Mijn alarm ging zoals gepland om precies half zeven af. Ik had niet echt goed geslapen maar aan de andere kant had ik ook niet echt te klagen over mijn nachtrust. Een snelle douche en scheerbeurt en ik was klaar voor een nieuwe ervaring, het ontbijt in het “Mustafa Shopping Center”.
De regen daalde nog steeds neer en het leek dat er altijd wel wat aan de hand was als ik mij in Singapore bevond. De laatste keer was ik erg ziek, de voorlaatste keer had ik hele erge diarree en nu regende het aan één stuk.
Half in slaap slenterde ik Mustafa binnen, de zaak is 24/7 open en dus zijn er altijd klanten in de zaak. Ik bestelde het “Super Ontbijt” voor SGD 3,00 en wachtte wat er zou gaan gebeuren. Nou, het ontbijt was een “Super Verrassing”. Twee oude slappe in driehoeken gesneden geroosterde boterhammen gesmeerd met van die zoete gele margarine. Twee hele koude, net uit de koelkast, gebakken eieren die ook als driehoek waren gebakken, waarschijnlijk gebakken in zo’n tosti-ijzer, aangevuld met een papieren beker lauwe slappe koffie. Ik keek eens goed naar de verrassing die voor mij stond en ik wist meteen dat ik hier niet meer zou komen. Omdat ik maar voor 70% wakker was maakte ikzelf ook nog een grote fout. Ik strooide suiker over mijn gebakken eieren. De suiker zag er echt uit als zout, hele fijne kleine korreltjes en als er iets is wat ik ‘s morgens niet weg krijg dan is dat zoetigheid. Maar ik moest wat eten, dus nam ik kleine stukjes totdat het kokhalzen begon en ik er een einde aan maakte en ik mijn ontbijt achterliet als bewijs dat ik hier nooit meer zou terugkomen.
Ik ging teleurgesteld terug naar mijn hotel om mijn rugzak op te halen en stelde de GPS in. Dit zou de eerste echte test worden. Op weg naar de “Queenstreet Bus terminal” viel mijn oog op een McDonalds uithangbord en ik besloot om toch nog maar wat te eten voordat ik op de bus zou stappen.. En het was een goed idee, ik had toch tijd genoeg.
De nieuwe manier van reizen met de bus bleek een goed idee. Er was een beetje vertraging aan de “Johor Bahru” kant van de grens maar dat deerde mij niet. Tegenwoordig pak ik altijd een paar extra immigratiekaarten op. Dat scheelt veel tijd aan de grens omdat je niet hoeft te zoeken naar die rotkaarten en ik vul ze in mijn hotel in. Bij aankomst in het “Larkin busstation” had ik snel een aansluiting gevonden, mijn bus zou over tien minuten al vertrekken. De regen daalde nog steeds neer en de lucht was egaal muisgrijs en het zag er niet naar uit dat het zou opklaren.
Tijdens de busreis naar Melaka controleerde ik de GPS een paar keer en begon de andere opties te onderzoeken. Allemaal van die kleine dingen maar het apparaat is echt slim. Voordat ik het doorhad reden we het “Melaka Sentral” binnen.
Er zaten al een paar toeristen in de bus (nr. 17)
naar “Dutch Square” en ik begon tegen de man achter mij te praten. Het was een wat oudere man uit California. Hij vroeg me om wat advies over Melaka en was op zoek naar een goed en niet te duur hotel. Ik vertelde hem over de “Heeren Inn” en verzocht hem mij te volgen naar Mr. Au. Als hij het hotel niets vond dan kon hij altijd nog verder gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Hij volgde mij naar het kleine hotel en vond het goed genoeg, wie niet? We spraken af dat we de mogelijkheden voor een buskaartje naar Singapore samen zouden onderzoeken. Ik wist zeker dat ik op zondag zou terug gaan naar Singapore en Tom wist het nog niet zeker. Zaterdag of zondag, hij had meerdere mogelijkheden en ook een beetje. Uiteindelijk koos hij ervoor om ook op zondag naar Singapore te reizen. We kochten de kaartjes bij een reisbureautje naast het ziekenhuis.Daar stonden we dan, ik was klaar met mijn taken en de rest zou nu alleen nog maar plezier zijn. We hadden tijdens onze wandeling wat met elkaar gepraat en wat beter kennis gemaakt. Tom had een goede kijk op het leven en wij hadden veel gemeen. We zaten in een klein restaurant voor een “Hainan rijst met kip”, een lokale specialiteit, en vervolgden ons goede gesprek. We vonden het allebei zo aangenaam dat we een afspraak maakten om ’s avonds samen te eten in het “Harpers restaurant”. Na de snack namen we afscheid en gingen onze eigen weg.
Later die avond kwam ik hem weer tegen en hij probeerde mij over te halen om een hamburger te gaan eten. Ik was al helemaal ingesteld op een heerlijke steak, dus voor mij zou het zeker “Harpers” worden. De steak met zwarte pepersaus was heerlijk, alleen de hoeveelheid patat was wat aan de krappe kant. Maar is er te klagen voor een perfecte maaltijd voor ongeveer € 10,--?
Na het eten zouden we door het oude Melaka naar het “Discovery Café” wandelen voor een kop koffie. Zo ver ben ik niet eens gekomen! Op weg naar Bennie, ook een oude vriend, passeerden we een openingsfeest voor een nieuwe bar/restaurant. 11 en nog iets.
Bennie zat al binnen en stelde mij snel voor aan de eigenaar en ik was natuurlijk meteen welkom om me in het feestgedruis te storten. Een paar drinkebroers maakten er een mooie avond van. Goede live muziek van een Maleisische rockband maakte de avond compleet.
Om één uur was ik weer thuis. Dat zou een goede lange vaste slaap worden ;).
