Bua Yai (Bij Yu en John), maandag 14 oktober 2019Wat op papier de gemakkelijkste dagen leken tijdens onze korte rondreis door de Isaan blijken de moeilijkste tot nu toe te zijn geweest. Een dikke deken van verdriet en teleurstelling ligt er over het land en het huis in Bua Yai. De gesprekken zijn kort met een voelbare droefheid in de achtergrond.
Wat is er hier aan de hand? Eigenlijk is het heel eenvoudig, zonder dat ik een standpunt inneem hoor ik altijd om me heen dat de Thaise regering de buitenlanders niet zo graag binnen hun landsgrenzen heeft. Er wordt door de regering in Bangkok van alles bedacht om een verblijf langer dan dertig dagen in het koninkrijk van Thailand zo moeilijk mogelijk te maken. Ze verwelkomen het liefst vliegtuigen vol met rijke toeristen uit China, India en Europa die zakken vol met geld meebrengen. De achterliggende gedachte is begrijpelijk maar daar ligt meteen ook het absurde probleem van de uitvoering van het Thaise visum systeem.
Neem mijn goede vriend John? Hij woont al twaalf jaar officieel in Thailand, met elk jaar een echt visum, is al elf jaar voor de wet getrouwd met de Thaise Yu, heeft drie stiefkinderen opgevoed, heeft land en een huis gekocht om “zijn gezin” een dak boven het hoofd en een toekomst te bieden.
Tot nu toe klinkt het allemaal goed toch? Nou, er zijn weer visumregels gewijzigd en nu moet John plotseling ook aan de ruim € 2.100,- pensioen per maand voldoen. Dat haalt hij ruimschoots niet want het wettelijke staatspensioen in Engeland is ongeveer € 650,- per vier weken. Het is voor zijn gezin nooit een probleem geweest om daar van rond te komen want John en Yu houden er een Thaise levensstijl op na.
Ik heb het al eerder vermeld en ik heb nu ook met mijn eigen ogen gezien dat de Isaan ook leegloopt. Echte cijfers heb ik niet maar wanneer ik enkele keren bij “Tesco Lotus” ben geweest en ik heb geen Scandinaviërs meer gezien bij het koffietentje in de airconditioning dan weet ik genoeg. John bevestigd mijn gedachten en weet te vertellen dat ze het afgelopen jaar allemaal zijn vertrokken naar andere landen. Hun vrouwen en huizen achterlatend omdat een Thais paspoort op het wereldtoneel ongeveer net zoveel waard is als een pak oude kranten.
De leegloop lijkt al niet meer te stoppen. Binnenkort komt daar waarschijnlijk voor buitenlanders nog een verplichte ziektekosten verzekering van iets meer dan drie euro per dag bovenop. Probeer je maar eens voor te stellen dat een immigratie beambte op de luchthaven in Bangkok de polis van jouw Nederlandse ziektekostenverzekering en de polis van je reisverzekering moet beoordelen? Dat is ongeveer hetzelfde als wij de echtheid van een Chinees rijbewijs moeten vaststellen! Onmogelijk, we hebben allebei geen idee of het echt is of niet, met nog meer afwijzingen en frustraties als gevolg. De exodus van Westerse expats lijkt niet meer te stoppen. En wie eenmaal is vertrokken komt nooit meer terug!
De afgelopen dagen voltrokken zich haast allemaal volgens een zelfde patroon. Rustig en bijna zonder zorgen. Een dag begint om kwart over vijf in de ochtend wanneer het eerste zonlicht aan de horizon verschijnt en de vechthanen beginnen te kraaien. Het houden van een vechthaan is een van de weinige betaalbare hobby’s voor de arme boeren op het Thaise platteland. Het is ontroerend om te zien hoe ze hun hanen vertroetelen, controleren, trainen en na een verloren gevecht opeten.
Het internet is tegenwoordig goed in de provincie dus lees ik ’s morgens snel het sportnieuws van de afgelopen dag in Nederland. Het andere nieuws is voor mij niet belangrijk, dat weet ik ondertussen wel. Een piepklein bemoeizuchtig landje dat zich hooghartig uitlaat over de president van de USA en de bloederige sekte oorlog tussen verschillende islamitische stammen in het middenoosten. Niets van dit alles in het nieuws in Thailand. Hier zijn ze druk met hun eigen land, eigen volk eerst en eigen problemen eerst oplossen.
Om een uur of zeven loop ik de trap af om een eerste kan koffie te zetten en onze gastheer en gastvrouw te begroeten. Yu maakt voor ons een door ons erg gewaard ontbijt van gebakken eendeneieren, knakworstjes, geroosterd brood en soms ook witte bonen in tomatensaus. De gesprekken gaan helaas moeizaam omdat we meestal te snel uitkomen op de onrechtvaardigheid van het Thaise visumsysteem voor John.
We maken gebruik van de relatieve koelte in de ochtend om op de motor de dagelijkse boodschappen te doen. Wij schuiven elke dag wat geld toe om geen aanslag op hun dagelijkse budget te zijn. Ondanks alle afwijzingen zijn we altijd weer opgelucht wanneer ze onze ondersteuning accepteren. Dertig euro aan boodschappen is hier op het platteland van Thailand ook niet al teveel!
Op een van die ochtenden heb ik mijn geliefde twaalf jaar oude Honda Phantom weer een grote beurt laten geven. Nieuwe remblokken, nieuwe olie, een nieuwe voorband, een nieuwe ketting, een nieuw luchtfilter, een nieuwe toeter en nieuwe lampjes in het achterlicht en de koplamp. Voor nog geen 4000 baht is hij weer helemaal 100% in orde! Ik heb dit laten doen omdat de Honda Phantom misschien nog in onze reisplannen voor 2020 voorkomt. Gaan we vliegen, met de trein of op de Honda Phantom de grens over!
Lunches, uit de echte Thaise keuken zijn altijd een genot! Zij zijn ook het teken om na het eten even naar boven te gaan om de grootste hitte van de dag te ontlopen en op het balkon in de wind een beetje te dutten. Een koude sodawater binnen handbereik en NPO Radio2 op de achtergrond. Mooier kan reizen haast niet zijn
Om een uur of vijf dalen we weer af om achter in de tuin plaats te nemen. Zelf loop ik even naar de kleine winkel om de hoek voor drie grote flessen Leo bier. Mijn dagelijkse dosis, soms aangevuld met een vierde fles. Om kwart voor zes valt de avond alsof de zon met een schakelaar wordt uitgeschakeld. Er zijn opvallend weinig muggen op het platteland omdat al de wateren die ze gebruiken om te vermenigvuldigen vol zitten met dieren die de larven op hun menu hebben staan. De lucht koelt langzaam af naar een zeer aangename 24 graden Celsius en achter ons horen we Yu in de keuken rammelen met potten en pannen.
Hoewel onze voorkeur uitgaat naar een echte thuis gekookte Thaise maaltijd komt het ook voor dat we een westers getinte maaltijd krijgen. John is nu eenmaal een Engelsman en hij heeft na al die jaren nog steeds niet helemaal kunnen wennen aan de gerechten uit de Isaan.
We praten veel over onze toekomstige reizen en alles duid er op dat dit voor ons wel eens ons laatste bezoek aan Thailand zou kunnen zijn. Oké, moeten nog terugkomen voor ons vertrek naar Nederland maar na ons vertrek zie ik ons hier niet meer zo snel terugkomen naar “het koninkrijk van de verdwenen glimlach”. We proberen in het donker hardop in onze gedachten een lijstje te maken waarom we opnieuw naar Thailand zouden willen gaan. Het lijstje is en blijft erg kort! Na een tweede ronde blijft er maar een post over: Het bezoeken van de weinige vrienden die nog in Thailand zijn achtergebleven.
Dan gaan we liever toch naar landen die probleemloos een 90 dagen visum verstrekken bij aankomst. Gelukkig zijn die er ook nog genoeg in Azië. Die landen kunnen duurder of goedkoper zijn dan Thailand en hebben ook hun eigen heerlijke gerechten. Wij hebben gewoonweg geen zin meer in dat visum gezeur! Zoals ik altijd zeg: ‘Wij komen geld brengen, geen geld halen!’
