China, Wordt vervolgd!

Er zijn nog meer verhalen over deze reis, ze worden in de toekomst gepubliceerd.

China: Het stenen woud - The Stone Forest

Kung Ming (Chen Chung Hotel), dinsdag 22 juni 1999

Eindelijk heb ik een nacht goed geslapen en staan we al vroeg naast ons bed. Een grote thermoskan kokend water staat al voor onze kamerdeur te wachten zodat we eerst een beker thee bereiden. Nieuwsgierig neem ik de eerste hap van een broodje dat ik gisteren heb gekocht. Ik laat het deeg met de onbekende vulling in mijn mond rondgaan en kom al snel tot de conclusie dat dit het voor mij absoluut niet is. Ik onderzoek het broodje visueel terwijl Kris zich tegoed doet en al aan het tweede broodje is begonnen. De zoete bonenvulling is in ieder geval niet mijn ding. Zoet op brood is sowieso niet mijn ding dus ook niet bij het ontbijt. Ik knabbel het zoutloze en smaakloze omhulsel van deeg rondom de vulling weg en neem nog een slok van de hete groene thee.
Ik moet toch wat eten en laat Kris weten dat ik even naar beneden loop om te zien of het worstententje open is. En ja hoor. Er staan enkele klanten te wachten op de hartige heerlijkheden die de worstenkar produceert. Vol smaak hap ik even later in het zachte broodje knakworst. Ik heb tenminste wat binnen gekregen zodat ik deze lange dag niet op een lege maag hoef te beginnen.
Vandaag gaan we een georganiseerde excursie maken naar een natuurverschijnsel genaamd “The Stone Forest”. Het is te ver weg om op eigen houtje je weg ernaar toe te zoeken, en te vinden, dus moeten we om half negen precies in de lobby van het hotel klaar zitten.
Er komt een in een sjofel kostuum geklede Chinees de lobby binnen en slentert naar de balie van het kleine reisbureau/wisselkantoor. De oude dame achter de balie wijst naar ons. We zien hem schrikken alsof hij twee doorzichtige spoken op de harde houten bank ziet zitten. Wij zwaaien vriendelijk naar hem en staan meteen op. We volgen hem naar een middelgrote bus, ik schat zo’n 25 passagiers, die voor het hotel staat te wachten en stappen in.
Zodra we binnen zijn en onze plaatsen hebben ingenomen is de stilte oorverdovend. Iedere passagier, sommige met de mond open, staart ons in stilte aan. We kijken eens goed om ons heen en opnieuw blijken we de enige twee blanken aan boord van de bus, om naar de natuurlijke attractie te gaan, te zijn.
Wanneer de bus in beweging komt begint het geroezemoes van de overige passagiers aan te zwellen. Wij halen onze enorme drinkflessen, van een liter per stuk, tevoorschijn om een slok van de groene thee te nemen en het geroezemoes gaat over in een zacht lachen met hier en daar een zucht van verlichting. De man aan de andere kant van het gangpad knikt goedkeurend en steekt zijn verweerde duim op. We hebben geen enkel idee wat ons vandaag te wachten staat.
Ik heb de tweede slok thee nog niet doorgeslikt en we staan stil op een parkeerplaats bij een groep souvenirwinkels. De bekende Chinese plastic rotzooi staat torenhoog opgestapeld en vind gretig aftrek bij onze medepassagiers. We kijken elkaar glimlachend en met medelijden voor onze medepassagiers aan. Niet heel veel verder stoppen we bij een andere groep souvenirwinkels waar precies dezelfde rotzooi wordt verkocht! Nu gaan we ook maar eens binnen kijken en we verbazen ons over de honderden poppetjes met dezelfde gezichten maar in verschillende klederdrachten. Wanneer de plastic tasjes weer zijn gevuld gaat de reis naar het “Stone Forest” verder.
Na een niet al te lange rit over mooie brede maar rustige snelwegen stoppen we deze keer bij een enorm restaurant langs de weg. Kris en ik kijken elkaar verbaasd aan. Een korte stop om naar het toilet te gaan? Vragen heeft, ondanks onze drie taalgidsen, geen zin. Ze begrijpen niet wat we zeggen óf ze willen niet begrijpen wat we zeggen.
Wanneer de hele bus is leeggestroomd begrijpen we dat dit meer is dan alleen een sanitaire stop. De chauffeur gebaard ons dat wij de bus ook moeten verlaten. Tegenstribbelen heeft geen zin dus enkele tellen later staan we samen in afwachting van wat er gaat gebeuren op de parkeerplaats waar het een komen en gaan is van bussen in alle mogelijke afmetingen.
Één blik door de ramen naar binnen van het gebouw is voldoende om te begrijpen dat onze medepassagiers uitgebreid gaan zitten tafelen terwijl wij staan te popelen om naar “het Stenen Woud” te gaan. Nog maar een slok van de groene thee en wachten tot we weer vertrekken is het enige dat ons rest.
Na vijf minuten rijden staan we op de parkeerplaats van “het Stenen Woud”. Als we dat hadden geweten dat dan hadden we niet gewacht maar waren we samen vooruit gelopen om meer tijd in de attractie te kunnen doorbrengen.
Verschillende prijzen voor de lokale bevolking en de toeristen is ook hier gelukkig nog onbekend. We betalen dezelfde toegangsprijs als alle andere bezoekers! En dat is in China, nog steeds, niet al teveel. Eenmaal in het park blijkt het de moeite waard.
De chauffeur roept iets onverstaanbaars richting ons en komt op een drafje in onze richting. Het is lachwekkend maar we kunnen absoluut niet lachen! We zouden de arme man op zijn ziel kunnen trappen met alle gevolgen van dien. Hij schrijft op een stukje papier “15:00” en wijst naar de uitgang. Het is ons duidelijk, we hebben iets meer dan drie uur in dit bizarre landschap.
We wanen ons op een verre onbekende planeet in een uithoek van ons zonnestelsel. Het is ‘Star Trek’ materie zoals we dat schertsend noemen. Maar wat nog lachwekkender is zijn de hele groepen Chinezen om ons heen.
Het is een grote verkleedpartij en iedereen wil met ons op de foto. We krijgen het gevoel dat we wereldberoemde pop of filmsterren zijn. Kris en ik moeten er zelf hard om lachen. In hoeveel fotoboeken en in hoeveel fotolijstjes aan de muur zullen we wel niet belandden?
We proberen te ontsnappen uit de wurggreep van de drukte en de lokale bevolking. We zoeken meer rust in de moeilijk bereikbare delen van het park. Kris heeft ondertussen ergens in zijn boekjes gevonden dat de grillige rotsen ergens op de bodem van een warme zee in de dikke laag modder zijn ontstaan. Kolonies van bacteriën hebben de samenstelling van de klei om zich heen chemisch zo veranderd dat ze later in harde materie zijn veranderd en de zachte gedeelten, om de kolonies heen, door de regen en wind zijn weggespoeld en weggeblazen.
We hebben in ieder geval weer een leuke dag in het enorme park achter de rug en voordat we terug gaan naar de bus kijken we onze ogen uit naar de onderhoudsploegen. Er zijn in China heel erg veel mensen en uitkeringen zijn hier onbekend. Iedereen moet werken en zijn of haar steentje bijdragen aan het succes van deze slapende economische tijger.
Grasmaaiers lijken hier nog onbekend en op de vele grasperken in het park zitten groepen mannen en vrouwen het gras met keukenscharen te knippen. Écht waar! Ook wij kunnen onze ogen niet geloven. De harde realiteit van het westerse denken dat alles economisch en efficiënt moet zijn om de kosten te besparen en de productie te verhogen is hier in het verre China nog niet gearriveerd.
Op weg naar de uitgang flirt ik er nog heerlijk op los en ik geniet ook van al die omhelzingen en omarmingen met de meisjes met wie ik samen op de foto moet. Wat een onvergetelijke dag is dit geworden.
We kunnen het zelf maar moeilijk geloven. Ook op de terugweg naar de stad stoppen we weer twee keer bij van diezelfde Chinese plastic rotzooi winkelcentra langs de snelweg. Deze keer hoeven we de bus gelukkig niet te verlaten. Wij praten over het postkantoor. Over hoe we de belichte films veilig naar Europa kunnen sturen om te laten ontwikkelen en afdrukken. Kris heeft al een invulling voor de dag van morgen maar misschien kunnen we ook wat tijd vinden om het hoofdpostkantoor te bezoeken.
Na een korte rust op de hotelkamer gaan we voor de tweede avond op rij naar “Wei’s Pizza”. Het is er erg aangenaam en het eten is er goed. Ik neem deze keer de spaghetti, vegetarisch, want ik moet nog wel een beetje wennen aan het vlees dat we onderweg hebben gezien. Het lijkt wel op Thailand maar het is net wat primitiever. We hebben een goed gesprek met Lex, de echtgenoot van Wei, die zelf ook veel heeft gereisd. Voldaan gaan we weer richting ons hotel. Het begin van deze reis in China zien we in ieder geval als een succes.
In bed blijft het beeld van de muzikale optocht, inclusief dansers, in de betonnen arena maar terugkomen. We hebben geen idee waar het over gaat of wat er werd uitgebeeld of wat er maar aan de hand was. Die varkenskop op het dienblad van de opperpriester, wat werd daar uitgebeeld, of wat werd er vereerd, of geofferd. We zullen het waarschijnlijk nooit weten. Een ding is zeker, het is nu het “jaar van het konijn“, dus dat kan het onmogelijk zijn.

China: De EXPO - 1999

Kung Ming (Chen Chung Hotel), maandag 21 juni 1999

Eindelijk is de eerste dag van deze reis aangebroken met een vol programma. Ik heb gelukkig alweer een stuk beter geslapen en ik kan niet ontkennen dat dit waarschijnlijk komt door het aanzienlijk minder drinken van lauw bier in China dan koud “Beer Chang” op de laatste avonden in Bangkok. Wat wel een probleem blijft is het ontbijt. Op deze ochtend van het bezoek aan de EXPO tentoonstelling komen we niet verder dan een hard broodje dat in Nederland zeker onder de wapenwet zou vallen, zo hárd is het broodje. We hebben onze hoop gevestigd op de enorme tentoonstelling en dat daar zeker een fatsoenlijk ontbijt kan worden genuttigd.
Met het efficiënte openbaar vervoer in de miljoenenstad Kunming zijn we snel aan de poort van het tentoonstellingsterrein. Voor de tweede keer is het toegangsbewijs voor een tentoonstelling een stukje kunst op zichzelf. Er is aan alles gedacht om de toeristen en bezoekers niet teleur te stellen. De tentoonstelling heeft als thema de tuinbouw. Groen is een van de Chinese gelukskleuren, groen staat voor gezondheid, balans en rust. Geluk is elke dag voor iedereen voedsel op tafel en voedsel is belangrijk voor een snel groeiende bevolking van China.
Helaas voor ons zijn de verkopers van de kippenvleugels en andere delen van de kippen in een overvloedige meerderheid aanwezig. Ze worden wel afgewisseld door de bekende verkopers van de enorme knakworsten. Bij gebrek aan een alternatief jaag ik nog maar twee van die grote knakworsten naar binnen als ontbijt maar ik kan niet zeggen dat ik me daardoor beter ga voelen. Het ontbijt in China ligt voor ons Westerlingen nog steeds gevoelig!
Overal om ons heen slenteren groepen bezoekers in klederdracht achter hun leider aan die die een stokje met een gekleurd vlaggetje hoog in de lucht houd. Groep na groep van de inheemse bevolking neemt de traditionele foto van de groep achter een enorm vaandel met Chinese karakters. Wij begrijpen de karakters natuurlijk niet maar wij kunnen ons wel een voorstelling er van maken waar we naar staan te kijken.
Wij vragen ons hardop af of deze “georganiseerde” groepen door de partij zijn uitgenodigd, of verplicht op transport gezet, of dat ze hier geheel uit vrije wil als bezoekers over het enorme terrein dwalen.
Geld noch moeite zijn gespaard om het vernieuwde moderne China aan de Westerse wereld te tonen. Maar ook het oude China, de bakermat van de moderne beschaving in het oosten, volgens sommige geleerden, is niet vergeten. Overal zijn er beelden en taferelen uit het heden en het verleden. Inclusief stromende waterpartijen die ongetwijfeld door enorme waterpompen worden gevoed.
Mijn gedachten dwalen af in de donkere kerkers van mijn geheugen. Ik ben nu ruim zes maanden op reis in zuid-oost Azië en niets komt er voor mijn gevoel ook maar ik de buurt van wat we nu zien en ervaren. Ik weet het! Ik ben op reis, maar ik ben ook bezig met een ontdekkingsreis binnen mijn eigen ziel. Ik ben bewust buiten de beschermende koepel van mijn geregelde leven in Nederland gestapt. De lonkende vrijheid zoals ik die in Australië heb gevoeld kan ik niet weerstaan. Mijn eigen maagd “Lorelei” lokt me met haar onweerstaanbare gezang!
En bevalt het?
Een eensluidend antwoord kan ik niet geven op deze vraag. Het antwoord veranderd meerdere keren per dag.
Of ik het naar mijn zin heb?
Dan is het antwoord een eenvoudig: ‘Ja!’
Reizen heeft mijn wereld en mijn ogen geopend. Reizen heeft mijn belevingswereld voorgoed veranderd. Ik zou dit het liefst de rest van mijn leven blijven doen. Veel mensen vragen je dan: ‘Wat houdt je tegen?’
Geld! Het door de duivel bedachte ruilmiddel om klassen in de samenleving te vormen en macht over de lagere klassen te verkrijgen. Er zit voor mij dus niets anders op dan periodes van arbeid, zuinig leven en sparen af te wisselen met lange reizen naar het verre oosten. Een oord met filosofieën die velen decennia geleden al verlichte zielen aantrokken. Vooral het Boeddhisme is een mysterieuze filosofie die me erg aantrekt.
Op dit moment bedenk ik me ook dat ik ruim boven mijn dagbudget zit. Ik spendeer duidelijk meer geld dan Kris per dag. Hoewel dat voor een groot gedeelte is toe te schrijven aan het drinken van ijskoude biertjes ’s avonds wanneer het gezellig is. Ik denk er wel eens aan om wat minder te drinken om geld te besparen maar achteraf gezien heb ik er nooit spijt van. Voor mij is het net als kauwgum. Ik heb liever kauwgum met smaak dan dat ik eindeloos op een balletje smakeloos plastic kauw. De kwaliteit van de reis is belangrijker dan de lengte van de reis!
Ik wordt ruw uit mijn gedachten getrokken door een Chinees die met ons, en de rest van zijn gezin, op de foto wil. Hij wil geen nee accepteren! Het moet, én het moet nu! Het hele gezin poseert met de twee blanken. Een foto voor het familiealbum want blanken zijn op dit moment nog heel erg zeldzaam buiten de hele grote steden in China. Nu ik dit zo opschrijf besef ik dat Kris en ik de enige blanken die we tot nu toe in China, na de vliegreis, hebben gezien.
De rondgang op het expositie terrein is aangenaam en leerzaam. Het is in het geheel niet wat we ervan hadden verwacht. We bezoeken enkele paviljoens van verschillende Europese landen. In het Duitse paviljoen worden we op de hoogte gebracht van “de Zaanse Schans”, zoals het Nederlandse paviljoen wordt genoemd. Dus wij er meteen op af!
We volgen gedwee de stroom bezoekers die ondertussen is aangezwollen tot een snelstromende Chinese bergrivier richting “de Zaanse Schans”. Al van verre zien we de windmolen en ook de houten ophaalbrug. Een stukje antiek Nederland in den verre. Eenmaal binnen in het paviljoen zien we dat de grote namen van de Nederlandse zakenwereld van het hele gebeuren hier sponsor zijn. Heineken en Douwe Egberts springen er uit.
Ik kan gerust stellen dat we zeer verrast, zo niet overvallen, zijn door een Chinees meisje dat vloeiend Nederlands spreekt. Ze woont al twee jaar in Eindhoven en heeft ondertussen ook de Nederlanders, en enige van hun gebruiken en zwaktes, in haar hart gesloten. Wij zijn niet de eerste Nederlanders/Vlamingen die het paviljoen bezoeken maar Europeanen zijn wel heel zeldzaam op deze EXPO-tentoonstelling.
Ze serveert ons een heerlijk Hollands bakkie koffie met een heuse Kit-Kat! We kletsen er op los en er komt zelfs een zakje zoute Hollandse drop op tafel waar we met veel smaak van proeven. Op zo’n moment waardeer je de kleine zaken van het thuisfront weer.
We bezoeken nog enkele paviljoens waarbij we heel hard moeten lachen om de Chinezen die helemaal losgaan met de “Lego" in het Deense paviljoen. Kris is teleurgesteld in het Belgische, lees Vlaamse, paviljoen.
‘Ze hadden er wel meer werk van mogen maken!’, volgens hem.
Wat mij opvalt, zijn de schone Chinese vrouwen. Zijn ze door de partijfunctionarissen persoonlijk uitgekozen of is het een goede afspiegeling van de Chinese bevolking? Het blijft opvallen hoe vriendelijk en beschaafd de Chinezen hier op het tentoonstellingsterrein zijn. Of ze nu in een galajurk of in klederdracht zijn gestoken. Ook hier vragen wij ons af of dit is wat we de komende weken gaan zien of dat het een uitzondering is.
De enorme toren, met de “Vliegende Schotel” op de top, overziet het gehele terrein. Het mag voor iedereen duidelijk zijn dat China hard op weg is om een modern land te worden. Architectonisch is het een pareltje en het zal ongetwijfeld bouwkundig ook wel in orde zijn. Laten we snel nog het ritje naar boven doen in de, voor China, ultra moderne en supersnelle lift. Er moeten wel extra kaartjes worden gekocht om de toren te kunnen bezoeken. Voor deze prijzen is dat ook wel te overzien!
Over het geboden uitzicht kunnen we kort zijn. We kijken over de enorme stad Kunming zonder dat we wat zien. We kijken elkaar aan en zijn het er snel over eens dat onze dag er op zit en dat we richting ons hotel gaan.
Op weg naar de uitgang passeren een gebouw dat er een beetje uitspringt door de kleurloosheid en door haar treurigheid. Het gebouw hoort er niet echt bij! Het is een buitenbeentje, een lelijk eendje, minder modern en het voelt niet op haar plaats. Laat dat ons nu precies aantrekken. Het grote onbekende waar we hiervoor naartoe zijn gekomen. Binnen is er een expositie van Chinese huisvlijt en wij zijn de enige bezoekers op dat moment. Wij worden geconfronteerd met een heel erg trotse man die een vaas heeft gesneden uit een enorm stuk jade. Een half edelsteen die in China heel erg wordt gewaardeerd. En het is een pareltje van huisvlijt! De maker is zo overrompelt door de twee westerlingen dat hij niet kan lachen. Denkt hij aan straf van de partij? We complimenteren hem uitgebreid en tonen veel interesse in zijn honderden uren huisvlijt. Hij kan er zelfs ziet om glimlachen. Hij is net zo kleurloos en treurig als het gebouw waar hij in staat. Verderop op weg naar de uitgang passeren we eindeloze bloemperken in alle kleuren van de regenboog. Onze dag zit er eindelijk op en we zijn doodop.
Net voordat we het tentoonstellingsterrein verlaten maak ik nog een foto van een groep dames in klederdracht die me doet denken aan de aquarellen van de Chinese, en de Russische, propaganda. De blijde kleurrijke kinderen van de communistische revolutie! Onze dag zit er nu echt bijna op en vanuit de stadsbus op weg naar het centrum van de stad kijken we onze ogen uit. China moderniseert met een sneltreinvaart en dat is overal in Kunming goed te zien. Vanuit een ooghoek zie ik een winkel die op een bakkerij lijkt en we kunnen nooit ver van ons hotel zijn. We veren uit onze stoelen op en verlaten de bus. Communicatie met de verkoper blijkt moeilijk dus koop ik enkele broodjes voor het ontbijt voor morgen. Ik wijs gewoon wat aan in de vitrine en laat me leiden door mijn gevoel en ervaring. Het is een ontbijt experiment waarvan we mogen hopen dat het morgenvroeg zal slagen.
Op aanraden van het Chinese meisje op de EXPO gaan we vanavond eten bij “Wei’s Pizzaria”, we weten waar het restaurant zich ongeveer moet bevinden in de stad dus trekken we er op uit met de “Lonely Planet” in de hand. Het restaurant is snel gevonden en de pizza’s zijn nu al een welkome afwisseling op het Chinese straat voedsel. De prijs valt ook nog reuze mee en het is er ook nog gezellig. Helaas hebben ze geen alcoholvergunning, dan maar een Chinese frisdrank bij de Italiaanse pizza.
Op de terugweg lopen er drie meisjes voor ons op het brede trottoir die de verlaten straat oversteken terwijl het voetgangerslicht op rood staat. Ik roep ze voor de grap terug en wijs naar het rode licht boven ons. Gedwee en getraind, door de communistische partij, komen ze terug en gaan naast ons staan te wachten tot het licht op groen springt. Het is nog redelijk vroeg op de avond maar er is om ons heen geen voertuig op de weg!
Zodra het licht op groen springt steken ze giechelend over en nemen afscheid van ons met een gemeenschappelijk ‘Goodbye’. Wij moeten er ook om lachen. China, Yunnan provincie, Kunming, de mensen zijn er vriendelijk en aardig. We hebben het in ieder geval prima naar ons zin! Morgen een nieuw avontuur.

China: De eerste dag in een andere wereld

Kung Ming (Chen Chung Hotel), zondag 20 juni 1999

Ondanks alle goede voornemens slaagden we er niet in om vroeg op te staan. Het was een lange nacht en ik heb heel slecht geslapen. Als er de afgelopen nacht een ding moeilijk was dan was het de luidruchtige Chinezen op de gang die de hele nacht heeft geduurd. Ik vraag me écht af wat die nachtbrakers de hele nacht hebben gedaan! We bleven ons maar omdraaien en na een dozijn pogingen om de slaap weer te vatten is het gelukkig gelukt. Het was al na de middag toen we uiteindelijk de kamer, en ons hotel verlieten voor de eerste dag in China, in Kunming welteverstaan. Op zoek naar een Chinees ontbijt.

Na een ontbijt van geroosterd brood met wat zoete stroop en een kop slappe koffie uit een snackwagen gaan we op weg naar onze eerste bestemming van deze ontdekkingsreis, het hoofdpostkantoor. We kijken onze ogen uit! Voetgangers en fietsers zover we kunnen kijken. Dit is een heel andere wereld dan Bangkok waar de luidruchtige motoren je van het trottoir rijden en de automobielen absoluut geen respect hebben voor de voetgangers. Opnieuw valt ons de relatieve stilte op. Er is hier geen lawaai maar meer een geroezemoes en geruis op de achtergrond.
De wereld om je heen ziet er bij daglicht heel anders uit dan in het donker. De horizon opent zich, verwijderd zich verder van je weg, en de enorme betonnen blokkendozen zijn onder de zon heel nadrukkelijk aan de horizon aanwezig. Opnieuw realiseren we ons dat we zeker niet op reis zijn in een ontwikkelingsland. Wellicht is China al veel verder dan Thailand? Wellicht? Het is haast wel zeker dat de economische tijger van Azië niet ligt te slapen!
Contact met de ,ontwikkelde en vrije, (Westerse) buitenwereld is voor ons nu eenmaal belangrijk. We ontdekken al snel dat we redelijk goedkoop aangetekend pakketjes naar het thuisland kunnen sturen. Belangrijk voor ons omdat Kristof dia’s maakt, en ik een enorm pakket met fotorolletjes uit Bangkok heb meegebracht, en die willen we zeker niet in China laten ontwikkelen. We hebben onze twijfels bij de Chinezen die ongetwijfeld meekijken naar wat er op onze foto’s/dia’s staat. Wij zijn absoluut geen spionnen maar weten de Chinezen dat ook? Een (onbewuste) verkeerde foto of een interpretatie van een foto kan zo maar tot een lange gevangenisstraf leiden.
De goedkope internet terminals zijn een openbaring! Snel en goedkoop, dat is toch wat een rugzakartiest wil? E-mail werkt perfect alleen het surfen over het W(orld)W(ide)W(eb) heeft zijn beperkingen. Veel westerse websites zijn niet te bereiken en zeker de westerse nieuws-websites zijn afgeschermd voor de nieuwsgierige Chinese ogen. Kris ontdekt al snel dat de website van CNN zelfs via omwegen niet te bekijken is!
De volgende bestemming is opnieuw het enorme okerkleurig gebouw, de “Yunnan Military Academy”. Nu hebben we alle tijd om rustig de tentoonstelling te bekijken van de oude foto’s gemaakt door de Franse fotograaf Auguste Francois. De CD-Rom hebben we gisteren al gekocht want alles van dat spul kost hier heel weinig en zijn de mooiste souvenirs. Het valt ons meteen op hoe rustig het is in het gebouw. Zijn er dan geen Chinezen geïnteresseerd in hun geschiedenis?
We zijn er niet eens zeker van of het wel een museum is of gewoon een tentoonstelling in een overheidsgebouw. Dat het allemaal indrukwekkend is is in ieder geval zeker. We proberen ons nog steeds een voorstelling te maken wat ons de komende weken allemaal te wachten staat. Het grootste avontuur van mijn leven tot nu toe is in ieder geval begonnen!
Op weg naar het kunstmatig aangelegde meer? Passeren we ook nog een stukje van het oude China. De minder ontwikkelde gebouwen. De werkmieren van “de Arbeiders Partij”, het voetvolk dat het vuur van de vooruitgang aanwakkert en brandend houd. Het China waar de Partij zich voor schaamt? De woningen van de hardwerkende bevolking die elke nacht hopen zich snel te kunnen aansluiten bij de uitbreidende en oprukkende Chinese middenklasse.
Na een kop sterke koffie aan het meer lopen we net voor zonsondergang onerweg naar ons hotel tegen een openlucht restaurant in een smalle zijstraat aan. We hoeven elkaar er niet van te overtuigen dat dit beter is dan een tweede avond op rij aan de knakworsten te gaan. De roestvast stalen spatel tikt onafgebroken in de stalen wok. Het meeste voedsel is onherkenbaar maar we zien een groente die heel veel lijkt op de “Morning Glory” in Thailand en gekookte rijst is universeel in heel Azië.
Het bier is in ieder geval kouder dan gisteren en uit etiketloze flessen wordt de groente op smaak gebracht. We hebben geen andere keuze en we hebben geen reden tot klagen. Behalve het eten met stokjes, bamboe stokjes die liggen te weken in een enorme gegalvaniseerde teil.
Jeugdherinneringen! In zo’n gegalvaniseerde stalen teil, voor het plastic tijdperk, werd ik vroeger door mijn grootmoeder gewassen op een vrijdagavond! De teil stond voor de loeiende kolenkachel in de woonkamer.
Bamboe stokjes worstelen voor een stel jongens uit de Lage Landen inclusief Vlaanderen. Met elke hap rijst en groenten gaat het eten met de stokjes beter. Hier in het verre Oosten zijn ze niet bekend met “de grote droge korrel”! De gekookte rijst is kleverig genoeg om met stokjes te kunnen eten en valt in je mond uit elkaar. Wanneer onze kommen gekookte rijst en de schaal met gebakken groente leeg zijn kunnen we concluderen dat het al goed genoeg onder de knie hebben. Het eten smaakt ons in ieder geval goed en we hebben ook het gevoel dat we de bezienswaardigheid voor de dag zijn van heel veel Chinezen. De rokende en rochelende in GAKO geklede kostuums troepen om ons heen kunnen hun ogen niet van ons afhouden. We zijn een echte bezienswaardigheid en attractie voor deze gewone Chinese mensen.
Kristof is een echte film-, of beter gezegd, bioscoopfanaat. In Bangkok bezoekt hij zeker vier keer per week de de enorme air-geconditioneerde “Paragon” bioscoop bij “Siam Square”. Het aanzicht alleen van de enorme Chinese karakters en posters aan de gevel van een modern nieuw gebouw brengen hem in beroering.
‘Heb je zin in een film’, klinkt het vastberaden.
Ik heb geen keuze want samen reizen is samen compromissen sluiten, dus antwoord ik met een fluisterend: ‘Ja!’
We sluiten aan in een lange brede rij die zich gedisciplineerd aan het einde splitst in twee korte rijen voor de twee loketten van de bioscoop die open zijn. We geven onze ogen goed te kost en kijken goed om ons heen. Een groot gedeelte van de Chinese jonge vrouwen/meisjes zijn niet onaantrekkelijk. Om eerlijk te zijn vindt ik ze aantrekkelijker dan de gemiddelde Thaise vrouwen die ik tot nu toe heb ontmoet. Ook hier proberen ze de westerse mode en gebruiken te kopiëren met niet altijd een goed resultaat. De “modepolitie” zou hier overuren draaien. Er wordt heen en weer gelonkt en dat geeft ons een goed gevoel.
Eenmaal aan de beurt ontstaat er een klein probleem! Een taalprobleem? Kris heeft zijn taalgids te voorschijn gehaald en besteld in het Mandarijn, de officiële taal van China, twee kaartjes voor de avondvoorstelling. We wachten even, wanneer er niets gebeurt waagt hij een tweede poging in het Kantonees, de taal die hoofdzakelijk in het zuiden van China wordt gesproken. Nog steeds gebeurt er niets en heeft de rij achter ons zich in het niets opgelost!
Ondertussen is er in de bioscoop een Chinees opgetrommeld die enkele woorden Engels spreekt. We begrijpen al snel wat het probleem is en waarom we geen kaartjes kunnen kopen om te worden toegelaten tot het avondprogramma van de bioscoop. Wat is het probleem? We mogen niet naar binnen omdat de film een Chinese soundtrack heeft en er ook geen Engelse ondertiteling is.
We kijken elkaar vol ongeloof aan. Twee volwassen mannen van de wereld die écht wel begrijpen dat ze in China zijn en de film in een andere taal is en Engelse ondertiteling zal ontbreken. Is dit de veel genoemde betutteling waar de Chinese samenleven mee wordt overstroomd?
De De taalgids van Kris heeft geen kant en klaar antwoord op dit probleem dus na veel bladeren, foutieve uitspraken, schaterlachen en elkaar verontschuldigend aankijken zijn we eindelijk op het punt aangekomen dat de medewerker van de bioscoop ons begrijpt én wij hem. Met de twee kaartjes voor de avondfilm in de hand schuifelen we met de rij mee in de richting van de zaal waar de film wordt vertoont.
We kijken onze ogen uit! Dit is nog nooit vertoont! Dit is ongetwijfeld de grootste bioscoopzaal die we ooit in ons leven hebben gezien. De achterste tien rijen bestaan uit sofa’s bevolkt door stelletjes jonge mensen die zedig rechtop zitten en elkaars handen voorzichtig vasthouden. Het is geen raketwetenschap om te weten wat daar gaat gebeuren zodra het licht in de zaal dooft!
Wij zitten op de enorm lange rijen stoelen daarvoor en zoals altijd probeert Kris uit te rekenen, Kris is een man van getallen, hoeveel mensen er in deze zaal gaan. Uiteindelijk geeft hij op omdat het in de richting van een astronomisch getal gaat. De lichten doven in de enorme filmzaal en een oorverdovend pauken getrommel kondigt de eerste beelden van de film aan.
De film gaat over krijgsheren in een ver verleden die met enorme troepenmachten elkaar bestrijden op de oneindige steppen van Noord-China. Veel gevechten met zwaarden in de schemer van de zonsopkomst en zonsondergang. Veel opwaaiend stof en oranje tinten, onherkenbare figuranten. Ik kan niet zeggen dat ik de film nog wel een keer wil zien maar de gehele ervaring in een Chinese bioscoop is er een om nooit te vergeten.
Het scherm wordt zwart en de lichten gaan plotseling weer aan. Op de sofa’s achter ons fatsoeneert de jeugd zich snel en maakt zich klaar voor een tweede sessie. Er verschijnt een dame aan de voet van het enorme witte doek met een microfoon in de hand die in perfect Mandarijn haar ongetwijfeld ingestudeerde zegje doet. Wij hebben geen idee waar het over gaat maar af en toe stijgt er een gejuich op uit de bezoekers dus wij juichen ook maar mee. Verbaasde gezichten vallen ons ten deel.
Wanneer de voordracht van de dame met de microfoon helemaal voorbij is en het tweede bedrijf van de film begint is het ons duidelijk wat er zich voor onze ogen heeft afgespeeld. Het was een loterij waarbij de bezoekers op vertoon van hun kaartje met het juiste nummer een prijs hebben gewonnen die ze na afloop van de film in de foyer kunnen ophalen.
Ik koop van een voorbij wandelende verkoper nog snel twee semi-lauwe flesjes cola en in de vallende duisternis beginnen de pauken zich weer te roeren. Na de eerst slok kijken Kris en ik, in het licht van de filmprojector, elkaar verbaasd aan.
‘Wat is dit?’ vraag ik aan Kris.
‘Raketbrandstof?’ antwoord hij.
‘De smaak komt niet eens in de buurt van cola!’, voeg ik toe.
Onze dorst blijkt tijdens de film groter dan onze weerzin tegen de smaak. Zodra de lichten aan gaan kijken we samen tegelijk naar het etiket op de flesjes die we zojuist hebben geleegd. Het duurt even voordat we zien dat het om “Cola-Cola” gaat en niet “Coca-Cola”. De Chinese versie van het wereldberoemde drankje. Een goede kopie van het etiket die veel toeristen op het eerste oog niet zullen zien. Voldaan gaan we terug naar ons hotel. Ik ben moe en hoop dat ik nu wel goed kan slapen. Morgen een nieuw avontuur in dit enorme land.sp;