Ik begin aan dit verhaal in de wetenschap dat ik vandaag 401 foto’s heb gemaakt die allemaal moeten worden nagekeken en gecontroleerd tot alleen de beste over zijn!
Pretparken of hoe je ze ook wil noemen zijn nooit mijn favoriete bestemmingen geweest. Alleen de gedachte al aan al die jengelende en schreeuwende kinderen, lange rijen wachtende mensen voor de achtbaan en slecht - en tevens veel te duur - fastfood in te drukke eetzalen. Nee, geef mijn portie maar aan Fikkie!
Lyka heeft daar vorig jaar verandering in gebracht. Eén van de zaken die een relatie met zich meebrengt is het delen van ervaringen. Oòk die ervaringen waar je voor je relatie niet aan moest denken. Lyka heeft - niet geheel zonder enige moeite en tegenstribbelen - samen met mij menig tempel en oud gebouw bezocht. Dus sindsdien staan er ook soms pretparken op onze agenda.
Na ons bezoek aan Disneyland Hong Kong moet ik toch ook eerlijk toegeven dat ik het best wel leuk vind. Ik weet zelf niet goed waarom maar ik vermoed dat het ermee te maken heeft dat het in Hong Kong allemaal goed geregeld is en de kinderen nog respect hebben voor hun ouders en vooral voor anderen. Dat wordt ze al van jongs af aan bijgebracht en enige afwijking wordt niet geaccepteerd en zonder pardon afgestraft. Misschien zijn we daar wel fout gegaan in Nederland. De ouders van de huidige jeugd, de babyboomers, zijn in alle vrijheid opgegroeid. Maar de huidige jeugd heeft nog meer vrijheid gekregen en is veranderd in een oncontroleerbare kudde van bandelozen jongeren! Niet generaliseren! Maar toch denk ik dat daar de schoen wringt in de huidige maatschappij, doorgeschoten vrijheden.
Enkele maanden geleden hadden we al afgesproken om op deze eerste decemberdag “Legoland Malaysia” te bezoeken. (http://www.legoland.com.my) Het park ligt op een terrein dat voor industrie was bestemd maar de planning van een pretpark van deze omvang zou ik voor veel banen zorgen en dat zonder de vervuiling die industrie met zich meebrengt. De strategische ligging - naast Singapore - zou het toerisme ook stimuleren en meteen een win/win situatie opleveren voor de provincie Johor.
We hebben een afspraak met Annelyn! Een goede vriendin van ons die we vaker in Thailand en Singapore hebben bezocht. Lyka en Annelyn hebben nu in “Legoland Malaysia” afgesproken.
Dit is dus een van die dagen dat we echt vroeg opstaan! Ik had gisteren al geïnformeerd hoe laat de eerste bus naar het park èn vanwaar die bus zou vertrekken. Om zes uur loopt de wekker af en precies om zeven uur verlaten we het hotel. Het eerste wat ik zie brengt gelijk een glimlach op mijn gezicht! “Selamat Hari Krismas” staat er op een spandoek te lezen op een van de vreemde lantaarnpalen!
En veel mensen in het Christelijke westen vinden dat vreemd! Hier in Azië is het heel normaal. Natuurlijk is Maleisië volgens de grondwet een islamitisch land, maar een gematigd islamitisch land. Vijf en veertig procent van de bevolking heeft een andere geloofs- of geen overtuiging. En dat maakt Maleisië zo speciaal! Hier mengen veel godsdiensten met elkaar, zeker aan de westkust en in het zuiden.
We zoeken onze weg door een doolhof van gesloten winkels in het enorme winkelcentrum op zoek naar de McDonalds waar we eerst wat gaan ontbijten. Hier komt ook meteen een gebrek van deze fantastische vakantiebestemming bovendrijven. De moslimbevolking die in deze moderne tijden niet meer door de staat wordt onderhouden moet ook gaan werken. Generaties op hun krent zitten en gratis geld heeft ze dommer dan dom en luier dan lui gemaakt!
De koffie in het McDonald’s restaurant is op! Ze kunnen de koffie niet vinden vanochtend! Er is alleen thee voorhanden! Ik vraag me hardop af hoe het mogelijk is dat een McDonald’s restaurant zonder koffie komt te zitten. Een eetfabriek met een logistieke organisatie die elk schijfje augurk per verkocht broodje aftelt. En wanneer de computer registreert dat er een nieuwe bestelling naar het restaurant moet komt daar geen mens meer aan te pas.
Wat is het volgende? Ook geen broodjes meer? De Chinese jongen achter me moet lachen en vertrouwd me toe dat ze niet slimmer zijn.
‘Ze, aanhangers van de al ruim vijftig jaar aan de macht zijnde UNMO (United Malays National Organisation), moeten eindelijk werken voor hun geld!’, lacht hij. ‘Ze zijn dommer dan dom die Maleisiërs, maar er mochten voor deze McDonald’s alleen maar moslims solliciteren! Het restaurant moet halal zijn, en blijven! De reinste discriminatie maar wij zijn allang blij dat ze na ruim vijftig jaar ook eindelijk aan het werk worden gezet!’, lacht hij verder.
Het ontbreken van koffie heeft een nieuwe bottleneck in de aanvoer van dranken en spijzen veroorzaakt! De thee is zo lauw als de temperatuur van het zwemwater in een tropisch zwemparadijs! Ik voel het al aan het bekertje en vanzelfsprekend klaag ik hierover! Zonder een koffie ben ik ‘s morgens niet de gemakkelijkste! Het meisje met het hoofddoekje, de assistent bedrijfsleider, kijkt me verlegen en tegelijk verontschuldigend aan. De overige Maleisiërs afkatten gaat nog wel maar een toerist afkatten is nooit goed. Ze wijst zonder een woord te zeggen naar mijn dienblad en daarna met haar open vlakke hand boven naar het terras.
‘Ik breng de thee naar U op het terras’, zegt ze haast onverstaanbaar zacht.
Lyka surft al op het internet en leest de laatste berichten op Facebook. Verrast kijkt ze naar me op omdat het zo lang heeft geduurd. Geen thee? Ik leg haar snel uit wat er is gebeurd en met verwondering hoort ze mijn verhaal aan. Enkele minuten later verschijnt het meisje met het hoofddoekje op het terras en verontschuldigt zich nogmaals. Ik accepteer haar verontschuldigingen maar ik heb ook een tip voor haar!
‘Zorg dat er in de toekomst een paar pakken met Nescafé instant koffie rood stengels op voorraad zijn om de eerste problemen met het koffiezetapparaat op te vangen!’
Ze staart me voor een moment aan en ik zie in haar ogen de tandwielen van haar gedachten langzaam in beweging komen. Wanneer ze zelf weer in beweging komt begint ze te glimlachen en bedankt me voor de tip. Zij maakt straks een goede beurt op de vergadering waar onderzocht wordt wat er vandaag met de koffie mis is gegaan. Ik heb vandaag in ieder geval mijn eerste goede daad gedaan en het wordt tijd om naar de bus te gaan.
Een makkie! Een lege bus staat precies op de plaats te wachten waar ons verteld was dat hij staan. Om iets over acht vertrekt de bus - met Lyka en mij als enige passagiers - op weg naar “Legoland Malaysia”. Onderweg stappen er nog een paar mensen op de bus maar ik kan niet zeggen dat het druk is. En dat is vreemd! Het is tenslotte zaterdag. Om negen uur staan we met de toegangskaartjes in de hand voor de poort van het kleurrijke blokjespark.
En nu begint het! We zijn ruim op tijd en voorzichtig vraag ik aan Lyka waar we Annelyn ontmoeten.
‘Hier! In Legoland!’, zegt ze zonder enige twijfel in haar stem.
‘Gewoon hier, nergens in bijzonder?’
‘Ja, hier!’
‘Hoe laat?’
‘Weet ik veel, voordat het park open gaat!’
Ik begin nu te twijfelen of het wel een goed idee is geweest om Lyka de afspraak met Annelyn te laten afhandelen. Voor een moment was ik blij dat ze wat werk uit mijn handen nam èn ze moet het toch een keer leren. Maar met zoveel onzekerheden zie ik in gedachte donkere onweerswolken langzaam boven onze hoofden drijven. En ik krijg vanzelfsprekend weer de schuld!
Ik ga maar op zoek naar een bekertje koffie want dat heb ik vanochtend wel gemist. Lyka zoekt een strategisch plaatsje in de schaduw om de aankomst van onze vriendin niet te missen. Koffie heb ik snel gevonden in de Burger King, ze kijken alleen vreemd op dat ik om kwart over negen nog geen trek heb ik een Whopper. Een onschuldig grapje maakt iedereen aan het lachen en de meisjes met de hoofddoekjes kijken verlegen de andere kant op. Om de hoek van de enorme keukenuitrusting verschijnen nog meer hoofden om te zien waarom er zo hard wordt gelachen.
Het is nog geen half tien en het zweet loopt letterlijk langs mijn armen naar beneden!
Het zal een lange hete dag worden!
En wij maar wachten en staren in de verte vanwaar wij verwachten dat Annelyn zal komen! De poorten van het pretpark gaan om tien uur open dus het is begrijpelijk dat het plein zich snel vult met bezoekers die allemaal tegelijk naar binnen willen. Voor ons is dat maar een bijkomend probleem! Er zijn zoveel vrouwen en meisjes met zwart haar op het plein verzameld dat het onmogelijk wordt om Annelyn er tussenuit te vissen. Zelfs al was ze verkleed als Ronald McDonald!
Ik loop wat rond en maak foto’s. Een vruchteloze poging om Annelyn te bellen en dan besluiten we maar om naar binnen te gaan. Er kruipt nog steeds een eindeloze slang richting de kassa’s en voordat die allemaal binnen zijn kan ik tenminste wat foto’s zonder al teveel mensen op de achtergrond schieten.Lyka stribbelt nog steeds wat tegen maar gelukkig weet ik haar ervan te overtuigen dat we binnen ook nog wel kunnen wachten.
In het park is het op het eerste gezicht leuker dan ik verwacht had! Bijna alle bekende gebouwen - er ontbreekt geen enkel stukje islamitische architectuur - zijn in de kleine kleurige blokjes nagebouwd. Voor een Lego (http://www.lego.com) kenner zijn er toch wel een paar voorbeelden waar er duidelijk gesjoemeld is - en veel secondelijm gebruikt - met het op elkaar klikken van de blokjes.
De enige plaats - en tevens meest belangrijkste culture en geschiedkundige plaats van de natie - die ontbreekt is Melaka! Malacca zoals wij het beter kennen wordt hier door de islamitische regering - die al meer dan vijftig jaar onafgebroken aan de macht is - gewoon stilgezwegen. Al het Christelijke en Islamitische erfgoed van de eeuwenoude haven- en handelsplaats is gewoon weggelaten! Dat kan helaas ook nog wel eens voorkomen is dit overigens bijna altijd vriendelijke land.
Voor ons maakt dat weinig uit! Wij kennen als Hollanders de geschiedenis van Malacca. De geschiedenis van de VOC (Vereenigde Oostindische Compagnie) en de eeuwige oorlog met de Portugezen om de rijkste bronnen van handel in het oosten. ok de grootse bouwwerken uit zuid-oost Azië zijn hier aanwezig en ook die zijn prachtig om te aanschouwen.
Het is al tegen elf uur wanneer we toch maar weer terug naar de ingang van het park gaan. We vinden het allebei jammer dat we problemen hebben met het vinden van onze vriendin. Mijn hersenen draaien op volle toeren om een oplossing voor deze patstelling te vinden. Ondertussen poog ik aan Lyka uit te leggen hoe ze volgende keer een waterdichte afspraak moet maken.
‘Daar hebben we nu weinig aan!’, snauwt ze me af.
Inderdaad, daar hebben we nu weinig aan! Dus bij de ingang kijken we samen naar een eindeloze rij mensen die met een kinderlijke glimlach op hun gezicht naar binnen stromen. Terwijl ik de lichaamstaal van bezoekers bestudeer vraag ik me af wie er vandaag meer plezier zullen hebben. De kinderen of de ouders? Ten slotte schuilt er in elke volwassene nog een kind! Je moet alleen durven om de schuif van de emotionele poort te halen en het kind in je weer naar buiten te laten. In onze vreemde samenleving wordt het niet geaccepteerd wanneer een een volwassene het kind in zich af en toe naar buiten laat!
Een grootouder die met een kleinkind speelt is niet de volwassene die met een kind speelt! Het is het kind in de grootouder die met het kind speelt. Ze zeggen niet voor niets: ‘Hij is aan het verkindsen!’, wanneer het volwassen masker oncontroleerbaar van een ouden van dagen afglijd.
We hebben het eigenlijk al opgegeven en zoeken nu samen onze weg door het enorme park. De kans is minimaal dat we Annelyn in deze mensenmassa tegen het lijf lopen. Het wordt nu tijd om ons te gaan vermaken en we kunnen alleen maar hopen dat we Annelyn alsnog tegenkomen.
Met de mooie herinneringen van de 3D bioscoop in “Disney Land Hong Kong” in gedachten gaan we als eerste op weg naar de “Lego 4D movie Xperience”. We zoeken een plaatsje in een van de afgebakende vakken bij de ingang van de bioscoop. We staan er nog niet zo lang en Lyka hoort een bekende stem in het Tagalog (Filippijns) roepen.
Het is Annelyn!
Ongelofelijk dat ze ons heeft gevonden. Het is een klein wonder die deze dag alleen maar leuker zal maken. Die twee meiden hebben elkaar heel wat te vertellen en ik sta erbij en kijk ernaar. Heel af en toe komen er enkele Engelse woorden vergezeld met een glimlach in mijn richting. Dat maakt me niet zoveel uit want ik ben erg blij dat die twee meiden elkaar alsnog hebben gevonden.
Het is een schitterende 4D film over de avonturen van de kleine plastic poppetjes met wind, water en sneeuw. De kinderen en ouders gelijk schreeuwen het uit van opwinding. Helaas kun je hier niet fotograferen. Trouwens, ik heb het door het vallende water druk genoeg om mijn nieuwe Nikon D600 droog te houden!
Eenmaal buiten heb ik twee fantastische modellen om mijn nieuwe camera eens flink aan de tand te voelen en de mogelijkheden te ontdekken. Hoewel het opnieuw een Nikon is zijn er toch grote verschillen met de vorige. Eigenlijk moet ik weer van voor af aan beginnen. Voor een moment denk ik aan die noodlottige dag in Korea toen mijn camerariem brak. Ik schud met mijn hoofd en zet de teleurstelling meteen weer van me af. We gaan nu plezier hebben en ik zal die meiden eens flink laten poseren!
Al kletsend en fotograferend lopen we door het park en bekijken de attracties die de meiden straks willen bezoeken. Het is leuk met zijn drieën maar mijn maag wil ondertussen ook wel wat.
De restaurants zijn duidelijk achtergebleven bij de rest tijdens de ontwikkeling van het enorme pretpark. Het menu is beperkt, de mentaliteit van de - waarschijnlijk verplichte - werknemers onder nul en de kwaliteit en de waardering van het voedsel gaat richting het nulpunt. Pizza, kip met rijst, zoete taartjes en nog meer van dat fastfood. Dat is heel vreemd in een land waar je bijna overal heerlijk - en ook nog voor een redelijke prijs - kunt eten. Wij komen uiteindelijk terecht in de Snackbar waar we lauwe “runderknakworsten” met koude patat eten. Het is niet anders!
Vanaf nu volg ik het voetspoor van de twee meiden en de camera draait overuren.
De bus brengt ons snel en efficiënt terug naar de stad. Vanavond gaan we op jacht naar een koud biertje en Chinees eten. We hoeven niet lang te zoeken voordat een foodcourt met alles waar ik naar op zoek ben zich laat vinden. En nog wel achter ons hotel! Koude biertjes, Chinees eten en Maleisisch èn Engels voetbal op een grote oude TV. Mijn avond kan niet meer stuk.
Ik maak snel nieuwe vrienden met wie ik - Lyka is al terug naar de kamer - een biertje drink en voetbal kijk. Ons bezoek aan Legoland Malaysia en weerzien met Annelyn was een groot succes. Morgen hebben we een heel lange busreis voor de boeg!
Ik wil jullie niet deze foto van een Chinese stortbak onthouden!
Een bomvrije stortbak
