Filippijnen: Dagelijkse routines

Angeles City (Walk About Hotel) Poolside 1), dinsdag 28 november 2023

Lang op dezelfde plaats verblijven vraagt om discipline en dagelijkse routines. Ik ben hier niet voor de eerste keer in de Filipijnen en ik heb ook al erg veel gereisd, ervaring is een goede vriend waar je veel hulp en advies van kan verwachten. Daarom wil ik jullie eens vertellen hoe een gemiddelde dag op reis er de komende weken voor ons uit gaan zien.
Mijn ochtend begint meestal al voor half zeven met een verse, zelf gezette, beker koffie. Met tegenzin lees ik de laatste koppen in de krant omdat het in de Verenigde Nederlandse Emiraten nog geen middernacht is.

Het is verkiezingstijd en ik lees meerdere keren het linkse gedachtegoed dat kinderen van immigranten aan hun ouders vragen of ze nu het gastland moeten verlaten.
Ik lees nergens dat kinderen aan hun ouders vragen waarom ze hun geboortegrond gaan verlaten! Nederland is niet veilig meer, er zijn geen huizen en geen toekomst meer!
Daarom is die meneer met de witte haren de grootste geworden en niet de linkse terroristen knuffel kliek. Schreeuwers en huilers die niets tekort komen. De eerste taak van het nieuwe politieke platform zou de opheffing van de “Nederlandse Propaganda Organisatie” moeten zijn! Maak ze monddood, de linkse elites gefinancierd door de Nederlandse belastingbetalers. Een miljard extra voor “Ter Apel”! Ook weggegooid geld.

Wanneer ik inspiratie kan vinden komen de eerste woorden via mijn toetsenbord op het scherm. De komende weken zullen dat niet zo heel veel verhalen zijn omdat ik gewoonweg heel weinig onderneem. Zodra de woordenstroom uit mijn gedachten is opgedroogd komt mijn Kobo e-reader tevoorschijn en ik duik in een boek tot Lyka ook wakker is.
Twee à drie keer per week haal ik verse luxe broodjes bij de warme bakker. De ongeveer anderhalve kilometer lange wandeling naar “Angels Bakery”, en terug, laat het bloed weer door mijn aderen stromen. Onderweg observeer ik de minder bedeelden van de Filipijnen en de wereld. Gehuld in vuile lompen houden ze hun hand op voor iedereen die passeert. Tien eurocent kan hier het verschil betekenen tussen het leven en de hongerdood. Zij zouden ook allemaal graag naar “Ter Apel” gaan voor een helpende hand en een beter bestaan!
De bakkerij verkoopt niet alleen heerlijke (luxe) broodjes maar ook een uitgebreid assortiment vleeswaren en kazen van over de hele wereld. Het is er niet goedkoop maar wanneer je dat zoekt in de wijde wereld kun je beter thuis blijven. Overal stijgen de kosten wanneer de banken en oliemaatschappijen meer winst genereren voor hun aandeelhouders.
Met voor ongeveer twee euro aan broodjes in mijn, steeds opnieuw gebruikte en uit Sisaket in Thailand meegebrachte plastic wegwerp, tas slenter ik in het verwarmende zonlicht, van de ondertussen hoog aan de hemel geklommen zon, terug naar het hotel. Rond acht uur maak ik mijn vrouw wakker en bereid voor ons het dagelijkse ontbijt.
Op Lazada heb ik voor vier en een halve euro een elektrisch koekenpannetje gekocht en dat kleinood blijkt fantastisch goed te werken. Het eerste experiment met gebakken eieren op de hoogste stand verloopt goed. Het gaat wel wat te snel aan de onderkant terwijl het eiwit snotterig blijft. Het kan nog beter dus gaan we morgen de laagste stand, van de twee standen, testen.
De tweede test is een omelet met ui en tomaat. Die omelet gaat faliekant de mist in! Als eerste gebruikte ik teveel eieren. Als tweede ontdekte ik dat de buitenste ring niet warm wordt met als gevolg een bijna verbrande omelet in het midden terwijl de buitenste rand nog vloeibaar is. Er was maar een oplossing voor dit kleine probleem! De omelet wordt omgedoopt in roerei. En dat smaakte met zout en peper op de verse broodjes net zo goed.
Koreaanse spam (Smac) en grove Engelse knakworsten smaken ook uitstekend wanneer ik ze in goede olijfolie heb gebakken. Het ontbijt is volgens de specialisten nu eenmaal de belangrijkste maaltijd van de dag. Als rugzakartiest heb ik geleerd om alles te eten zodra ik mijn ogen open heb, je bent namelijk onderweg nooit zeker wanneer de volgende mogelijkheid voor een maaltijd zich aanbied!
Plonzen en spatten in het bijna lege zwembad is de straf die me wacht na het ontbijt. Er is een hoge concentratie “Australische Henkies”, inclusief de gekleurde honkbal petjes, in het hotel aanwezig maar die Henkies houden meestal niet van zwemmen. Zij gaan tot diep in de nacht op stap om de barretjes af te struinen op zoek naar een meisje voor de nacht.
Daarna blijven ze veelal tot diep in de middag, in de koelte van de airconditioning, met hun nachtelijke verovering op bed liggen. Ook in de drie kamers aan het zwembad naast ons. Soms ontsnapt er een nachtvlinder in de ochtend. Ik groet ze vriendelijk wanneer ze in alle stilte passeren, als dieven in de nacht, hun onwetende slachtoffers slapend achterlatend. In het vlotte voorbijgaan hun kleding fatsoenerend en een hand steevast op het tasje waarin de contante vergoeding voor de, in de afgelopen nacht, geleverde diensten zit. Een vriendelijke maar schuldige en ontwapende glimlach op hun gezicht.
De lunch breekt de dag en het hangt helemaal van onze plannen af of we lunchen aan het zwembad of dat we ons aankleden en op stap gaan voor een warme lunch.
Voor slechts twee euro haal ik een paar keer per week tegenover ons hotel bij het “Yi San Restaurant” een Koreaanse Chamchi Gimbap, een soort sushi rol met tonijn. Dat is inclusief de bijgerechten voldoende voor Lyka en mij. Het is een lichte, smakelijke en gezonde lunch.
Voor de lunch buitenshuis is Chow King altijd een welkom fastfood restaurant. Gebaseerd op oosterse gerechten met rijst of noedels als basis en nooit duurder dan zeven euro voor ons samen. Helaas zit er maar weinig groente in de gerechten, groente is zeer kostbaar in de Filipijnen, maar dat proberen we ’s avonds dan weer op orde te brengen tijdens de avondmaaltijd.
Er zijn ook van die momenten dat we restanten van een ontbijt, of diner, over hebben en die zeker niet weggooien. Instant noedels zijn ook lekker met een stukje overgebleven Spam. Maar ook een snelle omelet met een restje corned beef en wat stukjes ui op een broodje doet het goed.
Een paar keer in de week ga ik naar het enorme winkelcentrum “SM Clark”. Het is er goed vertoeven in de airconditioning. Bij de McDonalds voor de deur ontmoet ik oude vrienden. Veelal Amerikaanse veteranen die na tientallen jaren omzwervingen met hun eenheden over de planeet, te land, ter zee en in de lucht, hun plaatsje in de Filipijnen hebben gevonden waar ze met hun goede pensioenen van hun oude dag en gelijkdenkenden genieten.
Kerstmis is in aantocht, daarom zijn wij ook in de Filipijnen, en dat wordt in het overwegend katholieke Filipijnen groots gevierd.Het verbaasd me elk jaar weer dat de bevolking van dit arme land zoveel geld besteed aan het kerstfeest.
Voor mij is het bezoek aan het winkelcentrum bijna elke keer de start van mijn rondjes op de arcade die op de eerste verdieping in de buitenlucht is uitgezet. Zes rondjes van 800 meter staan op het programma om mijn conditie, mijn lichaamsgewicht en mentale gezondheid, op peil te houden!
Deze winter hebben ze enorme gekleurde bollen langs het parkoers gelegd die de planeten moeten voorstellen. Je moet wel veel inlevingsvermogen hebben om er een planeet in te zien!
Ik passeer ze zes keer waarna ik door de hitte van de middag mijn weg weer naar het verkoelende zwembad zoek. Tussen de duikjes in het verkoelende water lees ik op mijn Kobo e-reader boeken in veel verschillende genres. Van de klassiekers uit een ver verleden tot de laatste publicaties over serie-moordenaars en hun jagers.
Aan het einde van de middag, zo rond een uur of vier, begin ik aan het samenzijn met mijn, veelal Australische, vrienden. Het is een selecte groep vrienden waar de Henkies geen vat op kunnen krijgen omdat ze gewoonweg geen kans krijgen om bij de groep aan te sluiten.Hun ideeën en verhalen sluiten op geen enkele manier aan bij onze levensstijl.

‘Niet wij zijn anders, de “Henkies” zijn anders!’, en daardoor zijn ze door onze vriendengroep ongewenst verklaard.

Het koude “San Miguel” bier vloeit rijkelijk voor prijzen die tussen de een en twee euro per flesje liggen. Via Whatsapp houden we contact en laten we elkaar weten waar we zwerven en samenkomen. Zodra er een groep(je) is gevormd gaan we “bar-hoppen”. Ieder lid van de groep weet wel een gezellige bar, of kent de manager/eigenaar van de bar al vele jaren. Vaak drinken we (maar) een biertje in elke bar omdat we iedere bareigenaar als een vriend beschouwen en niemand te kort willen doen.
Bij hoge wijze van uitzondering komen we ook wel eens aan het einde van onze sluiptocht door het uitgaansleven in een “Girly-bar” terecht. Schaars geklede jonge meisjes staan ritmisch te dansen op jaren ’70 en ’80 rock muziek. Hier verdelen de “Henkies” zich in twee verschillende groepen zoals Mozes ooit de Rode zee in tweeën splitste.
De “met de rug tegen de muur zo ver als mogelijk van het podium” groep en de “zo dicht als mogelijk bij de meisjes aan de rand van de dansvloer” groep. Vooral die laatste Henkies krijgen het regelmatig met een uitsmijter (bouncher) aan de stok omdat ze na een paar flesjes bier hun handjes niet meer onder controle hebben. Dan is het altijd lachen voor de aanwezige klanten.
Ik heb lekker gedronken, goede gesprekken gevoerd en ook nog veel gelachen. De klok loopt tegen zeven uur aan en het is tijd om contact met Lyka op te nemen. ’s Morgens aan het ontbijt bespreken we meestal al waar we ‘s avonds gaan eten. We kunnen elkaar dan vaak ergens halverwege in het restaurant, of een openlucht bar in de buurt, ontmoeten.
Mooie bordjes met heerlijke maaltijden uit gemiddelde restaurants in Angeles City. Voor ons is vooral de locatie en de prijs belangrijk. Geen van deze maaltijden kost meer dan vijftien euro voor ons tweeën! Ik neem aan dat jullie nu begrijpen waarom wij het zo enorm naar ons zin hebben in het verre oosten.
Maar dit is toch wel een bijzondere top avond. Samen eten aan het zwembad. Een halve geroosterde kip met twee porties Filipijnse bami. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar deze overheerlijke romantische maaltijd kost minder dan zes euro voor ons samen.
Na het eten loopt het al snel tegen negen uur en maak ik me gereed om te gaan slapen. Meestal kijk ik eerst nog een aflevering van een tv-serie die op mijn MacBook staat. Dit zijn heerlijke rustige dagen met weinig tot geen stress. Is dat voor mij de toekomst? Ik heb me genoeg zorgen gemaakt en het wordt nu tijd om uitgebreid te gaan genieten.
Het mag jullie duidelijk zijn dat ik de routines voor de vele dagen die nog gaan komen op hun plaats heb staan. Dat wij ons niet vervelen en ook niet omkomen van de honger. De komende weken ga ik diep nadenken over onze toekomst en knopen doorhakken. Je weet namelijk nooit wanneer je aardse bestaan aan haar einde komt!

Filippijnen: Installeren

Angeles City (Walk About Hotel) Poolside 1), donderdag 16 november 2023

Daar sta je dan om kwart over zes naast het zwembad voor je hotelkamer die de komende acht weken je huis èn je thuis zal zijn. Het is nog heerlijk rustig en heerlijk koel aan het zwembad. Voor kamer 3 zit een oudere Australische man rustig voor zich uit te staren en aan zijn sigaret te trekken. Een dunne sliert rook stijgt op van de punt van de sigaret en hij blaast een dikke wolk rook vanuit zijn longen. Hij denkt diep na.
Ik denk na over de heksenjacht tegen het roken, en ook over de heksenjacht tegen alles dat ongezond voor de mens is. Alsof de politici druk zijn met het fysiek welzijn van de kudde die ze moeten beschermen en niet leeg melken. De hypocrisie van het niet verbieden maar het steeds stapsgewijs verhogen van de belasting.

‘Een (extra) belasting heeft nog nooit een probleem opgelost!’

‘De ongezonde levensstijl van de inwoners van Nederland kost de overheid veel geld!’, horen we vaak.
Maar de overheid produceert niets en verkoopt alleen maar praatjes en gebakken lucht!
Elke cent die de overheid uitgeeft, of uitkeert als subsidie, toeslag, tegemoetkoming of uitkering, is opgehoest door het werkende deel van de bevolking en de winstmakende bedrijven! Ook de riante pensioenen van de ambtenaren zijn betaald door werkenden die zelf met een klein AOW’tje naar het einde van hun leven moeten ploeteren!
‘Dode ongezonde mensen besparen de overheid veel uitkeringsgelden!’, dat horen we nooit!
Waarom? Van een dode kun je nog maar heel weinig belastingen meer innen!
Discrepantie alom, terwijl het plezier hebben in het leven wordt ondermijnd door zelfbenoemde specialisten en onderzoekers, aangespoord door volgers van duistere religies en vreemde stromingen binnen de samenleving.
Het verbod op alcohol, in de nabije toekomst, zal op handen worden gedragen, en een politiek speerpunt worden, door diegene die zelf geen alcohol drinken. Dat zijn strenge Christelijke splintergroeperingen, de “de Blauwe Knoop”, die hand in hand gaan met de “Boodschappers van de dood”!
Zij geloven namelijk dat het paradijs hier al is en iedereen die geen deel uitmaakt van dun religie en filosofie een dissonant is en de harmonie in “hun paradijs” verstoort. Die dissonanten moeten, al dan niet met geweld, worden verwijderd of bekeerd.
‘Van de woestijn tot de zee, wij zitten er niet mee!’
Die laatste zijn in Nederland ook al druk bezig met het uitfaseren van (varkens)vlees. De veganisten sluiten zich bij hun eigen (toekomstige) moordenaars aan. Marketing is belangrijk!
Suiker, vet, zout, nicotine en alcohol zijn niets anders dan beloningen voor het lichaam en de geest. Teveel is slecht en kan tot de dood leiden, maar gezond leven leidt ook tot de dood!
De dood is namelijk onvermijdelijk?
Het duurt niet lang of ik ben op deze eerste ochtend in de Filipijnen al een beetje geïnstalleerd. Ik zet mijn verse bakkie koffie met de koffiefilter en verbind met het wifi netwerk van het hotel. In het buitenland heet het draadloos verbinden met het internet “Wij Fij”! Daar zijn ze namelijk niet bekend met het harde worstje genaamd “Bifi”! Het is verrassend snel en veel beter dan toen we het hotel acht maanden geleden verlieten.
Het schrijven gaat me goed af in de rust van de vroege ochtend. Mijn hoofd is vanbinnen weer redelijk opgeruimd en er zullen de komende weken belangrijke beslissingen worden genomen. Er zitten nog enkele verhalen over Thailand in de pijplijn over de korte rondreis met Danny in Bangkok en Ayuthaya. Die komen nog wanneer ik weer wat meer tijd heb de komende weken.
Ik kijk uit over het lege zwembad dat net is schoongemaakt door een van de onderhoudsmensen van het hotel. Er zullen de komende weken heel wat duikjes in het verkoelende water worden gemaakt.
Zodra Lyka wakker is begin ik met het ontbijt. In alle vroegte heb ik vanochtend al Kaiser broodjes, en een pakje Canadese ham, gehaald bij “Angels Bakery”.
Een van de stukken zeer oude kaas is niet ongeschonden door de eerste zes weken warmte in de tropen gekomen. Er zit blauwe en witte schimmel op ondanks de vacuüm verpakking. Weggooien kan altijd nog en met de nauwkeurigheid van een forensische onderzoeker bekijk ik het zeer oude stuk Hollandse goud aan alle kanten.
Eerst het stuk kaas maar eens wassen met kraanwater! Dat scheelt al enorm veel. De meeste schimmel is al verdwenen en het platte stuk is klaar voor de volgende behandeling. Ik schraap de schimmel aan de oppervlakte weg met de achterkant van het korte brede mes dat we in Thailand hebben gekocht. Elke schrapende beweging wordt gevolgd door het nauwkeurig schoonwrijven van het mes met een flink stuk toiletpapier. De schimmel moet er van af en niet worden uitgesmeerd.
Na een klein kwartier is er geen spoortje blauw of wit meer aan de buitenkant te zien. De in de gaten van de kaas aanwezige blauwe schimmel is nu aan de beurt en wordt met chirurgische precisie verwijderd. Lyka heeft elke beweging gevolgd maar is er nog steeds niet van overtuigd dat de oude kaas nu veilig genoeg is om te eten.
Nog een bakkie koffie met een broodje ham en een broodje oude kaas als ontbijt. Het voelt als thuis en dat is natuurlijk ook de bedoeling.
Installeren betekend ook op de eerste dag boodschappen doen voor de komende weken. We hebben een lijstje gemaakt voor in de supermarkt en we hebben elkaar plechtig beloofd om ons aan dat lijstje te houden.
Helaas! Er verdwijnt iets meer in het groene mandje dan verwacht. Maar wel boodschappen die we ècht voor een langere tijd nodig hebben! Grote flessen shampoo en conditioner, olijfolie en deodorant spray. De prijzen zijn ook in dit arme tweede-wereldland enorm gestegen. Dit mandje kost ons meer dan veertig euro!
Lyka gaat na de lunch van een Koreaanse “Chamchi Gimbap”, helaas vergeten een foto te nemen door de enorme trek, op weg naar haar zuster en ik breng de middag aan het zwembad door. Er zijn ongelofelijk veel bekenden aanwezig. Het is goed om veel bekenden te zien want dat het thuisgevoel alleen maar groter.
Aan het einde van de middag ga ik natuurlijk bier drinken met oude bekenden. Er zijn er nog niet veel maar met Dave is het altijd goed bierdrinken. We beginnen bij de “Cheeky Monkey” van Brad die een doorstart heeft gemaakt en de bar nieuw leven heeft ingeblazen. Het is er gezellig en een flesje bier kost er ongeveer een euro.

Deze wil ik jullie niet onthouden! Het sanitair in het verre oosten voldoet niet altijd aan de eisen die de westerlingen er aan stellen. Maar vertrouw me? Dit werkt ook en je kan zelfs doorspoelen met een druk op de knop.
De klok tikt, mijn broer belt en de avond valt. We hebben een nieuwe vriend gemaakt: Graham, hij past prima in het drinkteam en zal in de toekomst vaak aansluiten. Mijn eerste middag zit er op en ik slenter richting het hoogtepunt van deze eerste dag in Angeles City, Pampanga.
Ik heb hier de afgelopen weken naar uitgekeken! Onze eerste maaltijd in het Koreaanse restaurant “Yi San”. Er zijn hele hordes westerlingen die er met een wijde boog omheen lopen maar voor ons kan het Koreaans eten een van de hoogtepunten van de dag zijn. Lyka kijkt in het menu maar we weten beiden dat dat eigenlijk niet nodig is. We bestellen wat we altijd bestellen. Een Bibimbap en een pittig varkensvlees waar ik de Koreaanse naam even van kwijt ben. We delen de gerechten en eten onze buikjes rond. Met natuurlijk een heerlijk koud flesje San Miguel erbij!
Het smaakt zoals altijd uitstekend. Een mooie eerste dag in de Filipijnen komt aan haar einde. Na een aflevering van een TV-serie zoeken we ons bed op. Welterusten, morgen een nieuw avontuur!