Thailand: Tijd voor slippertjes!

In het vliegtuig, woensdag 4 oktober 2023

Ook deze keer ga ik weer met een dubbel gevoel de deur uit. Het is moeilijker dan het lijkt om voor een langere tijd te vertrekken! Denk maar eens aan de volle kade wanneer er een marineschip en haar bemanning voor een lange reis van huis gaat. Ook op een luchtmachtbasis zie je deze taferelen wanneer er een contingent soldaten voor een langere tijd een missie gaan uitvoeren in een gevaarlijk ver land. Internationale vrachtwagenchauffeurs en hun gezinnen overkomt dit wekelijks. Een emotioneel afscheid van vrouw, kinderen en kennissen.
Niets van dat voor ons. Wij vertrekken in alle stilte en vinden het eigenlijk wel goed zo. Alleen de weg naar de luchthaven, in welk land dan ook, is meestal een moeilijke. Het wegverkeer en het openbaar vervoer zijn beide zo onbetrouwbaar geworden in de bananenrepubliek Hollandistan dat ik de nacht voor ons vertrek slecht slaap en eigenlijk pas weer tot rust kom wanneer we eindelijk op de luchthaven van vertrek zijn.
Ook deze keer heb ik mijn hoofd erover gebroken hoe we op Brussel-Zaventem zouden moeten geraken en uiteindelijk hebben we toch maar gekozen voor de trein. We kunnen praten over het milieu, het klimaat en de grote samenwerking binnen de Europese Unie maar grensoverschrijdend reizen met een gewone dagelijkse forensentrein blijkt een ingewikkelde puzzel met verschillende vervoerders en verschillende prijskaartjes. Uiteindelijk hebben we bij de twee betrokken vervoerders rechtstreeks geboekt. De “Nederlandse spoorwegen” van Zaltbommel naar Roosendaal en de “Nationale Maatschappij der Belgische Spoorwegen” van Roosendaal naar Brussel Airport Zaventem.

Om tien voor zes ben ik op deze ochtend al wakker en zet de op de telefoon mijn wekker uit die niet is afgegaan. Het is vertrekdag/reisdag en daar wordt ik na al die jaren nog steeds heel nerveus van. De angst om de vlucht naar het Verre Oosten, of terug naar Nederland, te missen zit erg diep. Ik heb gelukkig nog nooit een vlucht gemist maar een keer moet het toch de eerste zijn. Als eerste is er op deze ochtend de koffie en lees het slechte nieuws van gisteren, en voor de toekomst van Nederland, in de krant. Ik voel de rust langzaam in mijn systeem sluipen. Ik werk het lijstje, dat ik gisteren heb gemaakt, af dat naast me op tafel ligt en geniet van elke slok zwarte koffie. Ik dwaal nog een keer door het huis omdat het vandaag zo maar de laatste dag kan zijn dat ik daar kan rondlopen op mijn bouwplaats die de voltooiing nooit heeft gezien. Ik sluit een hoofdstuk in mijn leven af. Een heel belangrijk hoofdstuk.
Mijn broer en schoonzus zijn precies op tijd om de koffers en Lyka naar het treinstation van Zaltbommel te brengen. Voor mij is er geen plaats meer in de kleine auto dus ga ik lopen. Het voelt goed! De wandeling naar het treinstation geeft me innerlijke rust en ik voel het bloed, verdunt met cafeïne, door mijn aderen stromen. Het afscheid van je geboortegrond is altijd emotioneel en een klein beetje bedroevend, het is wel onvermijdelijk wanneer je avontuurlijk bent.
Op het perron kijk ik nog maar eens goed om me heen. We gaan tenslotte een lange reis maken. Ik proef duidelijk mijn teleurstelling over het huidige Nederland. Waar gaat dit allemaal tot leiden?
Met een schok komt de sprinter in beweging en om ons heen zitten allemaal scholieren met de communicator in hun handen. Er worden heel weinig woorden gesproken. Ook dit wordt het nieuwe Nederland? AI zombies die worden beloond met een onverdiend diploma omdat ze goed kunnen vals spelen of omdat de lat steeds lager komt te liggen?

De eerste hindernis is het overstappen in Den Bosch en gelukkig wordt ik geholpen door een vriendelijke medereiziger zonder een mobiele telefoon in zijn hand, die zeer zeldzaam zijn tegenwoordig, die een van de twee zware koffers naar het nieuwe perron brengt. De intercity naar Roosendaal komt in beweging en met elke schok voel ik me zekerder van mijn zaak worden.
Ook bij het overstappen in Roosendaal krijg ik hulp en ik kan alleen maar zeggen dat ik daar erg dankbaar voor ben. Meer dan een jaar na mijn ongeluk op het werk heb ik nog steeds heel veel pijn in mijn schouder. De Vlaamse conducteur is van ongekende klasse! Haar aanwijzing om een station eerder, op Antwerpen-Centraal over te stappen op de trein van de NS die rechtstreeks naar Brussel-Airport gaat is een gouden tip. Het scheelt reistijd en het ongemak van een keer extra overstappen.
Dan is daar na drie uur treinen Brussel-Airport! Twee uur na onze aankomst met de trein hebben we alle administratieve hindernissen genomen en kunnen we eindelijk rustig een bakkie koffie drinken. Er kan nu weinig meer mis gaan! Vanzelfsprekend begin ik meteen met de foto’s verwerken en beschrijf onze emoties tot dit punt.
De eerste etappe in de “Boeing 787 Dreamliner” is niet de beste. Het is me van het begin af aan duidelijk dat dit vliegtuig is ontworpen om efficiënt te zijn. Dat gaat ten koste van het comfort en de mooie beleving van het vliegen. Binnen twee uur trekt de (spier)pijn weer door mijn rechterbeen vanaf mijn teen tot aan mijn bilspier. Erg ongemakkelijk!
De Pilaf met kip en het gestoofde rundvlees met aardappelen is smakelijk maar de porties zijn toch wel aan de magere kant. De toetjes blijven onaangeroerd omdat deze vreselijk zoet zijn en waarschijnlijk wel aan de Arabische standaard voldoen.
Na het eten, en twee biertjes en twee rode wijntjes, glijd ik in een rustige slaap waarvan ik aardig ben opgeknapt wanneer we de landing naar het “Hamad International Airport” van Qatar inzetten. Het overstappen gaat over rolletjes en na een korte rit met de luchthaven trein komen we aan bij Gate B3. De eerste horde is genomen.