Mondercange (Luxemburg) parkeerplaats), donderdag 15 augustus 2019Het zit niet altijd mee wanneer je met de camper op pad bent, op deze donderdagochtend lijken de weergoden niet aan onze kant te staan. Ik ben al wakker voordat het alarm van mijn iPhone om 07:00 zich laat horen. Een lichte ruis op het dak gaat soms over in een zacht getik. Het zijn geen stortbuien maar er is duidelijk een afwisseling tussen een lichte (mot)regen en stevigere buien. Nadat ik uit de alkoof ben geklommen gaat de fluitketel op het gas en de snelfilter maling in het filter bovenop de thermosfles.
Ik schuif de gordijnen aan de kant met het vrije uitzicht open en tot mijn grote verbazing kijk ik naar de Mercedes Vito van de Duitser? Om zeker te zijn dat het dezelfde Duitser is moet ik ook even aan de andere kant van de camper de gordijnen open schuiven, en ja hoor, der Fritzel heeft zich gisterenavond in het donker nog een keer verhuisd! Ik denk ook dat ik meteen zie waarom, er loopt namelijk een knalgele elektriciteit kabel van het verdeelblok aan het pad naar de Mercedes Vito camper. De drang naar elektriciteit van de camperaar is bekend bij iedereen die wel eens met een camper op pad is geweest. Warmte en elektriciteit is waar iedere camper niet genoeg van kan krijgen.
Ik giet voor de eerste keer het kokende water op de gemalen koffie en ik ben blij dat ik dat aroma weer kan ruiken. Tot nu toe is de operatie aan mijn neus meegevallen en ik heb het geluk dat mijn reuk ook beetje bij beetje weer terugkomt. Het “Algemeen Dagblad” verschijnt in digitale vorm op de iPad en ik moet met eerlijkheid zeggen dat het me heel goed bevalt om de krant op de iPad te lezen. Veel beter dan op de laptop, de navigatie op de iPad is veel natuurlijker.
Wanneer ik voor de tweede keer water het opgegoten zie ik beweging rond de Mercedes Vito. Dik aangekleed en met een zwarte regenjas aan is de Duitser druk rond de camper bezig. Persoonlijk moet ik er niet aan denken om in een opgeklapte tot slaapzaal gepromoveerde soort grote skibox zou moeten slapen. Mevrouw klimt ook de ladder af en is duidelijk vrolijker gekleed in een fuchsia regenjas. De achterklep gaat open en dan komen de stoelen en tafel tevoorschijn. Dat is een hele opoffering om op deze ochtend zo te moeten ontbijten. Ik heb geen enkele moeite met Spartaanse omstandigheden maar dit gaat voor mij richting zelfkastijding!
Lyka is lekker lang onder het warme dekbed blijven liggen en wanneer ze dan toch heeft besloten om op te staan plaats ik de taaie broodjes van gisteren in de oven. We ontbijten simpel maar vergeleken met die Duitsers is het toch wel heel erg luxe. Het is al ruim na elf uur wanneer we de camping afrollen. Didier neemt nog persoonlijk afscheid en wij gaan op pad naar het klooster waar we gisteren die heerlijke bieren van hebben geproefd.
Bij aankomst bij de “Abdij Notre-Dame d’Orval” is het voor ons wel even schrikken. De commercie heeft ook hier bijna van het spirituele gewonnen. Gelukkig kan ik er mee leven dat er geld moet worden verdient om de abdij gaande te houden maar zo’n massale toeloop neemt toch wel wat van de mystiek van de abdij weg.
Na een kleine binnenplaats en een soort van receptie passeren we de abdij winkel. Hier slaat de angst me om het hart! Mannen, en ook vrouwen, slepen massaal kratten en dozen bier, en stukken kaas naar hun op de parkeerplaats wachtende voertuigen. Nu denk ik ergens gelezen te hebben dat de productie van het heerlijke bier een plafond kent en dat er niet meer wordt verkocht dan er nodig is om de abdij in stand te houden. Dus neem ik een belangrijk besluit! Nog voordat we de abdij gaan bezoeken koop ik de kaas en het bier dat ik gepland had om te kopen. Hoofdschuddend staat Lyka naast me te kijken hoe ik de tien flessen bier en het stuk oude abdijkaas afreken. € 28,02 maar dan heb je ook wel wat, en ook nog een mooie glazen kelk als souvenir.
Wanneer we voor de tweede en derde keer de conciërge achter de receptie passeren en hem begroten met een ‘Bonjour’ kijkt hij er niet vreemd van op, hij is waarschijnlijk wel gewend dat bezoekers hun kaas en bier eerst veiligstellen!
We gaan nu echt naar binnen en voor € 12,- kunnen we samen de ruïnes van de eeuwenoude abdij bezoeken. Als eerste komen we bij een beeldentuin die naast de kruidentuin en de apotheek is aangelegd. Het zijn moderne beelden van Maria met het kindje Jezus en Maria die Jezus in haar armen neemt nadat hij van het kruis is gehaald. Mooi is subjectief maar ik vind de beelden zeker op hun plaats.
Bij het laatste beeld frons ik mijn wenkbrauwen. De lendendoek suggereert dat de ene man Jezus zou moeten zijn, het ontbreken van hoofdhaar op beide beelden maakt het een haast erotische omhelzing tussen twee kale anonieme mannen. Op zich niets mis mee maar het feit dat het beeld van de twee elkaar strelende anonieme mannen in een katholieke beeldentuin bij een klooster staat geeft het een bijzondere lading. We weten tenslotte allemaal hoe de katholieke kerk anno 2019 tegenover homoseksualiteit staat? Of wordt de volgende paus wellicht een vrouw?
Het moderne klooster is voor de bezoekers niet toegankelijk dus zijn er enkele andere exposities in bijgebouwen ingericht. De eerste spreekt mij bijzonder aan want die gaat over het bierbrouwen en het kaas maken!
Dan lopen we de ruïne binnen.
Vanaf hier is het moeilijk te beschrijven wat je ziet. Het is natuurlijk allemaal heel indrukwekkend wanneer je bedenkt dat er in 1070 begonnen is met de bouw van een simpele kerk die door de eeuwen heen door de orde van de “Cisterciënzers” steeds is uitgebouwd en verbouwd!
Na de indrukwekkende ruïnes worden we via een gewelf naar de crypte onder de kerk geleid.
In crypte is een unieke collectie opgesteld van alles wat met de abdij in het verleden te maken heeft gehad. Gebruiksvoorwerpen maar ook op de erven van de abdij geproduceerde voorwerpen en religieuze kunst. De Jezus, gesneden uit ivoor op de relikwieën kast en de met wol geborduurde mijter zijn parels! Al met al zeer indrukwekkend.
(ik heb niet alles foto’s kunnen plaatsen, klik op een van de foto’s om in het Flickr account te komen om alle foto’s te kunnen zien)
Op weg naar de uitgang werpen we nog snel een laatste blik op de geheimzinnige ontoegankelijke moderne abdij en binnen in de oude apotheek. Kruiden zijn nu eenmaal de oorsprong van onze medicinale wetenschap!
En zo verlaten we de “Abdij Notre-Dame d’Orval” met een heel warm gevoel van binnen. Ik kan het niet alten om ook een stukje moderne religieuze kunst te laten zien. Zoals ik al eerder vermeldde, het is een kwestie van persoonlijke smaak.
We hebben niet zo ver te rijden maar het belangrijkste is dat we nu snel in Luxemburg geraken. De tank is zo goed als leeg en met een prijsverschil van € 0,33 per liter diesel tussen België en Luxemburg loopt dat aardig in de papieren wanneer je tank zestig liter kan bevatten! Een Europa? Laat me niet lachen, dat gaan wij nooit meer zien! Het cement verliest 20 jaar na invoering van de euro steeds meer kracht om de landen bij elkaar te houden.
Uiteindelijk belanden we op een parkeerplaats naast een gemeenschapshuis, ergens in Luxemburg. Het is er rustig, ’s nachts verlicht en er staan prullenbakken. Ideaal voor een avond slapen.
Ik ben zo moe dat ik vergeet om een foto van ons “plaatsje voor de nacht” te maken! Het Thaise gerecht voor deze avond smaakt uitstekend en na het eten wordt het tijd om wat voetbal op TV te kijken. Morgen doen we in ieder geval rustig aan want we hebben alweer heel veel gezien in deze eerste week. Welterusten.
