En de titel geeft meteen aan hoe snel het allemaal gaat. Een hele week alweer! We hebben de was gedaan, slaap ingehaald en lekker Thais gegeten maar ook niet stil gezeten. Vandaag gaan we de school bezoeken die Lyka zal opleiden en begeleiden bij het halen van het “het basisexamen inburgering in het buitenland”. Een logge en zeer discutabele regel die alleen door Nederland wordt gehanteerd en gehandhaafd. Afgezien van de hoge kosten en de gebrekkige informatie en begeleiding over het hoe en wanneer voelen velen met mij het als een discriminerende regel.
‘Waarom kan een Engelstalige - of andere vreemdtalige - Europeaan zich zonder enig probleem in Nederland vestigen terwijl een Engelstalige echtgenoot uit de Filippijnen - waar onderwijs door de corruptie van een abominabele slechte kwaliteit is - eerst een diploma halen?’
Daarnaast is de echtgenoot in 99,9% van de gevallen een hardwerkende Nederlander die gekozen heeft voor een buitenlandse vrouw. Dit inburgeringsexamen is een uitstekend voorbeeld van een regel die zijn doel - het tegengaan van schijnhuwelijken en mensenhandel - volledig voorbij heeft geschoten. De ramen in de grote steden zitten nu vol met Oost-Europese vrouwen die geen woord Nederlands of Engels spreken en vaak gedwongen worden tot prostitutie. Maar ja, het heeft geen nut om tegen windmolens te vechten dus Lyka gaat naar school om haar “het basisexamen inburgering in het buitenland” te halen. We willen onze gezamenlijke toekomst in Nederland tenslotte veilig stellen
De minibus van Pattaya Klang naar het Victory Monument in Bangkok is tegenwoordig de beste en goedkoopste optie, tenzij je dicht bij het busstation woont. Het neemt wel wat meer tijd in beslag - een kleine drie uur afhankelijk van het verkeer - maar het kost dan ook maar iets meer dan de helft van de grote bus wanneer je de motorbike taxi naar het busstation meetelt.
Bangkok veranderd snel maar het blijft een aangename stad om wat rond te neuzen en wat te eten. Het aanbod op straat is oneindig en je loopt altijd wel iets tegen het lijf wat je kan gebruiken of iets dat aan vervanging toe is. En je weet nooit wie of wat je tegenkomt!
Voordat we naar de school gaan drinken we eerst nog een koffie en ruim een uur voor de afspraak gaan we op zoek naar de school van Richard. Een Nederlander die zich gespecialiseerd heeft in het geven van een cursus om het examen op de Nederlandse ambassade af te leggen. Op de website van www.nederlandslerenbangkok.com hebben we alle informatie gevonden die we nodig hebben en het email verkeer tussen ons was ook goed en erg informatief.De school is gemakkelijk en snel te vinden en buiten zitten enkele studenten die net een oefenexamen hebben gedaan. Ze zijn allemaal - zonder uitzondering - erg positief over Richard en de cursus. Dat neemt bij mij meteen wat onzekerheid weg en Lyka voelt zich ook een stuk meer op haar gemak.
In de tijd dat Richard zijn laatste oefenexamens bij enkele cursisten afneemt gaan wij op zoek naar een kamer. Op de aanwijzingen - in het Nederlands van een van de leerlingen - gaan we op zoek naar Building 93 in Sukhomvit Soi 93. Het blijkt een stukje verder weg van de school dan gehoopt maar een kleine 20 minuten wandelen valt wel mee. Onderweg passeren we ontelbare Thaise eethuisjes, straatverkopers en kleine supermarkten. Het zal ons dus aan niets ontbreken de twee maanden die we in Bangkok gaan doorbrengen.
Het “Building 93” ziet er aan de buitenkant prima uit. We worden vreemd aangekeken wanneer we de koele receptie binnen stappen.
‘No English!’, zegt een meisje met een beugel terwijl ze naar de jongen naast haar kijkt die met een modelvliegtuig in zijn handen staat.
Hij knikt naar haar.
‘No problem, I don’t speak Thai!’, lach ik hard op om de spanning uit de lucht te nemen.
Het vliegtuig wordt op een bureau geplaatst en ik begin in langzaam en duidelijk engels mijn verhaal. De communicatie is ouderwets half engels en de andere helft met handen en voeten maar we komen er toch uit. We kunnen een kamer bekijken. Kamer 210 is groot genoeg en van alle gemakken voorzien. Er staat zelfs een koelkast en een magnetron! Ik knik goedkeurend naar een van het onderhoudspersoneel en steek mijn duim op als teken dat we het mooi vinden. Ook Lyka vindt het allemaal prima. Er is gratis internet om de eenzame uurtjes door te komen en Bangkok wacht aan het einde van de soi. Bij de receptie regelen we alle officiële zaken en betalen de eerste maand huur als borg. Het gaat allemaal van een leien dakje en nu kunnen we niet meer terug!
Richard is nog niet helemaal klaar met zijn cursisten en dat is voor mij het teken dat hij een toegewijde leraar is met oog voor zijn leerlingen die de kwaliteit en de service hoger in het vaandel hebben staan dat het horloge. Nog snel een foto van de complete groep die volgende week het examen gaat doen en we kunnen met elkaar de laatste kleine dingen bespreken.
De vragen op mijn denkbeeldige lijst worden allemaal bevredigend beantwoord en met een flinke plastic tas vol met lesboeken gaan we op weg naar Ekkamai. Lyka blijft maar naar die tas met boeken kijken!‘Pffffff, wel heel veel boeken, moet ik dat allemaal leren?’, zegt ze onzeker.
‘Ja, maar dat is geen probleem!’
‘Duidelijk spreken en lezen is het belangrijkste onderdeel, en dat heb je zo geleerd!’
‘Goed luisteren en nazeggen!’
We kunnen meteen aan boord van de bus naar Pattaya. In de donkere bus denk ik na aan de volgende stappen. Want je moet dit allemaal zelf uitzoeken. Er is geen begeleidend traject zoals bij de politieke vluchtelingen in Nederland. Het examen wordt afgelegd op de ambassade in Bangkok op 19 februari. Maar dan? Als ik straks weer in Pattaya ben dan zal ik eerst eens - onder het genot van een relaxend biertje - opzoeken hoe dat verder gaat met het MVV. Ik hoop niet dat ik documenten tekort kom want we hebben natuurlijk wel het een en ander ingeleverd bij de aanvraag van het toeristenvisum voor Lyka.
