Na de vermoeiende reis en de hele goede nachtrust sta ik vanochtend om zeven uur alweer naast het uitnodigende zwembad. Helaas mag je pas vanaf tien uur zwemmen dus zal ik nog wat moeten wachten. Het is nog heel rustig in het hotel. Op zich niet zo vreemd want dit is een hotel aan de hoofdstraat van de “Rosse Buurt” en de bewoners zijn hier niet gekomen voor het uitzicht of de vriendelijke mensen. Nee, wanneer je in dit hotel verblijft ben je maar voor een ding gekomen. Vrouwen en drank, en wanneer het enigzins mogelijk is hèèl vèèl van beiden! Gelukkig ben ik tegenwoordig een uitzondering, wij zijn op familiebezoek, maar dat neemt niet weg dat ik toch ook geniet van de zwoele avonden in Angeles City.
Het wachten tot ik in het zwembad mag valt me zwaarder dan verwacht, ik kan me niet langer bedwingen en om kwart over negen glij ik stil als een zeeleeuw het koele water in. De monitor achter de receptie zal me verraden maar zolang ik geen lawaai maak hoop ik dat ze mijn zwemmen gedogen. Daar draait het namelijk allemaal om, geen lawaai voor de slapende gasten! Geen “Pool and Swimming Pool” between 10 PM and 10 AM. Het hoofd van de onderhoudsdienst passeert vriendelijk zwaaiend en met een ‘Goodmorning’, ik weet nu dat het wel goed zit.
Een plons en weer opdrogen, wanneer ik dat een paar keer heb herhaald komt ook Lyka tevoorschijn en kleed ik me snel aan voor het traditionele ontbijt van de gouden bogen. Een broodje met een gebakken ei en een varkensvlees burger die ze worstje hebben gedoopt. De tweede grote koffie is hier gratis! Het smaakt me prima na zeven weken op het platteland te hebben doorgebracht.
Hier in Angeles City is overdag helemaal niets te doen! Het regent of de zon brand alles weg. Er is geen cultuur, er zijn geen oude gebouwen, er is alleen een tien jaar oud winkelcentrum genaamd “SM Mall”. Daar trekken dan ook alle bezoekers naar toe die niet op hun bed liggen in hun geairconditioneerde slaapkamer. Wij dus ook! Buiten is het onaangenaam warm. Aan zee is het al onaangenaam warm, dat kunnen jullie begrijpen maar hier in het midden van Luzon is het nog een paar gradaties onaangenamer. De zon, aan een staalblauwe hemel, brand op alles wat zich onder haar bevind. De elektrische klapdeuren van het winkelcentrum, met daarachter de geforceerde koelte van de airconditioning, zien er uitnodigend uit. Eenmaal binnen gaan de benen van mars snelheid naar slenter snelheid.
Duizenden vierkante meters winkels en restaurants liggen voor ons. Van heel duur tot spotgoedkoop. Je kan hier eten van € 2,- tot € 50,- per persoon. Er is ècht voor ieder wat wils. Als eerste zoeken we een plaatsje om wat te drinken. Starbucks heeft bij ons jaren geleden al afgedaan om de eenvoudige reden dat het vandaag de dag te duur is voor wat ze te bieden hebben. We vallen neer bij een Chow King Restaurant en ik ga wat te drinken halen. Het is een van de weinige restaurants waar ze suikervrije frisdrank verkopen. We komen de dag wel door met winkels bekijken, inkopen doe je nu eenmaal niet op de eerste dag van je vakantie, een Koreaanse lunch eten, koffie drinken met oude bekenden en nog wat wandelen totdat het tijd is om door de zwoele avondwarmte naar het hotel te gaan.
Op de kamer begint Lyka me de communicatie en niet veel later krijg ik de mededeling dat ze vanavond met haar zus naar de KTV-room (karaoke) gaat. Wie ben ik om daar wat van te zeggen? We zijn hier na zeven weken platteland om ons te vermaken en niet om als monniken in onze hotelkamer te blijven zitten, dat doen we wanneer we weer op het platte land zijn! Afgesproken is afgesproken en Roxanne zal Lyka later die avond ophalen.
Met een koud San Miguel biertje in de hand zit ik op de rand van het zwembad, mijn benen bungelen in het koele water. Een flesje bier voor een euro! Wat kan het simpele leven toch mooi zijn!
Na een kort overleg besluiten we niet al te ver te gaan voor het avondeten en dan komen we al snel uit bij het Koreaanse restaurant tegenover het hotel, ik zie jullie al denken: Alweer Koreaans?, ja, en dat is niet zo vreemd want het is een heel gevarieerde Aziatische keuken. Na de Chamchi Kimbab verschijnt de pittige varkensvlees en de dolsot bibimbap. Ik ben wat teleurgesteld omdat in deze uithoek van de wereld goede restaurants ten onder gaan aan hun eigen succes. Authentieke ingrediënten worden vervangen door lokale variëteiten en dan gaat het snel mis. De prijs maakt het wat dragelijker maar het doet wel afbreuk aan je culinaire ervaring. Snel wegspoelen met lauw bier, de koelkast blijkt niet goed te werken, en naar buiten waar Roxy al op Lyka staat te wachten.
Het is een warme ontmoeting want we hebben elkaar al bijna twee jaar niet gezien. De problemen met haar man, ook een Nederlander, maken het ook niet gemakkelijker. Ik heb er geen trek in om die problemen op te zoeken dus een bezoek aan hun huis is dit jaar uitgesloten. Gearmd en heupwiegend vertrekken de twee en ik kijk de twee na over Fields Avenue, ik moet lachen, het geeft me een goed gevoel die twee samen, ik hoop dat ze vanavond samen veel plezier hebben.
Voor mij is het vanavond een soort van reis terug in de tijd. Ik ga op zoek naar de plaats waar ik twee jaar geleden ben geëindigd. Dat valt niet mee! Het verandert hier allemaal heel snel, en wanneer ik dan toch de uitsmijter herken val ik neer bij een buitenbar waar een biertje tot tien uur ’s avonds maar 60 peso kost. Een euro voor een biertje, dat is geen happy hour maar een happy evening.
Helaas wordt ik ook teleurgesteld, van de groep waar ik twee jaar geleden elke avond mee optrok is er niemand meer over. Vertrokken, verplaatst of misschien wel overleden, ik weet het niet en de uitsmijter weet het ook niet, hij heeft trouwens alleen maar oog voor een basketbalwedstrijd op zijn mobile telefoon. Biertje na biertje zit ik alleen naar de voorbij trekkende blanke mannen met hun pas verworven partners te kijken. Jonge meisjes, oude meisjes, gender neutrale en dual genders, het blijft fascinerend om naar te kijken.
Na enkele biertjes heb ik het wel gezien en wordt het tijd om naar een club te verkassen. Vanzelfsprekend wordt dat “La Bamba” omdat het maar een paar deuren verderop is richting het hotel. De mama-san trekt aan een touw en de deur zwaait open. Ondanks dat het avond is en mijn ogen een beetje aan de duisternis zijn gewend stap ik in een donker gat. “Denk aan het afstapje!”, dat kan ik me nog van een vorig bezoek herinneren. Ik moet in mezelf lachen wanneer ik bedenk hoeveel dronken klanten hier op hun snufferd zijn gevallen.
Vanaf het podium kijken de danseressen naar het licht en zij zien mij als een donker silhouette de club betreden. Zij koesteren de hoop dat ik vanavond een van hen mee naar mijn hotelkamer neem. Het geld verdienen doen ze niet met dansen of het vangen van ping-pong ballen, nee, zij moeten hun geld verdienen met het oudste beroep ter wereld. Zodra ik een kruk heb gevonden bestel ik een biertje en bekijk de danseressen op het podium. Het is een goede mix waar de mama-san trots op kan zijn. Het zou me zeer verbazen wanneer er vanavond niet enkele danseressen naar een hotelkamer zouden verdwijnen. Mijn gedachten zijn nog niet weg geëchood en de eerste verdwijnt achter het gordijn omdat een oudere man aan de bar de zogenaamde barboete heeft betaald. Even later keert ze haast onherkenbaar terug. Het is nu een vroom katholiek schoolmeisje! Hand in hand verlaat ze met de man de club, ik zit nu aan de andere kant van de deur en zie twee donkere silhouetten in het felle neonlicht verdwijnen.
De oude rockmuziek kan me prima bekoren en een tweede en derde biertje volgen. Een snelle blik op een bonnetje leert me dat ze hier 115 peso, nog geen twee euro, voor een koud flesje bier rekenen. De prijs is te doen voor het uitzicht en de muziek die me worden geboden. Uiteindelijk gaat alles vervelen en na mijn derde biertje ga ik verkassen. Het loopt al tegen half twaalf en ik denk dat ik nog een of twee biertjes bij “Champagne” drink voordat ik mijn bed ga opzoeken. “Champagne” is ook al zo’n klassieker in de clubscene van Angeles City! Leuke danseressen, vriendelijke bediening en prima muziek uit de jaren zestig en zeventig. Mijn vaste plaatsje aan de bar is vrij en ik wordt meteen herkend. Dat is altijd fijn wanneer je in het verleden een positieve indruk hebt achtergelaten!
Nog voordat ik mijn flesje leeg heb komt er een nieuw flesje voor me te staan. Het zo voor de Filippijnen unieke witte servetje om de half gedraaid. Ik heb niets besteld dus vraag ik me af waar dat flesje bier vandaan is gekomen. Ik hoef niet lang te wachten want de bediening achter de bar verteld me dat het van “the Boss” is gekomen. Mijn ogen gaan door de drukke bar en een onbekende man houdt een flesje naar me omhoog als teken van een toost! Met een glimlach hef ik het volle flesje als teken van dank voor het bier.
Niet veel later voegt de baas zich bij mij en op mijn vraag waarom het biertje antwoord hij eenvoudig en snel dat zijn personeel had verteld dat ik een regelmatig terugkerende klant ben. Ik weet niet of ik dat als een compliment moet beschouwen maar het vleit me wel. Biertjes gaan heen en weer terwijl we een gesprek hebben over van alles en nog wat. De tijd vliegt en het is zo een uur. Tijd om te gaan slapen! We nemen afscheid en ik beloof volgend weekend zeker nog langs te komen. Het was een mooie avond in “de stad van de zonden!”
