Ik hoef gelukkig steeds minder te pakken wanneer ik weer naar Nederland ga! Alleen het echt belangrijkste gaat nog met me mee naar Nederland. Waaronder deze keer acht pakjes Pad Krapow, acht pakjes Thaise kerrie in vier verschillende smaken en twee kilo rijst.
Marokkanen of een ander soort Frans sprekende Noord-Afrikanen hebben nu ook de bus van Pattaya naar de Luchthaven van Bangkok ontdekt, met alle te verwachten problemen van dien: Uitgebreid met de stoelen horizontaal voor zo ver als het technisch mogelijk is liggen er zes van dat soort achter elkaar in de bus, ook de stoelen naast de jongens zijn geblokkeerd met stukken bagage of ze liggen zo breed dat ze twee stoelen bezetten.
Ik weet nu al dat dat straks problemen gaat geven. De bus druppelt vol en iedereen - waaronder ik zelf ook - probeert twee stoelen voor zichzelf te regelen. Maar dat is nu met de gestegen populariteit van de bus haast onmogelijk. Misschien moet ik de volgende keer maar weer twee kaartjes nemen? Een medewerker van “Bell Travel” moet er aan te pas komen om de zes als een stok kaarten in elkaar te schuiven. Een Chinees echtpaar betreedt de bus en ik offer me maar op om naast een man van onbekende afkomst te gaan zitten. Hij zegt de hele weg - ruim anderhalf uur - geen woord maar ligt met zijn grote koptelefoon op met de ogen open in het niets te staren. De reis duurt langer dan normaal.
Binnen een uur heb ik de instapkaarten in mijn handen en heb ik de formaliteiten gepasseerd. Ik moet het toegeven, het lijkt er op dat er nu eindelijk is nagedacht over hoe de problemen met de enorme rijen op te lossen.
Tijdens het wachten op de opening van de counters ben ik in gesprek geraakt met een man uit Egypte. Een prettige ontmoeting die we voortzetten bij “Whittard of Chelsea”, een fijn koffiehuis achter de immigratie. Onder het genot van een goede kop koffie en omringt met mensen die druk zijn met de sociale media volg ik de Japanse en Koreaanse meisjes op weg naar de vliegtuigen. Een mooi panorama dat elke seconde veranderd. De tijd vliegt om en na twee en een half uur is het tijd om aan boord te gaan van de gereedstaande Boeing 777-300 ER van Egypt Air.Het vliegtuig zit bomvol! Het was waarschijnlijk al bijna vol toen het uit Kuala Lumpur vertrok. Ik van neer op mijn stoel en luister naar muziek terwijl ik wacht op het vertrek en mijn glaasje water. En we blijven maar wachten en wachten. Vreemde zaken gebeuren! Het onboard entertainment scherm wordt zwart en eindeloze regels programmeertaal komen voorbij.
‘Corrupted!’
‘Unknown Picture!’
‘Kernel failed to start!’
En nog meer van die moeilijk te verklaren programmeertaal komt in eindeloze rijen voorbij voorbij op het kleine aanraakscherm.
Het licht gaat plotseling uit en voor een moment is het pikkedonker in de cabine. Er is een spoor van paniek te herkennen onder de humeurige passagiers. Zelf ben ik 19 uur op de been en ik kan ook wel wat slaap gebruiken. Gelukkig draait de airconditioning nog wel maar dat is ook het enige wat nog draait! Plotseling komen de honderden kleine schermpjes achter in de stoelen weer tot leven. Tot grote vreugde van de velen - zich stierlijk vervelende - passagiers. Spelletjes en gecensureerde films worden weer door de passagiers opgestart.
Het geplande vertrek was 00:50 en om 03:15 worden we eindelijk uit onze tijdelijke gevangenis bevrijdt! Maar het ziet er op het eerste oog niet al te best uit! Er wordt eten en drinken besteld om de opgelaten passagiers in de wachtruimte rustig te houden. Buiten staat het vliegtuig in het donker als een logge dinosaurus, er is geen sprankje licht in de cockpit of rond het vliegtuig te bekennen.
Een stewardess schiet me te hulp en vraagt of alles goed met me is. Ik zal er misschien niet al te best uit hebben gezien en ik vertel haar dat ik wegens mijn diabetes wat moet eten. Mijn suikerspiegel gaat nu erg snel omlaag en niemand weet hier hoelang dit nog gaat duren.
Ze leidt me weg uit de menigte en opnieuw het kapotte vliegtuig in waar ik een ontbijt krijg geserveerd in de business class. De twee broodjes met smeerkaas brengen me weer op de been. Terwijl ik zit te eten zie ik man na man in een luik - net achter de cockpit - onder de vloer verdwijnen. Geen prettig gezicht als je nog ruim acht uur in deze aluminium pijp moet doorbrengen!
De kogel is eindelijk door de kerk en het is nu 100% zeker. We zullen overnachten in Bangkok in afwachting van een vervangende vlucht. Opvallend effectief wordt dit probleem opgelost! De Europese paspoorten met een aansluitende vlucht in Cairo worden als eersten apart genomen en worden ingelicht dat ze naar een hotel worden overgebracht. Mijn Egyptische vriend blijft dicht bij me en ik vertel een stewardess dat we vrienden zijn en dat op me past in verband met mijn diabetes. Zij begrijpt mijn verhaal onmiddellijk en wij zitten in het tweede busje dat naar het hotel vertrekt. We besluiten tijdens de korte rit in het busje om samen een kamer te delen.
Aan de receptie blijkt dat iedereen die alleen reist een kamer alleen kan krijgen. Wij luisteren het verhaal tegen het Spaanse meisje voor ons aan en zonder een woord te wisselen knikken we gelijktijdig naar elkaar. Kamer 1208 is voor mij en doodvermoeid zoek ik de onverwachte slaapplaats voor vannacht op. Het is een fantastische kamer en het duurt niet erg lang voordat ik aan de vier uur durende slaap begin. De wekker staat om negen uur! Ik wil tenslotte ontbijten en daarna zo snel mogelijk op weg naar Nederland.
