Luisteren, vooral veel luisteren is erg belangrijk als je onderweg bent. Na de tempels van gisteren waren we wel aan iets anders toe. Het verhaal van Shaun over een kasteel in originele staat, niet van beton en staal zoals in Nagoya, klonk voor ons als muziek in de oren.
Nu zou een reisje naar een attractie 250 kilometer verderop in Nederland als teveel klinken om dat als dagtochtje op en neer te doen. Haarlem - Maastricht is ongeveer de afstand die moesten afleggen om op de plaats van bestemming te komen. Drie uur en negentien minuten reistijd (volgens 9292ov.nl) voor een enkele reis. Voor ons in de supersnelle sexy vierhonderd meter lange gestroomde Hikari treinen zou het maar vijfenvijftig minuten zijn. Dus een dagtochtje was goed mogelijk. Het Himeiji-jo staat ook op de UNESCO lijst en dat staat garant voor kwaliteit.
Tijdens de korte treinreis verraste Tettje me met het voorstel om vanavond weer Sushi te gaan eten. Ik sta er helemaal voor open om de (gezonde) heerlijkheden van de Japanse keuken te proberen. Maar eerst het kasteel! Himeiji is de zoveelste onbekende miljoenenstad waar we arriveren. Ook hier waren er links en rechts langs de weg die naar het kasteel leid veel souvenirwinkeltjes. Eindeloze stapels kleurrijke rotzooi die nergens goed voor zijn.
En plotseling sta je dan voor een verkeerslicht te wachten met het kasteel voor je. Opnieuw een indrukwekkend gezicht. Nadat we het kasteelterrein hebben betreden gaan we eerst eens rustig om ons heen zitten kijken naar al die mensen. OK, het is woensdag maar er zijn toch wel wat mensen op de been.
Aan het begin van de rondleiding door het oude houten gebouw moeten de schoenen uit. Twee plastic tasjes voor die grote schoenen van me. Op sokken schuifelen we over de gladde houten vloeren. Natuurlijk mag hier niet worden gerookt. Het stuk tussen de zijvleugel en het hoofdgebouw kunnen we weer met de schoenen aan afleggen. Met een groen gevoel bekijk ik hoe de gebruikte plastic tasjes worden gereinigd en op een nieuwe stapel worden gelegd. Japan is groen!
Na een kort stukje over een met grote stenen belegde weg stonden we voor de poort van de haast onneembare vesting. Ik weet dat ik in herhaling val maar je moet het met je eigen ogen hebben gezien om het te kunnen bevatten.
Zo verlieten we net na twee uur het kasteel om wat te eten. Tettje kwam natuurlijk weer met het antwoord, “een kleinigheidje” en bij een restaurant met uitzicht op het kasteel vielen we op het terras neer. Bij het bestellen vanuit de vitrine kon ik mijn ogen niet geloven. Tettje zijn “kleinigheidje” was een dienblad vol met eten. Daar stak mijn bestelling maar bleek bij af, een noedelsoepje.
Tettje keek zijn ogen uit toen het dienblad werd geserveerd en verontschuldigde zich. Hij was namelijk in de verontstelling dat hij alleen het bord met de schnitzel en de kool had besteld. Ik was in de verontstelling dat Tettje wist dat hij het hele dienblad bestelde. We moesten er allebei hartelijk om lachen. Het eten smaakte in ieder geval goed en ik wist zeker dat Tettje weer wat had geleerd.
Vanuit de trein gingen we meteen naar het Sushi restaurant in het station van Kyoto. 137 Yen (ongeveer een Euro) per bordje. De kleine kunstwerkjes verdwenen in onze kelen en werden weggespoeld met Kirin biertjes. Veel vroeger dan normaal gingen we richting het hostel. Morgen zijn we alweer op de helft van onze reis en de drukke dagen beginnen nu hun tol te eisen.
Morgen gaan we een lange wandeling door Kyoto maken.
