Si Saket (Boonsiri Boutique Hotel) 411), vrijdag 20 januari 2023
Op donderdagavond kwam het geheel onverwacht op zoals een onweersbui aan het einde van een mooie zomerse dag. We hadden een heerlijke wandeling gemaakt rond het kunstmatige meer van Si Saket, we hadden lekker gegeten in het warenhuis en waren net klaar met een heerlijke maaltijd op de avondmarkt naast het treinstation.
Ik ben al een week of twee aan het kuchen en hoesten maar normaal gesproken zou dat gewoon voorbij zijn gegaan met gezond eten en voldoende beweging Een slechte serie van te koude, en misschien slecht onderhouden, airconditioning draaide alles om en daar liep ik in Si Saket met koorts en koude rillingen over heel mijn lichaam. Het ergste was nog die verschrikkelijke hoest om mijn luchtpijp leeg te maken. ’s nachts hield ik zeker een derde van de gasten in het hotel wakker. Ik kan er echt niets aan doen maar af en toe werd ik ’s morgens in de lobby wel vreemd aangekeken.
Vanochtend was ik brak. Koude rillingen maar vreemd genoeg geen koorts. Mijn gebruikelijke wandeling naar de 7-11 voor twee tosti’s en twee bekertjes koffie ging over schuimrubber. Ik ben een hele eigenwijze en toegeven aan ziekte kan ik maar moeilijk. Ik voel me onoverwinnelijk wanneer het over virussen en bacteriën gaat! Toch nemen we het rustig op deze vrijdagochtend.
Bij een voor ons bekend restaurantje een stukje verder aan de straat eten we een bordje rijst voor de lunch en na het eten voel ik me sterk genoeg om een korte wandeling te gaan maken. Lyka heeft nog een paar huishoudelijke taken, zoals de handwas, dus trek ik er deze keer alleen op uit. Richting Noord Si Saket, een richting waar ik nog nooit ben geweest.
Mijn eerste doel is een tempel die ik op Google maps heb gevonden. Je moet nu eenmaal enige informatie hebben welke weg te volgen. De dagen van de “Lonely Planet” liggen alweer jaren achter ons. Toch denk ik nog wel eens met romantische gevoelens terug aan die dikke boeken die we overal mee naar toe sleepten. Het internet heeft ook haar donkere keerzijde en daardoor zijn er veel instituten voor reizigers voorgoed verdwenen. De weg erheen is niet erg plezierig omdat valse honden nu de norm lijkt geworden in de provincie. Elke stap, en bij elk erf en poort moet ik op mijn hoede zijn voor aanstormende viervoeters met weinig goeds in gedachten.
“Wat PA Ming Mueang” is geen erg bijzondere tempel maar de rust op het tempelterrein en de kleurrijke beelden maken het onverwachte bezoek toch aangenaam.
De enorme schildpad trekt mijn aandacht en ik weet dat ik een tempel is met een grote hechte Thai-Chinese gemeenschap. Ik voel me nog steeds goed en het warme zonlicht geeft me kracht.
Het pad naar de rivier en de begraafplaats is indrukwekkend met aan beide zijden lange en kleurrijke “Naga’s” die zich hebben veranderd in meerkoppige draken.
Aan de verschillende monumenten op de begraafplaats, of beter gezegd: stalling voor urnen met de as van de gecremeerden, is het duidelijk te zien dat de tempel al lang bestaat. Je voelt de ouderdom.
De laatste foto’s zijn geen opvallende vertoningen. Het zijn de beelden zoals je die bij de meeste tempels in Thailand zal zien. Maar niet minder indrukwekkend voor de lezers die Thailand (helaas) nog niet hebben bezocht. Thailand is nog steeds een fantastisch land om te bezoeken, ook met een georganiseerde groepsreis!
De volgende “attractie” die ik bezoek, en volgens het internet absoluut “niet gemist mag worden” is de sjalot en knoflookmarkt. Het is gemakkelijk te vinden, je hoeft alleen maar je neus te volgen. De markt is op meer dan honderd meter afstand al te ruiken.
Ik ben in ieder geval een vreemde eend in de bijt. Ze zijn hier sowieso al heel weinig toeristen gewend. En dan komt er ook nog plotseling een buitenlander met een cowboy hoed langs. Ze proberen me tientallen kilo’s rode sjalotten en kilo’s knoflook aan te smeren. Gelukkig heb ik geen plaats meer in mijn rugzak! Ik bedank vriendelijk voor de ongetwijfeld fantastische aanbiedingen en neem uitgebreid afscheid van de handelaren. De wandeling gaat verder naar een andere tempel.Dan zie ik iets dat ik tijdens mijn omzwervingen in de Isaan (het noord-oosten van Thailand) nog nooit heb gezien. Ik kijk nog eens goed en ik kan het vanuit de verte echt niet herkennen. Gelukkig zijn er geen (valse) honden op het terrein! In de verte zie ik enkele mensen bewegen dus zwaai ik met mijn armen om hun aandacht te trekken. Het lukt! Een jonge Thai-Chinese vrouw komt me tegemoet en vraagt naar mijn bedoelingen. Mijn vraag: ‘Wat is dit?’ is genoeg om uitgenodigd te worden voor een bezoek.
Ik moet even in mijn ogen wrijven om het beeld helder en scherp te krijgen. Nog steeds duurt het enkele momenten voordat ik me realiseer waar ik naar sta te kijken. Dit is een enorme sjalot drogerij!
De sjalotten worden aan hun groene loof opgehangen totdat de warme lucht ze genoeg heeft gedroogd om verkocht te worden. Een interessante en leerzame ontmoeting in de Isaan.
Bij de “Wat Ban Ngo” tempel aangekomen ben ik zo klaar. Alleen de poort en een paar houten hutjes voor een verdwaalde monnik staan op het terrein.Google maps stuurt me daarna in een richting waar ik een weg zou moeten vinden. Er ligt alleen een zandpad en dat maakt het twijfelachtig. Twee kilometer verderop zou ik een brug over de rivier moeten vinden. Die brug is nu ook erg twijfelachtig geworden! Een kort gesprek met een tandloze oude dame langs de kant van de weg maakt me veel wijzer. Er is dus geen brug aan het einde van het zandpad. Ik moet dus dezelfde weg terug als ik ben gekomen. Ik kijk op mijn iPhone en zie dat ik nog vier komma zeven kilometer moet wandelen voordat ik bij het hotel ben. Hoezo korte wandeling?
Onderweg zie ik nog de oude Thaise wijsheid: Is de vrachtwagen te hoog of hangen de kabels te laag? De uitkomst is altijd hetzelfde en vaak zitten er enkele mensen een paar dagen zonder internet of telefoon.Met elke stap die ik zet voel ik nu de kracht uit mijn lichaam vloeien. Het gaat duidelijk bergafwaarts met me. Ik hou mezelf een beetje voor de gek en maak mezelf wijs dat ik niet genoeg heb gedronken tijdens de wandeling. Bij een verdwaalde 7-11 koop ik een grote fles drinkwater van 600 ml die ik in drie teugen naar binnen werk. Ik voel me inderdaad wat beter, maar niet echt veel beter. De laatste paar honderd meter zijn een ware martelgang. Ik sleep mezelf figuurlijk naar het einddoel, het zachte bed in onze hotelkamer.
Terug in het hotel ga ik meteen liggen en ik kan me niet herinneren wanneer ik in slaap ben gevallen. Het biertje op het balkon wordt overgeslagen en gelukkig heb ik wel trek in het avondeten. Ik voel me erg beroerd maar laat het niet aan Lyka merken. Ik wil niet dat ze bezorgt is over mijn gezondheid.
We kiezen voor sateetjes en een vis in een zouten jasje van de BBQ. Gebakken rijst erbij en de avondmaaltijd is compleet. Een fles bier wordt gedeeld, het is tenslotte belangrijk dat je drinkt bij het eten.
Het is gezellig druk op de avondmarkt en dat maakt ook dat ik me weer een beetje beter voel, tegen beter weten in!
De gebakken rijst wordt geserveerd en met veel meer smaak dan verwacht werk ik het eten naar binnen. Het is dat tegenstrijdige gevoel dat aan me vreet. Ik voel me beroerd, heel belabberd, maar het eten en het bier smaakt me uitstekend? Hoe is dat mogelijk? Mijn lichaam en geest spelen met alle wetten van het ziek zijn en ziek voelen. Normaal verlies je alle trek en je eetlust wanneer je ziek bent. Bij mij is het juist het tegenovergestelde! Ik heb trek en dorst.Voordat we terug naar het hotel gaan koop ik nog een pakje “Tiffy”. Thaise paracetamol aangevuld met een stof die in de EU verboden is. Ik maak me daarover weinig zorgen omdat ik weet uit het verleden dat ze uitstekend werken. Een Tiffy voor het slapen gaan en opnieuw lig ik rond half negen op bed. Ik wil snel beter worden.
