Thailand: Een tempel met de trein

Sisaket (Boonsiri Boutique Hotel (409), zaterdag 19 oktober 2019

Na de rustdag van gisteren kunnen we deze ochtend maar moeilijk op gang komen. Hoewel we ons hadden voorgenomen om trein 146 naar Uthumphon Phisai te nemen hebben we die om 10:38 niet gehaald. Dus bleven we nog maar wat rustig aan doen in de koelte van de hotelkamer. Het probleem om met de trein te reizen in Thailand is vaak niet de heenreis maar een goede aansluiting van de terugreis!
De eerstvolgende trein is dus de 426 en die vertrek om 13:44. Op het internet worden de mogelijkheden voor de terugreis bekeken en dat zijn er gelukkig voldoende. De beoogde trein voor de terugreis is de 419 van 15:25 met een volgende trein als vangnet die een uurtje later vertrekt. Dit gaat dus helemaal goed komen wanneer de treinen naar Ubon Ratchathani niet teveel vertraging hebben opgelopen.
Omdat we eerst nog wat willen lunchen gaan we al iets over twaalf op pad. We hebben toch niet veel anders te doen dan een beetje rond te hangen, waarom zouden we dan niet rondhangen op het kleine station van Sisaket?

Gebakken rijst, zeg maar Thaise nasi goreng, komt in Thailand alleen maar in de kwaliteiten goed en zeer goed. De prijs varieert van 30 tot 50 baht afhankelijk van het humeur van de kok en de lokatie van het restaurant. Onze kok denkt vandaag de vangst van haar leven te hebben gedaan en vraagt ons gewoon 100 baht voor de twee bordjes. We lachen er om, bedanken haar uitgebreid, waarna ze zichtbaar minder op haar gemak raakt, en blijven lachend zwaaien totdat we de hoek om zijn.

Eerst maar eens kaartjes gaan kopen nu we weten dat de prijzen die op de website van de Thaise Spoorwegen staan vermeld zo maar heel anders kunnen zijn. Nadat ik de treinkaartjes aan Lyka laat zien moeten we hard lachen! Voor de prijs van 5 baht per persoon zitten we twintig minuten in de trein op weg naar onze bestemming voor vandaag en onze laatste excursie vanuit Sisaket.

In de trein overpeins ik onze eerste vier weken van deze winterreis. Ik schaam me er niet voor dat we nu al met het vegeteren zijn begonnen. We hebben het zo’n beetje allemaal al wel gezien in Thailand en proberen gewoon zo comfortabel als mogelijk de dagen door te komen zonder al teveel geld op te maken. Dat laatste valt toch wel een beetje tegen! Zoals ik al eerder tijdens deze reis heb geschreven heeft het goedkoper worden van de euro gecombineerd met het stijgen van de Thaise prijzen resulteert in een stevige prijsverhoging in verhouding tot twee jaar geleden.

Vanaf het treinstation in “Uthumphon Phisai” is het ongeveer twee kilometer lopen tot de duizend jaar oude tempel. De zon brand op onze huid en de kelen worden steeds droger. Elke honderd meter stopt er een motortaxi die ons wel voor “een vriendenprijsje” naar de tempel wil rijden.
‘Nee dank u, wij weten de weg!’
Als eerste zien we een gebouw dat het museum voorstelt. Een museum is natuurlijk leuk maar dan moet je wel voor de bouw bedenken wat je in dat museum wil tentoonstellen. Dat bouwen lukte ze nog wel, waarschijnlijk met behulp van een aannemer die per ongeluk ook familie van de opdrachtgever was, maar een vaste expositie tentoonstellen over de tempel en de Khmer architectuur is nooit gelukt. De bomen groeien al uit het dak en ik verwacht niet dat de deuren zich ooit zullen openen voor het publiek.

Felgekleurde bussen met alle ramen en deuren open rijden af en aan. De passagiers zijn veelal kinderen en oude van dagen die een schoolreisje maken of een door de regering gesubsidieerd dagje uit hebben. Door de drukte is het vandaag moeilijker om foto’s te maken zonder dat er vreemde mensen in staan. Gelukkig is me dat met een redelijke dosis geduld toch gelukt.

Ik ben geen deskundige op het gebied van Khmer architectuur maar mijn eerste indrukken zijn dat er op de veel oudere Khmer funderingen nieuwe structuren zijn gebouwd in de Ayuthaya of Sukhothai stijl. Eigenlijk maakt het weinig uit want de Thai weten over het algemeen net zoveel van hun eigen cultuur als de pygmeeën van de eskimo’s!

Tijdens ons rondje om de eeuwenoude muren van het tempelerf van de “Prasat Hin Wat Sa Khampaeng Yai” komen er weer voldoende herinneren boven van twee jaar geleden. Het was allemaal een stuk leger. Het doet me goed om te zien dat alle bestedingen van de bezoekers in de winkel van de tempel goed worden besteed. Ook zijn er altijd veel, en vaak ook anonieme, giften van bedragen die de gewone Thai laat duizelen.

Als eerste laat ik Lyka symbolisch de muntjes in de metalen schalen van de monniken gooien. Een bijzonder geluid dat je nooit meer vergeet! Zeker wanneer tientallen mensen tegelijk het ritueel uitvoeren!

Bij het moderne hoofdgebouw van het tempelcomplex aangekomen ben ik altijd weer onder de indruk van alle kleuren en het goud dat in je gezicht springt. Vanzelfsprekend zijn er ook Boeddha’s in allerlei vormen en in allerlei bezigheden.

De tempel met de draken ervoor, uit de Chinese mythologie, kan ik met ook niet meer herinneren. Mooi is het in ieder geval wel. Wanneer ik me omdraai zie ik een rij poortjes die me nog het meest aan Japan doen denken. Hoe die hier verzeilt zijn geraakt is me een raadsel, en voor de Thaise bezoekers waarschijnlijk ook.

Ik vraag in gebarentaal aan een monnik in een oranje gewaad of ik binnen ook foto’s mag maken. Gewoon uit beleefdheid. Er verschijnt een glimlach op zijn gezicht en hij knikt instemmend. Binnen heerst er een onbestaanbare rust en de koelte die er binnen hangt is zeer aangenaam. Hier staan er meer dan honderd volgelingen met de zo kenmerkende schaal die de monniken ontvangen op de eerste dag dat ze in de tempel gaan leven. De monniken zijn allemaal maagdelijk wit, ik vraag me af of dat ook symbolisch is omdat de Boeddha vrij is van alle zonden en lusten.

Ondertussen verrijst er naast de drakentempel ook weer een nieuw project. Een Boeddha geheel in Chinese stijl, wanneer je beseft met welke primitieve middelen deze beelden en tempels verrijzen uit een bos betonijzer, een hoop zand en enkele zakken cement is het allemaal nog meer indrukwekkender. Misschien kom ik hier ooit nog eens terug en kan met mijn eigen ogen zien dat ook dit beeld een schitterende aanvulling is voor de tempel.

Het wordt langzamerhand tijd om weer richting het treinstation te gaan. Ik wil die trein als het even kan niet missen want ik krijg al aardig trek in een koude fles bier. Aan de rand van de tempel treffen we een groep beelden aan die uit de jaren zeventig en tachtig stammen. Het zijn beelden die de zondaars angst moeten aanjagen door de straffen uit te beelden die op de verschillen overtredingen staan.
Ik zie steeds vaker dat dit soort beelden uit het zicht verdwijnen. Vernietigen doen ze ze zeker niet want dat staat dan weer haaks op de Boeddhistische en Hindoestaanse filosofieën. De god Shiva, hij is de god der vernietiging en schepping. Ze zullen in een uithoek blijven staan totdat ze uit zichzelf zijn verdwenen. Verval moet natuurlijk zijn en is ook niet te stoppen. Alles om ons heen is constant in verval, dat is altijd zo geweest en dat zal altijd zo blijven. Laat die groene klimaatridders dat daar maar gaan uitleggen?

Op de terug passeren we de “Phuttha Wihan Maha Chedi”. Bezoeken is helaas niet mogelijk want deze keer is de poort afgesloten en we hebben geen tijd meer om de ingang te zoeken.
Net wanneer we aankomen bij het station rijdt er een trein binnen die in de juiste richting gaat. Het moet een trein zijn met een flinke vertraging op dit tijdstip, maar dat kan voor ons de pret niet drukken! Ik loop snel naar het loket voor de kaartjes waar de beambte al twee kaartjes voor ons in zijn handen heeft. Hij had ons al van verre zien aankomen.
‘Siep baht, Kap?’. voor vijf baht per persoon gaan we weer terug naar Sisaket.  

Ook op deze avond gaan we weer naar de markt. Het is er vreemd rustig, ik heb ook niet zoveel trek dus hou ik het bij een paar snacks en een enkele flessen bier. We laten het Thaise platteland om ons heen op ons inwerken met al haar vreemde gewoontes, vreemde gerechten en koele dranken! Morgen uitslapen?