Ik was al half in slaap toen er zachtjes op de deur werd geklopt. Ik antwoordde verdooft met het altijd flauwe, “Sinterklaasje, kom maar binnen met je knecht “. Mijn kamergenoot Edwin was nog genoeg bij zijn positieven om te antwoorden. Ik realiseerde me niet dat er iemand binnen kwam en zijn intrek nam in het overgebleven lege bed in onze kamer. De volgende ochtend was ik niet echt verbaasd dat er iemand in dat bed lag maar ik was wel benieuwd wie dat was. Ik vroeg Jim wie er verantwoordelijk was voor die persoon. Dit in het verband met de ruime hoeveelheid kostbare elektronica in onze kamer. Het bleek een zoon van Jim te zijn, Max.
Na een ontbijt van een paar bakken koffie en twee sneetjes geroosterd brood gingen we op weg naar onze eerste bestemming, “Frenchman's Peak“. Een verhoging, je kan het geen berg noemen, in het landschap vlak bij de kust. Het weer was niet al te best, ik kan zelfs zeggen dat het koud was. Een snijdende wind die over de vlakte raasde maakte de klim nog onaangenamer. De wind beet in mijn oren en een wollen muts zou welkom zijn geweest. Ik wilde niet de eerste zijn die terugkeerde dus ging ik verder door naar de grot. Een opening die dwars door de berg, net onder de top, loopt. En daar zat onze Zwitserse vriend weer midden in de foto. Deze gozer heeft een aangeboren talent om elke foto te verpesten met zijn aanwezigheid. Ik vertelde hem wat ik ervan vond en hij was duidelijk ontdaan door mijn opmerking. Hij bleef eigenwijs zitten om zijn punt kenbaar te maken en ik bleef wachten tot hij eindelijk uit mijn foto verdween. Daarna heb ik verder geen last meer van hem gehad.
Nu begonnen zich ook de eerste groepjes te vormen. De aftastende gesprekken van de vorige dag werden dieper en de eerste groepjes van twee en drie begonnen zich te vormen. De lunch is een uitgelezen moment om te kijken hoe de groep in totaal ervoor staat. De snelle hap op een parkeerplaats en mentaliteit om het te bemachtigen heeft iets van de wet van de jungle. De sterkste wint. Zelf had ik al met enkele mensen uit de groep gepraat. Ik moet eerlijk zijn dat ik weinig voelde voor die nietszeggende koetjes en kalfjes gesprekken. Dan hou ik nog liever mijn mond en geniet van dat alles dat er om me heen gebeurt.
De wandeling die we die middag maakten was dan ook geen groepswandeling maar een individuele wandeling met veel mensen. Er werd absoluut geen rekening met elkaar gehouden. Iedereen deed maar wat. Een groot deel van de groep vertoonde de eerste
tekenen van het verliezen van de interesse. Er lagen waarschijnlijk nog een paar zware dagen voor me De twee uur durende wandeling van “Lucky Bay” naar “Hellfire Bay” leidde ons langs hagelwitte verlaten stranden en over in de oceaan verdwijnende bergkammen. Het werd stiller in de groep. De groep bewoog zich als een doofstomme slang door het landschap. Het weer deed er natuurlijk ook geen goed aan. De meeste waren duidelijk teleurgesteld dat ze niet konden zwemmen en wilde dit ook aan een ieder vertellen die het maar wilde horen. Er hing een sfeer van een verlangen naar het einde van de dag. En die kwam er dan uiteindelijk ook.Eenmaal terug in het hostel loste de groep zich op en werd onzichtbaar. Het avondeten bestond uit een barbecue steak met groene salade.
Een heerlijk maal na een uitputtende actieve dag. Na het eten ging bijna iedereen van onze groep direct naar hun kamer, een kleine groep koos ervoor om een video te gaan kijken. Er was niets te merken van enige sociale gevoelens in de groep. Ik dronk mijn biertje in gepaste eenzaamheid en begon langzaam naar het einde van de tour te verlangen. “Nog drie dagen “, dacht ik bij mezelf.Ik vond het erg jammer dat ik geen kans had gehad om afscheid te nemen van Max. Max was even snel verdwenen als hij was gekomen.
