moment maakt een lichte paniek zich over mij meester. We hebben geen tegenliggers op ons pad ontmoet, dat is in ieder geval al goed. Het was ook niet druk tijdens de weg omhoog, dat is ook een meevaller! Ik vraag Lyka op de plaats te blijven terwijl ik de afdaling inzet om mijn fleece te zoeken.
Na ongeveer een kilometer zie ik mijn fleece in de verte op de struiken hangen. Iemand moet hem op de weg hebben zien liggen en hem op de struiken hebben gehangen! Ik ben erg blij dat ik mijn fleece uiteindelijk weer terug heb. En dan moet ik die klim voor de tweede keer aanvallen! Met dezelfde kracht en toewijding loop ik rustig naar boven waar Lyka nog steeds op me zit te wachten.
Ruim drie uur zijn er sinds ons vertrek verstreken wanneer we weer de camper binnenstappen. De afdaling heeft ons spieren laten gebruiken die we normaal gesproken laten rusten. Wat zullen wij slapen vannacht!
Vanaf de langsbank in de camper observeer ik de in de middag gearriveerde campers. Het klopt dat meer dan 80% van de mensen ouden van dagen zijn! Zodra het zes uur trekken de oudjes massaal naar binnen! De satellietschotels dansen om beurten als balletdansers om de satellieten te zoeken die het TV signaal naar de aarde doorgeven. Helaas voor de bezitters van deze kostbare systemen bevinden de satellieten zich achter de heuvels en zijn dus onzichtbaar. Schotels gaan omhoog en klappen weer in. Ik probeer me een voorstelling te maken wat er in die campers gebeurd en wat er allemaal wordt gezegd. Het wordt nog grappiger wanneer er een camper beeld heeft en de anderen mensen door het plastic raam naar de bewegende beelden in kleur staan te kijken. Na enkele minuten begint het satellietschotel ballet opnieuw!
Vanavond staat de Champions League kraker tussen AJAX en PAOK op het programma dus heb ik gekozen voor een eenvoudige maaltijd, ook met een oog op de voorraad die we eerst moeten afbouwen. “Neoguri”, Koreaanse noedels met (veel) garnalen! Het smaakt ons goed en de extra pittige versie die ik voor mezelf heb gekozen laat een brandend gevoel achter in mijn mond!
De wedstrijd kijk ik op onze kleine 22” TV via een kabeltje dat het 4G signaal uit mijn iPhone 6 krijgt. Een enkele keer wordt het beeld wat slechter maar er is geen enkel moment een probleem. Met een glimlach op mijn gezicht denk ik nog even aan het satellietschotel ballet. Met een koud biertje binnen handbereik zie ik AJAX moeizaam winnen van die grote sterke voetballers. Alleen het resultaat telt en over een paar maanden zal niemand zich deze wedstrijd meer herinneren, welterusten.
