Mijn eerste dagen in Zaltbommel zijn hele mooie. De ontmoetingen op de braderie en het fantastische zonnige weer. Vrijdag en zaterdag vlogen om en vandaag is het de dag om mijn door het bier geteisterde lichaam eens flink te kastijen.
De wandelingen van de Groene Wissel zijn wandelingen die van NS station naar NS station gaan en zodoende goed en gemakkelijk te bereiken zijn met het openbaar vervoer. Bij het uitzoeken keek in naar een wandeling die niet te ver van Zaltbommel lag en minstens 17 Km lang was. Wandeling nr. 25 uit de serie zou ruim 21 Km moeten zijn, de start en finish zijn in Deurne en het landschap is afwisselend.
Al vroeg stond ik naast mijn bed en maakte alles gereed voor deze dag. Het is een helder blauwe hemel en slierten mist lossen zich op boven de stadsgrachten wanneer ik op weg ga naar het station.
Na anderhalf uur stap ik uit de trein op het station van Deurne. Ik ben zo druk met mezelf en andere dingen bezig dat ik vergeet met mijn OV-chipkaart uit te checken. Ik kom daar pas na een uur wandelen achter dus teruggaan is geen optie.
Het is erg moeilijk om een wandeling van bijna vijf uur te beschrijven. Het wordt nog moeilijker wanneer je die wandeling alleen loopt. Tijdens het wandelen zweven je gedachten naar alle uithoeken van je emotionele wereld. Er is niemand om mee te praten en dat maakt jezelf de enige die op nijpende vragen een antwoord kan zoeken en die vragen beantwoorden.
Af en toe ontwaak ik uit die trance wanneer er iets bijzonders gebeurd of wanneer ik iets bijzonders zie. Een oude blauwe tractor trekt mijn aandacht en de eigenaar - of de chauffeur - is al in het woonhuis verdwenen wanneer ik bij het brok staal aankom. De restauratie had misschien beter gekund maar de kracht straalt nog steeds van deze oude diesel af. Vooral het houten stuur vind ik erg mooi.
Een sinaasappel en een banaantje tijdens korte pauzes maar dan wordt het toch echt wel tijd voor een koffie. Het “Toon Kortooms Park” is de eerste horecagelegenheid die ik tegenkom.
‘En wat voor één?’
Een opvallend leuke plaats voor een cappuccino. In de schaduw - onder een boom - maak ik een praatje met een ober die de zoon des huizes blijkt te zijn. Het is jammer dat er hier weinig te eten op de kaart staat maar de zoon verteld over de plannen om volgend jaar een restaurant bij het park te openen. Een prima idee, want twee kroketten met brood hadden nu wel goed naar binnen gegaan.
Ik heb er nu bijna negen kilometer opzitten en het landschap is nog niet spectaculair te noemen.Om eerlijk te zijn is het zelfs saai. Om de hoek van het “Toon Kortooms Park” sla ik “het Nonnenpad” op en dan veranderd de hele wereld in wild groeiende natuur. Veengronden met mooie kleine vennen, libellen dansen in de late zomerzon en een kikker springt voor me uit het gras in.
Langzaam en haast onmerkbaar glijden de kilometers onder me door terwijl om me heen het landschap keer op keer veranderd.
Op het station - tevens het eindpunt - maak ik de balans van vandaag op. Aan het einde heb ik bijna 22 Km gelopen, rechts een blaar en links de knie.
‘Je wordt ouder papa!’
In de trein rust ik uit en denk na over wat ik de komende week nog allemaal moet gaan doen. Het is niet heel veel maar wel erg belangrijk. Om half zes stap ik eindelijk in de deur en mijn eerste wandeling van september zit er op. Ik hoop dat er nog wel enkele zullen volgen.
