Vandaag is mijn vrouw jarig en ik heb me voorgenomen om het een onvergetelijke dag voor ons beiden te maken. De afgelopen twee verjaardagen van mijn vrouw waren we op reis en dat is toch heel anders! Geen verjaardagstaart en het uit eten gaan is ook geen speciaal moment omdat je elke avond uit eten gaat.
Op haar 24ste verjaardag zijn we thuis in Holland. We zijn alweer tien weken in Nederland en ik kan aan haar merken dat ze nu begint te wennen. Het is ook niet gemakkelijk om je moeder, vrienden en de hele familie achter te laten in de tropen om je voorgoed te gaan vestigen in een vreemd, koud ver land. Ze begint nu ook al aardig Nederlands te kakelen, King Richard van de talenschool “Nederlands leren in Bangkok” zou trots op haar zijn als hij ze nu zou horen spreken!
Voor mij is het na tien weken ook heel anders dan in de eerste week. Het lijkt er eindelijk op dat ik mijn rust weer heb hervonden. Voor een onrustige reislustige geest is het moeilijk om lang op dezelfde plaats te zijn. Ik vul vul mijn tijd met dromen en het plannen van reizen. Natuurlijk lees ik veel, ik onderzoek en denk veel na over de toekomst. Het lange afstand fietsen is langzaam naar de achtergrond gegleden, Lyka heeft er helemaal geen zin in en om eerlijk te zijn kijk ik ook een beetje er tegenop om elke dag weer je tentje te moeten opzetten. Een camper is misschien een betere optie. Maar dat voor later!
Ik sta om acht uur naast mijn bed terwijl Lyka, geheel onder het donzen dekbed weggekropen, lekker doorslaapt. Het is niet echt koud! Maar na al die maanden in de tropen vindt ik het ‘s morgens ook nog wel fris. De tropische zon heeft mij voor altijd verpest en voor een moment denk ik aan de reis die me in het najaar weer naar mijn geliefde Maleisië en misschien wel Indonesië brengt.
Om half tien sta ik bij de HEMA aan de toonbank om de verjaardagstaart voor mijn vrouw op te halen. En ik moet eerlijk zeggen dat ik zeer plezierig verrast ben met de kwaliteit van de verjaardagstaart, inclusief de fotoprint, die ik een paar dagen geleden op het internet heb besteld. De moderne tijd!
Zodra ik de deur binnen stap slaat me de angst om het hart. Ik hoor binnen iemand stommelen. En ja hoor, tegen alle geldende regels in schuifelt Lyka, terwijl ze het slaapzand uit haar ogen wrijft, me tegemoet. Natuurlijk heeft ze een vermoeden maar ze moet nog even wachten voordat de taart in al haar glorie aan haar wordt getoond. De twee kaarsjes er op, het nummer twee en vier, aansteken en kom maar tevoorschijn om de kaarsjes uit te blazen.
Het cadeau is geen èchte verrassing meer want dat heeft ze zelf vorige week uitgezocht. Toch is het nog een bijzondere belevenis om het mooi ingepakte horloge tevoorschijn te toveren.
Meteen aan de Skype om “Mamsie”, zoals ze dat zo mooi kan zeggen, te bellen. Ik versta er geen hout van! Ze spreken samen “Bicol”, een taal die een mix is van verschillen talen die op het zuiden van het Luzon eiland worden gesproken. De emoties lopen hoog op en ik zie zelfs een traantje in Lyka’s ogen wellen.
Als afsluiting van deze mooie verjaardag gaan we samen lekker uit eten. Vreemd, op een maandag! Ouderwets als ik ben eet je op reis elke dag buitenshuis maar thuis in Nederland alleen in het weekend, althans voor mijn gevoel.
Lyka kiest voor de tonijn steak terwijl ik mijn keuze laat vallen op de lamskoteletjes. Twee goede keuzes! Het eten in ‘t Stadscafé is heel goed, ik durf zelfs te zeggen dat het beter is dan de vorige keer. We genieten van de maaltijd en de zon die zich op deze eerste juli aan het einde van de dag nog laat zien.
Een laatste foto van mijn lieve vrouw en ook haar 24st verjaardag is geschiedenis. Wat vliegt de tijd toch! Zelf ga ik alweer richting de 54 en er is nog zoveel te zien en zoveel te doen.
