Bua Yai (Bij Yu en John), maandag 28 oktober 2019Onze Thaise visum problemen hebben ons ondertussen al meer dan € 500,- schade opgeleverd, we hebben ons hele reisplan op de kop moeten zetten en vliegtickets en hotelboekingen zijn verloren gegaan. Maar dat is nu eenmaal niet anders. De Thaise overheid is hoogst onbetrouwbaar wanneer het op een visum voor een onafhankelijke en in verblijfstijd afwijkende toerist gaat. De westerlingen zijn zonder probleem bij aankomst met het vliegtuig voor dertig dagen welkom maar alle extra dagen daarboven is een administratieve nachtmerrie.
In de afgelopen dagen hebben we alle mogelijke scenario’s die op ons van toepassing zijn doorlopen. De een nog kostbaarder dan de andere. Ons probleem is dat onze laatste periode in Thailand meer dan zestig dagen is. Dat betekend dat we de grens over moeten of een peperdure verlenging aanvragen voor het toch al niet al te goedkope visum voor zestig dagen. Die aanvraag voor dat zestig dagen visum zal namelijk ook niet goedkoop zijn omdat we twee keer naar Manila moeten in december. De feestmaand die in het christelijke Filippijnen de belangrijkste en drukste maand van het jaar is.
De afgelopen week hebben we onze mogelijkheden dus allemaal afgetast. De meest voor de hand liggende, Laos en Cambodja, vielen bijna direct af. Gewoonweg te kostbaar om voor een weekje te bezoeken. Daar komt nog bij dat Cambodja het nieuwe Thailand is voor een groep speciale toeristen en daar hebben we na Pattaya al helemaal geen zin in.
Dus toen Lyka met het idee kwam om in februari en maart met de motor naar Maleisië te gaan was ik meteen helemaal enthousiast. Zes jaar geleden heb ik die rit namelijk ook gemaakt en het enige wat ik tijdens die rit heb gemist was mijn vrouw. We waren het meteen eens met elkaar, plannen zijn gemaakt, hotels zijn geannuleerd en nieuwe hotels zijn geboekt, wanneer we ons niet welkom voelen in Thailand dan gaan we naar het mooie, vriendelijke en onvergetelijke tropische Maleisië!
“Malaysia Truly Asia”
We zitten al vroeg aan het bekende ontbijt bij John en Yu. Ik noem John nog gewoon maar die is op het ogenblik in Engeland om verschillende zaken te regelen. Ook zo’n geval van een foute visum politiek die veel buitenlanders in de armen van de corruptie drijft. Er zijn er nog genoeg die niet meedoen! Dit omdat zij beseffen dat het meedoen met de visum carroussel het systeem in stand houdt en dat het uiteindelijk alleen maar slechter zal worden. Corruptie = Hebzucht! Beiden groeien totdat het systeem door hebzucht instort of totdat de overheid ingrijpt. En daar moet je niet aan mee willen doen! Gebakken eendeneieren, witte bonen in tomatensaus en geroosterd brood. Het ontbijt voor kampioenen.
Zodra het ontbijt naar binnen is, samen met een paar koppen vers gezette Hollandse koffie, maken we ons gereed voor de eerste hindernis. Elk jaar moet iedereen met zijn motor naar de Thaise APK. Op zich een prima zaak maar ik kom onderweg ook gevallen tegen waar de keurmeester het niet zo nauw heeft genomen.
Mijn motor valt meteen op omdat ik een kenteken heb van een provincie die op een aardige afstand van Bua Yai ligt. De jonge keurmeester neemt mijn motor van mij over en ik kan me niet onttrekken aan het idee dat ik voorrang krijg boven de lokale bevolking.
Een lang dun metalen meetinstrument gaat in mijn uitlaat. Er wordt een paar keer flink gas gegeven waarna de warme 200cc motor rustig stationair doorloopt. Ik heb geen enkel idee wat ze hier aan het meten zijn! Bij mijn eerste poging om op de meetapparatuur te kijken wordt me meteen in een niet te misstaande manier duidelijk gemaakt dat ik moet blijven zitten en vooral niet in de buurt van de meetapparatuur moet komen.
Ik ben niet verbaasd, vriendelijkheid jegens Europeanen is tegenwoordig ver te zoeken. Wij worden nog steeds als stinkend rijk gezien. Het is een mengeling van afgunst en ons de schuld geven voor wat er vandaag de dag allemaal mis is in Thailand. Ook hier in de Isaan vertrekken er elke dag hele kudde’s buitenlanders, vaak ook zonder een woord afscheid, om zich in een ander zuidoost-Aziatisch land te vestigen met een milder visumbeleid. Ze trekken letterlijk de deur achter zich dicht en komen nooit meer terug. Hun hele hebben en houden achterlatend voor de vrouw waar ze ooit van hebben gehouden.
Ik laat de boel de boel en vraag aan Yu om alles af te handelen. Na een geforceerd toiletbezoek ontdek ik achter het toiletgebouw een oude BMW die niet door de APK is gekomen. Wat zou zo’n motorfiets wel niet waard kunnen zijn in Europa? Het probleem is alleen dat Thai nooit zijn motor, of enig ander voertuig, zal verkopen, hier wordt alles opgeknapt en af en ben ik erg verbaasd over wat voor mooie oude motoren en auto’s ik zo allemaal nog tegenkom op de wegen in Thailand.
Uiteindelijk is alles in orde en na een kleine 1.600 baht (€ 47,85) te hebben afgerekend in een uiterst koel hokje met een brullende airconditioning, sandalen buiten laten staan, heb ik weer voor een jaar verzekering en wegenbelasting. Op de terugweg naar huis doe ik nog wat kleine inkopen voor de dag. Het is vroeger dan ik had verwacht en Yu moet ook nog boodschappen op de vroege markt gaan doen. Ik beslis dus om maar gelijk naar de motorwinkel te gaan om een nieuwe achterband te laten plaatsen, een nieuwe voorband heb ik namelijk al.
Voordat we naar de motorzaak gaan bezoeken we eerst “Tesco-Lotus” om voor Lyka een nieuwe helm te kopen. Deze zaken kosten hier gelukkig niet zoveel maar je mag ook gerust vraagtekens zetten bij de kwaliteit van de valhelm. Voor negen euro zijn we klaar en doen we mee aan de helmsymboliek die het verkeer in Thailand, een van de dodelijkste ter wereld, veiliger moet maken. Het verkeer in Thailand is alleen voor zeer ervaren chauffeurs en persoonlijk raad ik nog steeds iedereen af om “een brommertje” te huren! Een brommertje in Thailand is voor Nederlandse begrippen een volledige motorfiets die vaak zonder probleem snelheden boven de 100 Km/u kan halen. Dat is heel anders dan met een scooter door het Nederlandse verkeer te laveren!
Er heerst de bekende drukte bij de nieuwe moderne motorzaak. Het handen schudden met de eigenaar helpt natuurlijk wel, we wisselen de bekende beleefdheden uit en de eigenaar leid mij persoonlijk naar de balie waar ik door een redelijk engels sprekende dame verder wordt geholpen. Eerst wordt mij gemeld wat de nieuwe achterband kost inclusief monteren. Na goedkeuring wordt de nieuwe band uit het magazijn gehaald en naar de werkplaats gebracht.
Na een kwartiertje ben ik in de werkplaats aan de beurt. Daar vraagt de chef werkplaats nogmaals of ik akkoord ga met de nieuwe band en de prijs inclusief het monteren. Dan krijgt de chef-monteur zijn werkbriefje en gaat hij aan de gang. Dat is het moment voor ons om de rest van de uitrusting bij elkaar te scharrelen. Spanelastieken en een bagagenet? Het net valt af wegens de te kleine afmetingen maar een achttal spanelastieken worden aangekocht om de rugzakken op de achterkant van de motor te kunnen bevestigen. Voor vier euro kun je je geen bult vallen en van die spanelastieken kun je er nooit teveel bij je hebben.
Lyka is er helemaal klaar voor!
Bij terugkomst in het huis wacht er een heerlijke mihoen schotel voor ons! Yu zorgt prima voor ons en wij zijn John en Yu erg dankbaar dat we altijd welkom zijn in hun huis.
Na een middag van plannen, rusten en voorbereiden geniet ik in de tuin achter het huis van mijn koude fles Leo bier. De zon zakt langzaam achter de enorme bamboestruiken met sprieten zo dik als dijbenen! Een kikker kwaakt, een haan kraait en een hond blaft. De manke kip van John strompelt over het erf op zoek naar wat te eten. In gedachten ben ik al bij morgen. Mijn GPS is geladen met de laatste kaart van Openstreetmap en de gepande route van Bua Yai naar Nang Rong, onze bestemming voor morgen, is ook al geactiveerd.
Vanuit de keuken bereiken heerlijke geur slierten mijn neus. Yu staat weer achter het gasfornuis en de ik hoor de potten en pannen achter me rammelen. Het is helaas alweer de laatste avond in Bua Yai. Na het eten gaan we vroeg naar bed want ik wil optimaal geconcentreerd zijn wanneer ik me na zo’n lange tijd weer op de motor in het Thaise verkeer meng. Het is een moeilijke situatie. Het huis is stil en leeg. Ik weet niet goed wat te zeggen tegen Yu. Alles is al meer dan een keer gezegd! Slachtoffers van een vreemd onrechtvaardig visumsysteem bedacht door mensen die er geen enkel benul van hebben wat er zich allemaal aan de randen, in de grijze gebieden, van het visumbeleid afspeelt. Straks, wanneer het te laat is, zal het systeem wellicht worden aangepast. Maar dan zal het te laat zijn! Het kwaad is geschiet en het herstel zal vele jaren in beslag nemen.
Buiten kraaien de hanen en blaft een hond. Het Thaise platteland, slapen tussen de rijstvelden, we zullen het missen.
