Zeven keer op de pot gezeten in minder dan twaalf uur. Welkom in Marokko! Het moet die soep zijn geweest van gisteravond, ik vond hem al een beetje verdacht smaken. Natuurlijk had ik slecht geslapen met de krampen in mijn darmen en ik was ruim voor zeven uur wakker. Het brood bleef bijna onaangeroerd want ik had weinig trek. Ik voelde me niet slecht of zo, ik moest alleen een beetje vaak naar het toilet.
Om kwart voor acht stond ik al voor het gesloten loket van de CTM op het busstation. Er was tijd genoeg en ik had gewoon geen zin om op mijn kamer te blijven liggen. Een beetje rondhangen op zo’n vreemd busstation is veel interessanter! Iets na achten ging het loket open en ik kocht mijn kaartje. Kwart over negen stond er op gedrukt en dat was iets later dan me verteld was.. Het maakte weinig uit want ik was nu eenmaal al hier en ik kon niets anders doen dan wachten. Negen uur, kwart over negen, half tien, kwart voor tien en nog steeds geen bus. Het meisje met het hoofddoekje knikte elke keer geruststellend dat de bus wel zou komen. Dat de bus zou komen wist ik ook wel maar hoe laat was de vraag. Des te later je arriveert des te groter de kans dat de goedkopere hotels vol zijn, zeker als je weet dat er ook elke dag een volksverhuizing vanuit Marrakesh arriveert.
Om iets voor tien reed de melkwitte bus het busstation binnen en enkele passagiers stapten uit. De bus was niet vol zodat ik mijn rugzak naast me neer kon zetten. Een kwartier later waren we op weg voor de reis die volgens het schema vier en een half uur in beslag zou nemen. Mijn darmen begonnen weer op te spelen en met een geknepen bilnaad zat ik op mijn iets te kleine stoel. Gelukkig verdween de druk weer en met een redelijk comfortabel gevoel reden we richting het zuiden.
Totdat de chauffeur, tijdens een inhaalmanoeuvre, een kleine pick-up volgeladen met hooi raakte. Meteen ging alles vol op de rem en een emotioneel en vurig gesprek ontstond tussen de twee chauffeurs die meteen hun mobile telefoons tevoorschijn haalden. Na een kort telefoongesprek gingen beide chauffeurs mét hun bijrijders in de schaduw onder een boom naast de weg zitten. De passagiers hadden geen idee wat er nu zou gaan gebeuren. Zou de politie komen? Zou er iemand van de verzekering komen? We hadden geen idee!Ruim twee en een half uur later stond iedereen plotseling weer op en we gingen verder, onbegrijpend keken we elkaar aan want er was niets gebeurd tussen het ongeluk en nu. Er was niemand komen opdagen en we hadden hier gewoon langs de weg gestaan.
Het was nu al over vijf toen we in Essaouira aankwamen. Dit was toeristengebied! Een grote groep sjacheraars, met hele verzamelingen visitekaartjes van hotels en riad’s, stonden al klaar om ons op te vangen. De meesten liet ik door mijn snelheid al snel achter maar een paar volharde bleven me achtervolgen en probeerden het achtereenvolgend in het Duits, Frans en Engels. Vijf minuten later liep ik alleen en werd aangesproken door een oude vrouw in het zwart. Ze had een goed adres en ik moest haar wel volgen. Helaas lag het te ver uit de richting en smalle donkere straatjes boezemde me angst in, zeker als het avond zou zijn. Uit beleefdheid bekeek ik ook de kamer en verzekerde haar dat het allemaal hartstikke mooi was maar niet wat ik zocht. Ik was op zoek naar Dar Afram, een riad (huis met binnenplaats) gerund door een Australiër dat goede recensies kreeg.
Ze was zo beleefd dat me netjes naar de riad van de Australiër bracht. Maar dit was een enorme tegelslag, de prijs voor een bed op een slaapzaal was hoger dan dat ik tot nu toe voor privé kamers had betaald. Nee, dit was een flop die teerde op de vermelding in de Lonely Planet! Het Hotel Souiri voldeed wel aan mijn verwachtingen. Een kleinkamertje met gedeelde douche maar inclusief ontbijt voor 125 Mad per nacht was een koopje. Twee nachten dus en de receptionist was zo vriendelijk om er ook nog een handdoek bij te doen. Ik zat gebakken!
Tijdens de korte wandeling voor het avondeten voelde ik hoe koud het hier ‘s avonds wordt! Ja, echt koud! Zo koud zelfs dat ik terug naar het hotel ging om mijn broekspijpen aan te ritsen en mijn fleece op te halen, dat voelde al een stuk beter aan.
De receptionist had me een restaurant aanbevolen en dat zou ik dan ook maar meteen de eerste avond bezoeken. Mijn eerste avond met een normale maaltijd. De soep met brood begon me nu wel een een beetje te vervelen. Terwijl ik voor de deur stond te wachten raakte ik in gesprek met twee Hollandse meisjes. Het boterde meteen zo goed dat we, na een klein rondje door het dorp te hebben gelopen, met elkaar aten. Het was een fijne avond met een interessante maaltijd. Zelf bleef ik maar vegetarisch na de potbezoeken van de afgelopen dag.
Na de maaltijd namen we afscheid en spraken voor morgen weer met elkaar af. Ongeveer half acht rond de poort. Nog voordat ik terug in mijn hotel was kwamen de krampen weer terug, het scheelde niet veel of ik had in mijn onderbroek gestempeld. Water en schuim! Welkom in Marokko!
Nu ik terugkijk naar mijn eerste week moet ik zeggen dat het wel allemaal veel van hetzelfde is. Oude stadjes met smalle straatjes, ommuurde markten en mannen die overal pissen waar maar een muur overeind staat. Over het eten kan ik eigenlijk nog niets zeggen want ik heb bijna nog niet gegeten. Van een biertje drinken komt weinig! Ik heb nog geen één reclame voor bier gezien en zeker nog geen plaats waar ze bier verkopen.
