Dag 50 van het lange wachten.
Dromen, de vreemdste dromen afgewisseld met slapeloze momenten maken de zware nachten. Het onmenselijke gevoel van eindeloos en uitzichtloos wachten. Wachten op een bericht dat zo belangrijk is dat het de rest van je leven zal bepalen. En het draait ook nog eens om geld, het steeds wijzigen van onze tickets zal telkens weer € 400,- kosten en dat maakt ons niet gelukkig, ondanks dat het onze eigen keuze was. We kunnen dat geld beter voor andere zaken gebruiken.
Clowns met witte gezichten in rode, met gele sterren bezaaide overalls, en mannen met enorme zwarte hoeden met nog bredere randen achtervolgen ons in een labyrint zonder uitgang. Een doolhof dat we niet kunnen ontvluchten. Hand in hand, met een kleine heftig heen en weer slingerende rugzak op de rug, rennen we tussen de steeds nauwer wordende groene hagen door, we lijken gedoemd. Nederland heeft ons verraden!
Ik zit alleen op een rots terwijl de zware golven, in een wolk van wit schuim, op het zwarte gesteente kapot slaan. In de verte zie ik mijn vrouw op een klein eiland zitten, omsingeld door haaien. Ze zwaait dat ik naar haar toe moet komen. Met twijfel kijk ik naar de driehoekige rugvinnen die als messen door het helder blauwe water snijden. Er is twijfel, veel twijfel. Een moment later duik ik in de zee, ik open mijn ogen en de haaien zijn verdwenen. Het was de angst om te vechten die de haaien in mijn hoofd projecteerde. Vechten en overleven is de enige mogelijkheid!
Het vechten tegen een onzichtbare vijand is al moeilijk genoeg! Open je vizier en spreek met oprechte taal wat de toekomst voor ons zal brengen? Verschuil je niet achter smoesjes en lege woorden!
Een leeg antwoord is niet voldoende, en toch kunnen onze medemensen die over het geluk van een ander moeten beslissen gerust slapen, die ambtenaren dienen eerlijk en oprecht zijn. Die moeten hun hart laten spreken en zich niet verschuilen achter rechte zwarte lijnen en harde cijfers. Die mensen die geen hekel hebben aan de vluchtelingen, maar die er wel over beslissen. Die mensen die niet begrijpen hoe moeilijk wij het hebben en hoe onmenselijk dat wachten in onzekerheid is. Toch moeten we vechten voor ons recht en onze vrijheid want anders is alles waar onze voorouders voor hebben geleefd verloren!
Een ventilator zwaait de koele avondlucht langs mijn lichaam, het voelt aan als het bloed van Jezus dat aan het kruis langs zijn lichaam stroomt. Ik staar in de nacht en overpeins onze mogelijkheden. Om enkele tellen later tot de conclusie te komen dat er niets anders opzit om te wachten. Wachten is verloren tijd! Wachten op een ander is gestolen tijd!
De dood is altijd dichterbij dan we willen geloven, maar de dood is onafscheidelijk verbonden met het leven, vergeet dat dat nooit!
Voor een moment spookt er door mijn hoofd: ‘Laat het ook maar zitten!’
Maar weglopen voor de hindernissen op weg naar je zekere dood is de gemakkelijkste oplossing! En laat ik nu niet iemand zijn die die oplossing graag kiest.
Wachten in een busstation (Zuid-Korea 2007)
