
Osaka (Cote House) 408), zaterdag 3 februari 2024
Goedemorgen Osaka! Na een lange en redelijke nacht in een onverwarmde kamer hebben we weer kunnen genieten van een lage temperatuur en twee elkaar omstrengelende lichamen onder een dik donzen dekbed. Op deze eerste ochtend moet er van alles worden uitgezocht en uitgeprobeerd voordat we op gang zijn gekomen. Het licht in de kleine keuken is nog steeds een raadsel maar de waterkoker werkt naar behoren zodat we al snel aan een dampende beker koffie zitten.
De eerste prijzen die ik op de prijskaartjes in Japan heb gezien gaan door mijn hoofd en ik bereken voorzichtig wat ik verwacht dagelijks voor ons tweeën te besteden. De eerste indrukken kunnen haast niet correct zijn. Het lijkt er in ieder geval op het eerste gezicht op dat Japan zomaar goedkoper dan Nederland zou kunnen zijn. Dan is het zeker een goed idee om Hollandistan voorgoed achter je te laten. Maar het is maar een eerste indruk! De boekhouding liegt niet dus over een paar weken weten we meer. Met een 90 dagen visum bij aankomst zou het zeer aantrekkelijk kunnen zijn om voor een langere tijd in Japan te verblijven.





We gaan op weg naar een elektronica warenhuis van zeven verdiepingen waar ze hoogstwaarschijnlijk de simkaarten voor toeristen verkopen waar we naar op zoek zijn. In het “Bic Camera” warenhuis zijn de balies van “Rakuten Mobile” snel gevonden. Op mijn telefoon staat een beeldschermfoto van de simkaart waar we naar op zoek zijn. Zodra ik de foto aan een baliemedewerker laat zien ontstaat er spontaan een paniek die ik maar moeilijk kan omschrijven. Zonder een woord te zeggen verlaat de baliemedewerker zijn post terwijl een handvol van zijn collega’s hem verbaasd nakijken. Ik kan alleen maar wachten.
Na enkele minuten verschijnt hij weer met een collega die een mondjevol Engels brabbelt. Dit gaat natuurlijk nergens heen en de taalbarrière is veel hoger dan ik had verwacht. Ik haal mijn iPhone tevoorschijn en laat hem het icoon van “Google Translate” zien. Een brede glimlach onthult een ongelofelijke scheve rij hagelwitte tanden, hij begrijpt meteen wat ik bedoel zonder dat ik een woord heb gezegd. Hij haalt zijn telefoon tevoorschijn en zijn duimen schieten met een ongeëvenaarde snelheid heen en weer over het kleine toetsenbord.
“Deze simkaart voor toeristen is hier niet te verkrijgen! Misschien bij “Rakuten Mobile” in de Namba Walk!”, verschijnt er in het Engels op het beeldscherm van zijn telefoon. Buigen en bedanken en iedereen achter de balies begint terug te buigen als poppen in een kermisattractie. Weer wat geleerd! Maar waar is in hemelsnaam de “Namba Walk”?

De medewerker van “Rakuten Mobile” haalt zijn mobiele telefoon tevoorschijn en gaat op zoek naar een toeristen simkaart voor ons. Hij zoekt met Google in het Japans en komt voor mij met een wel zeer opmerkelijke oplossing. Ze verkopen goedkope toeristen simkaarten in “Bic Camera”, het grote elektronica warenhuis dat we eerder hebben bezocht. Er zit dus niets anders op dan terug te gaan naar waar we net vandaan zijn gekomen.


Hoe is het in hemelsnaam mogelijk dat een gratis openbaar toilet in een drukke ondergrondse winkelpromenade in Japan schoner is dan een betaald toilet op een willekeurig treinstation in Nederland?
Ik wil niet eens nadenken over het antwoord omdat ik het al weet. Nederland, Europa is reddeloos verloren door de import van andere culturen met een veel verschillende moraal die snel door de overheid wordt opgedrongen en overgenomen door de oorspronkelijke bevolking. Het “Hunnie en Hullie” syndroom!

Op minder dan vijf meter afstand van de balie van “Rakuten Mobile” waar ik een half uur eerder stond wordt ik geholpen door een oudere man die meteen begrijpt wat ik nodig heb. Even later reken ik 4.300 yen af voor een toerist simkaart af voor 30 dagen met 20Gb data. Die 20Gb data zou toch ruim voldoende voor ons moeten zijn tot aan ons vertrek. Ik zeg “ons” omdat Lyka af en toe mijn iPhone gebruikt voor toegang tot het internet.

Wanneer ik aan de beurt ben, mijn nummer verschijnt op een grote SONY tv, schuifel ik voorzichtig naar de balie van de man die naar mij wenkt en ik overhandig hem mijn iPhone en het pakje met de simkaart. Hij kijkt verbaasd op. Hij ratelt wat op zijn toetsenbord en wijst daarna op zijn beeldscherm. Er staat in grote letters Y 2.200. Dat is een stevig bedrag voor het plaatsen van een simkaart! Hij beseft dat ook en wil de service dus eigenlijk niet aan mij verlenen. Ik kijk hem enigszins bedroefd aan waarna hij mij zijn simnaald, om de simkaart lade uit mijn iPhone te halen, overhandigd. Zonder een woord te wisselen begrijpen wij elkaar.
Op de kunstleren bankjes waar wij hebben zitten wachten op onze beurt helpt Lyka mij met het verwisselen van de simkaarten en binnen enkele minuten ben ik verbonden met het netwerk van NTT-DoCoMo. alles werkt naar behoren en wij kunnen zeggen dat het weer een heel avontuur was met een goede afloop. De stoel van de medewerker die mij zo goed heeft geholpen is leeg. Ik besluit om nog even te wachten om hem persoonlijk te bedanken. Zodra hij weer in beeld is stap ik op hem af en overhandig hem zijn eigen simnaald met twee handen terwijl ik een buiging maak als teken van dankbaarheid en respect. Hij buigt nog dieper dan mij als teken dat hij zich ervan bewust is dat zijn taak is om de klanten tevreden te stemmen. Wat een heerlijke ervaring!





Eerst geld in de automaat steken en daarna de bestelling indrukken. Een klein kaartje valt in een bakje en dat geef je aan de persoon achter de bar die daarna je bestelling gaat bereiden. Ik zie jullie denken: Hoe zit dat dan met de fooi? Nou, die fooi zit bij de prijs inbegrepen omdat het verlenen van een service aan de klant vanzelfsprekend is en een tevreden klant zeker weer terugkomt!


In dit soort Japanse restaurants kom je om te eten en niet om gezellig met anderen of je tafelgenoot te kletsen. Zodra de kom leeg is wordt je geacht te vertrekken om plaats te maken voor de volgende hongerige gast. Daarom is de prijs ook zo laag, € 3,75 voor een heerlijke kom noedels. Een grote omzet bepaald dat iedereen een goede boterham kan verdienen.



Lyka heeft onderweg nog een kleine trek en een grote reclame van twee visjes op een gietijzeren plaat trekt haar aandacht. Deze visjes van een wafelbeslag zijn gevuld met verschillende vullingen zoals de populaire zoete rode bonen of custard. De “Taiyaki” smaakt haar uitstekend maar niet voor mij, ik hou niet van die zoete rode bonenpasta dus kan zij haar visje helemaal opeten.

Ik zeg altijd tegen mezelf: ‘Je schrijft geen reisboek maar een artikel voor een tijdschrift!’


Ook hier gaan we bestellen op de omgebouwde “Sigaretten automaat” en daar komen we deze keer niet zo ver mee. Deze bestelautomaat ondersteunt geen Engels en de foto’s op de poster komen niet overeen met de foto’s op de knoppen van de bestelautomaat. Een oudere vrouw van het restaurant ziet ons stuntelen en schiet ons te hulp. Ik steek mijn wijsvinger op als teken dat ik graag haar attentie wil hebben. Haar ogen volgen mij wanneer ik naar de enorme posters op raam loop en naar de posters met de gerechten wijs die wij graag willen bestellen. Ik steek steeds weer mijn wijsvinger op als teken dat ik van elk gerecht een kom wil bestellen. Buigen en bedanken, wederzijds respect is door alle lagen van de Japanse samenleving verweven. Vriendelijkheid en correctheid kosten niets en brengen bij iedereen een glimlach op hun gezicht
Ik heb zin in iets nieuws en avontuurlijk dus kies ik voor de “Uni en Ikura op rijst”, Lyka kiest een conservatief gerecht van varkensvlees en kip in roerei op rijst. Beide met gefermenteerde groenten zoals we die uit de Koreaanse keuken kennen. De Ikura is ook wel bekend in Nederland, de grote oranje viseitjes worden gebruikt in verschillende gerechten maar vaak ook als garnering.










