Eindelijk zijn we terug in Nederland! Het is donderdag 25 april 05:32 in de ochtend wanneer ik aan dit verslag begin. Een volkoren boterham met jong belegen komijnenkaas en een beker koffie binnen hand bereik. Kan het Nederlandser?
Om drie over vier schrik ik wakker, klaarwakker. Verbaasd maar niet verschrikt. Om een mysterieuze reden heb ik op de vooravond - van misschien wel mijn belangrijkste vlucht ooit - goed en vast geslapen. Ik ben erg blij met dat extra half uur dat ik heb totdat de taxi ons komt ophalen om naar de Suvarnabhumi luchthaven in Bangkok te brengen.
Naast me ronkt Lyka alsof ze geen zorg in de wereld heeft en het een dag als alle andere is. De oude trouwe waterkoker verhit een lading fleswater zodat ik mijn eerste koffie van de dag kan nemen. Twee koffers en twee rugzakken staan in een hoek van de kamer klaar, een volksverhuizing van 63 kilo! En dan tel ik de twee schoudertassen niet eens mee. Wat hebben we in de afgelopen jaren een berg rotzooi bij elkaar vergaard! Ik moet ook eerlijk zijn dat ik ruim zeventig zakjes Thais eten heb gekocht. Kruidenmelanges in vele variëteiten die in Nederland niet te koop zijn. Het is een waanzinnig aantal en mijn verlangen naar dit heerlijke eten zal me wel gestuurd hebben.
Zodra ik uit de douche ben meldt een opgewekte Lyka zich in het land van de wakkere personen. Ze lacht en zingt als nooit tevoren.
‘Goeiemorgen kulleke!’, lacht ze me toe terwijl ze me op weg naar de douche passeert.
Een begerige tik op mijn billen en een handkus in het voorbij gaan. Wat kan een mens veranderen wanneer de stress is verslagen.
‘We gaan naar Holland toe, we gaan naar Holland toe, we gaan naar Holland’, toe klinkt het uit de douche terwijl ik de laatste dagelijkse dingetjes in mijn rugzak wegstop.
Ik nuttig een boterham met een beker koffie en neem mijn dagelijkse medicijnen tegen de diabetes. We zijn er klaar voor, we kunnen vertrekken!
Het is pas half zes wanneer de taxichauffeur de van zijn broer geleende auto in beweging zet. Ik kijk vanuit de bijrijdersstoel over mijn schouder naar de donkere achterbank waar Lyka met haar iPod zit te friemelen. Het is eindelijk zo ver! We zijn op weg naar Nederland.
Slechts 142 dagen geleden besloten we - in een slaaptrein op weg naar Bangkok en onder het genot van een biertje en een Guinness - dat Lyka begin 2013 aan het traject voor inburgering in Nederland zou beginnen. En nu zitten we in de grande finale!
Twee mensen - opgetogen dat ze gisteren het felbegeerde visum hebben kunnen ophalen bij de Nederlandse ambassade in Bangkok - beginnen aan de reis die hun leven voor altijd zal veranderen. We gaan naar Holland toe!
Terwijl ik met één oog in de gaten hou dat de chauffeur niet in slaap valt kijk in voor een laatste keer naar het langzaam ontwakende Thailand. De palmbomen die zo lang de normaalste zaak van de wereld leken zijn vandaag weer exotisch. Thailand! We zullen het missen, het eten en de zon. Maar de vooruitzichten naar Nederland zijn ook mooi! Het zal een hernieuwde ontdekkingsreis worden in mijn geboorteland met Lyka aan de hand.
Het was maar goed dat ik gisterenavond nog even snel via internet voor de vlucht naar Moskou had ingecheckt! Een lange slungelige Thaise jongen met een kartonnen kaart - WEB CHECK-IN - op zijn borst vangt ons op en begeleid ons naar een balie waar maar enkele mensen voor ons staan te wachten. Verbaasd kijken we naar de enorme rij Russen naast ons. Er staan honderden mensen in de rij te wachten - waarschijnlijk aangevoerd met touringcars begeleid door enorme koffers vol met goedkope souvenirs - tot ze eindelijk worden geholpen.
Wij zijn er al snel klaar mee en lopen verlost van onze koffers richting de douane en immigratie. Geen enkel probleem met het gewicht van de koffers en het visum van Lyka. En eerlijkheid gebied me te zeggen dat het lijkt dat de Thaise luchthaven na zes jaar het eindelijk in de gaten heeft hoe een immigratiedienst en douane efficiënt dient te werken. Nog een bakkie koffie om de muntjes en het kleinere papiergeld kwijt te raken en dan op pad naar Gate E4.
We zijn bijna als eerste in het vliegtuig en daardoor hebben we geen probleem om onze “oversized en overweight” rugzakken boven onze hoofden te verstoppen. De zit van tien uur naar Moskou is begonnen! Mijn Kobo komt tevoorschijn en ik lees de laatste bladzijden van “Blauw water (Simone van de Vlugt)” weg. Een vreemd verhaal! Slechts vijf personen en het verhaal speelt zich bijna helemaal in hetzelfde huis af. Het is zeker geen slecht boek maar ook geen klassieker! Een eerste maaltijd, een spelletje op de iPad en een begin aan een nieuw boek.
“Andy van der Meijde / Geen genade” blijkt een bijzonder boek en een goede keus om te lezen tijdens de lange reis naar Nederland. Het is een biografie over een profvoetballer die het net niet gemaakt heeft, met alle ups en downs van de roem en het grote geld. Het is serieus genoeg om je te boeien en te verbazen, maar het is ook luchtig genoeg om het - zonder jezelf al te sterkt te concentreren - lekker weg te lezen. Een volgende vruchtensapje en maaltijd.
De uren glijden, zonder dat je ook maar een minuut herinnerd, onder je door. De motoren van het vliegtuig ruisen monotoon en wiegen de meeste passagiers - inclusief Lyka - in slaap Ik ben met Andy onderweg in een weergaloos avontuur. De virtuele elektronische bladzijden worden omgeslagen en voordat ik het weet ga ik het “50% gelezen” punt voorbij.
De eerste pijntjes verschijnen in mijn kont van het lange zitten en ik probeer voor het eerst ook wat te slapen. Vliegen naar het westen overdag is geen pleziertje! De dag duurt onaangenaam lang en je lichaam begint te verlangen naar slaap terwijl je verstand zegt dat het nog steeds dag is. Het gevolg is dat we om half vijf ‘s middags in Moskou arriveren terwijl het voor ons gevoel al half acht ‘s avonds is.
De “Sheremetyevo International Airport” is één grote bouwput. Er wordt overal om je heen gewerkt om deze luchthaven een steunpunt in het wereldomvattende netwerk van het “Skyteam” te maken. Het zal ze uiteindelijk wel lukken maar ondertussen slepen wij onze vermoeide lichamen door de slecht - of geheel niet - bewegwijzerde terminals op zoek naar een kop koffie en een kleinigheidje om te eten.
Dit is meteen het moeilijkste moment van de dag! We zijn nu al meer dan negentien uur op de been en dat begint zijn tol te eisen. Lege Tax-Free shops en rondhangende verveelde verkoopsters zijn geen aantrekkelijk toneel voor een drie en een half uur wachten op een klinische luchthaven. De laatste bladzijden van het elektronische boek moeten er aan geloven en voor het eerst in mijn leven heb ik op één dag een boek uit gelezen.
Het vertrek naar Amsterdam is voor ons een echte verlossing. De Airbus A319 is tot aan de nok toe gevuld. Een mêlee van mensen! Zaken mensen en dikke vrouwen die de bijzondere koninginnedag willen meemaken in Amsterdam. Wij denken maar aan een ding! Zaltbommel, ons bed in Zaltbommel.
Opnieuw wat vruchtensap en een maaltijd.
Voor een moment denk ik aan die lachende gezichten die we in Thailand hebben achtergelaten. Het vliegen met Aeroflot roept bij veel mensen nog steeds het beeld van neerstortende Tupolev en Ilyushin vliegtuigen. De waarheid is echter heel anders! Het laatste dodelijke slachtoffer van Aeroflot al ruim 19 jaar geleden is toen er een Airbus “A310-304 in de buurt van Mezhduretshensk op weg naar Hong Kong” verongelukte met het verlies van 75 mensenlevens. Maar dit was geen gewoon ongeluk!
De kapitein had zijn twee kinderen in de cockpit toegelaten en liet zijn zoon zelfs met de instrumenten en de besturing spelen. Dat was dus geen ongeluk! Dat was waanzin! En ik weet zeker dat zulke dingen nu niet meer kunnen gebeuren.
En eindelijk zijn we in Amsterdam. De verwachte problemen met de immigratie en douane blijven uit! We lopen zo in één ruk van het vliegtuig naar de supermarkt voor een broodje en wat te drinken. Ik zit nog niet eens op mijn stoel wanneer ik opmerk dat we een stoptrein richting Amsterdam gaat waar we kunnen overstappen en sneller in Utrecht zullen zijn. Een behulpzame passagier helpt ons en we stappen op Amsterdam ZO op de intercity naar Utrecht. We zijn opgelucht dat het zo goed gaat en dat we een uur hebben gewonnen.
Die blijdschap is maar van korte duur! Op Utrecht CS komen we tot de ontdekking dat we onze stoptrein met drie minuten hebben gemist en dat we 71 minuten - tot 00:55 - moeten wachten op de laatste trein die langs Zaltbommel naar Den Bosch gaat.
We zitten er helemaal doorheen nu. De minuten tikken op het haast verlaten station tergend langzaam weg en de relatieve warmte in de Sprinter van de NS sust ons in slaap. Lyka vecht niet meer tegen de slaap en snurkt binnen vijf minuten als een varken. Zelf vecht ik met de laatste energie die in me is achtergebleven tegen de slaap. Knikkebollend tel ik de stations waar we stoppen af.
En daar is eindelijk Zaltbommel! De verlichting van de St Maarten is al uitgeschakeld en als twee zombies slaapwandelen we richting de binnenstad, twee - op de klinkers ratelende - zware koffers achter ons aan slepend. Ruim zeven en twintig uur nadat ik mijn ogen in Thailand heb geopend sta ik voor een ander bed. Niet gewoon een bed! Geen nieuw hotelbed! Maar ons bed!
Het avontuur in Nederland is nu ècht begonnen.
