Tokyo (Sakura Hotel - Ikebukuro), woensdag 13 mei 2009
Na een onrustig begin van de nacht in het claustrofobische kleine kamertje waar we met zes personen slapen val ik rond drie uur in slaap. De onrust, de spanning of noem het de stress van deze reis glijd als een sjaal van me af. We zijn zonder problemen op de plaats van bestemming gearriveerd en zijn zonder problemen de eerste avond in Japan doorgekomen. Het volgende wat ik me herinner is het aflopen van mijn Chinese reiswekker.
Het is acht uur in de ochtend in een wereldstad die Tokio heet. 9.000.000 mensen maken zich op voor de tweede woensdag van mei 2009. Voor ons dan, voor de Japanners is het het jaar 21 van de “Heisei periode”. Japan begint bij elke nieuwe keizer die aan de macht komt opnieuw aan een jaartelling met het jaar 1.
Voor ons, Tettje en ik, is dit het het begin van alweer onze derde reis samen. Na Borneo en Indonesië is nu Japan aan de beurt. Nadat we ons uit het kleine kamertje met de drie stapelbedden hebben gewrongen gaan we in de keuken overleggen over het ontbijt. In het café dat bij het hostel hoort wordt er een ontbijt geserveerd van twee toast met jam en onbeperkt koffie. En daar zit hem nu juist de kneep. Ik hou niet van Jam en zelf hebben we voldoende oploskoffie bij ons voor de hele reis.
Terwijl Tettje in de (nog) lege keuken een kopje oploskoffie voor me maakt praten we over wat de mogelijkheden voor het ontbijt zijn. Tijdens de tocht van het treinstation naar het hostel had ik in ieder geval al een McDonald's gezien. Ik weet natuurlijk niet of ze daar ook het voor mij bekende en ò zo geliefde ontbijt van een broodje gebakken ei serveren.
We stoppen allebei ¥ 10.000 (€ 78,-) in de gezamenlijke pot en we zullen wel zien hoever we hiermee vandaag zullen komen. Japan heeft de naam een duur land te zijn. Terwijl Tettje onafgebroken praat over zijn positieve indrukken van Japan kijk ik nog eens goed naar de stapel bankbiljetten die ik in mijn handen heb.
Er zijn niet echt grote verschillen tussen de verschillende bankbiljetten. Wat me meteen opvalt is de vale donkergroene kleur. Ze lijken gewoonweg op de Amerikaanse Dollar en die horen ook niet bij de categorie van de meest kleurrijke bankbiljetten in de wereld.
Bij de McDonald's aangekomen zie ik in ieder geval op een grote foto achter het raam een plaatje van een broodje met een gebakken ei er op dat me meteen bekend voorkomt. Het Engels van de medewerkergrote is maar beperkt maar de twee opgestoken vingers en “Menu One” word meteen achter de counter begrepen. De grote beker hete koffie is wat ingewikkelder maar uiteindelijk zitten we enkele minuten later met de vers gezette koffie en de broodjes in een bleek zonnetje op een bankje achter het “Ikekuburo treinstation”.Na het ontbijt geniet Tettje van een vers gerold sigaretje en we bespreken voorzichtig de eerste toeristische attractie van deze reis. De zon klimt langzaam omhoog aan een staalblauwe hemel en vandaag gaan we enkele toeristische attracties in het echte centrum van Tokio bezoeken.
Natuurlijk is het vinden van de juiste trein naar het centrum in het ondergrondse treinstation een beetje moeilijk maar mijn ervaring met de treinen in Seoul komen me hier goed van pas. Gekleurde spaghetti in een grote pan, langzaam uit de kluwen halen! Gelukkig is er op de treinen veelal de kleur van het spoortraject aangebracht waardoor we alleen maar naar de kleur hoeven te zoeken op het perron. Bij aankomst op het station van Tokio, in het district Tokio, zijn we niet ver meer verwijderd van de eerste attractie van de dag. Het keizerlijk paleis.
Eenmaal boven de grond worden we verrast door het iconische “JR Tokio Station”, een rood bakstenen gebouw uit 1914. Met de alles vernietigende tweede wereldoorlog in mijn achterhoofd ben ik oprecht verbaasd dat dit mooie gebouw nog overeind staat en het middelpunt is van een ingrijpende renovatie. Japan blijkt trots op haar historische monumenten en gebouwen te zijn. In een omgeving met alleen maar moderne torens om je heen valt het oude gebouw nog veel meer op.
Na een halfuur in deze wereldstad is er één ding dat ons nog het meest is opgevallen.De stilte in de stad!
Ja echt, het is hier zo stil dat je jezelf in een bos waant wanneer je je ogen sluit.
Ongelofelijk maar waar!
Er staat een lange rij taxi’s, alleen Japanse auto’s, te wachten op klandizie terwijl de motor stationair loopt om de airconditioning te voeden. Ik herken zelfs een “Datsun Laurel” waar we met Loekie van Bruchem mee naar ons werk reden in een ver verleden.
De stilte, de rust rondom het keizerlijk paleis is overweldigend, je hoort geen enkele claxon of sirene van de reddingsdiensten of de politie. Enkele weken geleden was ik nog in Amsterdam en Rotterdam, steden overgenomen door islamieten en Afrikanen, met chaos en luidruchtigheid als gevolg. Vluchtelingen brengen hun gebruiken en hun gewoonten mee met gevolg dat er langzaam een derde wereld land ontstaat waaruit ze zijn gevlucht en waar chaos regeert! We hebben nog geen enkele vluchteling op straat gezien.
‘Waarom dringen de opeenvolgende regeringen van Nederland ons het vluchtelingen probleem op?’
’Waarom?’
’Nederland is te klein om tienduizenden vluchtelingen per jaar op te vangen!’
Met enige treurigheid in mijn gedachten zet ik het van me af en geniet van het voorrecht dat ik heb om te mogen reizen en Azië te zien.
Ook het weinige aantal mensen op straat draagt hier natuurlijk aan bij. Mijn vooroordeel van een krioelende mensenmassa van negen miljoen inwoners is voorgoed omgebogen naar een rustige en vooral stille hoofdstad van Japan.
We kijken onze ogen uit in Tokio! We lopen door een rustige straat die op opgefleurd met een brok modern beeldwerk. Kijk ook eens hoe rustig het hier is op straat? Passanten kijken je niet doordringend aan en vlassige baardjes zijn niet aanwezig. We steken de straat over en staan voor een klein bouwwerk aan de buitenzijde van de brede gracht. Het zijn de overblijfselen van het “Wadakuramon Gate Guardhouse”.
Het gehele complex van paleizen, bijgebouwen en tuinen is omgeven door een brede gracht. Niemand, zelfs geen "ninja", kan ongezien bij de keizer en zijn familie in de buurt komen!
Tegenover de brug die ons in de paleistuinen brengt ontdekt Tettje een bijzonder gebouw. Er is een moderne kantorentoren geplaatst achter een oude rode bakstenen gevel die geheel is geïntegreerd in het gebouw. Optimaal gebruik van de grond en respect voor de architectonische geschiedenis van de stad. Een echte win/win situatie!
Het “Wadakura Fountain National Park” is een betonnen plaat omgeven door groen en bezaaid met kunstwerken en fonteinen. Niet echt een park maar meer een plein. De opvallende rust van de stad is hier nog sterker. We horen echt alleen maar een opvallende stilte en het ruizen van het water in de fonteinen. We wanen ons alleen in een verlaten wereldstad.
Dichterbij dan aan de rand van de binnengracht kunnen we niet komen. We zien vandaag ons eerste Japanse kasteel van deze reis. Het “Edo Kasteel”, ook wel Edo-jō, Tatsumi-yagura genaamd, stamt uit 1457.We genieten van de indrukwekkende omgeving en proberen onze indrukken een plaatsje te geven. Onze camera’s klikken en wij knikken naar elkaar als teken dat we het naar ons zin hebben en tevreden zijn over wat we zien.
De paleisgronden zijn eigenlijk een groep eilanden omringd door een gracht en alleen toegankelijk over een handvol goed bewaakte bruggen. Natuurlijk kan het paleis niet door toeristen worden bezocht want de keizer is een zoon van de zon en daar kun je niet zo maar even binnen lopen.
De oppervlakte van het hele complex is zeker groter dan Zaltbommel binnen de grachten en muren. Er zijn brede grachten, bewakers en veel verlichting om er maar zeker van te zijn dat er ‘s nachts niemand met kwade bedoelingen binnendringt.
Een van die bruggen is de “Shakkyô (Seimon Ishibashi). Ook wel de “Keizerlijke Stenen Brug” genoemd. Dit is een belangrijke toegangsweg naar de keizerlijke paleizen.
Aan de overkant is er meteen een zware poort die alleen wordt geopend wanneer de keizerlijke familie het wenst!
Ik ben als bouwvakker altijd geïnteresseerd in de details van (oude) gebouwen. Deze dikke houten poort met gesmeed beslag moet ik wel fotograferen. Het is maar een detail maar het laat wel het vakmanschap zien van enkele eeuwen geleden. We verlaten de paleisgronden via een oude poort.
Gelijk een enkele verdwaalde toerist lopen we gewoon om het hele paleiscomplex heen. Het geeft ons mooie vergezichten van deze bijzondere plaats in het centrum van Tokio.Het wordt langzaam tijd voor de lunch en op een hoek, schuin tegenover de toegang naar de Yasukuni shrine, vinden we een klein Aziatisch restaurant. Het “Asian Café Siddique” ziet er aan de buitenkant vreemd uit maar we zijn in een vreemd land. Op de menukaart achter het raam staan gerechten uit verschillende Aziatische landen dus het moet gek worden dat we hier niets kunnen vinden dat we willen eten
Voor mij wordt het een gerecht dat nog het meest op de Thaise “Pad Krapow Moo” lijkt en voor Tettje een dunne gele Indiase kerrie met een flink stuk kipfilet er boven op. Het smaakt ons uitstekend en ik kan niet wachten tot vanavond. Ik ben benieuwd wat we dan weer voor Japanse heerlijkheden voorgeschoteld krijgen.
Tijdens de voortreffelijke maaltijd dwalen mijn gedachten af naar wat we allemaal op deze eerste ochtend in Japan hebben gezien. Het kleine kasteel in karakteristieke Japanse architectuur is al indrukwekkend. Zal de omvang van de grotere kastelen die we de komende weken gaan bezoeken de kastelen nog indrukwekkender maken?
