Thailand: Een heel lange dag vol onzekerheden

Bang Sao Thong (The Green View Hotel) 1203), zondag 30 maart 2025

Om zes uur ben ik alweer klaar wakker door een combinatie van (te) vroeg naar bed gaan en het eenpersoonsbed waar ik zeker nooit van de rest van mijn leven aan zal wennen. Het drinkwater uit de fles wordt ik de elektrische ketel gekookt en verse koffie wordt gezet. Mijn hoofd zit nog vol met de vragen waarmee ik gisteren naar bed ben gegaan.
Laat ik eerst maar koffie drinken en een beetje ontspannen en schrijven. Het is in ieder geval een teleurstelling dat we gisterenavond niet bij de groep zaten die om 22:50 naar Istanbul is gevlogen. Het wereldnieuws is om depressief van te worden, en het nieuws uit Hollandistan is niet veel beter, dus laat ik dat ook snel achter me. Wat gaan we vandaag allemaal meemaken? Het lijkt een lange dag vol onzekerheden te worden.
Zodra Lyka ook wakker is kan ik naar de receptie om te zien of er nieuws is. Moderne hotels met elektronische sleutelkaarten zijn goed en veilig maar ook zeer ongemakkelijk wanneer een gast de kamer verlaat en de andere gast nog slaapt. De slapende gast moet wakker worden gemaakt wanneer je weer terugkomt en je kamer wil betreden! Er is geen nieuws aan de receptie. Het is nog vreemder! De receptie lijkt op deze zondagochtend onbemand.
Na een tweede beker koffie gaan we om kwart voor negen maar ontbijten. Er zijn nu zo weinig mensen over dat de omvang van het buffet is gehalveerd. Er is nog genoeg en voor ieder wat wils maar het is een treurige omgeving en van de gestrande passagiers druipt het ongeloof en de ellende af.
Onder het eten zeg ik tegen Lyka: ‘Het kan me niet schelen al moet ik hier nog een week blijven!’
We moeten er samen keihard om lachen en de weinige achtergebleven passagiers in het restaurant begrijpen er helemaal niets van!
We gaan terug naar de kamer omdat het buiten nu toch wel erg warm begint te worden. We gaan richting “Songkran”, Thais nieuwjaar, en dat is het begin van het “Hot Season” in Thailand. In de binnenlanden van Thailand lopen de temperaturen binnenkort richting de veertig graden Celsius!
Het voelt alsof er iets is geëxplodeerd in mijn hoofd en mijn gedachten over een breed spectrum heeft verspreid. Voor enkele momenten weet ik het niet meer en ben ik mijn verbinding met de realiteit kwijt. Stress en alsmaar ophopende problemen in Nederland spelen me parten. Aan de receptie is er geen nieuws en de meisjes voelen zich er zichtbaar erg ongemakkelijk bij. Gelukkig kan ik ze aan het lachen brengen met een Thais grapje maar dat lost tegelijkertijd geen enkel probleem op.
De lunch brengt enige verlichting in mijn geestelijke toestand. Een nieuw gerecht! Gebakken spaghetti met garnalen. Ook de elke dag aanwezige zoetzure vis staat weer klaar. We worden verwend! En dat is waarschijnlijk geen goede zaak want dat is meestal een voorbode van slecht nieuws. De tuin is leeg en verlaten. Het lijkt wel dat we in een spookhotel verblijven net als in “The Shining”.
Direct na de lunch ga ik voor de vierde keer vandaag naar de receptie die nu wel bemand is. Het personeel is beduusd, zij zullen wel veel bagger over zich heen hebben gekregen van de ontevreden agressieve overgebleven gestrande reizigers. En dat terwijl die arme meisjes er helemaal niets aan kunnen doen! Zij werken voor het hotel, niet voor Turkish Airlines!
Er liggen nu twee nieuwe nieuwe aankondigingen op de receptie. Ik blijf vriendelijk en dat brengt een verlegen glimlach op de gezichten van de meisjes. Het nieuws dat mij bereikt is zo klaar als een klontje. Er zijn nog twee groepen passagiers van vlucht TK69 die vandaag en morgen vertrekken. Wij horen bij de groep van de laatste zeven passagiers die morgen, vannacht om twee uur, worden opgehaald om naar de luchthaven te worden gebracht. Wij staan boven aan de lijst met kamer 1203 en 2 personen.
Ik ben blij dat er een einde is gekomen aan alle onzekerheid! Toch maar even op de app van Turkish Airlines kijken! En ja hoor, onze nieuwe vlucht staat in de app. Er is alleen een klein probleem, we moeten zes uur en een kwartier wachten in Istanbul. Daar kunnen we ons maar beter alvast op instellen.
Het is vandaag “match day” in Nederland! De kraker tussen PSV Eindhoven en AJAX Amsterdam staat op de rol van de KNVB. Een beladen wedstrijd waar voor beide clubs veel op het spel staat. Het kampioenschap kan bijna worden beslist! Mijn TV aansluiting op de hotelkamer is al gecontroleerd en ik heb een prima internet verbinding, zeker nu er nog maar zo weinig gasten in het hotel zijn waarmee we de data moeten delen, zodat ik de wedstrijd zonder problemen zal kunnen kijken.
Er staan nog drie ijskoude flessen Leo bier in de koelkast en dat lijkt me wel wat te weinig. Snel naar de overkant van de weg om nog twee flessen extra te kopen. Het restaurant waar ik gisteren de Leo heb gekocht blijkt nog gesloten te zijn maar twee deuren verderop wenkt een jonge Thaise Chinees dat hij wel wat te drinken heeft. Hij maakt de beweging met een vuist naar zijn mond terwijl hij zijn hoofd langzaam in zijn nek legt. Zaken zijn zaken! 100 Baht per fles, maar dat kan er wel vanaf want het zou zo maar kunnen dat we recht hebben op een stevige compensatie voor de 60 uur vertraging.
De rest van de middag brengen we rustig door op de kamer in afwachting van onze terugreis en de hindernissen die we nog moeten nemen. Vol interesse volg ik inspecteur de Cock, met CeeOoCeeKaa in zijn kruisvaart om de dader van enkele brute moorden te vinden.
Het avondeten komt vroeg vandaag! We worden tussen 17:00 en 18:00 verwacht in het ondertussen zeer lege restaurant. Dat we nog maar met zo weinig overlevenden zijn doet niets af aan de kwaliteit van de geserveerde gerechten. We worden zeker niet genegeerd want het eten is nog steeds overheerlijk en van een goede kwaliteit.
Vanavond is er de glasnoedels met ei en groenten, gefrituurde vis in een geurige zoutige saus die me nog het meest aan de saus van de “Chicken Cashew” doet denken en de inktvis is zeker een winnaar. Ik schep zelfs voor de tweede keer op!
Na het avondeten direct terug naar de kamer en proberen om nog wat te slapen totdat we om een uur worden gewekt. Lyka kijkt op haar telefoon een populair Koreaans Drama en ik ben druk met de voorbeschouwing van de competitiekraker van vandaag.
Dit is het reizen in de 21ste eeuw! Internet en live-streams vanuit het vaderland. In een ver verleden waren het VHS video banden met oude films op een dikke TV en beduimelde boeken in het Engels die al honderden keren waren gelezen. Ik ben nog steeds blij dat ik de grote veranderingen heb mogen meebeleven tijdens mijn avonturen in Azië.
Mijn clubje wint de kraker met 2-1 en om kwart voor tien gaat het licht uit. Nog snel een paar uur slapen nu het nog kan. Morgennacht slapen we weer in ons eigen bed in Hollandistan.