Na al die weken van drukte in Nederland, het uitrusten en acclimatiseren, het klagen over het tè koude, het tè natte en tè warme weer werd het eindelijk tijd om er eens samen op uit te trekken. Weken geleden waren de toegangskaarten voor de Efteling - met € 10,- korting natuurlijk - bij de supermarkt van Albert Heijn al gekocht en al die tijd hadden ze trouw liggen wachten op ons eerste dagje uit in Nederland.
“De Efteling” in Kaatsheuvel ligt maar op een steenworp afstand van Zaltbommel en toch wordt het pretpark maar één keer in de dertig jaar bezocht? Ik weet ook niet precies waarom dit het geval is maar ik denk dat ook hier geldt: “Wat je van ver haalt is altijd goed!” Er moest vandaag wel vroeg worden opgestaan en dat kan soms een groot probleem zijn met een vrouw uit de tropen.
Wat kunnen die meiden slapen! Al duizenden jaren gewend om op de warmste momenten van de dag, dus als het daglicht is, zich zo min mogelijk in te spannen, geeft ze een grote voorsprong op de westerse wereld. Op het nu ochtend, middag, avond of nacht is, wanneer ze gaan liggen en de ogen sluiten dan slapen ze. En dat terwijl ik ‘s avonds aan de cafeïne vrije koffiepads van de Aldi zit zodat ik niets of weinig van mijn slaap hoef te missen.
Om kwart over acht stappen we, onder een grijs gesloten wolkendek, de deur uit, in de linkerzak van mijn fleece een krentenbol met belegen kaas. Echt Hollandser kan het toch niet? De weersvoorspelling is goed, later op de dag zal de zon zal doorbreken en de temperatuur gaan oplopen. Het is een heerlijk frisse zomerochtend die me herinnerd aan Malang in Indonesië. Een stad op Java die ik samen met Tettje enkele jaren geleden heb bezocht en nu een hoofdrol speelt in het boek “Soerabaja” van Pauline Slot.
Even dit terzijde: Het boek “Soerabaja” van Pauline Slot is een hartverscheurend verhaal over oorlog en liefde, kracht en zwakte tijdens de 2e wereldoorlog in ZO-Azië en met name in Nederlands-Indië en Thailand. Een boek dat je gelezen moet hebben wanneer je geïnteresseerd bent in een van deze drie onderwerpen.
Maar verder met ons bezoek aan “de Efteling”! Er wordt veel geklaagd over het openbaar vervoer in Nederland maar soms begrijp ik dat niet, de goed geoliede en kleinschalige publieke transportmachine brengt ons in ietsjes meer dan een uur tot aan de poort van het pretpark dat zijn sprookjesbos al heel lang geleden ontgroeid is.
Vanaf het moment dat we uit de bus stappen veranderd er wat in Lyka en het kind komt in haar boven. Ook in mezelf verschuift de denkwereld enkele decennia terug. Jammer dat de kassabonnen van de AH ook meteen de toegangsbewijzen zijn. Ik had graag zo’n mooi kaartje als souvenir mee naar huis genomen.
We grijpen een plattegrond in het engels en het eerste wat Lyka me vraagt: ‘Waar gaan we naar toe?’
Ik haal mijn schouders op en zeg dat ze eerst maar eens op de kaart moet kijken, ik ben hier ook niet bekend. Verbaasd, en onbekend met de attracties van het park, staat ze een poosje naar de kleurrijke kaart te kijken. Een eindeloze brede stroom dagjesmensen, kinderen op schoolreis en personeel van het attractiepark trekken aan ons voorbij. Ik kijk mijn ogen uit en probeer herinneringen uit een ver verleden op te diepen. Helaas! Wat we rondom ons heen zien is indrukwekkend. Wat ze hier gebouwd hebben is niet alleen een sprookjeswereld maar een natuurgetrouwe droomwereld! De camera klikt en wij kijken onze ogen uit. Lyka is opgewonden van wat ze allemaal ziet en over wat we straks allemaal kunnen gaan doen.
Uiteindelijk werpen we onszelf in de mensenmenigte en drijven we maar met de stroom mee want ik heb zelf ook geen idee waar we zouden moeten beginnen. Het is in ieder geval lekker weer. Een korte rij voor een koffietentje lonkt naar me voor de eerste beker gebrande bonennat van de dag. Lyka zakt naast me neer terwijl ik geniet van een lekker en redelijk geprijsde beker zwarte koffie.
De eerste openstaande deur die we zien lopen we maar meteen binnen. Een enorm diorama van een sprookjeswereld in een donkere hal. Mooi maar oubollig, we hebben het allemaal al een keer eerder gezien!
De stoomcarrousel, inclusief draaiorgel, laat mijn hart wel sneller kloppen. En hier krijg ik de eerste voorzichtige indruk dat we een perfect moment hebben gekozen om “de Efteling” te bezoeken. De wachttijd is minimaal en we kunnen alleen maar hopen dat het vandaag ook zo blijft.
Zodra we weer buiten zijn staan we voor de ingang naar het sprookjesbos. Een van de eerste en oorspronkelijke attractie van “de Efteling”. Dit is natuurlijk ook het gedeelte waar de schoolreisjes en de ouders met kleine kinderen terecht komen. Het lijkt er dan ook plotseling veel drukker. Alle bekende sprookjes komen voorbij en het verbaasd me steeds dat, met behulp van Walt Disney en zijn tekenfilms, de meeste sprookjes en oude volksverhalen ook in de Filippijnen bekend zijn.
Een van de oude attracties die het nog steeds goed doen is “De Indische Waterlelies”. Oud maar nog steeds preekt het, door de Belgische koningin geschreven, sprookje tot ieders verbazing.
Dat kan ik niet zeggen van “De Vliegende Fakir”. De op zijn vliegend tapijt heen en weer vliegende toeter spelende fakir is ècht niet meer van deze tijd. Zelfs de kleinste kinderen konden niet meer worden geboeid door deze attractie.
Maar tussen deze twee uitersten liggen ook nog twee toppers! Vooral de kleren van de keizer heeft doormiddel van het gat in de groene haag en de humor van de naakte keizer nog niets ingeboet van zijn oorspronkelijke kracht.
Ook de sprekende boom doet het bij oud en jong goed. Meer van deze moderne attracties zou het voor de allerkleinsten veel leuker maken.
Na de rondrit met de trein gaan we verder naar het wacht- en zitgedeelte van “de Efteling”. De zogenaamde “darkrides” rijden je in kleine karretjes door een verduisterd gebouw met een thema. Het ouderwetse spookhuis van de kermis in een modern jasje.
Als eerste is de droomvlucht aan de beurt. Op een karretje rijdt je met twee personen door een donker gebouw met aan beide zijden voorstellingen uit onbekende sprookjes. Gelukkig hebben wij een goed moment voor ons bezoek aan de Efteling gekozen want de wachttijden zijn minimaal. Ik durf met de hand op mijn hart te verklaren dat ik zeker niet een half uur in de rij zou gaan staan voor enige attractie in “de Efteling”. Maar aan de andere kant weet ik zeker dat wanneer we kinderen zouden hebben dat we een jaarabonnement op “de Efteling” zouden nemen. Dat zijn natuurlijk grote tegenstrijdigheden!
De volgende rit is de “Carnaval Festival”, zoals ze dat zo mooi noemen. Ik vraag me nu, ruim een week later terwijl ik dit verhaal schrijf, nog steeds af wie dit idee heeft goedgekeurd. Wat is het nut van dansende poppen, uitgedost in de clichématige kleding van een land, op Brabantse hoempapa muziek? Je zou je haast gaan schamen voor de toegestroomde buitenlandse bezoekers van de Efteling. Ook Lyka haalt een wenkbrauw op als teken dat ze zichzelf afvraagt wat dit moet voorstellen.
Ondertussen hebben Martijn, Bernadette en Milou zich bij ons gevoegd waarna we aan de meer serieuze ritten kunnen gaan beginnen. We laten de sprookjes achter ons en gaan nu de attracties met de hoge snelheden tegemoet. De “Halve Maen” is een enorme schommel in de vorm van een oud VOC schip. Lyka en Martijn genieten duidelijk van het heen en weer gaan terwijl ik de foto’s schiet.
En dan gaan we knallen! In de “Joris en de Draak” kom ik armen te kort! Ik probeer mijn camera te beschermen en tegelijkertijd mezelf op de plaats te houden. We schuiven heen en weer op deze houten achtbaan waar snelheden tot wel 75 Km/u worden gehaald. Het venijnige van deze attractie is dat je eerst een beetje naar de tegenovergestelde richting wordt gekanteld voordat je de scherpe bocht indraait. Deze onverwachte beweging maakt het twee keer zo opwindend wanneer je lichaam krachten tot 3 maal je eigen lichaamsgewicht te verwerken krijgt. Het adrenaline giert nog door mijn lichaam wanneer ik met trillende benen uit het karretje stap. En de foto’s? Die komen de volgende keer wel!
Martijn is bekend in de Efteling en hij neemt ons, voordat de adrenaline is uitgewerkt, mee naar de volgende rit. In “de Vliegende Hollander” worden we nog één keer op de proef gesteld. Wat deze attractie zo bijzonder maakt is de gehele sfeer die rond deze achtbaan is opgebouwd. Er is hier heel erg diep en goed over nagedacht!
Alleen het wachten is al een schitterende ervaring wanneer je in de kelder van een oud-Hollands grachtenhuis verdwijnt en via onderaardse gangen vol met koloniale handel in een donkere ruimte belandt die geflankeerd wordt met oude spookachtige huizen.
Je neemt plaats in een boot en deze verdwijnt in een dichte witte nevelige wolk. Het is er angstig stil om je heen en iedereen wacht af wat er gaat komen. Oude ankerkettingen ratelen en je bootje wordt een helling opgetakeld, een plotselinge en onverwachte stilstand tijdens het omhoog takelen zetten al je zintuigen op scherp waarna je razendsnel het daglicht wordt ingeschoten voor het ritje in de achtbaan.
Dit was vandaag zeker het beste!
De dag kabbelt langzaam naar het einde en als laatste nemen we nog een rit in “de Fata Morgana”.
Bij het zien van het gebouw kan ik het niet laten om een: ‘Mmmmm, Allah Akbar!’ uit te slaken.
Het is een schitterend gebouw die een Oosterse bazaar moet voorstellen. Voor een moment waan ik me in mijn geliefde Maleisië. Een mooie vreedzame moskee in een slaperig dorpje ergens langs een stille weg.
De voorstellingen binnen zijn ècht schitterend en zouden ook in andere pretparken zeker niet misstaan. Bebaarde Arabieren, kamelen, buikdansers en zelfs een tandarts op het marktplein trekken aan ons voorbij. Een waardige afsluiting van deze mooie dag.
Lyka is moe en voldaan. Het is pas ons eerste uitstapje samen in Nederland. We wachtten nog steeds op de uitslag van de aanvraag voor haar verblijfsvergunning. Het is nog maar ruim zes maanden geleden dat we dat traject gestart zijn en nu zijn we zo dicht bij de finish. Over ruim een week hebben we weer een mooi uitstapje, maar dat wil ik nog niet verklappen.
