Osaka (Cote House) 406), zondag 18 februari 2024
Wanneer je al ruim vier maanden samen op reis bent en elke dag bij elkaar op de lip zit is het onvermijdelijk dat er wrijving ontstaat. Vandaag is zo’n dag dat de wrijving niet meer kan worden gekoeld en dat de temperatuur hoog oploopt. Het eerste signaal kreeg ik al bij het ontbijt. Er werd niet geklaagd, er werd niet afgekeurd maar haar lichaamshouding was niet positief. Vandaag is de planning dat we het “Sumiyoshi-taisha” altaar gaan bezoeken. Mijn plan krijgt de handen van Lyka niet op elkaar!
We gaan vandaag weer met de metro op stap. Het dichtstbijzijnde metrostation is het “Nagai Station” genaamd naar het enorme park, met verschillende sport accommodaties, waar het naast ligt. Het is een kort aangenaam ritje in de schone drukke metro. Aangekomen in het park ontmoeten we een menigte die we zeker niet hebben verwacht.
Er zijn vandaag in het “Nagai Park” atletiek wedstrijden waar enkele universiteiten uit Osaka en omgeving aan deelnemen. De hardloop wedstrijden zijn omlijst met blaasmuziek van de universiteitsband en natuurlijk mogen de cheerleaders ook niet ontbreken. Het is een feestelijke omgeving met slechts een grote beperking. We mogen nergens het parcours oversteken om naar het binnenterrein te gaan.
We zijn veroordeeld om langs de buitenste weg van het park te lopen en daardoor de grootst mogelijke afstand af te leggen.We passeren langs deze lange omweg het “Nagaistadion en Yodoko Sakura Stadion” Indrukwekkend en schoon, de geur van verschraalde urine ontbreekt zoals in de omgeving van de (voetbal)stadions in Nederland. Lyka vraagt of we er al zijn en ik voel me ongemakkelijk dat ik haar moet vertellen dat ik de verkeerde richting heb gekozen en dat we nu verder weg zijn van de “Sumiyoshi-taisha” dan toen we uit het metrostation stapten. Haar gezicht spreekt boekdelen!
We zijn in een buitenwijk van Osaka aanbeland waar zelfs de 7-11’s maar heel erg dun gezaaid zijn! Een korte blik op Google Maps en ik heb de richting weer te pakken. Er is een klein park met daarin de “Bandai Pond”. Een grote vijver die zorgt voor rust en harmonie in het kleine park. We drinken een klein flesje warme groene thee en genieten op een bankje van de warmte van de zon. Het is gelukkig goed weer want regen had de wrijving zeker niet afgekoeld.Het is vanaf hier een kleine kilometer naar het belangrijke Shinto altaar. Het is een vreemde omgeving met piepkleine huisjes waarvoor veelal nog kleinere Japanse auto’s staan geparkeerd. Auto’s die in Europa niet worden verkocht. Hele kleine auto’s zou zeker een oplossing kunnen zijn voor de parkeerproblemen in de binnensteden. We zoeken naar wat te eten, al is het maar een snack. Het geluk is vandaag niet aan onze zijde. Straat na straat zonder ook maar een klein winkeltje, restaurantje of verkoopautomaat. Dit is absoluut niet het Japan dat we de afgelopen dagen hebben leren waarderen.
Door een smalle steeg bereiken we het terrein van het “Sumiyoshi-taisha” shinto altaar. Het is veel van hetzelfde dat we al eerder hebben gezien. Het eerste gebouw dat we bezoeken op het uitgestrekte terrein is het “Kisshōden “. De architectuur is intrigerend. De timmerlieden met hun primitieve zagen, beitels en hamers gebruikten geen metalen spijkers, of houten pennen, om de balken te verbinden. Het hele dak blijft in elkaar gestoken door een vernuftig gebruik van verstek zagen en zwaartekracht. Het verschil zit in de details wanneer je de verschillende tempels en altaren bezoekt.
In het “Kisshōden” kunnen we even binnen kijken en er staan veel beelden van dieren waaraan magie en kracht wordt toegeschreven. Ook hier leeft de wrijving weer op. We hebben nu allebei trek.‘De kinderen in Afrika, die hebben honger!’, werd mij op de middelbare school geleerd door een linkse leraar toen ik zelf ook nog in het socialisme geloofde.
‘Het is toch niet mijn schuld dat we niets te eten kunnen vinden!’
Ik beloof plechtig dat we zodra we klaar zijn met het bezoek aan de “Sumiyoshi-taisha” op zoek gaan naar voedsel. Rond elk treinstation is gewoonlijk wel wat te eten te vinden.
Een laan omringt door stenen lantaarns leidt ons naar de stenen “Kita Torii”. Niet iedere Torii is in het vuurrood geverfd! De reden daarvoor weet ik niet maar ik heb ook al gouden en witte torii’s gezien op het internet.Sumiyoshi-taisha (住吉大社), ook bekend als Sumiyoshi Grand Shrine, is een Shinto altaar in Sumiyoshi-ku, Osaka, prefectuur Osaka, Japan. Het is het belangrijkste heiligdom van alle Sumiyoshi-heiligdommen. Het geeft zijn naam aan een stijl van heiligdom architectuur die bekend staat als Sumiyoshi-zukuri.
Het heiligdom wordt door de lokale bevolking Sumiyoshi-san of Sumiyossan genoemd en is beroemd om de grote menigten die op nieuwjaarsdag naar het heiligdom komen voor hatsumōde.
Het heiligdom werd het voorwerp van keizerlijk beschermheerschap tijdens de vroege Heian-periode. In 965 beval keizer Murakami dat keizerlijke boodschappers werden gestuurd om belangrijke gebeurtenissen te melden aan de bewaker kami van Japan. Deze heihaku werden aanvankelijk gepresenteerd aan 16 heiligdommen, waaronder Sumiyoshi.
Sumiyoshi werd aangewezen als het belangrijkste Shinto-heiligdom (ichinomiya) voor de voormalige provincie Settsu. Van 1871 tot 1946 werd Sumiyoshi taisha officieel aangewezen als een van de Kanpei-taisha (官幣大社), wat betekent dat het in de eerste rang van door de overheid gesteunde heiligdommen stond.
“Sumiyoshi-taisha” is vooral bekend om de rode brug over het kanaal. Eigenlijk is het een stenen vijver speciaal aangelegd zodat de brug over water is gebouwd. Een symbolische oversteek naar de overkant.
We volgende de stroom bezoekers en passeren een oude boom waar iedereen met het hoofd naar buigt als teken van respect. Een buiging die de Japanners dagelijks tientallen keer maken. Je moet de brug een keer ritueel zijn gepasseerd om de goede krachten in je te laten nestelen. De natuur die je omringt zal voor je zorgen in alles wat je doet!
Een meisje in een mooie zijden kimono kan ik niet voorbij laten lopen zonder dat ik een foto heb gemaakt. Het is al half drie geweest en ik begin me nu ook wel een beetje slapjes te voelen. Mijn diabetes speelt op nu mijn bloedsuiker erg laag word. Gelukkig weet Lyka toch nog een geforceerde glimlach op haar gezicht te toveren. Ze wil eerst helemaal niet met het meisje op de foto. Het duurt even voordat ik haar heb overgehaald. Het resultaat is in ieder geval onvergetelijk.In de wetenschap dat we nog niet alles hier hebben gezien vertrekken we met enige haast. We laten het “Sumiyoshi Park” maar voor wat het is. We hebben genoeg gezien voor vandaag en nemen de trein terug naar Namba. We gaan met spoed op weg naar het “Sumiyoshitaisha Station” waar we natuurlijk een 7-11 aantreffen. Warme gestoomde broodjes met varkensvlees, Bapao, een 7-11 sandwich met de wereldberoemde eiersalade en een flesje warme groene thee vinden hun weg naar onze magen. Met elke hap wordt de glimlach op Lyka’s gezicht breder en neemt de wrijving af.
Nog voordat we zijn uitgestapt zie ik de speciale “Rapid:t Airport Express” aan het verste perron staan. De “Rapi:t” is een beperkte expresdienst tussen Kansai Airport Station en Namba Station. De naam wordt uitgesproken als "rapido" en betekent gewoon "snel". Deze trein stopt niet bij zoveel haltes als de Airport Express, dus hij is wat sneller. Ook zijn alle zitplaatsen gereserveerd, zodat het niet druk wordt in de trein. Vooral kinderen, en Manga fanatiekelingen, vinden de trein opwindend omdat er een Japanse superheld is bedacht naar aanleiding van deze trein. Dat maakt de toeslag van iets meer dan drie euro meer dan de moeite waard.
Na de moeilijke dag van vandaag is luiheid troef. Op de terugweg kopen we, overheerlijke, magnetron maaltijden in de Life supermarkt. We hebben geen zin om vanavond de kamer nog te verlaten om in een restaurant te gaan eten. Een koud Asahi biertje erbij en mijn dag kan niet meer kapot. Eind goed, al goed.
