Japan: Pruimenbloesem

Osaka (Cote House) 406), vrijdag 23 februari 2024

Ik trek in mijn gedachten een rechte lijn van de positie waar we ons nu bevinden naar het centraal treinstation van Kioto.

Even iets over de spelling van Kioto, oftewel Kyoto. De eerste is de Japanse spelling, en de tweede is de internationale spelling. Net zoals London en Londen, èn Paris en Parijs. Mijn spellingscontrole ziet de Internationale spelling als een fout en blijft die wijzigen. Waarschijnlijk omdat mijn Ip-adres in Japan ligt.

Terug naar die rechte lijn. Ik verwacht dat de afstand hemelsbreed ruim tien kilometer is. Het is even slikken voor mijn lieve vrouw maar ze stemt er mee in wanneer we voldoende pauzeren. We hebben geen haast en voor vanavond heb ik nog een verrassing voor haar. Het is een lange reuzenslalom van beurtelings links en rechts afslaan wanneer we bij een kruispunt komen.
Op de kaart van Google Maps hebben de bezienswaardigheden een prominente uitstraling en soms een eenvoudige schets van het bezienswaardige object. Onze eerste halte van vanmiddag is het “Mausoleum van Keizer Kazan”.

Keizer Kazan (花山天皇, Kazan-tennō, 29 november 968 – 17 maart 1008) was de 65e keizer van Japan volgens de traditionele opvolgvolgorde. Hij regeerde, gemeten volgens de traditionele Japanse kalender, van de 27e dag van de 8e maand van Eikan 2 (984) tot de 23e dag van de 6e maand van Kanna 2 (986).

Vol verbazing neem ik de omgeving in me op.
‘Eenvoud met veel details!’, zou ik het willen noemen.
Na ruim duizend jaar ligt de laatste rustplaats van de nog steeds gerespecteerde keizer er nog mooi bij. Een Japanse tuin met vers geharkt grind. Geen stukje zwerfvuil in of om het mausoleum. Hier straalt bescheidenheid in de puurste vorm van af. Hier is de trots en chauvinisme voor het vaderland niet besmeurd zoals overal in Europa. De collectieve schaamte voor het (koloniale) verleden van Europa wurgt de samenleving tot de dood er op volgt. Het leger baarden en witte jurken staan te popelen om het over te nemen.
Enkele straten verder staan we weer voor een oud traditioneel houten huis. Ik kan hier helemaal warm vanbinnen van worden. De Hollandse opgeruimdheid bevalt mij ook niet meer. De Japanse functionaliteit staat me dichter aan het lijf. Hoe het oogt voor de leek valt in het niets tegenover het gebruiksgemak en het comfort. Ik zou hier in dit huis zonder problemen de laatste jaren van mijn leven kunnen doorbrengen.
De rust in de buitenwijken is ondertussen voor ons heel normaal geworden. Het contrast met de randstedelijke wijken in Nederland kan niet groter zijn. Waarom? Zeggen jullie het maar?
Het werkloosheidspercentage in Japan is 2,40%. Zou het dan zo rustig zijn omdat iedereen naar het werk is en ze in Japan geen systeem van toeslagen kennen? Ongeveer 1,6% van de totale Japanse bevolking ontving in 2021 overheidssteun. Dat zijn mooie lage cijfers waar de linkse partijen in Nederland wakker van liggen. Zij spelen graag Sinterklaas voor de luie onderlaag van de bevolking met het belastinggeld opgebracht door de werkende Nederlanders en de bedrijven.
Overheidssteun in Japan is bedoeld om je snel weer nuttig te maken voor de maatschappij die elke dag opnieuw enkele maaltijden op tafel zet. Het is de reden dat het soms lijkt dat er veel zinloze banen zijn in Japan. Bij bouwwerkzaamheden bijvoorbeeld staan er soms wel drie veiligheid inspecteurs op straat omheen om er voor te zorgen dat er geen ongelukken gebeuren. Op straat de bevolking beschermen tegen ongelukken is altijd beter dan thuis op de sofa naar Netflix te kijken! Daar schiet niemand wat mee op!
‘Maak je nuttig voor de maatschappij!’, dat is de lijfspreuk van de vlijtige Japanner!
Een enorme heuvel tussen de moderne bebouwing, die is er ook, wordt op Google Maps aangegeven als een bezienswaardigheid. Ik moet jullie onthouden van de uitleg wat het is want dat is nergens terug te vinden. Dat het religieus moet zijn is ons wel meteen duidelijk door de rijen van van Boeddha reliëfs aan de voet van de heuvel.
Niet veel verder is er weer een klein Boeddhistisch altaar. Op dit moment zou je beginnen te denken dat elke straat of buurt zijn eigen Boeddhistische of Shinto altaar heeft. Misschien is dat ook wel zo. Mijn gedachten dwalen af naar ons multiculturele hoofdgehucht in Noord-Holland. Hoelang zou zo’n Boeddhistisch altaar langs de weg ongeschonden en onteerd blijven? Die gedachte maakt me treurig en versterken mijn gevoelens om Hollandistan zo snel als mogelijk voorgoed de rug toe te keren.
De volgende bezienswaardigheid waar we tegenaan lopen is het “Kitano Tenman-gū” altaar.

Kitano Tenmangū (北野天満宮, Kitano-Tenmangu) is een Shinto-heiligdom in Kamigyō-ku, Kyoto, Japan.

Het heiligdom werd voor het eerst gebouwd in 947 om de boze geest van de bureaucraat, geleerde en dichter Sugawara no Michizane te sussen, die was verbannen als gevolg van politieke manoeuvres van zijn vijanden in de Fujiwara-clan.

Het heiligdom werd het voorwerp van keizerlijke patronage tijdens de vroege Heian-periode. In 965 beval keizer Murakami dat keizerlijke boodschappers werden gestuurd om belangrijke gebeurtenissen te melden aan de bewaker kami van Japan. Deze boodschappers presenteerden aanvankelijk geschenken genaamd heihaku aan 16 heiligdommen en in 991 voegde keizer Ichijō nog drie heiligdommen toe aan Murakami's lijst - waaronder Kitano.

Van 1871 tot 1946 werd de Kitano Tenman-gū officieel aangewezen als een van de Kanpei-chūsha (官幣中社), wat betekent dat het in de tweede rang van door de overheid gesteunde heiligdommen stond.

De poort die toegang geeft tot het terrein van “Kitano Tenman-gū” is al indrukwekkend, maar de rust om ons heen en het ontbreken van toeristen verward me een beetje. ‘Er zal nog wel een andere ingang zijn!’, is het eerste dat in me opkomt.
De eerste indrukken die we krijgen wanneer we de poort zijn gepasseerd zijn onvergetelijk! Jullie zijn waarschijnlijk wel allemaal bekend met de Japanse kersenbloesem, de “Sakura”? Bij deze tempel zijn veel Japanse pruimen, ook bekend als Chinese abrikozen, gepland omdat dat de lievelingsboom was van de dichter “Sugawara no Michizane”.
De natuur kent seizoenen die de moderne mens niet meer voelt of beleefd. Erger nog, de moderne mens denkt dat ze de natuur kan sturen zoals de geesten van de vier elementen. Voordat ergens eind maart het “Sakura” seizoen begint zijn er de kleine delicate “Ume”, de Japanse pruimenbloesem.
Misschien zijn ze minder indrukwekkend maar dat betekend niet dat ze minder belangrijk zijn voor de Japanners. De lente in Japan begint al ergens begin februari. In Japan hebben ze zelfs “72 micro seizoenen” met allemaal hun eigen naam, gebruiken en vaak ook speciale gerechten om het seizoen te vieren!
Overal staan mooie kleine altaren en de pruimenbloesem is prominent aanwezig. Deze tempel wordt veel bezocht door studenten die de geesten om hulp en bijstand tijdens het studeren en de examens komen vragen.
Een rij rode torii’s leid naar een klein altaar waarnaast honderden, zo niet duizenden, wensplankjes van ijverige studenten hangen die tijdens de examens wel een steuntje in de rug kunnen gebruiken.
Het blijft opvallend rustig om ons heen en op dit moment begin ik me zorgen te maken of we geen regels hebben overtreden. Mogen we hier eigenlijk wel zijn, of is het "Verboden Toegang”? Er staan wel borden in het “Hiragana, Katakana, of Kanji” maar wij kunnen dat natuurlijk niet lezen.
Na de pruimenbloesem bekijken we het voor het publiek gesloten hoofd heiligdom, de: “Kitano Temmangu Honden”. Een enorm houten gebouw waar je vanaf de buitenkant toch een goede indruk krijgt hoe het er aan de binnenkant is. De “witte trommels” zijn “Sake” vaten gevuld met de Japanse nationale drank. Een schilderij over het gevecht tegen de zee is typische Japanse kunst op een houten paneel.
Er behoeft bij nader inzien toch geen toegang te worden betaald voor het “Kitano Tenman-gū” altaar. Bij de poort naar de tuin, vol met bomen waar de “Ume” volop in Bloei staat, staat een kassa. De 500 yen toegang is natuurlijk te verwaarlozen en in de wetenschap dat het geld naar het onderhoud van het terrein en gebouwen gaat trekt je snel over de streep. In de tuin heerst een drukte die zelfs voor Japan vreemd is!
Zonder een enkele westerse toerist is de tuin volgestroomd met mensen! Die drukte besluit ons om de tuin toch maar niet de bezoeken. Lyka laat een munt van 500 yen in een offerblok vakken. Wij hebben onze goede daad bij dit altaar gedaan. Misschien krijgen we ook een vleugje onverwacht geluk. Dat kunnen we wel gebruiken met de verkoop van ons appartement.
Mijn vrouw is helemaal in de ban van de ontluikende Ume. Ze heeft alleen maar oog voor de witte en roze bloesem. Haar foto’s gebruik ik graag als aanvulling op mijn culturele en architectonische foto’s. Er kleeft wel een nadeel aan twee fanatiek fotograferende echtelieden. Deze mooie dag ik Kioto leverde in totaal meer dan 500 foto’s op die een voor een moesten worden bekeken, gewaardeerd en eventueel gepubliceerd!
Het duurt even voordat de lastige Russen uit mijn beeld zijn verdwenen zodat ik een foto van de “Kitano Temmangu Homotsuden (Treasure Hall)” kan maken zonder mensen die op hun telefoon staan te kijken of hun foto’s goed gelukt zijn. Het grootste nadeel van een beeldscherm waar je je creativiteit op kan controleren! Vooral Russen en Amerikanen blinken uit om lang in de weg te blijven staan. Zo hebben de twee gezworen aartsvijanden toch nog een overeenkomst!
Het is al half een geweest en het wordt tijd om de bloesem te verlaten en wat Japanse brandstof tot ons te nemen. Wanneer ik dit verhaal zit te schrijven zie ik dat we twee mooie poorten van het terrein over het hoofd hebben gezien. Erg is dat niet want ik weet diep in mijn hart dat we hier nog wel een keer zullen terug komen.
Van de bloeiende “Ume” naar een poster met de aankondiging voor het seizoen van de bloeiende “Sakura” is maar een kleine stap. De poster is natuurlijk een kunstwerk op zich.
We krijgen het gevoel dat we weer in de bewoonde wereld zijn beland. Er zijn weer restaurants en winkels aan beide zijden van een brede winkelstraat.
Het is fris weer en dat heeft ons, in combinatie met de lange wandeling, een enorme trek gegeven. Het eerste de beste Japanse Fastfood restaurant is een Sukiya en wij vallen als hongerige wolven naar binnen.
Rundvlees op rijst met een Miso soep voor Lyka en voor mij is het wat langer werken want ik moet aan tafel nog het een en ander uit kleine plastic zakjes toevoegen aan mijn varkensvlees met sla op rijst. Het heel zacht gekookte ei bovenop is een regelrechte winnaar! Eerst eten en dan vervolgen we deze mooie dag naar het centraal station van Kioto.