Nederland: Welkom in Hollandistan

Op de bouwplaats, maandag 31 maart 2025

Om een uur gaan kort naar elkaar de telefoon en de wekker op mijn iPhone af.
Ik neem de hoorn van de haak en hoor een krakerige computerstem zeggen: ‘This is your wake-up call! It is one ‘o’ clock!’
Ik ben niet in de war maar wel enigszins gedesoriënteerd. Lyka draait zich onwennig op dit tijdstip nog eens op haar andere zijde maar dat mag ik niet laten gebeuren. We staan aan het begin van een hele lange (reis)dag waar we ons met een gezamelijk hoog moraal doorheen moeten slepen.
Ik neem eerst de tijd om een beker koffie te zetten want zonder de cafeïne kom ik ’s morgens maar moeilijk op gang. De kamer wordt voor de laatste keer gecontroleerd of we ècht niets zijn vergeten in te pakken en de koffers die moeten worden ingecheckt worden voorzien van enkele stroken gele ducttape als extra beveiliging. We kijken elkaar aan om onze energie gelijk te balanceren want we weten beiden donders goed wat er voor een dag voor ons ligt.
Iets over half twee arriveren we in de lobby van het “The Green View Hotel” waar al twee andere achtergebleven passagiers op de bus zitten te wachten. Met een rugzak bomvol met ervaringen in Thailand wist ik gisterenavond al te voorspellen dat er een minibusje voor de zeven passagiers is geregeld. Niemand, en dan ook helemaal niemand, heeft gedacht aan de mogelijkheid van de hoeveelheid bagage die hoogstwaarschijnlijk bestaat uit zeven grote koffers en ook nog eens zeven kleine koffers!
We zijn nog niet compleet wanneer de door mij voorspelde veel te kleine minibus arriveert. We gaan met z’n vijven naar buiten en ik zie de buschauffeur achter zijn oren krabben wanneer hij de enorme hoeveelheid bagage van ons vijven ziet. Hij begint met de grote koffers achterin de minibus te laden waarna de kleine cabine bagage er boven op gaat. Je hoeft niet te hebben gestudeerd om te zien dat dat niet gaat passen! Er moeten twee kleine koffers naast de passagiers op de stoelen. Dan is de bus is vol!
De achterklep van de minibus slaat met een klap dicht en precies op dat moment verschijnen de twee laatste passagiers. Er ontstaat een vurig argument tussen verschillende betrokkenen, zoals een medewerker van het hotel en de chauffeur van de minibus, maar zodra het woord “Bolt” valt weet ik dat het probleem is opgelost en dat er voor de laatste twee passagiers een taxi wordt geregeld om ze naar het “Suvarnabhumi International Airport” in Bangkok te brengen. Ze moeten alleen wel langer wachten totdat de taxi is gevonden!
Voor ons vertrek met de minibus heb ik nog snel naar de weersverwachting gekeken en die is niet al te best voor Bangkok. Alleen maar regen.! Om half drie staan we vooraan in de rij om in te checken voor onze reis via Istanbul naar Amsterdam. Ik heb de luchthaven in Bangkok nog nooit zo leeg gezien. Het is dan ook een onmenselijke tijd in deze globale economie die 24/7 overal ter wereld doorgaat.
Het grote voordeel van dit nachtelijke vertrek is natuurlijk dat er geen lange rijen staan bij de veiligheid inspectie en de immigratie. We kunnen zo doorlopen terwijl het Zwitserse echtpaar apart wordt genomen omdat ze de zestig dagen van het visum hebben overschreden. De beambten van de immigratie zijn druk aan het bellen met Turkish Airlines om de bevestiging dat de vlucht van vrijdagavond door de luchtvaartmaatschappij is geannuleerd en dat de passagiers daar geen schuld aan hebben. Misschien krijg ik nog wel te horen hoe het is afgelopen.
We zoeken een plaatsje aan een tafel in ons vaste koffie restaurant in de vertrekruimte van het “Suvarnabhumi International Airport”. Ook hier is het natuurlijk erg rustig en wij moeten nog meer dan drie uur wachten voordat we aan boort kunnen van onze eerste vlucht “Turkish Airlines TK 59” naar Istanbul. Er zit gelukkig nog voldoende Thaise baht in mijn broekzak. Ik schud met mijn hoofd wanneer ik meer dan negen euro moet aftikken voor een kartonnen beker hete zwarte koffie en een bekertje lauwe chocolademelk. Het meisje giet de hete koffie in mijn Japan koffiebeker. Daarna nog enkele blokjes ijs om de koffie snel op drinktemperatuur te brengen.
De minuten kruipen (te) langzaam voorbij en zodra Lyka haar verveling gaat verdringen met een kijkje in de veel te dure “Tax-Free” winkels sla ik mijn Kobo e-reader open om de tijd te doden. Gelukkig werkt het! Lyka komt terug met twee pakken wafels die gevuld zijn met lokale tropische vruchten. Nog twee uur te gaan en ik speel voor een moment met de gedachte om mijn MacBoek tevoorschijn te halen om verhalen te schrijven. Verder dan het spelen met de gedachte komt het niet. Mijn koffie is bijna op na anderhalf uur en dan wordt het tijd om onze zitplaatsen en tafel te verlaten en naar de Gate te gaan. Het begint langzaam drukker te worden op de luchthaven.
Bij de Gate hebben we gelukkig meteen zitplaatsen waar we een uur moeten luisteren naar een computerstem die om de tien seconden waarschuwt dat de loopband voor onze neus eindigt. Ik haal mijn e-reader maar weer tevoorschijn en lees in het boek van Inez Weski “Het geluid van de stilte : Een jaar leven in een voortrazende orkaan”. Een verslag over hoe onbetrouwbaar onze overheid is. De waarheid is nog veel ongelooflijker dan de ingewikkeldste verzinsels! We zijn allemaal slachtoffer van het systeem dat “de Overheid” heet! Net als in China en andere totalitaire regimes.
Dan kunnen we eindelijk naar het aquarium een verdieping lager en moeten we wachten op ons vliegtuig dat nog niet aan de slurf staat. Ik kijk op mijn horloge en realiseer me dat we al zes uur wakker zijn en het vliegtuig nog niet hebben gezien. Dit zijn van die momenten dat we niet teveel moeten nadenken maar alles gelaten over ons heen moeten laten komen. Gelukkig mogen we als een van de eersten aan boord omdat het personeel weet dat we meer dan zestig uur vertraging hebben. Eindelijk rust!
De Airbus “A330-300“ heeft maar twee stoelen aan de raamzijde en dat betekend dat we een relatief comfortabele vlucht in het verschiet hebben. Voor zover je kan spreken van een comfortabele vlucht! Intercontinentale vluchten richting Europa vanuit Thailand zijn ècht een drama!
We zijn minder dan een uur in de lucht wanneer het ontbijt wordt geserveerd. Gebakken aardappelen met omelet en spinazie voor mij en Lyka gaat voor de “French Toast” met een zoete jam. De twee driehoekjes kaas maken meteen mijn (reis)dag weer goed. Ik droom weg naar de supermarkten van Nederland voor de arme mensen waar ik morgen oude kaas ga kopen. Wat heb ik die oude kaas de afgelopen twee maanden toch gemist! Mijn bakje fruit ruil ik met Lyka voor nog meer kaas en het taaie witte broodje. Goed gevuld zitten we in de verduisterde cabine. Het is niet anders, we moeten tijdens het daglicht verplicht in een verduisterde ruimte zitten.
Er zijn nog tien lange uren te gaan! In de hoop dat het ontbijt me rozig zal maken doe ik mijn oordoppen in en probeer te slapen. Gelukkig lukt dat voor enkele uren. Totdat mijn lichaam genoeg rust heeft gehad en mijn interne klok, die nog steeds op GMT +8 staat, mij wekt en ik voor me uit in een cabine staar waar veel mensen TV zitten te kijken. Dat is ook iets dat ik nooit heb kunnen begrijpen! Passagiers die acht uur achter elkaar film zitten te kijken. Nog ruim zes uur te gaan!
Het boek van Inez Weski is mij op dit moment wat te zwaar dus begin ik aan “Alistair MacLean's Rode Brigade”. Een boek over een dodelijk virus dat uit een laboratorium wordt gestolen en de hele mensheid in gevaar brengt. Waar heb ik dat eerder gelezen of gehoord?
Gelukkig is daar de volgende maaltijd die we in het pikkedonker moeten nuttigen. Wat heb ik een hekel aan die dagvluchten naar Europa! De pasta smaakt prima en de rode bietensalade is een winnaar. Lyka heeft de Thaise kip met cashewnoten en wat zij in het kleine bakje achterlaat werk ik nog snel naar binnen. Het kan wel even duren voordat we weer wat te eten krijgen!
De laatste vier uur van de reis naar Istanbul kan je het beste vergelijken met het oneindige ronddraaien in je bed wanneer je niet in slaap kan komen. Ik probeer van alles en nog wat om de seconden en minuten sneller te laten passeren. Tevergeefs! Zodra ik mijn e-reader open en probeer te lezen vallen mijn ogen voor enkele momenten dicht. Mijn gedachten houden me daarna meteen weer wakker. Mijn hersenen zoeken naar oplossingen voor de problemen die ons op dit moment in Nederland teisteren. Problemen die zo snel als mogelijk moeten worden opgelost.
Hazenslaapjes afgewisseld met periodes van astronomische verveling, wat kan ik nog bedenken om de tijd te versnellen? Nog maar een stukje lezen totdat mijn ogen weer dichtvallen.
Eindelijk komt de verlossende mededeling van de kapitein vanuit de cockpit: ‘Goedemiddag, we gaan over enkele minuten de daling inzetten naar de “Istanbul Havalimanı” luchthaven.’
Precies op dat moment komt het cabine personeel langs om de schuifgordijnen in de patrijspoorten omhoog te doen waarna er een stroom oogverblindend zonlicht de cabine vult. Het voelt ongemakkelijk als in een bioscoop wanneer de noodverlichting plotseling aan gaat!
Het is nu of nooit! Er heb uren met de gedachten gespeeld en nu moet het dan maar gebeuren! Ik sta op en been naar de centrale keuken tussen de vleugels en vraag naar het hoofd van het cabine personeel.
Het cabine personeel kijkt me vreemd aan en de vraag: ‘Waarom?’, laat niet lang op zich wachten.
Het hele verhaal van de vertraging en annulering van onze vlucht drie dagen geleden opent alle monden van verbazing. Nu we ook nog een kleine zes uur op de luchthaven in Istanbul moeten wachten zouden we het zeker op prijs stellen wanneer Turkish Airlines ons een (gratis) verblijf in de lounge zou aanbieden zodat we in ieder geval kunnen ontspannen en wat uitrusten. Het hoofd van het cabine personeel verontschuldigd zich voor het ongemak en belooft zodra ze contact heeft met de luchthaven ons ongemak zal bespreken met de verantwoordelijke manager. Ik heb geen enkele zekerheid dat het gaat lukken maar niet geschoten is altijd mis!
Na de wat onhandige en hobbelige landing verlaten we als laatste passagiers het vliegtuig. Voordat we het toestel verlaten stapt het hoofd van het cabine personeel op ons af en verteld dat ze voor ons heeft geregeld dat we kunnen ontspannen in de lounge van Turkish Airlines. Ze weten ervan aan de balie voor de lounge en onze namen zijn in het systeem ingevoerd. Ik bedank haar uitgebreid en kan alleen maar hopen dat het allemaal goed komt. Zes uur wachten op een luchthaven is een heel lange tijd, zeker na een vertraging van meer dan zestig uur!
Halverwege de slurf worden we opgewacht door een lange magere man met een dikke zwarte snor in een net kostuum, met een portofoon op de heup, die ons nog een keer op de borst drukt dat we ons geen zorgen hoeven te maken. We kunnen naar de lounge gaan. Ze weten dat we onderweg zijn en wij kunnen gratis gebruik maken van de lounge. Het is in ieder geval een opluchting dat we de lange uren wachten kunnen doorbrengen op een comfortabele sofa.
Onze zoektocht naar de beloofde lounge brengt ons langs drie verschillende lounges verspreid over de enorme vertrekterminal. De nieuwe luchthaven van Istanbul moet het nieuwe knooppunt worden tussen oost en west. Overal laat ik met een verlegen glimlach onze instapkaarten zien. Ze worden gescand en geen enkele keer gaat er een groen licht branden dat we mogen worden toegelaten.
Bij een van de lounges is de medewerker van Turkish Airlines meer dan onbeschoft. Hij laat duidelijk merken dat hij weinig opheeft met een “Kafir” uit West-Europa. Zijn islamitische superioriteitsgevoel straalt van hem af en hij denkt dat hij echt de uitverkorene is! Welkom in de "Verenigde Europese Emiraten”, het continent van de toekomst.
Bij een andere lounge adviseren ze ons om naar de balie van de klantenservice te gaan. We zijn al een uur aan het zoeken en hebben nog geen slokje water gezien. Mag ik dat een slechte service van de luchtvaartmaatschappij noemen? Bij de klantenservice vinden we gelukkig een luisterend oor en in ieder geval en verifiëren ze onze meer dan 60 uur vertraging. De ogen van de medewerkers gaan wijd open en ook hun monden vallen open van verbazing.
Na een vriendelijke knik met een blik vol medelijden pikt de man de telefoon op, in Islamitische landen is de vrouw nog steeds ondergeschikt en minderwaardig, en belt met het management. Het resultaat is dat we beiden een voucher ontvangen voor een gratis maaltijd omdat we niet tot de lounge kunnen worden toegelaten.
‘Maak maar een foto van deze display? Daar kun je de vouchers gebruiken!’, adviseert de man vriendelijk.
Zonder enige aanwijzing in welke richting wij de restaurants, waar we de voucher kunnen inwisselen, kunnen vinden worden we weggewuifd. Probleem opgelost!
Na een half uur zoeken naar een restaurant dat op de display staat gaan we met geluk een roltrap op naar een hoger gelegen promenade met enkele goedkopere fastfood restaurants. Het was de “Subway” broodjeswinkel die onze aandacht trok! Lyka bestudeerd haar voucher en ziet dat het “The Gang Food” restaurant ook op de voucher is vermeld. Dat wordt het dan! Een broodje gefrituurde kip zoals bij KFC met patat en een Coke Zero. Tijdens het wachten op ons eten bereken ik uit verveling wat onze maaltijd zou kosten, wanneer wij deze uit vrije wil zouden bestellen.
Het complete dienblad kost € 19,65 per stuk! Vol ongeloof staar ik naar het dienblad met het taaie broodje en lauwe friet. Voor dat bedrag konden we samen twee keer ’s avonds heerlijk gezond gaan eten in Japan. Maar Japan is een duur land!
Ik eet wat van het geserveerde voedsel en drink mijn koele cola. Wat mis ik Japan en Thailand. Nog drie uur te doden! De vermoeidheid begint door de werken en mijn humeur wordt met de minuut slechter. Ik ben snel aangebrand en mijn tenen lijken ondertussen wel een meter lang geworden. Gewoon rustig aan deze tafel blijven zitten! Zo oncomfortabel zijn deze stoelen nu ook weer niet. Het lezen lukt me niet meer en voor een moment je ogen sluiten is ook geen optie. Mijn hele hebben en houden zit in mijn kleine zwarte rol koffertje.
Volgens de richtingsborden is het meer dan twintig minuten lopen naar de Gate vanwaar ons vliegtuig naar het socialistische islamitische Amsterdamlabad zal vertrekken. Dus een uur voor het geplande aan boord gaan lopen wij in de richting van de gepubliceerde Gate. Alleen maar om ergens halverwege op een van de beeldschermen tot ontdekking te komen dat de Gate is gewijzigd en dat we nu rechtsomkeer moeten maken om helemaal in de andere richting te gaan.
Bij de gate aangekomen is het duidelijk dat we met bussen naar het vliegtuig op de parkeerplaats worden gebracht. Ik weet op dit moment niet meer of ik dat nog wel aankan. Alles doet me pijn en ik heb een barstende hoofdpijn. We zijn vanaf hier het punt gepasseerd dat het me allemaal geen moer meer kan schelen! Zodra de rijen zich gaan vormen om in te gaan stappen loop ik zelfverzekerd naar de voorkant van de rij “Business Class”, Lyka volgt mij ongemakkelijk.
Ik overhandig mijn instapkaart en zeg tegen de vriendelijke dame: ‘Zestig uur vertraging! Oudere passagier!’, ik wijs over mijn schouder naar Lyka, ‘My wife’.
Ze twijfelt enige momenten en scheurt daarna de instapkaart af. Lyka volgt mij naar de gereedstaande bus en we weten dat we nu aan de op een na laatste etappe van onze terugreis beginnen.
Naast ons, aan de andere kant van het gangpad, op de drie stoelen in het midden zitten drie Turken onafgebroken naar ons te staren afgewisseld met korte gesprekken. Ik vraag mezelf af of ik het me misschien inbeeld. Nee, ze zitten echt naar ons te staren en lachen ons uit. Ik vraag me af of ze naar mij of naar Lyka zitten te staren. Het voelt in ieder geval erg ongemakkelijk. Het vliegtuig stroomt langzaam vol en ik wacht vol verwachting af wie er op de lege stoel naast me zal plaatsnemen. Niet veel later wordt een van de Turken door het cabinepersoneel gesommeerd naar de lege stoel naast mij te verhuizen.
Het duurt niet lang voordat het staren en de oorzaak van het staren zich openbaart. De man zijgt neer op de smalle stoel in de “Boeing 787 Dreamliner” en maakt zich onmiddellijk zo breed dat hij bijna mijn ribben kneust. Zonder een woord te zeggen en met een brede glimlach op zijn stank verspreidende mond maakt hij duidelijk dat hij superieur aan ons is en wij ongelovigen zijn! Minder dan een hond!
Het porren in mijn ribben gaat onafgebroken door en het is duidelijk dat de man naast mij mij uitdaagt om er wat van te zeggen. Daar laat ik me natuurlijk niet toe verleiden! Dit is het soort dat in Nederland de baas is over de Nederlanders. Gezonden door de hoogste macht! Ik kijk naar zijn dikke zwarte snor en vraag me af of de snor van zijn vrouw nog dikker is. De gedachten die door mijn hoofd razen zijn vreemd na twee en twintig uur onderweg te zijn, ik ben mentaal mezelf niet meer!
De slechte pasta maaltijd breekt de reis maar het is zeer ongemakkelijk eten met een stoorzender naast je. Mijn trek is sowieso al verdwenen wanneer een vleugje van de slechte adem van mijn buurman mijn neus binnendringt. Na het eten verlaat ik mijn zitplaats om rust te krijgen in het overvolle vliegtuig. Ik loop naar de staart van het vliegtuig waar ik staande naast het toilet twee uur van de terugreis doorbreng. De slechte adem van de Turk kan ik missen als kiespijn. Het cabinepersoneel is verbaasd door mijn aanwezigheid maar verzorgd de vreemde staande passagier uitstekend.
De zon gaat ergens boven Duitsland langzaam onder, ik zie de zon onder de horizon verdwijnen. Onze lange vliegreis is bijna ten einde en mijn blijdschap over onze thuiskomst is minimaal. Eigenlijk wil ik helemaal niet meer in West-Europa zijn. Het continent van eindeloos lullen en tegelijkertijd de zakken van de ongekozen socialistische politici vullen.
Problemen stapelen zich ook op In Hollandistan! De ene (energie)crisis is nog niet opgelost en de volgende (pensioen)crisis biedt zich alweer aan. Er is een file van onoplosbare crisissen gevormd die in de moderne geschiedenis niet meer door een megalomane overheid kan worden opgelost. Een alles verzengende vuurbal in de vorm van een paddenstoel is wellicht nog de enige oplossing voor een nieuw begin met een schone lei. Een einde aan het ontkennen en de struisvogelpolitiek van de geldverslindende overheden!
Een steward maand me vriendelijk om te gaan zitten omdat de landing naar Schiphol is ingezet en de lampjes “Gordels vastmaken” zijn gaan branden. De laatste twintig minuten naast de ruikende Turk lijken uren te duren! Ik ben blij dat ik verlost ben van mijn buurman zodra de wielen de grond raken.
Het vliegtuig rolt in een slakkengang naar de terminal wanneer mijn lastige buurman in het andere gangpad zijn cabinebagage uit het bagage compartiment boven de passagiers haalt. Zelfs het mannelijke cabinepersoneel maakt geen enkele indruk op hem! Turks haantjes gedrag! Samen met zijn twee kompanen gaat hij gewoon richting de uitgang terwijl de andere passagiers verbaasd naar hun verrichtingen kijken!
Immigratie is elektronisch en de koffers verschijnen al snel op de band. Het gaat zelfs zo snel dat we de intercity naar Den Bosch een half uur eerder dan gepland kunnen nemen. Vandaag koop ik fysieke vervoersbewijzen omdat het de vorige keer het elektronisch inchecken was misgegaan. Onze beloning is € 1,50 toeslag per persoon! Goede bedoelingen kosten nu eenmaal extra in Nederland!

Met vier koffers komen we niet verder dan het balkon van het treinstel. Ik schaam me kapot voor het land en de toestand van het treinstel! De trein is smerig en het toilet is te smerig voor woorden en de wanden staan vol met graffiti. Wat zou een toerist uit een ontwikkeld land denken wanneer hij arriveert op de grootste luchthaven van de lage landen?
Vanaf het station “Amsterdam-Zuid” en “Amsterdam Bijlmer ArenA” trekken er roedels jongeren met hoodies en dunne baardjes, als hongerige wolven op jacht, door de trein. Observerend, concluderend en intimiderend, naar de weinige passagiers. Wij voelen ons niet op ons gemak en blijven in stilte naar de grond staren zodra er weer een roedel Noord-Afrikanen passeert! Dit is hun met urine afgebakend terrein! Oogcontact kan dodelijk zijn in de trein!
Ik vraag de passerende conducteur of hij bij ons kan blijven omdat we bang zijn. In de ogen van de conducteur staat dezelfde angst te lezen die wij voelen. Waarom zou er niemand meer conducteur willen worden, of politieagent? Het is duidelijk wie de baas zijn in de samenleving. Welkom in Hollandistan!

Ik heb nu al heimwee naar de eerste wereld landen in het verre oosten…

Thailand: Een heel lange dag vol onzekerheden

Bang Sao Thong (The Green View Hotel) 1203), zondag 30 maart 2025

Om zes uur ben ik alweer klaar wakker door een combinatie van (te) vroeg naar bed gaan en het eenpersoonsbed waar ik zeker nooit van de rest van mijn leven aan zal wennen. Het drinkwater uit de fles wordt ik de elektrische ketel gekookt en verse koffie wordt gezet. Mijn hoofd zit nog vol met de vragen waarmee ik gisteren naar bed ben gegaan.
Laat ik eerst maar koffie drinken en een beetje ontspannen en schrijven. Het is in ieder geval een teleurstelling dat we gisterenavond niet bij de groep zaten die om 22:50 naar Istanbul is gevlogen. Het wereldnieuws is om depressief van te worden, en het nieuws uit Hollandistan is niet veel beter, dus laat ik dat ook snel achter me. Wat gaan we vandaag allemaal meemaken? Het lijkt een lange dag vol onzekerheden te worden.
Zodra Lyka ook wakker is kan ik naar de receptie om te zien of er nieuws is. Moderne hotels met elektronische sleutelkaarten zijn goed en veilig maar ook zeer ongemakkelijk wanneer een gast de kamer verlaat en de andere gast nog slaapt. De slapende gast moet wakker worden gemaakt wanneer je weer terugkomt en je kamer wil betreden! Er is geen nieuws aan de receptie. Het is nog vreemder! De receptie lijkt op deze zondagochtend onbemand.
Na een tweede beker koffie gaan we om kwart voor negen maar ontbijten. Er zijn nu zo weinig mensen over dat de omvang van het buffet is gehalveerd. Er is nog genoeg en voor ieder wat wils maar het is een treurige omgeving en van de gestrande passagiers druipt het ongeloof en de ellende af.
Onder het eten zeg ik tegen Lyka: ‘Het kan me niet schelen al moet ik hier nog een week blijven!’
We moeten er samen keihard om lachen en de weinige achtergebleven passagiers in het restaurant begrijpen er helemaal niets van!
We gaan terug naar de kamer omdat het buiten nu toch wel erg warm begint te worden. We gaan richting “Songkran”, Thais nieuwjaar, en dat is het begin van het “Hot Season” in Thailand. In de binnenlanden van Thailand lopen de temperaturen binnenkort richting de veertig graden Celsius!
Het voelt alsof er iets is geëxplodeerd in mijn hoofd en mijn gedachten over een breed spectrum heeft verspreid. Voor enkele momenten weet ik het niet meer en ben ik mijn verbinding met de realiteit kwijt. Stress en alsmaar ophopende problemen in Nederland spelen me parten. Aan de receptie is er geen nieuws en de meisjes voelen zich er zichtbaar erg ongemakkelijk bij. Gelukkig kan ik ze aan het lachen brengen met een Thais grapje maar dat lost tegelijkertijd geen enkel probleem op.
De lunch brengt enige verlichting in mijn geestelijke toestand. Een nieuw gerecht! Gebakken spaghetti met garnalen. Ook de elke dag aanwezige zoetzure vis staat weer klaar. We worden verwend! En dat is waarschijnlijk geen goede zaak want dat is meestal een voorbode van slecht nieuws. De tuin is leeg en verlaten. Het lijkt wel dat we in een spookhotel verblijven net als in “The Shining”.
Direct na de lunch ga ik voor de vierde keer vandaag naar de receptie die nu wel bemand is. Het personeel is beduusd, zij zullen wel veel bagger over zich heen hebben gekregen van de ontevreden agressieve overgebleven gestrande reizigers. En dat terwijl die arme meisjes er helemaal niets aan kunnen doen! Zij werken voor het hotel, niet voor Turkish Airlines!
Er liggen nu twee nieuwe nieuwe aankondigingen op de receptie. Ik blijf vriendelijk en dat brengt een verlegen glimlach op de gezichten van de meisjes. Het nieuws dat mij bereikt is zo klaar als een klontje. Er zijn nog twee groepen passagiers van vlucht TK69 die vandaag en morgen vertrekken. Wij horen bij de groep van de laatste zeven passagiers die morgen, vannacht om twee uur, worden opgehaald om naar de luchthaven te worden gebracht. Wij staan boven aan de lijst met kamer 1203 en 2 personen.
Ik ben blij dat er een einde is gekomen aan alle onzekerheid! Toch maar even op de app van Turkish Airlines kijken! En ja hoor, onze nieuwe vlucht staat in de app. Er is alleen een klein probleem, we moeten zes uur en een kwartier wachten in Istanbul. Daar kunnen we ons maar beter alvast op instellen.
Het is vandaag “match day” in Nederland! De kraker tussen PSV Eindhoven en AJAX Amsterdam staat op de rol van de KNVB. Een beladen wedstrijd waar voor beide clubs veel op het spel staat. Het kampioenschap kan bijna worden beslist! Mijn TV aansluiting op de hotelkamer is al gecontroleerd en ik heb een prima internet verbinding, zeker nu er nog maar zo weinig gasten in het hotel zijn waarmee we de data moeten delen, zodat ik de wedstrijd zonder problemen zal kunnen kijken.
Er staan nog drie ijskoude flessen Leo bier in de koelkast en dat lijkt me wel wat te weinig. Snel naar de overkant van de weg om nog twee flessen extra te kopen. Het restaurant waar ik gisteren de Leo heb gekocht blijkt nog gesloten te zijn maar twee deuren verderop wenkt een jonge Thaise Chinees dat hij wel wat te drinken heeft. Hij maakt de beweging met een vuist naar zijn mond terwijl hij zijn hoofd langzaam in zijn nek legt. Zaken zijn zaken! 100 Baht per fles, maar dat kan er wel vanaf want het zou zo maar kunnen dat we recht hebben op een stevige compensatie voor de 60 uur vertraging.
De rest van de middag brengen we rustig door op de kamer in afwachting van onze terugreis en de hindernissen die we nog moeten nemen. Vol interesse volg ik inspecteur de Cock, met CeeOoCeeKaa in zijn kruisvaart om de dader van enkele brute moorden te vinden.
Het avondeten komt vroeg vandaag! We worden tussen 17:00 en 18:00 verwacht in het ondertussen zeer lege restaurant. Dat we nog maar met zo weinig overlevenden zijn doet niets af aan de kwaliteit van de geserveerde gerechten. We worden zeker niet genegeerd want het eten is nog steeds overheerlijk en van een goede kwaliteit.
Vanavond is er de glasnoedels met ei en groenten, gefrituurde vis in een geurige zoutige saus die me nog het meest aan de saus van de “Chicken Cashew” doet denken en de inktvis is zeker een winnaar. Ik schep zelfs voor de tweede keer op!
Na het avondeten direct terug naar de kamer en proberen om nog wat te slapen totdat we om een uur worden gewekt. Lyka kijkt op haar telefoon een populair Koreaans Drama en ik ben druk met de voorbeschouwing van de competitiekraker van vandaag.
Dit is het reizen in de 21ste eeuw! Internet en live-streams vanuit het vaderland. In een ver verleden waren het VHS video banden met oude films op een dikke TV en beduimelde boeken in het Engels die al honderden keren waren gelezen. Ik ben nog steeds blij dat ik de grote veranderingen heb mogen meebeleven tijdens mijn avonturen in Azië.
Mijn clubje wint de kraker met 2-1 en om kwart voor tien gaat het licht uit. Nog snel een paar uur slapen nu het nog kan. Morgennacht slapen we weer in ons eigen bed in Hollandistan.

Thailand: Als een vis op het droge

Bang Sao Thong (The Green View Hotel) 1203), zaterdag 29 maart 2025

Na een redelijke nacht wordt ik wakker in het zoveelste hotel in de zoveelste plaats deze reis. Het heeft voor mij persoonlijk helemaal geen nut meer om proberen te herinneren waar ik allemaal heb geslapen de afgelopen maanden! Het is een beetje als onthouden hoe je rijstkorrels eruit zagen net voordat ze in je mond verdwenen. Voor ons blijven alleen de hele goede en de hele slechte hotels een herinnering die af en toe naar de oppervlakte drijft.
Mijn Japanse IKEA wekker loopt om zeven uur af en het voelt wat onwennig om wakker te worden in een eenpersoonsbed. Lyka is ook al wakker en onze magen knorren. We zijn het er al snel over eens dat ik op onderzoek moet uitgaan wanneer we worden gevoerd in dit hotel. Het eerste wat in me opkomt is naar de receptie om te zien of er nieuws is over wat ons vandaag te wachten staat.
Zoals verwacht is er voor ons geen nieuws. We zwemmen als een vis op het droge in de onwetendheid wat ons vandaag nog te wachten staat. Het belangrijkste dat ze me kunnen vertellen is dat het ontbijt tussen 06:00 en 10:00 voor de passagiers van vlucht TK69 in het restaurant zal worden geserveerd. Gelukkig is dit voor mij de derde keer dat ik een ernstige vertraging meemaak dus ik raak er echt niet meer van in paniek. Wij hebben geen haast, we hoeven nergens op tijd te zijn of naar ons werk. We laten het gewoon gelaten over ons heen komen.
Om tien over half zeven zitten we al aan het Thaise ontbijt, dat eenvoudig maar in overvloed is. Zoals verwacht is de koffie een grote zak Nescafé oploskoffie die in een emmer kokend water is gegooid. Die is dus absoluut niet te drinken, in een Nederlandse gevangenis zou er een oproer ontstaan na het serveren van deze koffie, dus die laat ik na een klein slokje al staan. Ik heb wel wat trek maar ik eet niet echt veel want de onzekerheid knaagt in je onderbewustzijn.
Terug op de kamer kijk ik naar mijn afgesloten lichtblauwe koffer en denk aan een beker vers gezette koffie. Dat zou lekker zijn! We gaan hoogstwaarschijnlijk aan het einde van de middag vertrekken naar de luchthaven. Een paar flesjes soda water en coke zero zou vandaag tijdens het wachten ook wel lekker zijn. Ik trek er op uit en een 7-11 in Thailand is nooit ver weg! Ook hier in de buitenwijken van Bangkok is de gemakwinkel slechts twee deuren verderop.
Voor de deur in het volle daglicht zie ik pas de enorme omvang van het “The Green View Hotel”. Het is volgens mij zelfs een congrescentrum met zes vleugels van vier verdiepingen. Het zou mij niet verbazen wanneer veel luchtvaartmaatschappijen hier uiteindelijk terecht komen. Er zijn namelijk niet zo heel veel hotels die tussen de drie en vierhonderd bedden tot hun beschikking hebben!
Bij terugkomst in het “The Green View Hotel” zie ik dat er een nieuwe aankondiging van Turkish Airlines op het werkblad van de receptie is geplakt. Er staat niets over vertrekken naar de luchthaven maar wel over de lunch die tussen 12:00 en 13:00 in het restaurant wordt geserveerd. De meisjes zijn meer dan vriendelijk en behulpzaam. We krijgen een vijf sterren behandeling van het hotel en het personeel! Mijn beperkte kennis van de Thaise taal komt me in ieder geval goed van pas en het ijs tussen ons is snel gebroken.
Terug op de kamer worden onze koffers opengemaakt, we willen tenslotte ook nog schone kleding aan voor de terugreis, en uit mijn lichtblauwe koffer komt het gereedschap om koffie te zetten tevoorschijn. Ik vul de kleine opvouwbare elektrische waterkoker met een stevige scheut water uit een grote fles en niet veel later verspreid de heerlijke geur van vers gezette koffie zich door onze hotelkamer. We moeten er gewoon het beste van maken en we zien wel waar het schip strand. Er zijn ergere dingen op de wereld.
Bij de eerste slok koffie denk ik voor een moment niet na omdat mijn gedachten ergens anders zijn. Ik brandt mijn mond aan de kokend hete koffie en moet gelijk denken aan de gevulde ijsemmer die ik vanmorgen in het restaurant voor het ontbijt heb gezien. Met een porseleinen kopje ga ik terug naar het restaurant om ijs te halen. Het personeel is verbaasd maar wanneer ik ze in het Thais heb uitgelegd waar ik het ijs voor nodig heb moeten ze heel hard lachen. Onze mede passagiers in het restaurant begrijpen er helemaal niets van dat ik zo opgewekt ben, ik zie maar weinig gelukkige gezichten om me heen.
Na een rustige ochtend op de kamer, met een tweede beker overheerlijke verse koffie, gaan we om kwart over twaalf al lunchen. Je kan het maar binnen hebben want we gaan er nog steeds van uit dat we vanavond rond 22:50 de lucht in zullen gaan.
Lyka gaat na de lunch terug naar de kamer en ik ga opnieuw bij de receptie kijken of er nog nieuws over ons vertrek is. Helaas zijn er geen nieuwe berichten over het aanstaande vertrek. Totdat ik twee Duitsers met elkaar hoor praten over dat ze nieuwe tickets in de telefoon app van Turkish Airlines hebben gekregen. Hun oude vlucht is verdwenen en ze hebben nieuwe vertrektijden voor de vlucht van vanavond, en vannacht!
Terug op de kamer controleer ik meteen mijn app en daar staat nog steeds de geannuleerde vlucht van gisterenavond vermeld. Mijn hersenen werken op volle toeren en ik kan niet anders uit de mij bekende feiten concluderen dat Turkish Airlines ons gefaseerd op hun eigen vluchten naar Istanbul zet. Dat betekend hoogstwaarschijnlijk dat we nog een nacht in het hotel zullen moeten doorbrengen.
Om vijf uur ga ik met een dubbele opdracht richting de receptie. Ten eerste zijn er voor ons geen nieuwe berichten, een kleine groep gestrande medereizigers hebben een bericht gekregen dat ze om zes uur zullen worden opgehaald om naar de luchthaven te worden gebracht. Daar horen wij dus niet bij vanavond!
Dan maar naar de 7-11 om een paar grote flessen Leo bier te halen en dat loopt uit op een teleurstelling! Ze verkopen geen bier in deze 7-11! Ook bij de kleine Tops Fresh is verkoop van alcohol onbekend. Waarschijnlijk omdat de winkels aan een brede belangrijke verbindingsweg liggen en de nationale wet verbied om alcohol langs provinciale wegen te verkopen.
Maar ik ken Thailand als mijn binnenzak en weet als geen ander dat restaurants ook flessen bier verkopen om mee te nemen. De Thai zijn nu eenmaal geboren zakenmensen die elke mogelijkheid die zich aanbied met twee handen aannemen.Niet veel later stap ik met zes grote flessen Leo de hotelkamer binnen. 80 Baht per stuk maar daar kan ik uitstekend mee leven.
Vijf flessen gaan in de koelkast en een fles gaat mee naar naar buiten waar het goed vertoeven is op een terras in de vroege vooravond. Mijn Kobo e-reader gaat ook mee en met het elektronische boek en een grote fles Leo ben ik een vreemde eend in de bijt. Ik voel ogen overal op mijn lichaam. Nog een slokje en enkele pagina’s lezen. Ik ben een Baantjer aan het lezen en het is het tweede boek op rij dat meer dan interessant is.
Lyka heeft er genoeg van op de kamer voegt zich bij mij. Ik hoor dat er over ons wordt gefluisterd. Dat is een voordeel wanneer je meerdere talen spreekt. Wij zijn het gelukkige stel zonder zorgen over de vertraagde vlucht. Hoe kan dat in hemelsnaam mogelijk zijn?
Aan de tafel naast ons zit een wat oudere kleine, breekbare, vrouw met rood haar dat vermengd is met grijze lokken. Zodra we oogcontact maken knoopt ze een gesprek met ons aan. Eerst met mij maar niet veel later met Lyka. Ze blijkt te werken voor een organisatie die gefinancierd wordt door USAID, de organisatie die nog niet zo lang geleden door President Trump is opgeheven.
Ze beseft dat haar carrière op haar laatste benen loopt. De wereld is razendsnel aan het veranderen! Er zijn zoveel problemen in ieders vaderland dat die eerst moeten worden opgelost. Ik denk voor een moment aan de zuurstofmaskers in de vliegtuigen. Je moet eerst zelf een zuurstofmasker voordoen voordat je een ander helpt! Zo zou het in ieder land in de westerse wereld moeten zijn. Hoeveel miljarden zijn er in de afgelopen vijftig jaar naar Afrika gestuurd? En het is nog steeds niets!
Alarmbellen gaan rinkelen en ik weet dat ik op mijn woorden moet passen. Generaliseren is nooit goed maar ik schaam me er niet voor dat ik het goed vind dat een president van een van de machtigste landen hardop vragen stelt over de zakken waarin het geld van de belastingbetalers allemaal verdwijnt. Ook politiek en religie zijn een absolute No-Go in deze situatie.
Ik voel geen enkele verbinding tussen de slachtoffers, alleen maar egoïsme zoals we sinds de Covid-19 samenzwering hebben leren kennen. Ik voel enig medeleven met haar maar ik hoop dat zij zich realiseert dat er ook veel zakkenvullers in haar werkomgeving van de hulp aan ontwikkelingslanden opereren. Gelukkig weet ik het gesprek op het pad van koetjes en kalfjes te houden.
Na een kort afscheid zitten we om kwart voor zeven in het restaurant aan ons diner. Het is meteen duidelijk dat er al veel meer medereizigers zijn vertrokken dan iedereen om ons heen had verwacht. Je kan de teleurstelling zien op de gezichten van de medereizigers die zijn achtergebleven net als wij.
‘Waarom zij wel en wij niet?’, waart als een ongrijpbaar egoïstisch spook door de menigte die in stilte de avondmaaltijd nuttigen.
De Pad Thai met de Sweet and Sour Fish met wat groente smaakt me uitstekend. In mijn gedachten probeer ik de puzzel van onze vertraging op te lossen. Het blijkt een onmogelijke puzzel. Nog een biertje en een aflevering van “Silent Witness” en dan slapen. Komt er morgen een oplossing voor ons probleem?

Thailand: Op weg naar Nederland

Bang Sao Thong (The Green View Hotel) 1203), vrijdag 28 maart 2025

Onze winterreis zit er alweer op! Het is een mooie reis om op terug te kijken met hoogte- en dieptepunten. De dieptepunten lagen vooral in Nederland en daar wil ik het eigenlijk niet over hebben.
Ik was zoals gewoonlijk op deze reis om zeven uur alweer op en bezig met het zetten van een vers bakkie koffie. We hebben deze reis zelfs drie kilo over dus moet ik de komende winterreis beter plannen en (veel) minder gemalen koffie meenemen uit Nederland. Gelukkig weet ik ook waarom ik zoveel koffie over heb! Het bakkie leut in de middag is zo goed als zeker verleden tijd. De drie kopjes die ik ’s morgens voor en na het ontbijt drink zijn voldoende om de dag door te komen.
Het duurt nog elf uur totdat de minibus van “Bell Travel” ons voor de deur van de “Boxing Roo” komt ophalen. Ik kijk om me heen in de kamer en het lijkt alsof we gaan verhuizen. Dat gaan we eigenlijk ook! We verhuizen terug naar Nederland, zo voelt het tenminste. Ik kijk naar de zeven maanden in Nederland uit omdat ik veel werk moet verrichten om bij aanvang van mijn AOW-jaren zorgeloos kan genieten van wat het reizen en mijn leven nog te bieden heeft in de herfst van mijn leven.
De verschillende spanningen in mijn geest en lichaam hebben zich verenigd, en verstrekt, en hun broederschap heeft mijn eetlust weggejaagd. Voor het eerst in mijn leven, zolang ik mij kan herinneren, staar ik ’s ochtends in een pizzadoos met daarin nog enkele koude punten pizza’, dubbele Peperoni en Chicken Trio, zonder dat het water in mijn mond loopt.
De tijd kruipt langzaam naar het punt van ons vertrek. Waarom zou ik niet doen wat ik elke andere dag ’s morgens in Pattaya heb gedaan? Het inpakken doen we na de lunch want vier uur om de rotzooi in de koffer verspreiden zou geen probleem moeten zijn.
Ik ga mijn gewoonlijke ochtendwandeling van tien kilometer maken. Het zonnetje schijnt en het is vroeg in de ochtend nog relatief koel. Binnen een kwartier loopt het zweet in straaltjes over mijn rug mijn bilnaad in. April is in aantocht en het hete seizoen zal niet lang op zich laten wachten. “Songkran”, het Thaise nieuwjaar, is over ruim drie weken en iedereen die ik ken heeft Pattaya al verlaten of gaat Pattaya de komende weken verlaten.
Dat is de reden waarom het zo rustig is op “South Pattaya Road”. Het is relatief rustig in de noemer van de bezoekers! Het onverteerde probleem, en dat ook nog steeds groeit, is de zeer luide verkeersdeelnemers. Of het nu om motoren, auto’s, of muziek uit die auto’s, gaat het wordt met de dag erger en zowel de expats en de lokale bevolking zijn het zat. Weinig mensen kunnen in Pattaya ’s nachts nog rustig slapen. Het gemeentehuis en het hoofdstation van politie wordt dagelijks met klachten overspoeld. Zelfs een landelijke krant heeft er al over geschreven omdat het nu de geluidsoverlast overal in Thailand uit de klauwen loopt.
Na mijn eerste flesje sodawater, na ongeveer drie kilometer wandelen, op de stoep voor een 7-11 begin ik aan de tweede etappe langs de zee die ook een kilometer of drie lang is.
Tijdens de wandeling neem ik van een paar bekenden, die ik elke ochtend tegenkom, afscheid met de mededeling dat ik hoop ze aan het einde van het jaar weer gezond te ontmoeten. Het is geen sterke binding maar een binding die sterk genoeg is om elkaar te begroeten en te respecteren! Ik ben vooral bezig om mijn hoofd te legen. Ik heb een onaangenaam gevoel in mijn lichaam en voel een druk op de borst. Het gaat zeker niet goed me. Laten we hopen dat ik in Nederland weer snel de rust vind en de stress van me af kan zetten.
Na een tweede flesje soda water voor het “Dusit Thani Resort” aan het einde van de boulevard en een flesje op de stoep voor een andere 7-11 aan “Central Pattaya Road” loop ik langs de Subway om voor Lyka haar lunch op te halen. Ze wil graag een “foot long Chicken Terriyaki” sandwich. Ik hou het op een halve omdat ik ondanks de wandeling en de liter sodawater nog steeds geen trek heb gekregen.
In de wetenschap dat ik toch wat moet eten werp ik me na terugkomst in de hotelkamer op de koude pizzapunten van gisterenavond. Ze zijn wat aan de taaie kant maar ze smaken nog prima. Laat ik maar gaan douchen om te ontspannen en me voor de laatste keer in Thailand te reinigen! Je kan het maar achter de rug hebben. Tijdens het douchen hapert de radio en Lyka laat me weten dat het internet steeds wegvalt. Dat kan altijd in Thailand waar het internet ondertussen beter is dan in veel andere Zuid-Aziatische landen.
De eerste berichten druppelen binnen. Facebook en TikTok exploderen! Het noodlot kan iedereen thuis en onderweg altijd treffen. Laten we maar wachten tot het stof is neergedaald, en het internet weer overal werkt, om te kijken of onze vlucht vanavond naar Nederland nog wel doorgaat?
Een uur later staan alle seinen voor onze vlucht TK69 nog op groen en er zijn berichten in het nieuws dat het op de Suvarnabhumi luchthaven een normale vrijdag is. Nog ruim twee uur tot ons vertrek en de koffers kunnen eindelijk dicht. De koffers worden ingepakt en verzegeld met gele ducttape. De koffers zijn van verre te ontdekken op de bagageband met de korte fluoricerende gele strepen.
Rond kwart over vijf gaan we naar beneden om in de bar/restaurant van de “Boxing Roo” op de mininbus van “Bell Travel” te wachten. Ik heb de koffers al eerder naar beneden gebracht om overtollig zweten tegen te gaan. Het wachten is altijd de moeilijkste periode voor het vertrek. De onzekerheden vermengd met angst of het allemaal wel goed zal gaan en we op tijd op de luchthaven zullen arriveren. Gelukkig gaat het allemaal goed en vertrekt de grote “Super VIP bus”, met slechts 24 brede stoelen, precies op tijd vanuit Pattaya naar de luchthaven. Vanaf dit moment kan er nog maar weinig fout gaan.
Bij aankomst gaan de koffers gaan op een trolley en wij gaan goed geluimd en vol goede moed op zoek naar de balie waar we kunnen inchecken voor onze reis naar Amsterdam. Op de grote beeldschermen van de vertrekkende vluchten verschijnt het eerste verontrustende bericht! Onze vlucht naar Istanbul met Turkish Airlines TK69 heeft vertraging opgelopen. En niet zomaar een vertraging, het is een vertraging van drie uur en dat betekend dat onze aansluitende vlucht naar Amsterdam met grote zekerheid zal worden gemist! God weet hoelang we moeten wachten op de luchthaven voor de volgende vlucht naar Amsterdam?
We krijgen ieder een voucher van Turkish Airlines van 450 baht om een verdieping lager wat te gaan eten in een van de restaurants om het gevoel van het lange wachten te onderdrukken.
We vallen neer bij het “Koh Hop Bar” restaurant om de eenvoudige reden dat het eerste restaurant is onder aan de roltrap en er nog twee zitplaatsen aan een lage bar vrij zijn. Wij zijn na bijna zes maanden niet kieskeurig wat er voor eten voor ons wordt neergezet! Ik ben meer dan blij met mijn drie worsten met friet en Lyka geniet van haar spaghetti Bolognese. De smaak van echte mosterd brengt herinneringen in mij boven.
Drie kwartier later staan we weer in de rij om in the checken maar ik zie meteen dat er weer wat mis is. Ten eerste is de incheckbalie voor de “Bagage Drop Off” helemaal verdwenen en er zit nog steeds niemand achter de incheckbalies terwijl ze al een half uur geleden met het inchecken zouden beginnen.
Brutaal als ik ben ga ik in precies dezelfde rij staan als ruim een uur geleden van de “Bagage Drop Off” en voordat ik het me realiseer wordt mijn onderbuikgevoel bevestigd. We staan in een van de twee rijen van de Business Class. Lyka schaamt zich en twijfelt of we niet beter achteraan in de rij van de Economy Class kunnen aansluiten. Ik kijk over mijn schouder naar de lange rij. Ik blijf resoluut! Dit is een van die momenten dat je niet bescheiden hoeft te zijn! Dit is het moment van er op of er onder.
Dit is het moment dat je charisma het verschil maakt! Een jonge mannelijke medewerker van Turkish Airlines komt de groep Business Class passagiers, waar wij onzichtbaar in op zijn gegaan, vertellen wat er precies aan de hand is. Iedereen in onze rij luistert aandachtig en ik strooi er af en toe een paar Thaise woorden tussendoor. Dat maakt een zichtbare indruk en ook een zichtbaar verschil. Ik vertel hem van mijn diabetes en dat ik me na zo’n lange tijd wachten niet zo goed meer voel. Hij gebaart met zijn vlakke handen, die verticaal op en neer bewegen, dat we hier rustig moeten blijven staan.
We worden aan de incheckbalie kort geïnformeerd over de bussen die klaar staan en wij lopen met de Business Class passagiers mee naar de gereedstaande bussen. Het zijn èchte Thaise bussen met een gangpad zo smal dat een Europeaan er met moeite zijdelings doorheen kan lopen.
Er gaat onder het rijden een geroezemoes door de bus vanwege de grote onzekerheden die de reizigers te wachten staat. Gelukkig zijn er ook enkele die het lijdzaam over zich heen laten komen, zoals wij, en die kun je herkennen aan de glimlach op hun gezicht.
Ongewenst vang ik stukjes van gesprekken tussen de passagiers op. Die gesprekken gaan over van waar we naartoe worden gebracht en wanneer we eindelijk gaan vertrekken naar Istanbul. Er zijn klachten over gemiste aansluitingen en gemiste afspraken. Wachtende vrouwen en kinderen op luchthavens aan de andere kant van de wereld en of we wel te eten krijgen. Het grootste gedeelte van de passagiers is ongeduldig en weet niet wat te doen met deze situatie.
De bus stopt voor een enorm hotel in het midden van niets met de naam “The Green View Hotel”. De passagiers stappen uit en worden met al hun bagage de lobby van het hotel binnen geleid om een sleutelkaart van de kamer voor de komende nacht te ontvangen. Het ellebogen start meteen en ik maak me breed zodat ik als derde voor de receptie sta.
‘Two persons?’
‘Yes, two persons’, antwoord ik op mijn beurt en neem de sleutelkaart met een brede glimlach in ontvangst.
Naast me staat een Roemeens echtpaar het onschuldige Thaise meisje in slecht Engels te verhoren over wat ze weet van de geannuleerde vlucht en wanneer ze vertrekken. Dat meisje weet net zoveel van de vluchten van Turkish Airlines als de Roemenen van beschaafd met mensen omgaan! Tja het Oostblok, waar is de Europese Unie toch aan begonnen? Hoe hebben ze het de bevolking van Europa ooit kunnen verkopen?
We wandelen over de binnenplaats naar gebouw 1, verdieping 2 en kamer 03. Zo staat het op het kartonnen hoesje van de elektronische sleutelkaart in steekt, 1203. De kamer is prima voor een nacht want ik vertrouw erop dat we morgenavond omstreeks dezelfde tijd weer zullen vertrekken.
Welterusten.