Thailand: Vrijdag de dertiende

Pattaya (Nakorn Siam Boutique Hotel) 602), vrijdag 13 januari 2023

Op deze vrijdagochtend worden we dus wakker in de derde hotelkamer in evenveel dagen! Opnieuw voel ik me wat verdwaalt. Gelukkig duurt het niet lang. Het eerste wat me opvalt is de aangename rust en de relatieve duisternis door de dikke verduisterende gordijnen. Er is in ieder geval nagedacht over dit hotel! Het kost zes euro per nacht meer dan het vertrouwde “Boxing Roo” maar de kwaliteit is er ook naar. Alleen de digitale beltoon van de lift zou moeten worden uitgezet. Die is ’s nachts wel erg luid.
De 7-11 is om de hoek en de koffie die wordt gezet van echte vers gemalen koffiebonen is van zeer hoge kwaliteit. Met twee flesjes soda water en een grote beker koffie ga ik rond zeven uur achter het toetsenbord van mijn MacBook Air zitten om de eerste foto’s van de dag te verwerken.
Om tien voor half negen zit ik al bij de kapper in de stoel. Een bijzondere kapper, of beter gezegd, kapster. We kennen elkaar al bijna 23 jaar! Zij was mijn eerste kapster in Pattaya en sindsdien heeft er nooit iemand anders aan mijn haar gezeten in Thailand.
Het was een heerlijke en ook vruchtbare reünie. We hebben samen plannen gesmeed voor komende winter. Want natuurlijk hebben we plannen om ook de komende winter de stookkosten te ontvluchten en een paar maanden naar de tropen te verkassen. We kunnen waarschijnlijk een kamer bij haar huren voor een schijntje vergeleken bij wat je voor een hotel kwijt zou zijn. Ik kan alleen maar hopen dat de Thaise regering geen vreemde dingen in haar hoofd haalt met visums en de opkomst van een nieuwe Covid-19 variant.
Opnieuw kiezen we voor een lunch in het food court van de Big C en zeg nou eerlijk, voor twee euro kan je je toch geen bult vallen? Pittig varkensvlees in rode curry met gebakken kousenband en kip met verse gember! Wat is het eten hier toch heerlijk en gezond! En het blikje cola voor minder dan vijftig cent brengt je toch in verlegenheid?
We doen nog wat kleine boodschappen in de enorme supermarkt op de eerste verdieping en pinnen meteen nog maar 10.000 baht. Het is pas vrijdag maar de bodem van mijn portemonnee is alweer in zicht! Het uitgeven gaat sneller dan we hadden verwacht. Misschien lopen we later nog wel wat in. Het leven in de provincie is nu eenmaal altijd wat goedkoper. Voor een moment sta ik stil bij het koffie terrasje waar ik altijd koffie dronk met Pieter Aarden. Helaas ook niet meer onder ons maar de mooie en leuke herinneringen zullen me nog lang bijblijven.
Met een grote bak verse ananas en een paar flesjes sodawater binnen handbereik ga ik in de middag nog wat schrijven en herschrijven. De rode JBL-go3 doet haar werk uitstekend en ik luister alleen nog maar naar mijn eigen muziek. Ik heb de Nederlandse NPO, de propaganda machine van D(ictatuur)66 helemaal afgezworen. Linkse propaganda en WOKE geleuter van hersenloze en onopgeleide malloten! Dus, vanmiddag is het Jeff Beck middag! Een rocker met grote ballen! Mag hij rusten in vrede.
Voor het bierdrinken maak ik nog een ommetje en ik verbaas me nog steeds over de enorme torens die er de afgelopen drie jaar in Pattaya zijn gebouwd. Allemaal appartementen! Linksboven is de foto van het “Edge Central Pattaya” dat op de locatie van de “Diana Inn” is gebouwd. Rechtsboven zijn drie enorme torens van het nieuwe “The Base, Central Pattaya” appartementen complex. Tussen Soi Diana Inn en Soi Honey Inn.
Waar ik me ook over verbaas is dat ik door het dagelijkse wandelen de pijn van de beklemde zenuw in mijn rechter bil haast niet meer voel. En dat is een heel fijne gewaarwording! Zo zie je maar dat wandelen overal goed voor is.
Ik zoek een plekje aan een tafel want alle stoelen “aan het raam” zijn al vroeg ingenomen door de beroepsdrinkers. Zij beginnen om half twee ’s middags al aan hun middagdienst om de grote flessen bier leeg te lurken!
Er komen plotseling drie plaatsen vrij aan het raam vrij en ik bedenk me geen moment. Een uurtje aan het raam is altijd leuk en interessant. Het observeren van het langzaam voorbij trekkende verkeer is een geliefde bezigheid terwijl je geniet van je extra goedkope grote fles Leo Bier. Zeg nou zelf? Een klein flesje bier aan de overkant voor 80 baht of een grote fles bier aan deze kant voor 70 baht? Dat is toch een eenvoudige keuze?
Het is vandaag vrijdag en we willen onszelf verwennen. Er lijkt aardig wat volk op de been in Soi Diana maar de barretjes zijn beangstigend leeg. Er zijn veel oorzaken voor dit zakelijke ongemak. Maar wat zeker ook niet helpt is dat 99% van de meisjes van plezier naar het beeldscherm van hun telefoon zit te staren.
Als papegaaien roepen ze om de paar minuten automatisch en zonder zelf te beseffen wat ze roepen: ‘Hello, Welcome!’ Zonder op te kijken van het beeldscherm!
De clientèle voor deze meisjes die hoofdzakelijk uit dikke oude mannen met kale hoofden bestaat heeft van nature een hekel aan die moderne apparatuur. Het liefste zouden de meisjes, die tegenwoordig gemiddeld ruim boven de veertig jaar zijn, doorgaan met gekleurde balletjes kapot schieten tijdens de daad waarvoor ze worden betaald. De zaken gaan dus niet zo best en op het platteland lijden ze honger.

Een veelgehoorde grap langs de straten is tegenwoordig: ‘Ben je al bij Grootmoeder-a-go-go geweest?’

De leeftijd van de danseressen in de gesloten A-go-go’s schijnt ook omhoog te zijn geschoten! Helaas kan ik daar niets zinnigs over zeggen omdat ik zeker al meer dan vijf jaar niet in zo’n A-go-go ben geweest. Maar de grap die rondgaat zegt alles!
We kiezen natuurlijk voor de gebakken vis met de zoetzure pittige dipsaus, asperges met garnalen en speciaal voor mij een bordje friet. En het is heerlijk! Een, voorlopig laatste, opmerking over de inflatie in Thailand. Dit kost, inclusief drie drankjes, wel 24 euro. Dat is dus niet goedkoop te noemen? Het is ook duidelijk meer dan voor de Covid-19 pandemie. Onze dag zit er alweer op. Morgen een nieuwe dag met een nieuwe afspraak.