Ayutthaya (Baan Are Gong Riverside Homestay) 610), donderdag 9 november 2023
Deze ochtend begint erg vreemd! Ik kijk over het muurtje op het balkon en aan Danny’s kant van het muurtje is er nog geen teken van leven. Is er misschien iets mis? Ik laat het mysterie voor wat het is en maak de gebruikelijke gang naar de 7-11 zoals ik die bijna elke ochtend maak in Thailand. Twee tosti’s, een dubbele varkensburger met saus en een flesje Coke Zero, het ontbijt voor kampioenen in Thailand.
We hebben afgesproken om niet te laat naar het “Hua Lamphong” te gaan want ik zit liever te wachten op het station dan dat ik een trein mis. Treinen gaan namelijk niet zo regelmatig als in Nederland. Onze trein vertrekt officieel om 11:15 uur dus we hebben geen haast. Na ons ontbijt is tijd om nog eens te gaan kijken hoe het met onze vriend gaat.
Hij lijkt in paniek omdat zijn stoelgang hem parten speelt. Welkom in het Verre Oosten, welkom in Thailand! We hebben er allemaal in min of meerdere mate mee te maken gehad tijdens onze eerste reizen in het land van de glimlach. Ik mag me natuurlijk niet bemoeien met de eetgewoonten van mijn gasten maar mijn advies is gratis en een advies van een veteraan kun je maar beter diep over nadenken en overwegen.
Wij als Thailand veteranen kennen de Europese magen en darmen als de beste maag-darm-leverarts (MDL-arts) van het AMC!
De eerste les is: Vergeet niet om regelmatig brood te eten, ook wanneer je in Nederland weinig of geen brood voor je ontbijt eet.
De tweede les is: Melk en melkproducten zijn lekker maar niet geschikt om als een compleet ontbijt te nuttigen. Ook yoghurt met banaan is een recept voor een ramp. Daarnaast rennen de (rijst)noedels en rijst van de lunch met de snelheid van een kudde op hol geslagen paarden door je spijsverteringskanaal.
Tel daar nog elke avond een paar grote flessen ijskoud bier bij op en je komt op een dagelijkse hoeveelheid voedselvezels gelijk aan nul met als resultaat een eindeloze stroom dik riekend water.
Er zijn er veel toeristen die dan terugvallen op de kleine witte tabletjes die Loperamide bevatten. Het kan helpen maar het lost je probleem meestal niet op, net als Norit overigens. Een (tijdelijke) verstopping is net zo onaangenaam als diarree.
Vaak is de versnelde stoelgang niet het echte probleem! Het probleem is de angst dat je niet op tijd een toilet kan vinden wanneer je echt hoge nood hebt. Met het grootste ongemak van allemaal: ‘Poep in de broek!’ De enige en het beste advies dat ik je dan kan geven is om je spijsverteringskanaal helemaal leeg te maken tot het punt dat je echt niet meer kunt.
We moeten al tientallen jaren lachen om de opmerking: ‘Wanneer ik een zaklantaarn in mijn mond stop komt er licht uit mijn reet!’, als teken dat je echt helemaal leeg bent. Niets eten en af en toe een slokje water tot je volgende bestemming. Geloof het of niet maar cola drinken werkt vaak het beste.
Het kost me wat moeite maar ik kan Danny ervan overtuigen om toch mee te gaan naar Ayuthaya. Neem je tijd, ga zitten tot je denkt klaar te zijn voor de reis met de trein naar Ayathaya.
Een half uurtje later lopen we door de opengebroken straten van Bangkok richting het “Sam Yot” station van de metro die ons naar het oude vertrouwde treinstation zal brengen. Zodra we onder de grond verdwijnen en de koelte van de airconditioning ons omarmt zie ik Danny een beetje opklaren. We hoeven in ieder geval niet te zoeken naar een toilet want ik weet altijd waar het dichtstbijzijnde toilet zich bevind. De metro zoekt een weg door de ondergrondse tunnel totdat we enkele haltes verder er weer uit moeten en met twee lange roltrappen omhoog weer in het daglicht en de drukkende warmte van de tropen belandden.
Het is een korte wandeling naar de enorme vertrekhal waar ik Lyka en Danny op een houten bank plaats en op pad ga om drie kaartje te kopen voor de derde klasse naar Ayuthaya. Voor de verschrikkelijke prijs van 15 baht, € 0,40, per persoon worden we straks tachtig kilometer vervoert in oude houten wagons naar een van de oudste hoofdsteden van de Thaise volkeren. Thailand is een verzameling van enkele koninkrijken en sultanaten die in het verleden zijn samengevoegd door verschillende koningen.
Mannen en treinen, wat kan ik er nog over zeggen? Ik kan moeilijk stilzitten dus ga maar even kijken op welk perron onze trein naar Ayuthaya word verwacht en of er eventueel al een trein voor ons klaar staat. Wat ik krijg voorgeschoteld is de start van een plan om van het oude, en ook zeer mooie, overdekte Centraal Station van Bangkok een spoorwegmuseum te maken. Vergeet niet dat de “State Railways of Thailand” al in 1890 is opgericht als Koninklijke Siamese Spoorwegen.
Perron gelokaliseerd maar de trein staat helaas nog niet gereed en is hopelijk onderweg naar Bangkok. Daar kun je in Thailand namelijk nooit zeker van zijn.Bij terugkomst tref ik mijn twee medereizigers aan op de houten bank in de vertrekhal waar ik ze heb achtergelaten. De stationsklok tikt en mijn maag knort. Er zijn al heel veel winkeltjes in de vertrekhal gesloten sinds het overgrote deel van de treinen is overgeheveld naar het nieuwe enorme “Bang Sue Grand Station”. Buiten het station is er gelukkig nog een klein winkeltje waar diverse (zoete) broodjes en koffie wordt verkocht.
Ik wijs de broodjes voor het gemak maar aan. Een paar van deze, doe die ook maar en enkele van die ronde. We moeten nu eenmaal eten en het doet me goed te zien dat Danny ook, zij het met enige moeite, de kleine hapjes van het gebakken deeg tot zich neemt. We hebben nog wel enkele uurtjes te gaan voordat we in de koele hotelkamer kunnen rusten en bijkomen.
Na de broodjes verkas ik naar het perron terwijl mijn reisgenoten achter blijven ik de koelte van de enorme vertrekhal. Op een houten bank op het perron kijk ik omlaag naar mijn voeten. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht en ik moet denken aan de tropenjaren die achter me liggen. De witte strepen op mijn voeten zien wij, de rugzakartiesten, nog steeds als een teken van rijkdom.De rijkdom van vrijheid, de rijkdom van oneindige steeds wisselende landschappen en het haast eindeloos reizen door verre en onbekende landen. Ik kijk op, en ik kijk om me heen, ik absorbeer dit moment in mijn herinneringen. Samen met mijn vrouw en een goede vriend op een verlaten perron midden in een wereldstad. Mooier kan het haast niet worden.
Enkele minuten voor de geplande vertrektijd verschijnt de trein aan het perron. Langzaam loopt de trein leeg en de gemêleerde stroom mensen levert een schitterend schouwspel op. Er wachten niet al teveel passagiers op het vertrek van deze trein dus kunnen we rustig een geschikte zitplaats zoeken in een van de vele wagons. Ik zit het liefst aan het raam met mijn neus in de rijrichting.Dit zijn de laatste overblijfselen van het echte Thailand zoals ik me het herinner toen ik het prachtige land voor de eerste keer bezocht. Het snel veranderende land dat binnen niet al te lange tijd ook weer verleden tijd zal zijn. Thailand moderniseert, en verwesterd, in een hoog tempo. Dit maakt deze momenten dan ook van onschatbare waarde. Na ruim twee uur in de trein en 80 kilometer spoor staan we op het kleine bakstenen station van Ayuthaya.
Bijna alle plaatsen in Thailand die ik bezoek brengen dierbare herinneringen bij me op. Hier stonden we, Marieke en ik, vijfentwintig jaar geleden bepakt en gezakt voor mijn eerste grote reis door Azië. Waar is de tijd toch gebleven?
Het is maar een korte wandeling richting het veerpontje naar de stad voordat we bij ons hotel zijn. Het “Baan Are Gong Riverside Homestay” voelt als een thuiskomst want Lyka en ik hebben hier al vaker overnacht en veel tijd doorgebracht. Het is wel de eerste keer dat we slapen in kamer 610 op de eerste verdieping, en dat heeft een reden. De grotere kamer naast het trappenhuis slaan we vanaf nu over omdat we aan den lijve hebben ondervonden dat de jongere generaties rugzakkers steeds rumoeriger worden. Ze voelen zich tegenwoordig het middelpunt van het universum en alle anderen om hun heen zijn bijzaak.Onze kamer is sober maar proper en Danny is ook gelukkig met zijn wat meer exclusievere betonnen/stenen kamer op de begane grond. Hij heeft een privé douche en toilet in zijn kamer terwijl wij twee badkamers delen met acht kamers op de eerste verdieping.
Het “Baan Are Gong Riverside Homestay” is een authentiek teakhout gebouw op een betonnen/stenen fundering, eerste verdieping. Het ademt exotische en koloniale sferen uit en ook deze keer zien we weer iets nieuws. Mini schilderijtjes aan de wand. Thaise taferelen afgewisseld met westerse plaatjes. Het is een heerlijke omgeving om in te verblijven en de cultuur van het verre oosten op je in te laten werken.
Na de zoete broodjes en wat slokjes water als snack in de trein is het de hoogste tijd geworden om de magen eens goed te gaan vullen. Danny staat er in ieder geval weer opgelucht bij en ik denk aan hem te zien dat hij ook blij is dat ik hem heb overgehaald om niet alleen in Bangkok achter te blijven.We hoeven niet ver te gaan voor onze eerste bordjes rijst in Ayuthaya. Het restaurant naast het “Baan Are Gong Riverside Homestay” ziet er goed uit. Helaas kunnen we niet meer binnendoor dus gaan we buitenom.
Wat het “Tha Kham Moo” restaurant bijzonder aangenaam maakt is de ligging aan, en het uitzicht op, de “Pa Sak” rivier, net als het “Baan Are Gong Riverside Homestay”. Terwijl je geniet van een eenvoudig gerecht uit de smakelijke Thaise keuken varen er langzaam verschillende boten op de rivier voorbij. Een verkoelende bries waait onafgebroken door het restaurant.Na het eten zoeken we de koelte van de kamer op en gaan we wat rusten. Een rustdag in combinatie met een verplaatsing is nooit verkeerd. Zelf zoek ik een plaatsje op de veranda van de eerste verdieping met zicht op de rivier. Mijn e-reader, mijn muziek, mijn foto’s en gedachten smelten tezamen tot een aangename middag. Een frisse douche als voorbereiding op de rustige avond. We houden ons kruit droog voor morgen.
De zon is al onder de horizon verdwenen wanneer Danny en ik het beste plekje op de veranda aan de rivier van ons hotel opzoeken. Het is koeler aan het water en Danny ziet er een stuk beter uit dan vanochtend. Een rustige dag is nooit slecht wanneer je op reis bent. Vermoeidheid schuilt achter elke beweging en belevenis in een ver en warm land. De grote flessen bier smaken ons goed en het gesprek loopt ook op rolletjes. Zodra Lyka verschijnt besluiten we om de flessen leeg te maken en bij de buren te gaan eten.
Wat anders dan een bordje “Pad Krapow Moo Kai Thiau” wil je op de eerste avond op het Thaise platteland eten? Het klassieke Thaise gerecht stijgt op alle lijsten als het meest authentieke Thaise gerecht. En terecht, het is overheerlijk wanneer je de pittige hap rijst met varkensvlees blust met een stevige slok ijskoud Thais bier.We zijn het er over eens dat we morgen een stevige wandeling gaan maken in de oude hoofdstad van Thailand. Een wandeling onderbroken door een drankje, een bezichtiging en waarschijnlijk ook een hapje in een lokaal Thais restaurant.
