Japan: Groot, groter, grootst…

Osaka (Cote House) 406), vrijdag 23 februari 2024

Na de delicate pruimenbloesem gaan we verder naar de volgende attractie in Kyoto en deze is van een afmeting die ons doet duizelen. Waar Japan voor velen bekend is geworden met delicate elektronica die elk jaar steeds kleiner werd gaan we nu naar een keizerlijk onderkomen van astronomische afmetingen dat nog steeds wordt gebruikt als keizerlijk onderkomen wanneer de keizerlijke familie in Kyoto verblijft!
Er vallen af en toe nog dikke druppels uit de wolken maar gelukkig is het het grootste gedeelte van de tijd droog. Japan is het land van de verkoop automaten en met enige verbazing sta ik naar een automaat staren die vers vlees bevat! Kun je je het voorstellen dat je bij de slager een pondje speklappen uit de automaat trekt? Vreemde mensen die Japanners!
We zijn dus op weg naar de “Kyoto Gyoen National Garden”. Een grote groene rechthoek midden in het centrum van Kyoto. Nu ik dit verhaal aan het schrijven ben haal ik de afmetingen op van Google Maps en die afmetingen zijn werkelijk duizelingwekkend.

• De rechthoek van de “Kyoto Gyoen National Garden” is ongeveer 760 bij 2650 meter.
• Dat is, ook ongeveer, 2.014.000 vierkante meter!
• Om dat in een begrijpelijk beeld om te zetten: Meer dan 260 voetbalvelden groot!

Over de waarde van de grond in het midden van het centrum wil ik niet beginnen want in Japan hebben ze gelukkig nog wel respect voor de keizer, zijn voorouders en nakomelingen. Niemand klaagt over zijn vermogen.
Ik hoop dat deze foto voldoende zegt over de omvang en afmetingen waar we mee te maken krijgen in de “Kyoto Gyoen National Garden” waar het “Kyoto Keizerlijk Paleis” zich bevind. Dit is een onbewerkte foto! Het is hier onvoorstelbaar ruim, schoon en er is geen andere levende ziel te zien.
Voordat we het keizerlijk paleis bezoeken neem ik eerst nog een foto van de vele poorten die in de buitenste muur van het paleis zitten. Dit is de “Gishu-mon Gate”. Het mag duidelijk zijn dat er serieus werk van is gemaakt om de keizer te behagen en te beschermen.
De toegang is gratis voor deze attractie. Nadat we een kleine poort speciaal voor toeristen/bezoekers zijn gepasseerd wordt ons meteen in niet mis te verstane woorden duidelijk gemaakt dat we hier absoluut geen foto’s mogen maken van de complexe systemen die het keizerlijk paleis bewaken. Dit kleine stukje erf van het paleis is belangrijk voor de veiligheid van de keizerlijke familie. We worden gescreend met behulp van een dozijn camera’s die om ons heen zijn opgehangen. Privacy wetgeving? Waarschijnlijk niet! Hoeveel Japanners zitten ons nu te bekijken, en hoeveel systemen doorzoeken data bestanden op onze gezichten, op zoek naar aanwijzingen dat we iets slechts in ons hoofd hebben?
We passeren de eerste controle zonder problemen. De man in een uniform kijkt mij doordringend in de ogen. Hij speurt in mijn gedachten naar mogelijke slechte bedoelingen. Dan krijgen we een pamflet in het Engels waar de regels voor ons bezoek aan het keizerlijke paleis duidelijk zijn vermeld. Het is ons duidelijk wat we mogen maar nog duidelijker wat we niet mogen doen tijdens de gecontroleerde rondleiding.
Van de volgende bewaker krijgen we gekleurde geplastificeerde labels aan een lint om de nek gehangen om ons ook op afstand duidelijk zichtbaar te maken tot welke groep we behoren. Elke groep, met een steeds wisselende kleur, bestaat uit een vastgesteld aantal deelnemers en daar word absoluut niet van afgeweken! De labels zijn genummerd en bij het verlaten zullen ongetwijfeld alle labels opnieuw worden gecontroleerd of de groep nog compleet is.
De rondleiding, onder de strenge ogen van een gids, begint pas wanneer alle gekleurde geplastificeerde labels om de nek van een persoon zijn gehangen. Strenge regels en veel protocol, welkom in de georganiseerde wereld van Japan. Hier is niets aan het toeval overgelaten.
De gids geeft het signaal dat de groep compleet is en als een kudde schapen worden we door de herder, de gids, door de eerste poort over een enorme met grind bedekte binnenplaatsen geleid. Ik loop voor een enkel moment voor de gids uit om zo min mogelijk mensen in mijn foto’s te hebben. Het duurt niet lang voordat de gids mij vriendelijk, autoritair en duidelijke voor de andere bezoekers berispt. We moeten allemaal achter de gids blijven en luisteren naar wat hij in het Chinees, Japans en slecht Engels heeft te vertellen.
Vanaf dit punt kunnen de foto’s bewerkt zijn met “kunstmatige intelligentie” om de andere schapen van de kudde, inclusief de gids, te laten verdwijnen. Lyka loopt hier met ongeveer tien andere schapen! “Adobe Lightroom” wordt met elke update beter en is een goed stuk gereedschap voor elke fotograaf die zichzelf een beetje serieus neemt!
Lyka loopt hier voor de “Shin-Mikurumayose (New Carriage Porch)” langs.
We lopen achter de gids aan van binnenplaats naar binnenplaats. De ene binnenplaats nog groter dan de ander en elke poort die we passeren is een poortgebouw met een eigen naam. Deze rode poort met witte muren heet “Ueki-mon (Right Gate)”. De enorme leegte om ons heen laat een diepe indruk achter. Ik vraag me af waarom alles zo enorm groot en leeg is. Waarom deze enorme open binnenplaatsen? Er zijn ook enkele kleinere poorten in de muur die ongetwijfeld door de bewakers en het personeel worden gebruikt.
De “Kenrei-mon Gate (gate for Emperor)” is een van de belangrijkste poorten in de buitenste muur. De naam van de poort zegt genoeg en wat de gids allemaal in slecht Engels sputtert kan me op dit moment niet meer boeien. Voor mij lijkt het tot nu toe op een rondleiding langs de poorten van het keizerlijk paleis. Het is niet oninteressant maar het is ook niet wat we hebben verwacht.
Er wordt ons een blik gegund op een van de paleizen binnen de hoge muren van het “Kyoto Gyoen National Garden” complex. Vanaf een afstand kijken we naar een enorm houten paviljoen in traditionele Japanse architectuur omringt door een perfect geharkte Japanse tuin van een fijn lichtgrijs grind.
Nu valt het kwartje! Wat we tot nu toe gezien hebben heeft geen enkele blinde hoek waar een persoon die kwaad in de geest heeft zich kan verschuilen. Elke verstoring van het perfect geharkte grind verraad een indringer die iets mogelijk iets kwaads in de zin heeft. Eenvoudig maar doeltreffend!
Een detail van een kozijn met twee draaideuren, vergeet niet dat draaideuren speciaal waren in het oude Japan, schuifdeuren waren en zijn nog steeds de norm. Het “Shunkoden (Imperial Sanctuary)” is dan weer een architectonische parel met veel goud op donker hout in een perfecte omgeving.
Ook bij het “Seiryoden (Inner Palace)” moeten we op afstand blijven. In een hoekje, omringt door een afscheiding van stalen posten met een touw ertussen gespannen, van een andere perfect geharkte grind tuin mogen we enkele minuten genieten van de historie van Kyoto.
De enorme houten paviljoens zijn erg indrukwekkend maar de details van het “Seiryoden (Inner Palace)” zijn nog indrukwekkender.
Een eindeloze reeks paleizen en tuinen, allemaal met exotische poëtische namen, trekken aan ons voorbij terwijl onze interesse met elke stap verder afneemt en we eigenlijk zo snel als mogelijk naar de uitgang willen. Helaas kan dat niet want de kudde is in zijn geheel vertrokken en moet ook weer compleet aan de uitgang worden afgeleverd. Er mag niemand ontbreken!
Ik verdiep me in de details van de paleizen. In mijn visioenen zie ik de Japanse werklieden gepassioneerd en vereerd bouwen aan het paleis voor de hooggeëerde keizer en zijn gezin. Duizelingwekkende mooie details in deze eeuwenoude houten gebouwen.
Een brug over een langzaam stromende beek en een lange galerij zonder enig meubelstuk. Nergens een donker hoekje om je te verstoppen. Hier is echt over alles nagedacht in een ver verleden. De kudde begint stilletjes te morren en de gids ontvangt de signalen dat we er genoeg van krijgen. Het was interessant maar we hebben er langzamerhand allemaal genoeg van.
Met elke stap komen we dichterbij de uitgang. Vanzelfsprekend komen we ook hier weer de bloeiende “Ume”, de pruimenbloesem, tegen. De pruimenbloesem geeft wat kleur aan het einde van ons bezoek aan het keizerlijk paleis van Kyoto.
Een dik aangeklede bewaker, inclusief mondkapje, klopt me op de schouder en ik heb eerst geen enkel idee welke regel ik heb overtreden.
Hij wijst naar mijn blote kuiten en zegt: ‘Winter in Kyoto en jij draagt een korte broek!’, gevolgd door een bulderende rollende lach.
Ik kijk hem recht in de ogen en wacht een moment met mijn antwoord om de spanning een beetje op te voeren.
Terwijl ik met mijn gebalde vuist op mijn borst klop, op de plaats waar mijn hart zit, antwoord ik resoluut: ‘Samoerai!’
Hij kan zijn oren niet geloven en trots steekt hij twee duimen op. Hij is zichtbaar trots dat een buitenlander binding heeft met de cultuur van zijn Japan.
Het laatste paviljoen dat we tijdens deze rondleiding passeren is het "Omima (Palace for Rites and Rituals)”. Dit paviljoen is zeer speciaal omdat dit het enige gebouw is waar we kunst in de vorm van wandschilderingen hebben gezien.
Onze rondleiding zit er op en voor de dagploeg van de bewakers zit het werk er ook op. Het is bijna half vier en het is tijd om naar het treinstation van Kyoto te gaan. We hebben nog zeker een uur en een kwartier met de trein te gaan en dan nog een stukje te lopen voordat we in het hotel zijn. Het was in ieder geval een mooie en informatieve dag in Kyoto.