Bang Sao Thong (The Green View Hotel) 1203), zaterdag 29 maart 2025
Na een redelijke nacht wordt ik wakker in het zoveelste hotel in de zoveelste plaats deze reis. Het heeft voor mij persoonlijk helemaal geen nut meer om proberen te herinneren waar ik allemaal heb geslapen de afgelopen maanden! Het is een beetje als onthouden hoe je rijstkorrels eruit zagen net voordat ze in je mond verdwenen. Voor ons blijven alleen de hele goede en de hele slechte hotels een herinnering die af en toe naar de oppervlakte drijft.
Mijn Japanse IKEA wekker loopt om zeven uur af en het voelt wat onwennig om wakker te worden in een eenpersoonsbed. Lyka is ook al wakker en onze magen knorren. We zijn het er al snel over eens dat ik op onderzoek moet uitgaan wanneer we worden gevoerd in dit hotel. Het eerste wat in me opkomt is naar de receptie om te zien of er nieuws is over wat ons vandaag te wachten staat.
Zoals verwacht is er voor ons geen nieuws. We zwemmen als een vis op het droge in de onwetendheid wat ons vandaag nog te wachten staat. Het belangrijkste dat ze me kunnen vertellen is dat het ontbijt tussen 06:00 en 10:00 voor de passagiers van vlucht TK69 in het restaurant zal worden geserveerd. Gelukkig is dit voor mij de derde keer dat ik een ernstige vertraging meemaak dus ik raak er echt niet meer van in paniek. Wij hebben geen haast, we hoeven nergens op tijd te zijn of naar ons werk. We laten het gewoon gelaten over ons heen komen.
Om tien over half zeven zitten we al aan het Thaise ontbijt, dat eenvoudig maar in overvloed is. Zoals verwacht is de koffie een grote zak Nescafé oploskoffie die in een emmer kokend water is gegooid. Die is dus absoluut niet te drinken, in een Nederlandse gevangenis zou er een oproer ontstaan na het serveren van deze koffie, dus die laat ik na een klein slokje al staan. Ik heb wel wat trek maar ik eet niet echt veel want de onzekerheid knaagt in je onderbewustzijn.Terug op de kamer kijk ik naar mijn afgesloten lichtblauwe koffer en denk aan een beker vers gezette koffie. Dat zou lekker zijn! We gaan hoogstwaarschijnlijk aan het einde van de middag vertrekken naar de luchthaven. Een paar flesjes soda water en coke zero zou vandaag tijdens het wachten ook wel lekker zijn. Ik trek er op uit en een 7-11 in Thailand is nooit ver weg! Ook hier in de buitenwijken van Bangkok is de gemakwinkel slechts twee deuren verderop.
Voor de deur in het volle daglicht zie ik pas de enorme omvang van het “The Green View Hotel”. Het is volgens mij zelfs een congrescentrum met zes vleugels van vier verdiepingen. Het zou mij niet verbazen wanneer veel luchtvaartmaatschappijen hier uiteindelijk terecht komen. Er zijn namelijk niet zo heel veel hotels die tussen de drie en vierhonderd bedden tot hun beschikking hebben!
Bij terugkomst in het “The Green View Hotel” zie ik dat er een nieuwe aankondiging van Turkish Airlines op het werkblad van de receptie is geplakt. Er staat niets over vertrekken naar de luchthaven maar wel over de lunch die tussen 12:00 en 13:00 in het restaurant wordt geserveerd. De meisjes zijn meer dan vriendelijk en behulpzaam. We krijgen een vijf sterren behandeling van het hotel en het personeel! Mijn beperkte kennis van de Thaise taal komt me in ieder geval goed van pas en het ijs tussen ons is snel gebroken.Terug op de kamer worden onze koffers opengemaakt, we willen tenslotte ook nog schone kleding aan voor de terugreis, en uit mijn lichtblauwe koffer komt het gereedschap om koffie te zetten tevoorschijn. Ik vul de kleine opvouwbare elektrische waterkoker met een stevige scheut water uit een grote fles en niet veel later verspreid de heerlijke geur van vers gezette koffie zich door onze hotelkamer. We moeten er gewoon het beste van maken en we zien wel waar het schip strand. Er zijn ergere dingen op de wereld.
Bij de eerste slok koffie denk ik voor een moment niet na omdat mijn gedachten ergens anders zijn. Ik brandt mijn mond aan de kokend hete koffie en moet gelijk denken aan de gevulde ijsemmer die ik vanmorgen in het restaurant voor het ontbijt heb gezien. Met een porseleinen kopje ga ik terug naar het restaurant om ijs te halen. Het personeel is verbaasd maar wanneer ik ze in het Thais heb uitgelegd waar ik het ijs voor nodig heb moeten ze heel hard lachen. Onze mede passagiers in het restaurant begrijpen er helemaal niets van dat ik zo opgewekt ben, ik zie maar weinig gelukkige gezichten om me heen.
Na een rustige ochtend op de kamer, met een tweede beker overheerlijke verse koffie, gaan we om kwart over twaalf al lunchen. Je kan het maar binnen hebben want we gaan er nog steeds van uit dat we vanavond rond 22:50 de lucht in zullen gaan.Lyka gaat na de lunch terug naar de kamer en ik ga opnieuw bij de receptie kijken of er nog nieuws over ons vertrek is. Helaas zijn er geen nieuwe berichten over het aanstaande vertrek. Totdat ik twee Duitsers met elkaar hoor praten over dat ze nieuwe tickets in de telefoon app van Turkish Airlines hebben gekregen. Hun oude vlucht is verdwenen en ze hebben nieuwe vertrektijden voor de vlucht van vanavond, en vannacht!
Terug op de kamer controleer ik meteen mijn app en daar staat nog steeds de geannuleerde vlucht van gisterenavond vermeld. Mijn hersenen werken op volle toeren en ik kan niet anders uit de mij bekende feiten concluderen dat Turkish Airlines ons gefaseerd op hun eigen vluchten naar Istanbul zet. Dat betekend hoogstwaarschijnlijk dat we nog een nacht in het hotel zullen moeten doorbrengen.
Om vijf uur ga ik met een dubbele opdracht richting de receptie. Ten eerste zijn er voor ons geen nieuwe berichten, een kleine groep gestrande medereizigers hebben een bericht gekregen dat ze om zes uur zullen worden opgehaald om naar de luchthaven te worden gebracht. Daar horen wij dus niet bij vanavond!
Dan maar naar de 7-11 om een paar grote flessen Leo bier te halen en dat loopt uit op een teleurstelling! Ze verkopen geen bier in deze 7-11! Ook bij de kleine Tops Fresh is verkoop van alcohol onbekend. Waarschijnlijk omdat de winkels aan een brede belangrijke verbindingsweg liggen en de nationale wet verbied om alcohol langs provinciale wegen te verkopen.
Maar ik ken Thailand als mijn binnenzak en weet als geen ander dat restaurants ook flessen bier verkopen om mee te nemen. De Thai zijn nu eenmaal geboren zakenmensen die elke mogelijkheid die zich aanbied met twee handen aannemen.Niet veel later stap ik met zes grote flessen Leo de hotelkamer binnen. 80 Baht per stuk maar daar kan ik uitstekend mee leven.
Vijf flessen gaan in de koelkast en een fles gaat mee naar naar buiten waar het goed vertoeven is op een terras in de vroege vooravond. Mijn Kobo e-reader gaat ook mee en met het elektronische boek en een grote fles Leo ben ik een vreemde eend in de bijt. Ik voel ogen overal op mijn lichaam. Nog een slokje en enkele pagina’s lezen. Ik ben een Baantjer aan het lezen en het is het tweede boek op rij dat meer dan interessant is.Lyka heeft er genoeg van op de kamer voegt zich bij mij. Ik hoor dat er over ons wordt gefluisterd. Dat is een voordeel wanneer je meerdere talen spreekt. Wij zijn het gelukkige stel zonder zorgen over de vertraagde vlucht. Hoe kan dat in hemelsnaam mogelijk zijn?
Aan de tafel naast ons zit een wat oudere kleine, breekbare, vrouw met rood haar dat vermengd is met grijze lokken. Zodra we oogcontact maken knoopt ze een gesprek met ons aan. Eerst met mij maar niet veel later met Lyka. Ze blijkt te werken voor een organisatie die gefinancierd wordt door USAID, de organisatie die nog niet zo lang geleden door President Trump is opgeheven.
Ze beseft dat haar carrière op haar laatste benen loopt. De wereld is razendsnel aan het veranderen! Er zijn zoveel problemen in ieders vaderland dat die eerst moeten worden opgelost. Ik denk voor een moment aan de zuurstofmaskers in de vliegtuigen. Je moet eerst zelf een zuurstofmasker voordoen voordat je een ander helpt! Zo zou het in ieder land in de westerse wereld moeten zijn. Hoeveel miljarden zijn er in de afgelopen vijftig jaar naar Afrika gestuurd? En het is nog steeds niets!
Alarmbellen gaan rinkelen en ik weet dat ik op mijn woorden moet passen. Generaliseren is nooit goed maar ik schaam me er niet voor dat ik het goed vind dat een president van een van de machtigste landen hardop vragen stelt over de zakken waarin het geld van de belastingbetalers allemaal verdwijnt. Ook politiek en religie zijn een absolute No-Go in deze situatie.
Ik voel geen enkele verbinding tussen de slachtoffers, alleen maar egoïsme zoals we sinds de Covid-19 samenzwering hebben leren kennen. Ik voel enig medeleven met haar maar ik hoop dat zij zich realiseert dat er ook veel zakkenvullers in haar werkomgeving van de hulp aan ontwikkelingslanden opereren. Gelukkig weet ik het gesprek op het pad van koetjes en kalfjes te houden.
Na een kort afscheid zitten we om kwart voor zeven in het restaurant aan ons diner. Het is meteen duidelijk dat er al veel meer medereizigers zijn vertrokken dan iedereen om ons heen had verwacht. Je kan de teleurstelling zien op de gezichten van de medereizigers die zijn achtergebleven net als wij.‘Waarom zij wel en wij niet?’, waart als een ongrijpbaar egoïstisch spook door de menigte die in stilte de avondmaaltijd nuttigen.
De Pad Thai met de Sweet and Sour Fish met wat groente smaakt me uitstekend. In mijn gedachten probeer ik de puzzel van onze vertraging op te lossen. Het blijkt een onmogelijke puzzel. Nog een biertje en een aflevering van “Silent Witness” en dan slapen. Komt er morgen een oplossing voor ons probleem?
