Zurich (In het vliegtuig), dinsdag 4 oktober 2022
Proberen je leven weer op te pakken na bijna drie jaar van geestdodende stress is veel moeilijker dan ik ooit had kunnen denken. Gelukkig zijn we in een positie dat we in ieder geval een poging kunnen wagen om de stress te ontvluchten. We hebben een financieel voorschot genomen op onze toekomst en hebben een stevige lening bij een particulier opgenomen om uit onze (financiële) gevangenis uit te breken. Geld is het glijmiddel voor de economie en je kunt niets meenemen op je reis naar het “Valhalla”. Het bier aan die lange tafel in hemel, waar je wordt herenigd met je vrienden die voor jouw zijn vertrokken, is tot in de eeuwigheid gratis!
Het verhaal wat ons is overkomen en aangedaan door de (lokale) overheden in de afgelopen jaren is te lang en te gecompliceerd om uit te leggen dus laat ik het maar voor wat het is! Het heeft de laatste acht jaar van mijn leven voor veel onrust en ongemak gezorgd. Dit is de ultieme poging om het achter ons te laten. Gedane zaken nemen geen keer! Dat mag duidelijk zijn. Het vechten van burgers tegen volgevreten en beterwetende ambtenaren zal ook altijd vruchteloos zijn. De ambtenaren zijn onaantastbaar en lid van de moderne “Stasi” van het groene en WOKE Nederland!
We laten vandaag een Nederland achter dat in een diepe crisis verkeerd en ik vraag me af of de crisis is opgelost wanneer we weer voet op Nederlandse bodem zetten?
Ik vraag me überhaupt af of de ellenlange lijst crisis van Nederland ooit nog zal worden opgelost?
Ik hoop het van harte voor de (nieuwe) Nederlandse bevolking maar ik heb er tegelijkertijd ook een zeer zwaar hoofd in. Er is al een selecte groep van mijn kennissen voorgoed uit Nederland vertrokken, niet geëmigreerd want er zijn nog wat dunne banden. Een andere groep vrienden denkt er serieus over na om ergens anders te gaan wonen. Soms in zuid- of Midden-Europa maar ook nog verder weg in de tropisch warme landen van Azië en Midden-Amerika, Afrika is niet zo populair onder de vertrekkers. Ik heb geen idee waarom. Ze hebben gewoon hun huis en haard verkocht en het geld meegenomen om een ander leven te leiden voordat de Nederlandse belastingdienst in opdracht van de VVD, D’66 en Groen Links hun zuurverdiende en gespaarde geld komt ophalen, lees: stelen.
De argumenten die voor dit “gave land”, zoals minister president Mark Rutte het hardnekkig blijft noemen, pleiten worden gestaag minder en minder! Ik zit bijvoorbeeld dit stukje nu met een muts op en koude vingers te typen omdat er geen geld meer is om de kachel aan te doen. Met de thermostaat op 5 graden Celsius zal het koude slecht geïsoleerde gebouw de winter door moeten komen. Een ander veel gehoord argument is de “fantastische zorg” die we in Nederland krijgen een van de beste van de wereld is. Ik kan u uit eigen ervaring vertellen dat dit luchtkasteel al een paar jaar gesloten is. De onverwachte Covid-19 pandemie heeft de harde waarheid aan het licht gebracht. Een waarheid die de politiek hardnekkig blijft ontkennen. Fouten moeten tot in den treuren blijven ontkend omdat die slecht zijn voor de carrière van een ambtenaar. Pas wanneer je minister of staatssecretaris bent kun je lachend fouten maken en liegen over de feiten!.
In de verre Aziatische landen waar ik vaak bivakkeer bestaan er geen wachtlijsten voor de meest eenvoudige ingrepen of operaties. De (oudere) mensen aan hun lot overlaten is in Nederland de nieuwe norm. En voor de overheid een winstpakker op de lange termijn! Voor de regering telt dat elke medelander die het huidige voor het eeuwige verwisseld in de toekomst geen geld meer kost en actief deelneemt aan het oplossen van de verschillende crisis die Nederland op dit moment teisteren.
Ik dwing mezelf, en kwel mijn geest, om deze woorden op het beeldscherm te toveren. Mijn gedachten voelen nog steeds alsof ze door een blender zijn gehaald maar “opgeven” komt in mijn woordenboek niet voor! Het geschil met de gemeente Zaltbommel is nog niet beslecht maar wel in een bijzondere fase beland. De gemeente hangt in de touwen en wordt binnenkort met haar eigen ideeën bestreden. Maar dat komt later! De plannen die ze aan de Hogeweg hebben voor de voormalige Rabobank hebben mij in een bijzondere positie gebracht. Ik wil actief meewerken aan de herinrichting van “de Bossche Poort” terwijl de gemeente verwacht dat ik ga tegenwerken! Zijn ze in de war?
De afgelopen weken zijn de berichten over “Schiphol” nooit hoopgevend geweest, de combinatie met Covid-19 eisen om te mogen reizen naar het land van onze bestemming waren genoeg om mij enkele weken voor ons vertrek dagelijks acute diarree te bezorgen. Maar vandaag is het eindelijk, na twee weken intensief voorbereiden, zo ver dat we weer op pad gaan en het intens gehate Zaltbommel en steeds minder geliefde Nederland achter ons laten.
Ik heb écht het gevoel dat wij op de vlucht slaan voor de omgeving die ik altijd heb gekoesterd en lief heb gehad. Wij zijn nu zelf vluchtelingen voor torenhoge energiekosten op een aardkloot waarop hele volksstammen van continent naar continent trekken om groener gras te zoeken.
De natuur werkt nog net als honderden miljoenen jaren geleden toen en niets en niemand aan CO2 en stikstof dacht! Zeespiegels stijgen en dalen zolang levende organisme op onze bijzondere planeet verkeren. IJskappen, en ijstijden, komen en gaan, nooit heeft een zoogdier ook maar voor een moment gedacht dat alles om hem heen maakbaar is!
De dierenwereld paste zich altijd aan de omstandigheden aan! Steeds nieuwe omstandigheden zijn de drijfveer voor de evolutie. Het steeds aanpassen aan veranderingen in je leefomgeving waar de sterkste overleven en de zwakkeren het loodje leggen is een van de basis regels van de natuur.
Ergens tijdens het ontwikkelen van ons intellect en samenleving is de nadruk komen liggen op het beschermen van de zwakkeren. Zelfs in de 21ste eeuw zijn er nog religies en filosofieën die goedhartigheid voor de zwakkere afwijzen omdat zij een aanslag zijn op de zekerheid om als groep te overleven! Op zich misschien wel een goed initiatief maar zie ik het de leeuwen op de Afrikaanse savannen niet zo snel overnemen.
Ik las laatst een theorie van een Canadese filosoof dat de dierenwereld door de planten wordt gehouden om ons als voedselbron te dienen voor de plantenwereld. Ze voeden ons plantaardig materiaal om biologisch materiaal te maken dat ze makkelijker kunnen verteren. Er zijn maar weinig planten die andere planten eten! De planten maken van de CO2 die de dierenwereld uitademt en zonlicht, de bron van energie voor onze planeet, voor ons zuurstof en breed spectrum van koolhydraten om ons zo in leven te houden. Zonder die CO2, kooldioxide, sterft de plantenwereld uit!
Aan het einde van ons leven worden de menselijke lichamen, net als alle andere dieren op onze aardbol, in zijn geheel verteerd door andere levensvormen die op hun beurt de plantenwereld weer in leven houden. Geen molecuul of atoom wordt gespaard in dit eindeloze proces van biologische recycling in ons universum. Een interessant beeld?
Het enige verschil van de huidige politieke denkwijze met de natuurlijke selectie en de evolutie is dat er nu door de politiek een enorm (fictief) vermogen wordt beschermd ten koste van de grootste groep mensen, de minder bedeelden, het werkvolk! Daarom bouwen we dijken en veranderen de natuurlijke loop van grote rivieren. Geld, ordinair geld en niets anders! En de behoeders, beschermers en beheerders van het grootkapitaal worden er later in hun carrières rijkelijk voor beloond terwijl het volk blijft ploeteren om te overleven!
We leven in dezelfde hiërarchieën als mieren en bijen, heel af en toe doen de mensen een succesvolle poging om los te breken uit dit onrechtvaardige systeem. Voor de natuur is iedereen gelijk. Na de “Franse Revolutie” verwacht ik voor de helft van de 21ste eeuw een nieuwe revolutie waarbij alle “bestuurders” ter verantwoording worden geroepen voor de crisis die ze hebben veroorzaakt, de armoede en ellende die ze over het volk hebben afgeroepen en de zelfverrijking waaraan ze zich schuldig hebben gemaakt!
Zodra we “Martinus Nijhoff brug” over de Waal zijn gepasseerd concentreer ik me op mijn omgeving. Nederland is tegenwoordig het op één na dichtst bevolkte land ter wereld. Alleen in Bangladesh is het voller maar daar wil geen vluchteling naar toe! Dat heeft vanzelfsprekend diepe sporen achter gelaten in het Hollandse landschap. De milieu onvriendelijke dieselmotor in de muisgrijze bestelbus van onze vriend snort tevreden en wij rollen soepel over het donkere asfalt richting het noorden. Mijn gedachten dwalen af naar lang vervlogen tijden toen ik hier op de achterbank van een personenauto of in een bestelbusje elke ochtend op weg naar mijn werk passeerde. Van vier naar zes rijstroken en nu zijn het er al twaalf! Wanneer zal Nederland uit haar voegen barsten? Wanneer stort de verzorgingsstaat in? Repareren kan niet meer, er moet een grondige restauratie komen!
Waar zijn de groene weiden, strekkend tot aan de horizon, met hier en daar een zwart/witte melkkoe gebleven? Doorkliefd met lange rechte sloten geflankeerd met reusachtige magere populieren. Het gemaakte landschap van de economie heeft het romantische Hollandse landschap van de meessterschilders uit de gouden eeuw overgenomen. En nu moet de natuur weer geforceerd worden hersteld? De natuur hersteld zichzelf, dat is de natuur! De evolutie zal de natuur altijd weer herstellen. Een einde aan de Nederlandse kazen en melkproducten waar Nederland overal op de wereld bekend om staat! “Dutch Mill” is een merk van melkproducten in Thailand, inclusief de oer-Nederlandse windmolen! En onze politieke leiders willen daar een eind aan maken?
Er wordt in de bus weinig gesproken. We beseffen alle drie het belang van deze ontsnapping en vlucht uit Nederland. Zal dit het begin zijn van een nieuw hoofdstuk in ons leven? Zodra het gesprek weer op gang komt gaat het over de razende crisis, het ontbreken van oplossingen en de onzekere toekomst van Nederland. Er breken hele moeilijke tijden aan, dat mag voor iedereen duidelijk zijn. Ik tel me rijk dat Lyka en ik geen kinderen en/of kleinkinderen heb die in het onafwendbare noodlot worden gestort in deze onzekere tijden! Wij hebben gelukkig de mogelijkheid om te ontsnappen wanneer we dat willen.
Ik voel me nog steeds niet bevrijdt wanneer we rond kwart over twee bij Terminal 1 uitstappen. De enorm lange witte tunnel van partytenten is gelukkig leeg. Beter nog! We mogen ondanks dat we veel te vroeg zijn toch gewoon naar binnen. We wegen onze bagage op de gratis weegschaal en ontdekken dat we niet te zwaar zijn. Dat is in ieder geval een meevaller.
Omdat onze eerste etappe van onze reis binnen Europa is moeten we op een voor ons onorthodoxe manier inchecken. Als eerste blijkt dat het mij gisterenavond toch gelukt is om op de website van Swiss Air voor alle vluchten in te checken! Aan de paarse zuil van de “Star Alliance” doemt bij het uitprinten van de instapkaarten het eerste probleem op! De zuil vraagt om een visum voor ons beiden voor de Filipijnen presenteren! Een visum? Dat hebben we niet, dat hebben we ook in het verleden nooit gehad. Dat wij hebben wij ook niet nodig omdat Lyka een geboren Filipijnse is! Dan hou je altijd je rechten om weer, voor maximaal een jaar, terug te keren naar je geboorteland. Is er wat veranderd? Heb ik wat gemist?
De luchtvaartmaatschappijen zijn al heel lang verantwoordelijk voor de passagiers die ze op de luchthaven van bestemming afleveren. Het controleren van de visa van de bezoekers van het land is in handen van de luchtvaartmaatschappijen gegeven. Mocht het visa niet juist zij is de luchtvaartmaatschappij verantwoordelijk. Een juist visum is dan ook een prioriteit geworden om de onverwachte kosten zo laag mogelijk te houden. Ze zijn enorm streng geworden in de loop van de jaren en laten geen enkele ruimte voor enige twijfel.
Mijn probleem aan de zuil wordt opgemerkt door een oplettende dame in een strak Lufthansa mantelpakje en even later staan we samen aan de servicebalie om in te checken bij een persoon van vlees en bloed. Daar kunnen we ook meteen afscheid nemen van onze koffers. En dat duurt allemaal veel langer dan we verwachten. De rij achter ons zwelt aan van een paar wachtende mensen tot een serieuze rij geïrriteerde en klagende reizigers.
Opnieuw is het ontbreken van visa het probleem! De computer kan niet denken en het “Balikbayan visum” is bij de rekenmachine niet bekend. Gelukkig kan ik de dame achter de balie overtuigen van onze goede bedoelingen en dat wij geen visum nodig hebben. Er staan al enkele “Balikbayan visa” in onze paspoorten die duidelijk vermeldden dat we een jaar mogen blijven en niet binnen dertig dagen het land weer per vliegtuig moeten verlaten. Ze bekijkt de voor haar onbekende rode stempels met in pen bij geschreven “one year” zoals ik een rijbewijs uit Mongolië zou bekijken. Vol nieuwsgierigheid maar geen enkel idee over waar ik nu eigenlijk naar sta te kijken! Helaas beschikken de goedwillende medewerkers op de luchthaven niet altijd over de juiste kennis en/of informatie. Dat kun je ze ook niet verwijten. Je kunt nu eenmaal niet alles weten en visumregels veranderen altijd in een sneltreinvaart. Uiteindelijk worden de visa administratief ontweken en ze kan verder met haar inchecken. De koffers zijn precies aan het gewicht en met een label aan het handvat zien we ze op de transportband in het niets verdwijnen.
Een zucht van verlichting verlaat mijn borstkas nog voordat het volgende probleem opdoemt!
Nog een probleem?, vraag ik me hardop af!
Lyka ontvangt drie instapkaarten en ik krijg er twee. Twee? Ja twee, er staat nog een rekening open voor de vlucht van Singapore naar Manilla! Een rekening voor mij? Hoe kan dat nou? De vriendelijke, en duidelijk aangeslagen dame, weet ook niet goed wat ze met deze situatie aan moet! Zij heeft dit ook nog nooit meegemaakt! Overleggen gaat uiterst moeizaam en ik wil dit probleem eigenlijk ook niet in haar schoenen schuiven. Ik moet het maar in Singapore regelen! Dat is de gemakkelijkste en ook meest aanvaardbare oplossing voor ons beiden, en dan is het in ieder geval ook haar probleem niet meer.
Ondanks deze kleine tegenslagen lijkt het toch allemaal goed gekomen maar nu moeten we naar het probleem waar de hele Nederlandse pers al weken over heeft en dat Schiphol berucht en belachelijk heeft gemaakt bij de mondiale reiswereld.
Waarvan ik weken pijn in mijn lijf van de zorgen heb gehad is binnen een kwartier voorbij. De veiligheidscontrole is een fluitje van een cent! Eenmaal binnen besef ik dat we niet door de paspoort controle moeten en dat die paspoorten pas in Zurich zullen worden gecontroleerd.
De drukte op Schiphol is overweldigend. Hier moet toch zoveel geld worden verdiend dat je wel moet gaan denken dat de crisis bewust zijn veroorzaakt uit naam van het milieu en de klimaatverandering. Beiden zeer twijfelachtige crisis waar ik nog steeds moeilijk in kan geloven. Dat de crisis een enorme economische invloed zullen hebben op het welzijn van de inwoners van de Europese Unie is duidelijk, maar is die invloed wenselijk en te motiveren? Ik ben een natuurmens! Ik zie er dus helemaal niets in. Diersoorten komen en gaan.Bij Gate B15 zoeken we een plaatsje op een rij lege stoelen en drinken beiden een kopje koffie en eten samen maar een sandwich, een “bacon and egg”. Bijna vijftien euro! En dan ook nog zeggen dat het belastingvrij is! Ik kijk met grote ogen naar het halve liter blik Heineken, voor zeven euro is het van mij! Het ontbreken van de derde instapkaart geeft me toch een ongemakkelijk gevoel. Ik ga toch maar even bellen met Swiss Air! Het kan maar opgelost zijn.
De dame aan de andere kant van de lijn begrijpt helemaal niets van mijn verhaal. Dat maakt dan twee personen die er helemaal niets van begrijpen want in de app van Swiss Air ontdek ik dat het om ongeveer tien euro gaat voor een stoel die ik 100% zeker zelf niet heb geboekt! We komen geen stap verder en uiteindelijk moet ik het maar in Singapore oplossen. Op een bankje bij de gate schrijf ik dit verhaal in afwachting van ons vertrek. Ik krijg er nu toch ook langzaam een zin in! Het besef dringt langzaam tot me door dat we nu écht ontsnappen aan de ellende en komende winter van Nederland.
