Japan: Het gouden paviljoen

Osaka (Cote House) 406), vrijdag 23 februari 2024

Toen we vanmorgen vertrokken met de trein naar Kioto had ik nooit kunnen bevroeden dat we zoveel zouden gaan bekijken en dat ik voor het eerst in de geschiedenis tot drie verhalen over onze avonturen op een dag zou komen. Ons hoofddoel voor vandaag stond al vast, de iconische met bladgoud beklede “Kinkaku-ji tempel, het Gouden Paviljoen" in Kioto.
Onze treinreis van ruim een uur begint diep onder het “Namba JR Station”. We moeten vandaag twee keer overstappen en betalen 1.080 yen (€ 7,-) per persoon voor een enkele reis naar het “Imadegawa metrostation” in Kioto.
Tijdens het overstappen passeren we deze enorme “Manga” figuur in een reclame op een wand. “Manga” is een fenomeen dat je in Japan overal tegenkomt. Er zijn zelfs restaurants met een uitgebreide bibliotheek van Manga strips zodat de gasten tijdens het eten wat te doen hebben. Of is het hadden? Het lijkt me zeer aannemelijk dat de Japanners vandaag de dag Manga strips op hun mobile telefoon lezen in een betaalde app. Manga is big business in Japan.
De reis verloopt voorspoedig en wanneer we het station uitstappen worden we weer geconfronteerd met regen. Heeft het niet genoeg geregend de afgelopen dagen? Een miezerige regen die net iets sterker is dan motregen. Dit weer is niet voorspeld voor vandaag dus hebben we er ook niet op gerekend. Bij de eerste de beste drogist kopen we voor Lyka een goedkope paraplu met een transparant dak. Deze zijn populair in Japan omdat je dan altijd het verkeer om je heen kan zien wanneer je de straat moet oversteken.
Ik heb me tijdens het plannen van deze dag gruwelijk vergist! Bij de eerste blik op mijn mobiele telefoon zie ik dat het zeven en een halve kilometer wandelen is naar de ingang van de tempel met het “Gouden Paviljoen”! Laat is dat maar stil houden voor mijn lieve vrouw. Ik zou zomaar in de problemen kunnen komen.
Uiteindelijk is de anderhalf uur durende wandeling wel meegevallen. Het wandelen door de rustige en verkeersluwe buitenwijken van Kioto is aangenaam en gelukkig neemt de regen ook af en is het zelfs soms ook helemaal droog.
En je ziet ook nog eens wat! Zoals dit fantastische traditionele Japanse houten theehuis. Hoe lang al zouden vermoeide reizigers zich hier aan een warme kop thee en een eenvoudige maaltijd tegoed hebben gedaan?
Het is niet overal langs de smalle straten en wegen idyllisch. We lopen ook door straten met oneindige rijen moderne kleine Japanse woningen. Nog wel vaak opgetrokken uit hout omdat die bouwwijze aardbeving bestendig is. Deze schattige stenen walvis op de stoep voor een kleine woning wil ik jullie niet onthouden.
Japan en de walvis?
Hoe moet je daar naar kijken?
Na alle indoctrinatie door de verschillende obscure natuurclubjes?
Japan jaagt nog, als een van de weinige landen, op de walvis en dat staat voor de linkse milieuclubjes hoger op de prioriteiten lijst dan het vermoorden van mensen, die ook zoogdieren zijn, in Afrika en het Midden-Oosten.
Gelukkig heb ik vorig jaar het boek “Moby Dick” van de Amerikaanse schrijver Herman Melville uit 1851 gelezen. Dit boek is een openbaring over de walvisvaart. Het hoe en waarom de walvisvaart is ontstaan en waarom het lange tijd een succesvolle industrie is geweest.
Na het lezen van het boek ben ik tot de conclusie gekomen dat de vondst, en het gebruik, van de minerale aardolie de redding voor de walvissen is geweest. Voordat de petroleum kon worden gewonnen uit aardolie was walvisolie de brandstof voor de olielampen in huis. De fijne reukloze olie die uit het vet van de zoogdieren werd gekookt was de ideale olie omdat het ook niet rookte. Ook werden de baleinen van sommige soorten walvissen, baleinen zijn elastische, hoornachtige kabels van keratine afkomstig uit de baard van een baleinwalvis, gebruikt omdat het plastic nog niet was uitgevonden.
De “Walvis”, zoals bijvoorbeeld de “Potvis”, is een zoogdier dat volwassen rond de 35.000 kilo kan wegen. Daar zit aardig wat rood vlees en wit spek aan! In Osaka zijn er speciale walvis restaurants waar alleen maar walvisvlees op de menukaart staat. Onderverdeeld in verschillende soorten zoals ook het bij ons beter bekende rundvlees. Een stooflap is heel wat anders dan een ossenhaas.
Walvisvlees bevat veel omega drie onverzadigde vetzuren en is dus bijna net zo "gezond" als vette vis. Het vlees is zo mals omdat de dieren na het harpoeneren een tijd aan boord van de walvisvaarder rijpen voordat ze uitgesneden worden. Slow food! Alle stukken van de walvis worden verwerkt, het is dus niet zo dat alleen de beste stukken in het restaurant terechtkomen.
Het probleem met onze aardkloot is dat er gewoonweg veel teveel mensen op leven die dagelijks gevoed moeten worden! Smakelijk eten met de insecten en hun larven op uw bord die het voedsel van de toekomst moeten worden!
Voordat we bij de ingang van het park waar de “Kinkaku-ji tempel” staat aankomen begint het stevig te regenen. Een ding is zeker! De regen schrikt de toeristen niet af om naar het “Gouden Paviljoen” te gaan kijken. De propvolle toeristenbussen, en ook stadsbussen, rijden af en aan om de toeristen te lossen en een uur later weer in te laden.
Ik hoor een Japanse gids in duidelijk Engels zeggen: ‘U heeft precies een uur de tijd voordat de bus weer vertrekt. Zorg dat u op tijd bent want anders vertrekken we zonder u!’
Op dat moment weet ik weer waarom wij ervan genieten om overal onze eigen weg te zoeken en eigen tijden te bepalen. Georganiseerd reizen is niet ons ding en zal dat ook nooit worden!
Zodra we de kassa zijn gepasseerd, 500 yen (€ 3,20) per persoon, stopt de regen. Ruim drie euro per persoon om een culturele top attractie in het dure Japan te bezoeken, denk daar eens over na? Een bezoek aan “Rijksmuseum Slot Loevestein” vlakbij Zaltbommel gaat je € 17,50 per persoon kosten. Persoonlijk vindt ik dat een markant verschil!
De plattegrond van het tempelterrein verbaasd me enigszins. Naast het gouden paviljoen lijken er maar drie andere gebouwen van enig belang op het tempelterrein te staan. Het grootste gebouw, zijn we al gepasseerd en hebben we al gezien.
Er is ongeveer dertig meter reling aan de rand van de vijver om de perfecte foto van het “Gouden Paviljoen”, inclusief de reflectie op het stille water van de vijver, te maken. De vele toegestroomde toeristen verdringen zich en de meesten schieten maar in het wilde weg. Dat willen wij dus niet! Ik elleboog me met enige kracht en onvermurwbaar tussen de lagen toeristen door totdat ik eindelijk vooraan met mijn buik tegen de reling sta en deze foto van postkaart kwaliteit kan maken.
Dit paviljoen dateert uit 1956. Het originele paviljoen dateerde volgens niet verifieerbare berichten uit 1399. De vele Japanse burgeroorlogen en natuurrampen hebben de afgelopen vijfhonderd jaar het paviljoen beschadigd of afgebrand. Van dichtbij is duidelijk zichtbaar dat de constructie niet erg oud is, maar van een afstand ziet het paviljoen er door de weerspiegeling in de vijver sprookjesachtig uit.
We willen zelf natuurlijk ook graag op de foto met het “Gouden Paviljoen”. We wachten een rustig moment af om iemand te vragen of ze een foto van ons samen willen maken. Sinds de camera in de mobiele telefoon beter is dan de oude digitale fotocamera’s zijn de mensen echt niet beter gaan fotograferen. De foto’s zonder enige compositie en met je hoofd precies in het midden komen nog vaak voor. Ook het ontbreken van je voeten is erg storend! Het vinden van een fotograaf voor een foto van ons tweeën moet met grote precisie gebeuren!
Wij hebben geluk wanneer er een Japans stel in klederdracht voorzichtig over het grind naar ons toe komen geschuifeld. Ik twijfel geen moment! Ik vraag zonder enige schaamte aan het zeer gereserveerde Japans stel of ze misschien een paar foto’s van ons willen maken. Als tegenprestatie zal ik dan enkele foto’s van hun maken. Aan de manier waarop de man positie kiest weet ik al dat het wel goed komt. Het stel in klederdracht is ook een plaatje waar ik erg trots op ben.
Er is een pad over het tempelterrein uitgezet dat je als bezoeker wordt geacht te volgen tot aan de uitgang. We worden langs het “Kinkaku-ji” geleid en krijgen nog een laatste blik op het “Gouden Paviljoen” vanuit een andere, minder mooie, hoek. Er is nog een gebouw te gaan dus lopen we langzaam geleid door de witte pijlen langs het pad en op de grond.
De reden hiervoor is eenvoudig. De opgeruimde en efficiënte Japanners willen niet dat er op het tempelterrein een verkeersopstopping ontstaat met aan de ene kant bezoekers die net zijn gearriveerd en bezoekers die vertrekken. De stroom bezoekers gecontroleerd naar de uitgang leiden is de beste oplossing voor alle betrokken partijen!
We blijven even staan bij de “Ginga-sen” (Galaxy's spring). Hier komt het Shinto in de Japanners boven. Water is een van de vier natuur elementen. Bronwater, koud of warm, is onlosmakelijk verbonden met de cirkel van het leven. Zonder water is er geen leven! Er wordt gebogen, geklapt en gepreveld. Het zal ongetwijfeld wel helpen.
Ik heb wat mensen op de achtergrond verwijderd om de foto met Lyka op het grindpad wat rustiger te maken. De paden zijn goed en schoon. We komen bij een groep oude Boeddha reliëfs waar de Japanners fanatiek muntjes in een metalen kom proberen te gooien. In Azië heb je “geluk” bij het gokken! Geluk in je leven noemen ze steevast “voorspoed”.
We vervolgen onze weg en zien al snel de “Kinkaku-ji”, de Witte Slangenheuvel. Poëtische namen komen van alle kanten op je af in Japan. De ene naam nog mooier dan de andere. Het is volgens mij een Chinese gewoonte die ze al heel lang geleden in Japan hebben overgenomen.
Een laatste blik op de “Fudo-do Tempel” en we hebben hier alles gezien. Het is nog geen twaalf uur en we zijn al bijna klaar voor vandaag. De omgeving van de “Fudo-do Tempel” is vervuild met toeristen die foto’s willen maken van hun geliefden in de tuin om de tempel heen. Daarom kom ik niet verder dan een foto van een flinke afstand van het altaar. Er staat een rood/wit hek om de veranda heen zodat geen enkele toerist het in zijn hoofd haalt om (zonder schoenen) de veranda op te stappen.
Dit zijn de nieuwe symptomen van het nieuwe egoïstische massatoerisme dat de wereld teistert sinds de Covid-19 samenzwering. Ik sta vaak te kijken hoe een toerist in hemelsnaam zijn gedrag kan verantwoorden naar de rest van de samenleving! Het zijn opvallend veel Russen, Chinezen en Indiërs die zich maar moeilijk kunnen aanpassen aan hun nieuwe omgeving. Het volledige ontbreken van respect is stuitend. Op z’n moment ben ik blij dat ik al veel heb gereisd en gezien in het verleden. Toen het allemaal nog eenvoudig bereikbaar en heerlijk rustig was.
Buiten de poort van het tempelcomplex biedt zich het volgende probleem aan. Willen we gebruik maken van het openbaar vervoer naar het treinstation dan moeten we met de stadsbus. Bij de bushalte tegenover de ingang staan zeker drie busladingen passagiers gedisciplineerd te wachten tot ze aan de beurt zijn om te worden vervoerd. Dat gaat hem voor ons niet worden vandaag!
Ik koop bij een 7-11 twee warme bapao’s met varkensvlees voor de kleine trek en onder het eten loop ik op mijn iPhone door onze mogelijkheden. Het is iets meer dan dertien kilometer lopen naar het station van Kioto. Dat zou voor ons geen probleem moeten zijn wanneer we onderweg nog wat kunnen bezoeken.

Op 10 mei, twee dagen na de capitulatie van nazi-Duitsland, begon te Los Alamos een tweedaags overleg over mogelijke doelwitten van atoombom aanvallen op Japan. Gekozen werd in eerste instantie voor Yokohama, Hiroshima, Kokura, Niigata en Kioto.

De laatste stad werd geschrapt omdat in deze stad veel historische tempels stonden. Het pleidooi voor het schrappen van Kioto als doel wordt gewoonlijk toegeschreven aan japanoloog Edwin Reischauer, maar deze heeft dat ontkend. Volgens Reischauer zou minister van Oorlog Henry Stimson, die er enkele decennia eerder zijn huwelijksreis had gemaakt, Kioto van de lijst hebben geschrapt.

Daarom is er onderweg naar het treinstation nog heel veel te bezoeken en te bezichtigen!