Japan: Groot, groter, grootst…

Osaka (Cote House) 406), vrijdag 23 februari 2024

Na de delicate pruimenbloesem gaan we verder naar de volgende attractie in Kyoto en deze is van een afmeting die ons doet duizelen. Waar Japan voor velen bekend is geworden met delicate elektronica die elk jaar steeds kleiner werd gaan we nu naar een keizerlijk onderkomen van astronomische afmetingen dat nog steeds wordt gebruikt als keizerlijk onderkomen wanneer de keizerlijke familie in Kyoto verblijft!
Er vallen af en toe nog dikke druppels uit de wolken maar gelukkig is het het grootste gedeelte van de tijd droog. Japan is het land van de verkoop automaten en met enige verbazing sta ik naar een automaat staren die vers vlees bevat! Kun je je het voorstellen dat je bij de slager een pondje speklappen uit de automaat trekt? Vreemde mensen die Japanners!
We zijn dus op weg naar de “Kyoto Gyoen National Garden”. Een grote groene rechthoek midden in het centrum van Kyoto. Nu ik dit verhaal aan het schrijven ben haal ik de afmetingen op van Google Maps en die afmetingen zijn werkelijk duizelingwekkend.

• De rechthoek van de “Kyoto Gyoen National Garden” is ongeveer 760 bij 2650 meter.
• Dat is, ook ongeveer, 2.014.000 vierkante meter!
• Om dat in een begrijpelijk beeld om te zetten: Meer dan 260 voetbalvelden groot!

Over de waarde van de grond in het midden van het centrum wil ik niet beginnen want in Japan hebben ze gelukkig nog wel respect voor de keizer, zijn voorouders en nakomelingen. Niemand klaagt over zijn vermogen.
Ik hoop dat deze foto voldoende zegt over de omvang en afmetingen waar we mee te maken krijgen in de “Kyoto Gyoen National Garden” waar het “Kyoto Keizerlijk Paleis” zich bevind. Dit is een onbewerkte foto! Het is hier onvoorstelbaar ruim, schoon en er is geen andere levende ziel te zien.
Voordat we het keizerlijk paleis bezoeken neem ik eerst nog een foto van de vele poorten die in de buitenste muur van het paleis zitten. Dit is de “Gishu-mon Gate”. Het mag duidelijk zijn dat er serieus werk van is gemaakt om de keizer te behagen en te beschermen.
De toegang is gratis voor deze attractie. Nadat we een kleine poort speciaal voor toeristen/bezoekers zijn gepasseerd wordt ons meteen in niet mis te verstane woorden duidelijk gemaakt dat we hier absoluut geen foto’s mogen maken van de complexe systemen die het keizerlijk paleis bewaken. Dit kleine stukje erf van het paleis is belangrijk voor de veiligheid van de keizerlijke familie. We worden gescreend met behulp van een dozijn camera’s die om ons heen zijn opgehangen. Privacy wetgeving? Waarschijnlijk niet! Hoeveel Japanners zitten ons nu te bekijken, en hoeveel systemen doorzoeken data bestanden op onze gezichten, op zoek naar aanwijzingen dat we iets slechts in ons hoofd hebben?
We passeren de eerste controle zonder problemen. De man in een uniform kijkt mij doordringend in de ogen. Hij speurt in mijn gedachten naar mogelijke slechte bedoelingen. Dan krijgen we een pamflet in het Engels waar de regels voor ons bezoek aan het keizerlijke paleis duidelijk zijn vermeld. Het is ons duidelijk wat we mogen maar nog duidelijker wat we niet mogen doen tijdens de gecontroleerde rondleiding.
Van de volgende bewaker krijgen we gekleurde geplastificeerde labels aan een lint om de nek gehangen om ons ook op afstand duidelijk zichtbaar te maken tot welke groep we behoren. Elke groep, met een steeds wisselende kleur, bestaat uit een vastgesteld aantal deelnemers en daar word absoluut niet van afgeweken! De labels zijn genummerd en bij het verlaten zullen ongetwijfeld alle labels opnieuw worden gecontroleerd of de groep nog compleet is.
De rondleiding, onder de strenge ogen van een gids, begint pas wanneer alle gekleurde geplastificeerde labels om de nek van een persoon zijn gehangen. Strenge regels en veel protocol, welkom in de georganiseerde wereld van Japan. Hier is niets aan het toeval overgelaten.
De gids geeft het signaal dat de groep compleet is en als een kudde schapen worden we door de herder, de gids, door de eerste poort over een enorme met grind bedekte binnenplaatsen geleid. Ik loop voor een enkel moment voor de gids uit om zo min mogelijk mensen in mijn foto’s te hebben. Het duurt niet lang voordat de gids mij vriendelijk, autoritair en duidelijke voor de andere bezoekers berispt. We moeten allemaal achter de gids blijven en luisteren naar wat hij in het Chinees, Japans en slecht Engels heeft te vertellen.
Vanaf dit punt kunnen de foto’s bewerkt zijn met “kunstmatige intelligentie” om de andere schapen van de kudde, inclusief de gids, te laten verdwijnen. Lyka loopt hier met ongeveer tien andere schapen! “Adobe Lightroom” wordt met elke update beter en is een goed stuk gereedschap voor elke fotograaf die zichzelf een beetje serieus neemt!
Lyka loopt hier voor de “Shin-Mikurumayose (New Carriage Porch)” langs.
We lopen achter de gids aan van binnenplaats naar binnenplaats. De ene binnenplaats nog groter dan de ander en elke poort die we passeren is een poortgebouw met een eigen naam. Deze rode poort met witte muren heet “Ueki-mon (Right Gate)”. De enorme leegte om ons heen laat een diepe indruk achter. Ik vraag me af waarom alles zo enorm groot en leeg is. Waarom deze enorme open binnenplaatsen? Er zijn ook enkele kleinere poorten in de muur die ongetwijfeld door de bewakers en het personeel worden gebruikt.
De “Kenrei-mon Gate (gate for Emperor)” is een van de belangrijkste poorten in de buitenste muur. De naam van de poort zegt genoeg en wat de gids allemaal in slecht Engels sputtert kan me op dit moment niet meer boeien. Voor mij lijkt het tot nu toe op een rondleiding langs de poorten van het keizerlijk paleis. Het is niet oninteressant maar het is ook niet wat we hebben verwacht.
Er wordt ons een blik gegund op een van de paleizen binnen de hoge muren van het “Kyoto Gyoen National Garden” complex. Vanaf een afstand kijken we naar een enorm houten paviljoen in traditionele Japanse architectuur omringt door een perfect geharkte Japanse tuin van een fijn lichtgrijs grind.
Nu valt het kwartje! Wat we tot nu toe gezien hebben heeft geen enkele blinde hoek waar een persoon die kwaad in de geest heeft zich kan verschuilen. Elke verstoring van het perfect geharkte grind verraad een indringer die iets mogelijk iets kwaads in de zin heeft. Eenvoudig maar doeltreffend!
Een detail van een kozijn met twee draaideuren, vergeet niet dat draaideuren speciaal waren in het oude Japan, schuifdeuren waren en zijn nog steeds de norm. Het “Shunkoden (Imperial Sanctuary)” is dan weer een architectonische parel met veel goud op donker hout in een perfecte omgeving.
Ook bij het “Seiryoden (Inner Palace)” moeten we op afstand blijven. In een hoekje, omringt door een afscheiding van stalen posten met een touw ertussen gespannen, van een andere perfect geharkte grind tuin mogen we enkele minuten genieten van de historie van Kyoto.
De enorme houten paviljoens zijn erg indrukwekkend maar de details van het “Seiryoden (Inner Palace)” zijn nog indrukwekkender.
Een eindeloze reeks paleizen en tuinen, allemaal met exotische poëtische namen, trekken aan ons voorbij terwijl onze interesse met elke stap verder afneemt en we eigenlijk zo snel als mogelijk naar de uitgang willen. Helaas kan dat niet want de kudde is in zijn geheel vertrokken en moet ook weer compleet aan de uitgang worden afgeleverd. Er mag niemand ontbreken!
Ik verdiep me in de details van de paleizen. In mijn visioenen zie ik de Japanse werklieden gepassioneerd en vereerd bouwen aan het paleis voor de hooggeëerde keizer en zijn gezin. Duizelingwekkende mooie details in deze eeuwenoude houten gebouwen.
Een brug over een langzaam stromende beek en een lange galerij zonder enig meubelstuk. Nergens een donker hoekje om je te verstoppen. Hier is echt over alles nagedacht in een ver verleden. De kudde begint stilletjes te morren en de gids ontvangt de signalen dat we er genoeg van krijgen. Het was interessant maar we hebben er langzamerhand allemaal genoeg van.
Met elke stap komen we dichterbij de uitgang. Vanzelfsprekend komen we ook hier weer de bloeiende “Ume”, de pruimenbloesem, tegen. De pruimenbloesem geeft wat kleur aan het einde van ons bezoek aan het keizerlijk paleis van Kyoto.
Een dik aangeklede bewaker, inclusief mondkapje, klopt me op de schouder en ik heb eerst geen enkel idee welke regel ik heb overtreden.
Hij wijst naar mijn blote kuiten en zegt: ‘Winter in Kyoto en jij draagt een korte broek!’, gevolgd door een bulderende rollende lach.
Ik kijk hem recht in de ogen en wacht een moment met mijn antwoord om de spanning een beetje op te voeren.
Terwijl ik met mijn gebalde vuist op mijn borst klop, op de plaats waar mijn hart zit, antwoord ik resoluut: ‘Samoerai!’
Hij kan zijn oren niet geloven en trots steekt hij twee duimen op. Hij is zichtbaar trots dat een buitenlander binding heeft met de cultuur van zijn Japan.
Het laatste paviljoen dat we tijdens deze rondleiding passeren is het "Omima (Palace for Rites and Rituals)”. Dit paviljoen is zeer speciaal omdat dit het enige gebouw is waar we kunst in de vorm van wandschilderingen hebben gezien.
Onze rondleiding zit er op en voor de dagploeg van de bewakers zit het werk er ook op. Het is bijna half vier en het is tijd om naar het treinstation van Kyoto te gaan. We hebben nog zeker een uur en een kwartier met de trein te gaan en dan nog een stukje te lopen voordat we in het hotel zijn. Het was in ieder geval een mooie en informatieve dag in Kyoto.

Japan: Pruimenbloesem

Osaka (Cote House) 406), vrijdag 23 februari 2024

Ik trek in mijn gedachten een rechte lijn van de positie waar we ons nu bevinden naar het centraal treinstation van Kioto.

Even iets over de spelling van Kioto, oftewel Kyoto. De eerste is de Japanse spelling, en de tweede is de internationale spelling. Net zoals London en Londen, èn Paris en Parijs. Mijn spellingscontrole ziet de Internationale spelling als een fout en blijft die wijzigen. Waarschijnlijk omdat mijn Ip-adres in Japan ligt.

Terug naar die rechte lijn. Ik verwacht dat de afstand hemelsbreed ruim tien kilometer is. Het is even slikken voor mijn lieve vrouw maar ze stemt er mee in wanneer we voldoende pauzeren. We hebben geen haast en voor vanavond heb ik nog een verrassing voor haar. Het is een lange reuzenslalom van beurtelings links en rechts afslaan wanneer we bij een kruispunt komen.
Op de kaart van Google Maps hebben de bezienswaardigheden een prominente uitstraling en soms een eenvoudige schets van het bezienswaardige object. Onze eerste halte van vanmiddag is het “Mausoleum van Keizer Kazan”.

Keizer Kazan (花山天皇, Kazan-tennō, 29 november 968 – 17 maart 1008) was de 65e keizer van Japan volgens de traditionele opvolgvolgorde. Hij regeerde, gemeten volgens de traditionele Japanse kalender, van de 27e dag van de 8e maand van Eikan 2 (984) tot de 23e dag van de 6e maand van Kanna 2 (986).

Vol verbazing neem ik de omgeving in me op.
‘Eenvoud met veel details!’, zou ik het willen noemen.
Na ruim duizend jaar ligt de laatste rustplaats van de nog steeds gerespecteerde keizer er nog mooi bij. Een Japanse tuin met vers geharkt grind. Geen stukje zwerfvuil in of om het mausoleum. Hier straalt bescheidenheid in de puurste vorm van af. Hier is de trots en chauvinisme voor het vaderland niet besmeurd zoals overal in Europa. De collectieve schaamte voor het (koloniale) verleden van Europa wurgt de samenleving tot de dood er op volgt. Het leger baarden en witte jurken staan te popelen om het over te nemen.
Enkele straten verder staan we weer voor een oud traditioneel houten huis. Ik kan hier helemaal warm vanbinnen van worden. De Hollandse opgeruimdheid bevalt mij ook niet meer. De Japanse functionaliteit staat me dichter aan het lijf. Hoe het oogt voor de leek valt in het niets tegenover het gebruiksgemak en het comfort. Ik zou hier in dit huis zonder problemen de laatste jaren van mijn leven kunnen doorbrengen.
De rust in de buitenwijken is ondertussen voor ons heel normaal geworden. Het contrast met de randstedelijke wijken in Nederland kan niet groter zijn. Waarom? Zeggen jullie het maar?
Het werkloosheidspercentage in Japan is 2,40%. Zou het dan zo rustig zijn omdat iedereen naar het werk is en ze in Japan geen systeem van toeslagen kennen? Ongeveer 1,6% van de totale Japanse bevolking ontving in 2021 overheidssteun. Dat zijn mooie lage cijfers waar de linkse partijen in Nederland wakker van liggen. Zij spelen graag Sinterklaas voor de luie onderlaag van de bevolking met het belastinggeld opgebracht door de werkende Nederlanders en de bedrijven.
Overheidssteun in Japan is bedoeld om je snel weer nuttig te maken voor de maatschappij die elke dag opnieuw enkele maaltijden op tafel zet. Het is de reden dat het soms lijkt dat er veel zinloze banen zijn in Japan. Bij bouwwerkzaamheden bijvoorbeeld staan er soms wel drie veiligheid inspecteurs op straat omheen om er voor te zorgen dat er geen ongelukken gebeuren. Op straat de bevolking beschermen tegen ongelukken is altijd beter dan thuis op de sofa naar Netflix te kijken! Daar schiet niemand wat mee op!
‘Maak je nuttig voor de maatschappij!’, dat is de lijfspreuk van de vlijtige Japanner!
Een enorme heuvel tussen de moderne bebouwing, die is er ook, wordt op Google Maps aangegeven als een bezienswaardigheid. Ik moet jullie onthouden van de uitleg wat het is want dat is nergens terug te vinden. Dat het religieus moet zijn is ons wel meteen duidelijk door de rijen van van Boeddha reliëfs aan de voet van de heuvel.
Niet veel verder is er weer een klein Boeddhistisch altaar. Op dit moment zou je beginnen te denken dat elke straat of buurt zijn eigen Boeddhistische of Shinto altaar heeft. Misschien is dat ook wel zo. Mijn gedachten dwalen af naar ons multiculturele hoofdgehucht in Noord-Holland. Hoelang zou zo’n Boeddhistisch altaar langs de weg ongeschonden en onteerd blijven? Die gedachte maakt me treurig en versterken mijn gevoelens om Hollandistan zo snel als mogelijk voorgoed de rug toe te keren.
De volgende bezienswaardigheid waar we tegenaan lopen is het “Kitano Tenman-gū” altaar.

Kitano Tenmangū (北野天満宮, Kitano-Tenmangu) is een Shinto-heiligdom in Kamigyō-ku, Kyoto, Japan.

Het heiligdom werd voor het eerst gebouwd in 947 om de boze geest van de bureaucraat, geleerde en dichter Sugawara no Michizane te sussen, die was verbannen als gevolg van politieke manoeuvres van zijn vijanden in de Fujiwara-clan.

Het heiligdom werd het voorwerp van keizerlijke patronage tijdens de vroege Heian-periode. In 965 beval keizer Murakami dat keizerlijke boodschappers werden gestuurd om belangrijke gebeurtenissen te melden aan de bewaker kami van Japan. Deze boodschappers presenteerden aanvankelijk geschenken genaamd heihaku aan 16 heiligdommen en in 991 voegde keizer Ichijō nog drie heiligdommen toe aan Murakami's lijst - waaronder Kitano.

Van 1871 tot 1946 werd de Kitano Tenman-gū officieel aangewezen als een van de Kanpei-chūsha (官幣中社), wat betekent dat het in de tweede rang van door de overheid gesteunde heiligdommen stond.

De poort die toegang geeft tot het terrein van “Kitano Tenman-gū” is al indrukwekkend, maar de rust om ons heen en het ontbreken van toeristen verward me een beetje. ‘Er zal nog wel een andere ingang zijn!’, is het eerste dat in me opkomt.
De eerste indrukken die we krijgen wanneer we de poort zijn gepasseerd zijn onvergetelijk! Jullie zijn waarschijnlijk wel allemaal bekend met de Japanse kersenbloesem, de “Sakura”? Bij deze tempel zijn veel Japanse pruimen, ook bekend als Chinese abrikozen, gepland omdat dat de lievelingsboom was van de dichter “Sugawara no Michizane”.
De natuur kent seizoenen die de moderne mens niet meer voelt of beleefd. Erger nog, de moderne mens denkt dat ze de natuur kan sturen zoals de geesten van de vier elementen. Voordat ergens eind maart het “Sakura” seizoen begint zijn er de kleine delicate “Ume”, de Japanse pruimenbloesem.
Misschien zijn ze minder indrukwekkend maar dat betekend niet dat ze minder belangrijk zijn voor de Japanners. De lente in Japan begint al ergens begin februari. In Japan hebben ze zelfs “72 micro seizoenen” met allemaal hun eigen naam, gebruiken en vaak ook speciale gerechten om het seizoen te vieren!
Overal staan mooie kleine altaren en de pruimenbloesem is prominent aanwezig. Deze tempel wordt veel bezocht door studenten die de geesten om hulp en bijstand tijdens het studeren en de examens komen vragen.
Een rij rode torii’s leid naar een klein altaar waarnaast honderden, zo niet duizenden, wensplankjes van ijverige studenten hangen die tijdens de examens wel een steuntje in de rug kunnen gebruiken.
Het blijft opvallend rustig om ons heen en op dit moment begin ik me zorgen te maken of we geen regels hebben overtreden. Mogen we hier eigenlijk wel zijn, of is het "Verboden Toegang”? Er staan wel borden in het “Hiragana, Katakana, of Kanji” maar wij kunnen dat natuurlijk niet lezen.
Na de pruimenbloesem bekijken we het voor het publiek gesloten hoofd heiligdom, de: “Kitano Temmangu Honden”. Een enorm houten gebouw waar je vanaf de buitenkant toch een goede indruk krijgt hoe het er aan de binnenkant is. De “witte trommels” zijn “Sake” vaten gevuld met de Japanse nationale drank. Een schilderij over het gevecht tegen de zee is typische Japanse kunst op een houten paneel.
Er behoeft bij nader inzien toch geen toegang te worden betaald voor het “Kitano Tenman-gū” altaar. Bij de poort naar de tuin, vol met bomen waar de “Ume” volop in Bloei staat, staat een kassa. De 500 yen toegang is natuurlijk te verwaarlozen en in de wetenschap dat het geld naar het onderhoud van het terrein en gebouwen gaat trekt je snel over de streep. In de tuin heerst een drukte die zelfs voor Japan vreemd is!
Zonder een enkele westerse toerist is de tuin volgestroomd met mensen! Die drukte besluit ons om de tuin toch maar niet de bezoeken. Lyka laat een munt van 500 yen in een offerblok vakken. Wij hebben onze goede daad bij dit altaar gedaan. Misschien krijgen we ook een vleugje onverwacht geluk. Dat kunnen we wel gebruiken met de verkoop van ons appartement.
Mijn vrouw is helemaal in de ban van de ontluikende Ume. Ze heeft alleen maar oog voor de witte en roze bloesem. Haar foto’s gebruik ik graag als aanvulling op mijn culturele en architectonische foto’s. Er kleeft wel een nadeel aan twee fanatiek fotograferende echtelieden. Deze mooie dag ik Kioto leverde in totaal meer dan 500 foto’s op die een voor een moesten worden bekeken, gewaardeerd en eventueel gepubliceerd!
Het duurt even voordat de lastige Russen uit mijn beeld zijn verdwenen zodat ik een foto van de “Kitano Temmangu Homotsuden (Treasure Hall)” kan maken zonder mensen die op hun telefoon staan te kijken of hun foto’s goed gelukt zijn. Het grootste nadeel van een beeldscherm waar je je creativiteit op kan controleren! Vooral Russen en Amerikanen blinken uit om lang in de weg te blijven staan. Zo hebben de twee gezworen aartsvijanden toch nog een overeenkomst!
Het is al half een geweest en het wordt tijd om de bloesem te verlaten en wat Japanse brandstof tot ons te nemen. Wanneer ik dit verhaal zit te schrijven zie ik dat we twee mooie poorten van het terrein over het hoofd hebben gezien. Erg is dat niet want ik weet diep in mijn hart dat we hier nog wel een keer zullen terug komen.
Van de bloeiende “Ume” naar een poster met de aankondiging voor het seizoen van de bloeiende “Sakura” is maar een kleine stap. De poster is natuurlijk een kunstwerk op zich.
We krijgen het gevoel dat we weer in de bewoonde wereld zijn beland. Er zijn weer restaurants en winkels aan beide zijden van een brede winkelstraat.
Het is fris weer en dat heeft ons, in combinatie met de lange wandeling, een enorme trek gegeven. Het eerste de beste Japanse Fastfood restaurant is een Sukiya en wij vallen als hongerige wolven naar binnen.
Rundvlees op rijst met een Miso soep voor Lyka en voor mij is het wat langer werken want ik moet aan tafel nog het een en ander uit kleine plastic zakjes toevoegen aan mijn varkensvlees met sla op rijst. Het heel zacht gekookte ei bovenop is een regelrechte winnaar! Eerst eten en dan vervolgen we deze mooie dag naar het centraal station van Kioto.