Calcutta (The best Inn), woensdag 12 januari 2011Nog in het restaurant spreken we af om op de terugweg naar het hotel nog even het “Indian museum Kolkata” te bezoeken. We hebben het gisterenavond ontdekt en het enorme gebouw schreeuwt om door ons ontdekt te worden. Mijn rechtervoet speelt weer op na de lange wandeling deze ochtend maar gelukkig staan we al snel voor het “Indian museum Kolkata”.
Het is een enorm koloniaal gebouw en zoals verwacht komt de koelte ons tegemoet. Aan de kassa, zodra we het entreegeld hebben betaald, worden we geconfronteerd met een toch wel erg vreemde regel!
Ik wordt gesommeerd mijn camera inclusief schoudertas bij de balie achter te laten. De man lacht als een boer met kiespijn en zijn hoofd rolt rond op zijn romp als een kermisattractie. Verontschuldigend heft hij zijn armen tot op borsthoogte met open handpalmen naar het plafond. Als een heilige die zijn volgelingen verlichting belooft. Jack en ik kijken elkaar aan en kunnen niet geloven wat er zich aan de andere kant van de balie afspeelt.
Telefoons met camera geen probleem!
Pocket camera geen probleem!
Spiegelreflex camera groot probleem!
Mijn ogen speuren onopvallend de posters op de muur achter de man af of ik misschien ergens in plaatjes kan ontdekken dat camera's in het museum verboden zijn. Tevergeefs, niets, nada en nu?
Ik probeer rustig en op een zachte toon de man uit te leggen dat ik absoluut niet van plan ben om mijn dure camera met een nog duurder objectief bij hem in bewaring te geven. Zijn hoofd begint nog sneller rond te draaien alsof het nog maar met een moer aan zijn romp vast zit!
Jack haalt zijn pocket camera erbij om te laten zien dat iedereen zomaar een camera mee naar binnen kan nemen. De man is resoluut en ook Jack moet nu zijn camera in bewaring geven. Er mogen absoluut geen foto’s worden gemaakt in het museum omdat ze bang zijn dat dieven en inbrekers delen van de collectie willen stelen.
Ook begrijpelijk maar wij zijn rugzaktoeristen die helemaal niets met de internationale handel in gestolen kunst van doen hebben! Ik weeg mijn mogelijkheden, en geloof het of niet, ik heb toch wel enig begrip voor zijn argumenten. We krijgen ons entreegeld niet meer terug en uiteindelijk beslissen we om het bezoek maar af te blazen en terug naar ons hotel te gaan. Er staan uiteindelijk alleen maar verliezers aan beide zijden van de balie!
In een poging van een charme offensief leg ik mijn travelsandtroubles.com visitekaartje op de balie. De besnorde man pikt het geïnteresseerd op en tijdens het lezen staat ook nog eens zijn hoofd voor een moment stil. Zodra hij zijn ogen weer op ons richt begint ook zijn hoofd weer te rollen.
‘Zijn de foto’s voor een publicatie?’, vraagt hij.
Blij dat ik beet heb leg ik hem uit dat ik een weblog over reizen publiceer en dat de website zeer goed bezocht word door bezoekers van over de hele wereld.
‘Dan moet u een vergunning aanvragen bij het Ministerie in New Delhi’, zegt hij resoluut!
Ik begrijp dat ik verder dan ooit van mijn doel ben afgedreven en Jack word ongeduldig.
‘Maar mijn weblog is gratis en adviseert mensen over wat de moeite waard is om te bezoeken in verre vreemde landen’, slijm ik.
‘Hoeveel bezoekers van Sudderstreet kunt u elke dag begroeten?’
Hij denkt na over mijn vraag en stottert, ‘niet zo veel.’
‘Wanneer het mij via mijn weblog zou lukken om een kwart van de backpackers van Sudderstreet naar dit museum te leiden zou u daar dan blij mee zijn?’
Hij denkt opnieuw na en op zijn gezicht verschijnt een brede glimlach en zijn hoofd begint weer sneller te rollen. Toch lijkt hij nog niet helemaal over de streep te zijn getrokken. Ik trek nog een visitekaartje tevoorschijn en vraag hem of hij zijn meerdere of de manager naar de balie wil laten komen. Hij denkt diep na en het lijkt dat hij met het idee van mijn weblog aan de haal wil gaan. Wanneer zijn meerdere erbij wordt gehaald gaat die zeker met de eer strijken. Laat hij zich die kans ontnemen?
Hij neemt een statige houding aan en spreekt me vaderlijk toe, ‘maar neem niet teveel foto’s?’
Jack en ik kijken elkaar vreemd aan en bedanken hem zeer uitgebreid voor zijn begrip en medewerking. Het strikt en principieel werken zal nog wel een overblijfsel van de administratieve orde van het Britse keizerrijk zijn!
We draaien ons om en laten ons omsluiten door de collectie in het enorme witte gebouw.
Nu is collectie niet één van de meest interessante die ik ooit gezien heb maar de entourage, het stokoude koloniale gebouw en de horden Indiërs maken het tot een leuke belevenis. De relatieve koelte maakt ons verblijf wel aangenaam. De Indiërs zijn erg op zichzelf en een kort gesprek aanknopen is erg moeilijk. Ik krijg soms het gevoel dat we hier niet erg welkom zijn.
Op de begane grond treffen we een enorme collectie stenen beelden aan die veelal een religieuze betekenis hebben. Een miljard mensen met twee inspirerende filosofieën. Het Hindoeïsme en het Boeddhisme.
Maar ook erotische afbeeldingen komen voorbij, we zijn tenslotte in het land van de “Kamasutra”. Het erotische boek werd samengesteld door Vatsyayana, vermoedelijk in de tweede eeuw n.C. Het behandelt tot in bijzonderheden op didactische wijze vele onderwerpen op het gebied van de erotiek. Het boek was een handleiding voor (pas)getrouwde stellen om elkaar te ontdekken en plezier te verschaffen in een tijd dat gearrangeerde huwelijken de romantiek ernstig konden verstoren. Het leert de man om de vrouw die hij getrouwd is te behagen en zo haar liefde te winnen.
En plotseling staan we op de binnenplaats. Een schitterend voorbeeld van een tuin met Britse koloniale architectuur. Een discipline waar ik heel veel van hou en die ik uren met mijn ogen kan ontdekken. Wanneer ik mijn ogen sluit hoor ik de conservatie Britse ambtenaren praten. Dit is ongetwijfeld een administratief centrum geweest voor de “Britse Oost-Indische Compagnie”, de organisatie die handel tot in de puntjes controleerde en zorgde dat het Britse koningshuis niets tekort kwam.
Ook in de tuin zijn er zoveel details dat je onmogelijk alles kan zien en in je opnemen.
Eenmaal binnen beklimmen we een trappenhuis en staan we plotseling oog in oog met een Indiër die ongegeneerd zijn blaas staat te legen op de stenen trap. Een plas donkergele vloeistof zoekt het laagste punt van de natuurstenen trede op waarna het op de onderliggende trede weer hetzelfde doet. De man in kwestie verblikt of verbloost niet en verdwijnt weer in het enorme gebouw. De geur in het trappenhuis verraad dat dit niet de eerste keer is dat het gebeurt. Het lijkt de normaalste zaak in de Indiase wereld te zijn.
Na wat oninteressante galerijen komen we bij kleurrijke maskers. Het ontbreken van de uitleg waar we naar staan te kijken maakt het niet minder mooi! Er zijn beduidend minder maskers van mannen dan vrouwen. Waarom? Ik heb geen idee.
Wij lopen weer verder en zien opnieuw veel religieus beeldhouwwerk. Ook op de galerij van de begane grond staat veel beeldhouwwerk. Ik kan moeilijk ontkennen dat het op een moment allemaal tot een beetje teveel van hetzelfde is verworden.
Op de galerij in de schaduw bevinden zich meer Indiërs dan binnen en Jack wijst er nadrukkelijk op dat wij de enige westerlingen zijn die we in het museum hebben gezien. Waarom? Het is best een interessant museum.
Ik loop nog een keer de twee trappen op een foto te maken van de binnenplaats vanaf de eerste verdieping. Wat is dit toch een schitterend koloniaal gebouw. Maar helaas is dit India en het achterstallig onderhoud begint overal haar tol te eisen.
Ik weet het niet zeker maar de laatste foto in het “Indian museum Kolkata” is die van een beeld van een vrouw met een scepter in haar hand. Koningin Victoria, Victoria Keizerin van India? Dat moet haast wel. Het Victoriaans tijdperk heeft India gevormd tot wat het nu nog steeds is. Een goed geoliede machine van bestuur onder de Engelse taal. Het latijn van het verre oosten.
Over taal gesproken. Er is mij verteld dat op de bankbiljetten in vijftien verschillende officiële talen staat wat de waarde van het biljet is. Veel mensen begrijpen bijvoorbeeld de Romeinse 5 niet. Ze staan onder elkaar links op dit bankbiljet.
Het is al na vieren wanneer we vermoeid onze hotelkamer binnenstappen. Voor het eerst neem ik de kamer goed in mij op. Het is niet veel bijzonders en de extra kleine ramen geven me het gevoel dat we in een bunker slapen. Het internet werkt niet en ik moet dus op zoek naar de drie musketiers.
Het duurt niet lang en de wifi geeft een signaal. Maar ook komen de onderhandelingen over de hoogte van de fooi meteen weer op gang. Ik kan me niet aan de gedachten onttrekken dat ze de wifi bewust uitzetten om die op verzoek weer aan te zetten als een service voor de gasten van het twee kamer hotel.
Minder vriendelijk dan vanmorgen werk ik ze snel de kamer uit waarbij ik gegroet word door onze buren. Een jong stel met twee kinderen die aan hun accent te horen uit Canada komen. Canucks, een koosnaam voor Canadezen, zijn over het algemeen heel aardig en beschaafd en ik heb het idee dat we ze misschien nog wel ergens zullen tegenkomen.
Jack doet een dutje en ik verplaats een kleine tweehonderd foto’s van mijn Nikon D700 naar mijn MacBook. Dat is veel! Bij een gemiddelde van twee foto’s per minuut ben ik zo maar anderhalf uur bezig. En dan ook nog mijn indrukken vastleggen? Uren werk! Dus ik begin aan de hand van de foto’s mijn indrukken te catalogiseren zodat ik later een verhaal kan schrijven. Ik verwerk een tiental foto’s en schrijf een summier verslag over deze dag tot nu toe. Het hele verhaal komt later wel!
Rond zes uur verlaten we onze kamer en worden we op de gang opgewacht door de drie musketiers die direct beginnen over, u begrijpt het al, de fooi voor de geleverde service. Ik kan het even niet meer hebben en Jack trekt me aan mijn arm terug en begint te onderhandelen. Nadat ze hebben gemeld dat onze buren al een ruime fooi hebben gegeven heb ik er echt genoeg van. In het Thais maak ik Jack duidelijk dat ik helemaal niets zal geven totdat we hier de laatste nacht hebben geslapen. Jack begint hard te lachen en de monden van de drie musketiers staan wagenwijd open van de verbazing dat wij een taal spreken die zij niet kunnen verstaan. Normaal is het andersom, dan kunnen de gasten de drie musketiers niet verstaan. Met een vriendelijke ‘tot ziens’ laten we ze in totale verbazing en verwarring achter!
Ook vandaag kunnen we moeilijk een restaurant vinden. Ik vind het vreemd, zouden ze in India veelal thuis koken? En zo komen we voor de tweede avond op rij uit bij het “Haldiram Restaurant”. Ik ga voor de noedels met twee samosa’s gevolgd door een gedeeld mierzoet dessert. Het gebruik van boter, misschien in de vorm van ghee, is goed te proeven. Het geeft wat extra smaak dat me aan Nederland doet denken.
Na een gezellige avond in het “Fair Lawn Hotel” stappen we om kwart over tien naar buiten om vervoer terug naar het hotel te vinden. De sjacheraars staan met bosjes te wachten om niets vermoedende toeristen naar klaarstaande taxi’s te begeleiden. Als beloning ontvangen ze dan een fooi van de taxichauffeur die de fooi natuurlijk doorberekend aan de niets vermoedende toeristen. Wij hebben geen aandacht voor ze waardoor ze zich nog meer aanstellen om een fooi van de taxichauffeurs te bemachtigen. Enkele snorders staan onopvallend opgesteld om Indiërs en onwetende toeristen uit te knijpen. Jack en ik moeten hard lachen wanneer we onderhandelen over de prijs om met een oude bakfiets tot vlakbij het hotel te worden vervoerd. Het grappigste is dat we bij elk verkeerslicht de bakfiets moeten aanduwen tot een snelheid dat de trapper/bestuurder de snelheid kan behouden. Van alle alle kanten komen toeterende gele taxi’s op ons af. Uiteindelijk betalen we net zoveel als bij een gele taxi. Maar deze rit door de avond in Calcutta is onvergetelijk.
Het is buiten erg fris en overal zitten groepjes mensen bij elkaar om zich te warmen aan kleine vuurtjes in grote conservenblikken. Een moderne auto en een antieke riksja maken een mooi plaatje in het zachte licht van de straatlantaarns.
Een dakloze ligt te slapen met een klein bankbiljet naast zijn voet. Zullen de goden in de wind er vat op krijgen? Het leven is niet eerlijk, maar hier in India zijn ze meer gewend aan het dragen dan aan het klagen.
Het was een enerverende dag en we zijn geestelijk en lichamelijk helemaal op!
