Het is alweer dag 41 van het lange wachten. Ik kan niets meer, ik wil niets meer en ik voel niets meer. Ik heb me nog nooit in mijn leven zo uitgeblust en zonder energie gevoeld!
Na de tien dagen waarin ik zoveel mogelijk bewijsmateriaal heb verzameld voor onze goede bedoelingen is nu alles bij de IND. Ik wil iedereen die ons de helpende hand heeft toegestoken hartelijk bedanken voor alle moeite. Op momenten als deze weet je wie je vrienden zijn.
Er zijn geen concrete bewijzen of meldingen van de IND dat de documenten en betaling zijn aangekomen. Er is op geen enkele manier een bevestiging dat het allemaal goed gaat en dat de aanvraag ook daadwerkelijk in behandeling is genomen. Volgende week maandag, dag 47 van het lange wachten, zal ik eens contact opnemen met de IND in Amsterdam (€ 0,15 per minuut).
In deze moderne tijd met al zijn informatica - mobiel internet en een telefoon die duizenden malen krachtiger is dan mijn eerste computer - is dat toch moeilijk te geloven? Lopen we in Nederland zo ver achter of is dit een direct voortvloeisel van het ontmoedigingsbeleid. Volgens een Vlaamse kennis - waarmee ik een biertje aan de bar dronk - gaat het in België wel anders. Daar kun je met de tegenhanger van het Nederlandse V-nummer online kijken wat de vorderingen van je aanvraag zijn.
Zelf zitten Lyka en ik gevangen in het lange wachten. De stress is vanzelfsprekend veel minder dan vorige week. Maar toch! Onderin mijn bewustzijn smeult er onzekerheid als een veenbrand op een zomerse avond. Geloof en hoop wisselen elkaar af. Het enige wat me nu nog dwars zit is de mededeling dat de streefdatum voor de uitslag 24 april is terwijl we op 23 april - onze huwelijksdag - een ticket naar Nederland hebben. De ambassade in Bangkok heeft ook nog enkele dagen voor de verwerking nodig. Voor mezelf ben ik er al uit! Wanneer we op 16 april nog geen bericht hebben dan moet ik naar Bangkok om de tickets te veranderen.
Moet ik de vertrekdatum opnieuw verplaatsen?, galmt het onafgebroken door mijn hoofd.
Afgezien van de kosten komt er ook nog eens bij dat we allebei naar Nederland en onze familie en vrienden verlangen. Hoewel in Nederland een andere aanvraag voor een verblijfsvergunning op ons wacht wille we hier toch zo snel mogelijk weg.
Het weer mag dan niet al te best zijn in Nederland maar de extra maand hier is ook geen pretje! Het kwik kruipt elke dag een beetje hoger en de lokale Thaise bevolking begint nu ook te klagen. ‘s Middags zijn de straten van Pattaya uitgestorven. Het wordt nu ècht warm. Meer dan 36 graden in de schaduw, dus daar kan je nog wel wat graden bijdoen wanneer je onder de brandende zon loopt. De verwachtte hittegolf met temperaturen van boven de veertig graden is ook geen prettig vooruitzicht!
Veel vocht tot je nemen - en daarmee bedoel ik geen bier - is belangrijk. Het enige probleem voor mij is dat ik weinig of geen trek meer in eten heb bij deze temperaturen. Ik moet tegen elke hap vechten om die naar binnen te krijgen. Het resultaat is een bijzonder onaangename semi diarree die je je nog slechter laat voelen. Ik voel me slap en breng de heetste momenten van de dag door met mijn KOBO ereader in de relatieve koelte van de airconditioning. 27 graden Celsius is hier in Thailand koel!
Al voor acht uur ‘s morgens bezoek ik de 7-11 om de belangrijkste dranken en etenswaren voor de dag te halen. Frisdranken en magnetronmaaltijden. We zijn namelijk aan het sparen! We gunnen ons zelf een keer in de week een extraatje maar voor de rest hangen we maar wat op de kamer.
De trip naar Koh Chang hebben we maar uit ons hoofd gezet want je kan wel aan het strand liggen maar de temperaturen zijn daar net zo hoog. We zouden er door de onafgebroken spanning over het visum toch geen enkel plezier aan beleven.
Tijdens een korte wandeling de afgelopen week schoot ik onderweg dit plaatje met mijn iPhone.
Gevallen Thaise engel
Ik ga weer lezen! Volgende week dinsdag hoop ik meer te kunnen melden.
